ถังย่าไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่ลู่เซิ่นกำลังพูดอยู่สักครู่หนึ่ง
เขาสามารถฟังออกหมดทุกคำ ทำไมประกอบเข้าด้วยกันแล้ว กลับไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร
อะไรที่เรียกว่า……จบทุกอย่าง？
……
ในรถยนต์
ทั้งๆที่ลู่เซิ่นพูดแล้วว่าจะไม่เสียใจภายหลัง แต่ฉินซีไม่รู้หรือว่าไม่ได้ยิน คล้ายกับว่าเขาพึมพำกับตัวเอง จึงถามอีกครั้งเบาๆว่า
“จะไม่เสียใจภายหลังจริงๆใช่มั๊ย”
เสียงของเธอไม่ดัง แต่ลู่เซิ่นได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
เขาหันไปมอง
ฉินซียังคงจ้องมองไปข้างหน้า แววตาแฝงไปด้วยความสับสน
เขารู้ว่าฉินซีกำลังลังเลอะไร
เขาปรับปรุงเละทบทวนตัวเอง หลังจากที่ฉินซีถูกจ้านเซินนำตัวไป เขาก็ทำงานอย่างหนักตลอดเวลาเพื่อที่จะพัฒนาบริษัทลู่ซื่อ แต่ปัจจุบันบริษัทลู่ซื่อต้องเผชิญหน้ากับจ้านเซินและความขัดแย้งขององค์กร ยังไม่มีข้อได้เปรียบที่เด็ดขาด ทั้งสองฝ่ายอาจจะเจ็บหนักอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่พวกเขาไม่สามารถรอต่อไปได้อีกแล้ว
แม้ว่าชีวิตในช่วงสองสามวันนี้จะดูเหมือนผ่อนคลาย ทั้งสองคนสลัดภาระที่แบกไว้บนบ่าทั้งหมด และสนุกกับโลกที่มีเพียงแค่เราของสองคนอย่างจริงจัง
แต่ทว่า……ท้ายที่สุดแล้ว ชีวิตแบบนี้ไม่สามารถจะจีรังยั่งยืนได้
พวกเขาต้องกลับไปใช้วิถีชีวิตตามปกติ ใช้ชีวิตแบบเดิมๆเหมือนที่ผ่านมา
ลู่เซิ่นยังต้องเป็นผู้นำบริษัทลู่ซื่อ ฉินซียังมีธุรกิจที่เป็นของตัวเอง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหนีไปสุดล่าฟ้าเขียวดูเหมือนจะเป็นอิสระ แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดแก่นที่แท้จริงว่าพวกเขากำลัง “หนี”
ตราบใดที่พวกเขาต้องการกลับไปสู่การใช้ชีวิตแบบเดิม ความขัดแย้งกับจ้านเซิน ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไม่ต้องกังวล” สุดท้ายลู่เซิ่นก็ยังไม่ได้พูดคำปลอบโยนที่ไร้ประโยชน์ใดๆ แค่เอื้อมมือไปขวางไหล่ของฉินซี เอามือลูบหน้าผากของเธอ “พวกเราจะเผชิญหน้าไปด้วยกัน”
ฉินซีรู้ว่าตัวเองกับผู้ชายที่อยู่ข้างกายคนนี้สามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้
เขาเข้าใจตัวเอง
เธอจึงไม่พูดอะไรอีก ได้เพียงแต่พยักหน้า
……
“สองวันผ่านไป พวกเราจะถึงเมืองหนาน” ลู่เซิ่นในวิดีโอยังคงพูดต่อไปว่า “ใครต้องการพบฉัน หรืออยากจะพบฉินซี ก็มา ณ ตอนนั้นเลย ”
เขาหยุดคิดอะไรบางอย่าง และเสริมไปหนึ่งประโยคว่า: “แต่พวกเราจะไม่แยกจากกันอีกต่อไป”
เขาพูดจบประโยคนี้ พลางเอื้อมมือไปกอดฉินซีที่อยู่ข้างๆ พลางก้มหน้ามองเธอ
ฉินซีเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย คนสองคนสบตากัน
คลิปวิดีโอไม่ยาว ถึงตรงนี้ก็หยุดนิ่งไป สุดท้ายก็หยุดที่ภาพ สองคนกำลังสบตากัน
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมีใบหน้าเป็นผู้ชายสองคนที่ถังย่าไม่คุ้นเคย แต่ความรักที่แฝงในแววตาของคนสองคนที่มีต่อกัน ไม่สามารถปลอมแปลงได้
ถังย่า ใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการสงบสติอารมณ์
ลู่เซิ่นกับฉินซีหมายถึงอะไร ก็คือ……ไม่อยากหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป แต่จะเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรง？
จ้านเซินคงไม่ยอมปล่อยให้ฉินซีจากไป แต่ฟังความหมายของลู่เซิ่น ดูเหมือนว่า……ไม่ได้ตั้งใจที่จะขอประนีประนอม มิฉะนั้นจะไม่พูดว่า “เราจะไม่แยกจากกันอีก”
ดูเหมือนว่า จุดจบเรื่องนี้อาจจะไม่ดีนัก แต่ก็ต้องตาต่อตาฟันต่อฟันลองกันสักตั้งแล้ว
ถังย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น
ชายผู้ถูกทุบตียังคงสะดุ้งและยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าจากไปไหน
“ตอนที่พวกเขาไปนั้น ได้บอกมั๊ยว่าไปที่ไหน？”ถังย่าเอ่ยปากถาม
ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: “ไม่ได้บอก พวกเขาพาฉันมาที่นี่ หลังจากที่ฉันโพสต์ลงเวยป๋อ พวกเขาทิ้งโทรศัพท์แล้วบอกให้ฉันเอามาให้พวกเธอ แล้วก็จากไป ฉัน……ก็ไม่กลัวถามว่าพวกเขาไปที่ไหน”
ถังย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย กวาดสายตามองที่ชายคนนั้น แล้วมองลงไปที่โทรศัพท์ในมือของเขา
ตามข้อมูลที่คนนี้เล่ามา เขาน่าจะเป็นผู้เผยแพร่โพสต์สองสามโพสต์บน Weibo ที่เธอดูอยู่ตลอด
แน่นอนว่าลู่เซิ่น และ ฉินซีน่าจะรู้ว่าถูกคนนี้เปิดเผยเบาะแสที่อยู่ของตนเอง และคิดว่าองค์กรจะต้องจับตามอง ดังนั้นจึงยืมเวยป๋อของบุคคลนี้โพสต์ภาพ เพื่อที่จะดึงดูดให้คนขององค์กรมาที่นี่ แล้วค่อยเอาคลิปวิดีโอนี้ให้
และคลิปวิดีโอนี้ไม่ต่างจากการที่ลู่เซิ่นและฉินซีได้มอบหนังสือสงครามให้ต่อองค์กร เป็นการยั่วโมโหจ้านเซินอย่างชัดเจน
พวกเขาสองคนฉลาดมาก แบบนี้ก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับองค์กรโดยตรง และได้มีเวลาพักผ่อนสองวันเต็มๆ อีกทั้งยังสามารถส่งต่อข้อมูลออกไป โดยที่ไม่เหลือร่องรอยใดๆเลย
เรื่องนี้เดิมเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่ถังย่ามองดูโทรศัพท์ในมือ ในใจกลับเริ่มลังเลเล็กน้อย เธอ……ต้องเอาคลิปวิดีโอนี้ให้ จ้านเซิน จริงๆ เหรอ？
สุดท้ายแล้วก็ต้องให้จ้านเซินรู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าหากฉินซีต้องการออกจากองค์กรนี้ ใครก็ไม่สามารถปิดบังจ้านเซินได้
แต่……สภาพจิตใจของจ้านเซินช่วงนี้ ดูเหมือนจะไม่เหมาะที่จะได้รับการกระตุ้นอีก
ถ้าหากเขาเห็นคลิบวิดีโอนี้ เขาจะโดนกระตุ้นหนักขึ้น อาการซึมเศร้าก็จะยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ งั้น……ก็แย่แล้วสิ
ก็มาเจอเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจ้านเซินนี่แหละ ยากนักที่ถังย่าจะมีช่วงเวลาที่ลังเลในการตัดสินใจเช่นนี้ เธอขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็นึกผลลัพธ์ไม่ออก พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายคนนั้นตัวสั่นระริกอยู่ รู้สึกไม่สบายใจ จึงโบกมือ ： “ในเมื่อพวกเขาให้เธอมาส่งข้อมูล งั้นก็รบกวนนายไปกับพวกเราสักครั้งหนึ่ง”
ชายคนนั้นตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น: “ฉัน……ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะ！มีหน้าที่แค่เอาของส่งให้พวกเธอเท่านั้นเอง”
อย่างไรก็ตามถังย่าไม่ได้มีจิตใจที่จะฟังคำแก้ต่างของเขา ยกมือแล้วเอามือของเขาไพล่หลัง แล้วพูดว่า： “ฉันว่านายทำตัวดีๆแล้วเดินเองจะดีกว่า”
ผู้ชายคนนั้นดึงดันอยู่สองสามครั้ง แต่ถังย่าดูเหมือนจะผอมบาง แต่กลับมีเรี่ยวแรงมหาศาล เขารู้ว่าตนเองหลบหนีไม่ได้ จึงได้แต่ก้มหน้าอย่างเชื่อฟัง： “ฉัน……ฉันเดินเองได้”
ถังย่าเสยคางขึ้น แล้วชายคนนั้นก็เดินไปตามทิศทางที่เธอบอก
เหตุผลที่เธอต้องให้คนนี้ตามไปด้วย ก็แค่จะให้เขาเป็นอีกหนึ่งพยานบุคคลเท่านั้น
คำพูดที่ลู่เซิ่นและฉินซีได้พูดในคลิบวิดีโอ ฟังจากปากของคนอื่น บางทีอาจจะทำให้กระตุ้นน้อยกว่า
……
นี่เป็นแค่เพียงความตั้งใจของถังย่าก็แค่นั้น ตอนนี้เธอก็ยังคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออก ทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วอย่างหนัก จับตามองผู้ชายคนนี้ที่นั่งอยู่บนรถเธอ
ฉินซีและลู่เซิ่นกอดกันสักพักหนึ่ง แต่ลานจอดรถไม่ใช่ที่ที่จะสามารถอยู่นานได้ เวลาผ่านไปไม่กี่นาที ฉินซีก็ผลักไหล่ของลู่เซิ่น： “พวกเราไปกันเถอะ”
ลู่เซิ่นไม่ได้พูดอะไรมาก สุดท้ายก็บีบไหล่ฉินซี ก่อนที่จะปล่อยแขนของเธอ
“ณ เวลานี้……ถ้าหากถังย่าไปด้วย ตามความเร็วของเธอ ก็ควรจะเห็นคลิปวิดีโอนั้นแล้ว” หลังจากที่สตาร์ทรถได้ครู่หนึ่ง ฉินซีก็พูดขึ้นมาทันที
ลู่เซิ่นพยักหน้า ： “ถ้าหากเป็นเธอ ก็ควรจะได้เห็นแล้ว”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน……เธอจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกันนะ” ฉินซีกระซิบพูดเบาๆ
ลู่เซิ่นเหลือบมองดูเธอ และมองทะลุไปถึงความคิดในใจของเธอ ยิ้มแบบแหยะๆเล็กน้อย พร้อมพูดว่า：“ทำไม เสียใจที่ทิ้งคนนั้นมาเหรอ？”
ไอเดียข้อมูลความคิดก็เป็นของลู่เซิ่น ตอนนั้นฉินซีก็กำลังโกรธ และเขาก็ไม่ลังเลที่จะตอบตกลง แต่เพียงแต่ว่าเธอใจอ่อนกว่าลู่เซิ่นเล็กน้อย จึงทำให้ตอนนี้จู่ๆก็เกิดความกังวลใจขึ้น
ไม่ว่าอย่างไร ลู่เซิ่นก็มองทะลุไปถึงความคิดของเธอ ฉินซีไม่อมพะนำอีกต่อไป：“ฉันก็แค่กลัวว่าถ้าถังย่าเกิดโมโหขึ้นมา เกิดทำอะไรเขา……เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ พอถึงเวลานั้นก็จะไม่มีวิธีช่วยได้แล้ว”
