บทที่ 805 ไม่เคยเห็นคุณท่านโกรธขนาดนี้มาก่อน
เวินจิ้งใช้แรงกดออด ผ่านมาสักพัก ป้าหลี่ถึงจะมาเปิดประตู เมื่อเห็นร่างที่เปียกโชกของเวินจิ้ง นอกจากผมที่ยาวสยายของเธอ เธอก็แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย
“……คุณนายเหรอคะ？ดึกขนาดนี้ คุณยังเปียกฝนอีก？”
ไม่สงสัยเลยว่า คุณท่านที่เพิ่งวิ่งออกไปกลางดึก และยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น
นอกซะจากจะเป็นเพราะเวินจิ้ง เขาแทบจะไม่มีอารมณ์โกรธเคืองใคร หรืออะไรเลย
เวินจิ้งยิ้มอย่างฝืดเคือง“ฉันเองค่ะ เขา……เขากลับมาหรือยังคะ？”
ป้าหลี่รีบให้เธอเข้ามาทันที แต่เมื่อเวินจิ้งก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่น เพียงแค่ก้าวเข้ามาก็ต้องชะงักทันที
ห้องนั่งเล่นทั้งห้องเละเทะ และของทุกอย่างที่สามารถทุบได้ ก็ถูกทุบ
“โฮ่ง……โฮ่ง……”
ทันใดนั้นเสียงเห่าของสุนัขที่ระมัดระวังตัวก็ดังขึ้น จากนั้นสุนัขสีดำตัวใหญ่ ก็วิ่งออกมาพร้อมกับฟันสีขาวของมัน
เวินจิ้งจ้องมองไปที่สุนัขตัวนั้นอย่างคุ้นเคย และแปลกหน้า แล้วกระซิบเรียกเบาๆ ว่า“เสี่ยวเฮย？”
เธอเดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว สุนัขตัวใหญ่ที่หมอบอยู่บนพื้น เต็มไปด้วยความสงสัย
เวินจิ้งนั่งยองๆ ลงอย่างช้าๆ มือที่เปียกของเธอ ค่อยๆ ลูบหลังของเสี่ยวเฮย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ“ยังจำฉันได้อยู่ไหม？มู่เสี่ยวเฮย？”
ปลายจมูกสีดำขยับไปมา จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปดม เมื่อได้กลิ่นที่คุ้นเคย ก็วนไปรอบๆ ตัวของเวินจิ้งด้วยความตื่นเต้น จากเดิมหางที่ห้อย ก็สั่นไหวไปมา
สุนัขเป็นสัตว์ที่มีอารมณ์มากที่สุดชนิดหนึ่ง
ป้าหลี่เดินตามหลังเวินจิ้งอย่างเป็นห่วง“คุณนายคะ……”
เวินจิ้งที่ลูบหัวเสี่ยวเฮย เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม“เขาอยู่บ้านใช่ไหมคะ？”
ป้าหลี่พยักหน้าอย่างอึดอัดใจ“คุณท่านเมื่อกลับมา ก็ทุบของทั้งหมดในบ้านเลยค่ะ เมื่อคุณไม่อยู่ ฉันไม่เคยเห็นคุณท่านโกรธขนาดนี้มาก่อน”
ความเป็นจริงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้ชายคนนั้นแทบจะไม่มีอารมณ์ใดๆ เช่น ความโกรธของเขาก็มีน้อยลงมามากแล้ว
เวินจิ้งลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และมองไปรอบๆ เครื่องเรือนบนพื้นที่ถูกทำลายจนเกินขีดจำกัด เธอก็ถามเสียงต่ำว่า“เขาอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปีเลยเหรอ？”
ป้าหลี่เหลือบมองเวินจิ้ง และถอนหายใจ“คุณท่านอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวมาโดยตลอด และมีเพียงเสี่ยวเฮยเท่านั้น ที่อยู่กับเขา”
เวินจิ้งไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เดินตรงไปที่ห้องนอนใหญ่ ไม่ได้เคาะประตู เธอใช้กำปั้นทุบประตูแทน“มู่วี่สิง คุณออกมา ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณ！”
เธอคิดว่าเขาจะไม่เปิดประตูสักพัก แต่ประตูก็ถูกเปิดออกทันทีที่เสียงของเธอลดลง
ชายผู้หยิ่งผยองและไม่แยแส ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างทั้งร่างของเขา เหมือนเดินออกมาจากนรก ความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของเขา เกือบทำให้เธอเหมือนราวกับจมน้ำตาย
เธอขยับริมฝีปาก และกำลังจะพูด เสียงเย็นชาของผู้ชายก็ขัดจังหวะเธอไว้“ผมไม่อยากได้ยินเสียงของคุณ”
วินาทีต่อมา เธอถูกลากเข้าไปหาเขา เป็นเพราะเปียกฝน ริมฝีปากของเธอจึงเป็นสีม่วง ทั้งเย็นและสั่นมาก
“มู่……”
“หยุดพูด！”
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก แล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชา และตึงเครียดของผู้ชาย ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เพียงแค่ปล่อยให้เขาลากตัวเธอเองไปที่ห้องนอน
เปิดไฟ เปิดน้ำร้อน เขาไม่พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งความร้อนอบอ้าวเข้ามารอบๆ เขาก็ทิ้งประโยคไว้ อย่างเย็นชาว่า“ถอดเสื้อผ้า อาบน้ำ”
เธอคิดออกมาโดยไม่รู้ตัว คิดว่าเป็นเพราะ เขาคิดว่าเธอเพิ่งกลิ้งไปมาบนเตียงที่สกปรกกับลู่เซิ่นมา จนกระทั่งสีหน้าของเขาที่ออกไปอย่างว่างเปล่า เธอถึงรู้ว่าเป็นเพราะเธอเปียกฝน
ตอนนี้มู่วี่สิงกำลังโกรธ เธอไม่มีแม้โอกาสที่จะอธิบาย เธอถอนหายใจ ก่อนอื่นต้องถอดเสื้อผ้าที่เปียก แล้วอาบน้ำร้อนๆ ก่อน
ภายในห้องน้ำมีเพียงชุดนอนของผู้ชาย หลังจากมองไปรอบๆ เธอก็เอาผ้าพันคอมาพันรอบตัวเอง และแทบจะไม่ปิดกั้นทัศนียภาพ
เครื่องทำความร้อนเปิดอยู่ในห้องนอน เมื่อเธอออกมา ก็พบว่ามู่วี่สิงไม่อยู่แล้ว
จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าห้องนอนนั้น เหมือนกับตอนที่เธอจากไปเมื่อปีที่แล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
มีเสียงเคาะประตู เวินจิ้งหันหน้าไปมอง ป้าหลี่มองมาที่เธออย่างเป็นห่วง“คุณนายคะ นายท่านเพิ่งจะขับรถออกไปแล้วค่ะ……นี่……”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ออกไปอีกแล้ว？
แค่เพียงไม่อยากเห็นหน้าเธอ？
เธอเม้มริมฝีปาก เธอรู้สึกวู่วามเมื่อเธอต้องไล่ล่า แต่ตอนนี้ที่เธอกลับมาที่นี่ และเห็นมู่เสี่ยวเฮยที่สนิทสนม และของที่ยุ่งเหยิงไปทั่วพื้น เธอกลับสงบลง
เธอยกริมฝีปากขึ้น และยิ้มจางๆ“ไม่เป็นไรค่ะ นี่ก็ดึกแล้ว คุณไปพักก่อนเถอะ”
ป้าหลี่อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่พูด เมื่อเห็นรอยยิ้มจางๆ ของเวินจิ้ง
“งั้นก็ได้ค่ะ คุณท่านน่าจะโกรธเพียงแค่ชั่วคราว คุณนายคุณก็รีบพักผ่อนนะคะ”
“ค่ะ”
เธอหยุดลง แล้วหยุดเรียกป้าหลี่ที่หันหลังไปแล้ว“เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกทุบเมื่อกี้ พรุ่งนี้ให้คุณเรียกคนให้มาทำความสะอาดด้วยนะ คุณอย่าลงมือทำเองล่ะ”
ป้าหลี่อายุมากขึ้น และมู่วี่สิงแทบจะทุบห้องนั่งเล่นทั้งหมด
เธอคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่เปียก และกำลังจะถูกทิ้ง ตากไว้ให้แห้ง แล้ววางไว้ข้างเตียง หลังจากนั้นหาไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้แห้ง ก่อนที่จะปีนขึ้นไปนอนบนเตียง
ไม่ว่าเธอจะอธิบายอะไรในตอนนี้ มู่วี่สิงก็คงไม่ฟัง ผ่านมาก็หลายปี ตอนนี้เธออดทน แม้ว่าเขาจะซ่อนตัวจากเธอในคืนนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนตัวจากเธอได้ตลอดไป
อาการง่วงนอน ทำให้เวินจิ้งหลับไปในไม่ช้า
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าแจ่มใส ไม่หนาว ไม่ร้อน รู้สึกสบายมาก
เวินจิ้งสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้าของเธอออก มองหาเสื้อผ้าที่เธอทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ แต่ทันทีที่เธอเปิดตู้ เธอก็เห็นเสื้อผ้าใหม่ทั้งแถว ที่ยังมีป้ายติดอยู่
ล้วนแล้วแต่เป็นรุ่นใหม่ที่เพิ่งเปิดตัว หรือยังไม่เปิดตัวด้วย รูปแบบไม่หรูหรา แต่เรียบง่ายในแบบที่เธอชื่นชอบ
เธอยิ้มด้วยความพอใจ แล้วเลือกชุดให้เข้ากัน อย่างอารมณ์ดี
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ลงมาชั้นล่าง ป้าหลี่ต้มโจ๊กร้อนๆ เสร็จ เธอก้าวข้ามความยุ่งเหยิงในสถานที่แห่งนี้ และดื่มโจ๊กอย่างสบายใจ ก่อนที่จะโทรศัพท์หามู่วี่สิง
มีแค่เพียงน้ำเสียงเย็นชาดังออกมาจากโทรศัพท์“ขออภัย สายที่โทรใช้ไม่ได้ชั่วคราว……”
“คุณนายคะ”ป้าหลี่เดินเข้ามาด้วยความกังวล“ถ้าคุณท่านไม่รับโทรศัพท์ คุณก็ส่งข้อความหาก็ได้ค่ะ”
เวินจิ้งยิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหัว“ถ้าเขาไม่รับโทรศัพท์ของฉัน เขาก็จะไม่อ่านข้อความของฉัน บางทีตอนนี้เขาอาจจะไม่ได้ถือโทรศัพท์ก็ได้ค่ะ”
“งั้นทำยังไงดีคะ？”
เธอเหล่มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาว่า“คุณมีหมายเลขโทรศัพท์ของผู้ช่วยเกา หรือลี่หนานเฉิงไหมคะ？ฉันจะถามพวกเขา”
ป้าหลี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพบหมายเลขโทรศัพท์ของสองคนนี้ จากโทรศัพท์มือถือของเธอ เวินจิ้งโทรไปหาลี่หนานเฉิงก่อน
ทางด้านนั้นรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว“ใคร？”
เวินจิ้งกระแอมในลำคอ ยิ้ม แล้วถาม“ฉันเองค่ะ มู่วี่สิงอยู่ไหมคะ？”
“เพื่อน ภรรยานาย……สายจากอดีตภรรยา จะรับสายไหม……”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ น้ำเสียงของลี่หนานเฉิงก็เปลี่ยนไป“ฉันบอก ทำไมต้องมาทุบโทรศัพท์ฉัน……”
เวินจิ้งวางสายไปอย่างไม่เต็มใจนัก หลังจากได้ยินเสียงบี๊บที่วุ่นวาย
