บทที่ 786 บอกผม คุณกำลังทำอะไรอยู่
สายตาเวินจิ้งมองไปที่คู่ชายหญิงที่อยู่ไม่ไกล ผู้ชายหล่อจืดจาง ร่างกายเปล่งออร่าอันแข็งแกร่ง ผู้หญิงข้างกายสวมชุดกระโปรงผ้าแพรสีขาว สง่างามอ่อนโยน
ดูแล้วเข้ากันดีมากเลย
เวินจิ้งรีบละสายตากลับมา ไม่ได้มองต่ออีก
อวี๋เต๋อถามตัวเองว่าเข้าใจความคิดของผู้หญิงดีหรือไม่ แต่ผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่แน่ใจจริงๆ ว่าเธอคิดอย่างไร เขาไม่รู้ว่าเธอสนใจฉากเมื่อครู่นั้นหรือเปล่า
“โกรธเหรอ?”
เวินจิ้งแก้วนี้ของฉัน ยิ้มเรียบๆ “มีอะไรให้โกรธเหรอ?”
เธอเอียงศีรษะ พูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ฉันออกมากินข้าว ไม่ใช่เพราะมู่วี่สิงอยู่ที่นี่ แค่เพราะคุณอยากจีบฉัน ฉันก็ให้โอกาสคุณ”
อีกด้านของทางเดิน เฉินเวยเวยมองผู้ชายข้างกายอย่างอ่อนโยน “วี่สิง คุณชอบนั่งตรงไหนคะ?”
สีหน้าของชายคนนี้เรียบเฉยมากอยู่ตลอดเวลา “แล้วแต่คุณ”
“งั้นเราไปตรงนั้นกัน ริมหน้าต่างจะได้เห็นวิวแม่น้ำ” ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็เห็นสีหน้าชายคนนี้เปลี่ยนไปฉับพลัน
“เป็นอะไรไปคะ?”
มู่วี่สิงเพียงมองไปที่ตำแหน่งริมหน้าต่างอีกด้านของร้านอาหาร หญิงสาวนั่งโซฟานุ่ม มองทิวทัศน์ภายนอกอย่างสงบ บางครั้งก็พูดคุยกับผู้ชายฝั่งตรงข้าม
ดวงตาเขาหดอย่างกะทันหัน ขายาวเดินไปที่นั่น ริมฝีปากบางวาดโค้งคมชัด กรามแน่นบ่งบอกถึงความโกรธของเขาที่กำลังจะระเบิด
เวินจิ้งเห็นชายคนหนึ่งที่ระงับความโกรธเข้ามาหาเธอจากไกลๆ มือข้างหนึ่งเธอยังจับแก้วชาอยู่ ริมฝีปากยิ้มจางๆ
พอเขาเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มเธอก็ยิ่งลึกซึ้ง “คุณหมอมู่ก็มากินข้าวกับแฟนเหรอคะ? บังเอิญจัง”
พูดจบ ก็ยิ้มให้กับอวี๋เต๋อที่ทำหน้าตกตะลึง “มาร่วมโต๊ะกันไหมคะ?”
“เวินจิ้ง” มู่วี่สิงไม่เคยรู้สึกว่ารอยยิ้มเวินจิ้งทิ่มแทงสายตาแบบนี้ มันทำให้ความโหดเหี้ยมในกระดูกเขาจะไหลออกมา เสียงขุ่นมัวดังมาจากลำคอเขา “คุณกำลังทำอะไรอยู่”
เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
ผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้พยายามติดตามเธอเมื่อวานนี้ ตอนนี้เธอกำลัง……เดทกับเขา?
เวินจิ้งเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง แววตายังคงไร้เดียงสามาก “คุณมู่ แฟนคุณก็อยู่ที่นี่ ตอนนี้คุณมาถามฉัน คุณไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงขี้สงสัยมากๆ? ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่ชอบคุณมากหรือเข้าใจคุณมากก็เหมือนกัน”
เฉินเวยเวยข้างกายมองเวินจิ้งอยู่ตลอดเวลา ที่แท้เธอก็คืออดีตภรรยาของมู่วี่สิงที่ทั้งเมืองหนานไม่มีใครรู้จัก
คุณปู่มู่บอกว่ามู่วี่สิงนั่นยังคิดถึงอดีตภรรยาอยู่เสมอเลยไม่สามารถยอมรับใครได้
เธอน่าจะอายุไม่น้อยแล้ว แต่ดูแล้วยังสาวมาก
มู่วี่สิงโน้มตัวลง ร่างกายเกินกว่าครึ่งแทบจะโอบเวินจิ้งไว้ในอ้อมแขนตัวเอง
“เวินจิ้ง ”
เสียงของเขาทุ้มต่ำมาก ถามซ้ำอย่างอดทนมาก “บอกผม คุณกำลังทำอะไรอยู่”
เธอแต่งงานแล้ว เขาเลยไม่มารบกวน
แต่ตอนนี้……
เวินจิ้งวางแก้วชาในมือลง เสียงเหมือนกระซิบ เหมือนคำพูดนี้บอกเขาแค่คนเดียว “นี่ไม่ชัดเหรอ? ฉันกำลังเดทอยู่”
เดท
กับผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้?
เธอก็กล้าที่จะยอมรับจริงๆ
มู่วี่สิงยกริมฝีปากอย่างเย็นยะเยือก ยิ้มไม่แยแสและเย้ยหยัน ยืนตัวตรง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า โทรออกเบอร์หนึ่งทันที “เมื่อคืนที่เขตชุมชนถนนอันหนิงมีคนพยายามจะก่อกวน……”
ใบหน้าหล่อเหลาของอวี๋เต๋อแข็งทื่อทันที แต่ยิ้มขึ้นมาแล้วยังดูสง่างาม “ผมว่าคุณเวิน……คุณสองคนทะเลาะกันไม่ต้องให้ผมกับคุณเฉินเป็นตัวรับกระสุนก็ได้นะครับ”
สองคนนี้พอแล้วจริงๆ
เวินจิ้งกัดปาก พูดขึ้นอย่างโกรธๆ “มู่วี่สิง คุณหมายความว่าไง?”
มู่วี่สิงมองเธออย่างเรียบๆ “พลเมืองดีรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคมและจับคนที่ข่มขืน คุณคิดว่าไงล่ะ?”
เฉินเวยเวยจู่ๆ ก็พูดขึ้นข้างๆ ถึงรอยยิ้มจะดูโอ้อวดนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีความมุ่งร้าย “คุณเวินทะเลาะกับวี่สิงเหรอคะ?”
น้ำเสียงเธออ่อนโยนเหมือนมีน้ำออกมา “ฉันกับคุณปู่มู่ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วคุณกับวี่สิงคืนดีกันแล้ว จริงๆ แล้ววี่สิงก็แค่……”
“เฉินเวยเวย” เสียงมู่วี่สิงอึมครึมมาก
เสียงของเฉินเวยเวยแข็งทื่อไป แววตามีความหดหู่ที่ไม่สามารถปกปิดได้
และไม่กล้าพูดอะไรอีก แค่ยืนเงียบๆ เท่านั้น
เวินจิ้งผลุบตาลง ยิ้มอย่างเกียจคร้านมาก “ทำไมทุกครั้งที่คุณเจอฉันต้องโกรธแบบนี้ด้วย คุณมาเดทฉันก็มาเดท ทำไมคุณถึงโกรธแล้วต้องการจับคู่เดทฉันไปสถานีตำรวจด้วย”
มู่วี่สิงไม่ได้ฟังเรื่องไร้สาระของเธอ จับข้อมือเธอแล้วดึงเธอขึ้นทันที น้ำเสียงอึมครึมมาก “ผมจะพาคุณกลับ”
เธอพยายามจะสะบัดเขาทิ้ง “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย”
เฉินเวยเวยแค่มองอวี๋เต๋ออย่างกระอักกระอ่วนและพูดขึ้น “คุณเวินน่าจะเข้าใจฉันกับวี่สิงผิดแล้ว เราไปก่อนเถอะค่ะ”
ไม่แปลกใจที่มู่วี่สิงเย็นชากับเธอขนาดนั้นอยู่ตลอดเวลา ตอนแรกคิดว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธก็แสดงว่าเธอมีโอกาส แค่ไม่คิดเลยว่าที่แท้เวินจิ้งก็อยู่ตลอดเวลา
อวี๋เต๋อก็มองออกว่าความสัมพันธ์ทั้งคู่ไม่ธรรมดา ถ้าอยู่ต่อมู่วี่สิงไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน และเขารู้สึกว่าเวินจิ้งคงใช้ประโยชน์จากเขาแล้ว
เฉินเวยเวยและอวี๋เต๋อออกไปแล้ว เวินจิ้งแค่มองเรียบๆ และไม่ได้ขัดขวาง
ไม่นานพื้นที่ทั้งหมดก็เหลือแค่พวกเขาสองคน เวินจิ้งเท้าคาง ท่าทางเกียจคร้านเหมือนลูกแมวเหมียว สีหน้าไม่พอใจนิดหน่อย “มู่วี่สิงคุณไม่พอใจอะไร?”
“กินข้าวเสร็จผมจะไปส่งคุณกลับ” เขานั่งลงข้างๆ เธอทันที และไม่ได้นั่งฝั่งตรงข้ามเธอ ใบหน้าหล่อยังคงเย็นยะเยือกมาก
เวินจิ้งแค่ยิ้มเรียบๆ หยิบกาน้ำชาขึ้นมาจะรินอีกครั้ง จู่ๆ ข้อมือขาวก็ถูกจับไว้ แก้วเหล้าและขวดเหล้าถูกแย่งไปทันที น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวดังขึ้นข้างหูเธอ “เวินจิ้ง คุณอยากทำอะไรกันแน่?”
“ดื่มชาไง” เสียงเรียบๆ ดังขึ้น เธอหรี่ตา แต่เธอมีเสน่ห์ร้ายแรง
ร่างกายเขาเกร็งขึ้นในพริบตา ดวงตาดำออบซิเดียนกรอกวนในความมืด สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะบีบคางเธอแน่น “เวินจิ้ง อย่าเล่นกับไฟ”
ร่างอ่อนนุ่มที่คุ้นเคยอยู่ในอ้อมแขนเขา ใกล้มาก
ผู้ชายคนนั้นกำลังจะแผดเผาแล้ว อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้ยิ่งขึ้น ริมฝีปากแดงตรงหน้าเผยอเล็กน้อยเหมือนเป็นการเชื้อเชิญเงียบๆ
เวินจิ้งเอียงศีรษะ พิงไหล่ของเขา ปิดตาแล้วพึมพำ “แฟนคุณหึงแล้ว รีบตามเธอไปเถอะ ฉันมองออกว่าเธอชอบคุณมาก คุณสามารถปลอบเธอให้กลับมาได้ง่ายๆ”
“ทำไมต้องเดทกับผู้ชายคนนั้น?”
“คุณเดทเพราะอะไร ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
เธอพูดอย่างไร้เดียงสา ยื่นมือจะแย่งกาน้ำชาในมือเขา แต่เพราะเคลื่อนไหวเยอะไปหน่อยจึงตกอยู่ในอ้อมแขนเขาโดยไม่ได้สนใจ “มู่วี่สิง ฉันดื่มชาคุณก็สนใจฉันด้วยเหรอ?”
“คุณทะเลาะกับลู่เซิ่นเหรอ?” เขามองใบหน้าขาวเนียนของเธอ น้ำเสียงกดต่ำจนแหบพร่ามาก
“วันนั้นคุณลากฉันออกมาจากบาร์ไม่ใช่เหรอ? คุณก็เห็นแล้วนี่”
เธอกะพริบตา “คุณกลัวฉันเห็นเลยลากฉันออกมาแล้วก็ไปส่งฉันกลับ ใช่ไหม?
