เย่เทียนไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นทางด้านของปอมปีย์. หลังจากเดินเตร็ดเตร่ไปครึ่งชั่วโมงเย่เทียนก็มาถึงบ้านในที่สุด.
แล้วเขาก็เริ่มคิ้วขมวดขึ้นมา, เพราะที่หน้าประตูบ้านของเขามีกลุ่มคนที่กำลังยืนต่อกรอย่างองอาจกับสปาตั้น10คนของเขาอยู่.
“เกิดอะไรขึ้น?”
เย่เทียนโผล่มาด้วยเสียงทุ้มต่ำ. ในความใจเย็นนั่นมีศักดิ์ศรีอยู่.
“เจ้านาย, ท่านกลับมาแล้ว. คนพวกนี้มันมาก่อเรื่องครับ….”
ทาสชราคนหนึ่งทำหน้าโล่งอกเมื่อเห็นเย่เทียนกลับมา. เขารีบวิ่งไปข้างๆเย่เทียนแล้วอธิบายให้เขาฟัง.
“ใครกันยโสโอหังและกล้าดีมาก่อปัญหาในบ้านของข้า?”
เย่เทียนถามด้วยเสียงทุ้ม. ขณะเดียวกันก็โบกมือให้ทาสชราถอยออกไป.
จากนั้นสายตาของเขาก็เพ่งไปที่ชายหนุ่มผู้หนึ่ง น่าจะประมาณ15ไม่ก็16ปี. เด็กหนุ่มคนนี้ดูก็รู้ว่าเป็นชนชั้นสูง.
“ท่านคือซาตาน เย่เทียนสินะ?”
เด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาหาเย่เทียนและถามไปอย่างเฉยเมย.
“เจ้าเป็นใคร?”
เย่เทียนถามกลับด้วยความสุขุม.
“กาอิอุส คลอเดียส เกลเบอร์!” (เก+ลนะ)
เด็กหนุ่มพูดออกมาอย่างห้าวหาญ.
“ตระกูลเกลเบอร์รึ?”
เย่เทียนถามอย่างไม่แยแส.
“ใช่!”
เกลเบอร์ตอบด้วยเสียงภาคภูมิ.
“โทดที ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ะ!”
เย่เทียนส่ายหัว. แต่ชื่อของเขา เย่เทียนก็คุ้นๆอยู่.
“แก…”
เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เกลเบอร์ก็เดือดดาลขึ้นมาทันที.
“เอ่อ… เจ้าใช่คู่หมั้นของลูกสาวตระกูลอัลบินุส, อิลลิธายเออรึป่าว?” (Ilithyia)
จู่ๆเย่เทียนก็สะกิดใจขึ้นมาและคิดบางอย่าง. จึงอดใจไม่ได้และถามเกลเบอร์ไป.
“เจ้ารู้ได้ไง?”
เกลเบอร์ตกใจเล็กน้อย.
“ข้ารู้จักเจ้าแล้ว!”
ในที่สุดเย่เทียนก็จำได้ว่าหมอนี่คือใคร. ถึงว่าทำไมเขาถึงคุ้นชื่อของเกลเบอร์นัก. เขาไม่รู้ว่าคนๆนี้โผล่มาในประวัติศาตร์ของโรมันหรือป่าว แต่ก่อนที่เขาจะข้ามเวลามาโลกนี้ เขาได้ดูหนังสปาตาคัสมากมาย.
เหมือนจะมีแม่ทัพที่ชื่อว่าเกลเบอร์ และเขาก็มีภรรยาที่สวยงามและร้ายกาจมากๆ, อิลลิธายเออนั่นเอง.
แต่ทว่าแม่ทัพเกลเบอร์ในหนังนั้นเป็นคนที่กระจอก+โชคร้ายมากๆ. เขาไม่สามารถชนะศึกด้วยทหารของเขาได้เลย ฉะนั้นเขาจึงพาพวกสปาตาคัสกลับมาที่คาปัวเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการแก่พ่อตาของเขา.
แล้วในที่สุด เขาก็พาหายนะที่ทั่วฟ้าดินของคาปาย่าได้สั่นสะเทือนไปทั่ว, พ่อตาของเขาด่าแบบจัดเต็ม. เมียสวยๆของเขาก็นอกใจไปหาคนอื่น แต่เขากลับไม่รู้เลยนี้สิ. พอเขาคิดว่าสปาตาคัสนั่นจะรับมือได้ง่ายๆ เขาก็เกือบโดนภรรยาตัวเองทรยศ. แล้วในที่สุดเขาก็ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของสปาตาคัสแล้วก็อับอายไป.
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครไร้ค่ามากกว่าหมอนี่อีกแล้ว.
“ในที่สุดเจ้าก็รู้จักตระกูลเกลเบอร์แล้วสินะ?”
เกลเบอร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น ตาของเขาเต็มไปด้วยความโอหัง.
“แปะ!”
เย่เทียนตบเขาไปบินไปอย่างจังๆ. แม้แต่ซีซาร์เอง เย่เทียนยังกล้าลูบหัวมาแล้ว ปอมปีย์เองก็ด้วย, เขายังกล้าบีบคอมัน. แค่ชนชั้นสูงไร้ชื่อตัวเล็กๆแค่นี้กล้ามาสร้างปัญหาในถิ่นของเขา ดูยังไงก็หาเรื่องตายชัดๆหนิ?
“เจ้ากล้าตบข้าเหรอ?….”
เกลเบอร์ตัวแข็งอยู่กับที่ไปเลย. เขาถูกนายทาสตัวจ้อยตบเข้าจริงๆ.
“นายน้อย!”
“นายน้อย!”
…
พวกทหารอารักษ์ขาที่เกลเบอร์พามานี่รีบชักดาบออกมาปกป้องเกลเบอร์ทันที แล้วจ้องไปหาเย่เทียนอย่างเยือกเย็น.
“สปาต้า!!”
เย่เทียนตะโกนออกมาอย่างดัง.
“ฮุฮ๊า!”
“ฮั๊วะฮ่า!”
…
สปาตั้น10คนคำรามออกมาโดนสัญชาติญาณแล้วตั้งแถวทันที. จากนั้นพวกเขารู้สึกว่าจมูกของตัวเองปวดขึ้นมาเล็กน้อย แต่เลือดของพวกเขาก็เริ่มร้อนขึ้นในวินาทีต่อมา.
สปาต้า!!
เจ้านายของพวกเขาตะโกนชื่ออันศักดิ์สิทธิ์นี้ออกมาจริงๆ.
มันนานแค่ไหนแล้วนะ? ที่พวกเขาไม่ได้ยินเสียงอันเลือดร้อนนี่.
“จับมันให้หมด!”
เย่เทียนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา. เกลเบอร์กล้ามาสร้างปัญหาที่นี่ เย่เทียนจึงจับมันก่อนแล้วค่อยถาม.
“ซาตาน, เจ้ากล้าต่อต้านกฏหมายงั้นเหรอ ไม่ได้ผลหรอก. ข้าคือชนชั้นสูง!”
ปกติแล้วเกลเบอร์นั้นเป็นคนขี้ขลาด และตอนนี้เขากำลังลนลานอยู่.
“เพล้ง! เพล้ง!”
“เพล้ง! เพล้ง!”
…
พวกสปาตั้นเข้าโจมตี. ราวกับว่าพวกเขาได้กลับเข้าสู่สมรภูมิอีกครั้ง. พวกเขากล้าหาญอย่างไม่มีใครเทียมจริงๆ และพวกเขาก็อัดทหาร7ไม่ก็8คนปลิวไปในทันที. ต่อหน้าเหล่าสปาตั้น พวกทหารตัวจ้อยพวกนี้จับดาบยังไม่มั่นเลยด้วยซ้ำ.
“อ๊ากก……….ซาตาน, เจ้าอาชญากรชั้นต่ำ. ข้าจะกำจัดเจ้า….”
พอเห็นทหารที่เขาพามาพ่ายแพ้ไปในพริบตา, เกลเบอร์ก็คำรามออกมาด้วยความโกรธและความกลัว.
“กำจัดชั้นเหรอ?”
เย่เทียนหัวเราะอย่างเยือกเย็น, แล้วก็เดินไปทางข้างๆเกลเบอร์. ค่อยๆนั่งยองลง แล้วจิกผมเกลเบอร์ขึ้นมาแล้วอัดหน้าของเขาลงไปกับพื้น แล้วก็บีบคอเขาอย่างแน่น.
ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเสพติดการบีบคอชาวบ้านซะแล้ว.
“บอกข้าซิ, เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าแมลงนี่มันกล้ามาหยามในถิ่นข้าเชียวเหรอ?”
เย่เทียนถามไดอาน่าที่กำลังกลัวอยู่ไกลๆขณะบีบคอเกลเบอร์.
“เจ้านายคะ, เรื่องมันมีอยู่ว่า. พวกเราพาเดย์ซี่และดินน่าไปที่ตลาดซื้อของด้วยกันวันนี้. ข้าไม่รู้ว่าทำไมเขารู้ว่าพวกเราเป็นทาส เขาเลยพยายามเข้ามาบังคับซื้อตัวพวกเราค่ะ”
แองเจล่านั้นใจเย็นกว่า นางจึงรีบอธิบายรายละเอียดทุกอย่างอย่างรวดเร็ว.
“ *วย นอกจากจะมาสร้างปัญหาแล้วยังกล้ามาแย่งผู้หญิงของ*ูอีกหรอ?”
พอเย่เทียนได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ่งเดือดดาลยิ่งขึ้นไปอีก. เขายกเกลเบอร์ที่กำลังดิ้นอยู่ขึ้นมา.
“เพี๊ยะ!”
“เพี๊ยะ!”
…
เย่เทียนตบหน้าเขาด้วยมือเดียวอย่างแรง. ฟันของเกลเบอร์ร่วงไปทีละซี่ๆ.
“ตุ๊บ!”
แล้วดอกสุดท้าย เย่เทียนก็เตะเป้าเขาไปอย่างไร้เมตตาทำให้หมอนั่นตาเหลือกออก. เสียงของเขาแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำแล้วก็สลบไปเพราะความเจ็บ.
“มัดมันให้แน่น!”
เย่เทียนโยนเกลเบอร์ที่ไร้สติลงบนพื้นราวกับขยะ แล้วออกคำสั่งแก่สปาตั้น.
“ครับ เจ้านาย!”
สปาตั้นพูดออกมาด้วยความเคารพอย่างเทียบไม่ได้. ในดวงตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความเคารพขณะที่มองไปหาเย่เทียน และค่าความภักดีก็เพิ่มขึ้น.
ในโลกนี้มีแค่เจ้านายผู้นี้คนเดียวมั้งที่กล้ายืนหยัดเพื่อเหล่าทาสและตบตีชนชั้นสูง.
จากผู้แปล: อาาาาาาา มันเริ่มแล้วครับ หลังจากนี้มันจะเป็นยังไง ผมอยากให้ทุกคนใช้วิจารณญาณดีๆนะครับ
