“ค่าความภักดี -20 ต้องถูกล้อค!”
พอเห็นค่าความภักดีของนางหมาป่าต่อเขา -20ซึ่งแปลว่าเธอไม่ชอบเขามากๆ เย่เทียนเลยไม่กล้าประมาท.
เย่เทียนไปหาโซ่หนาๆและหนักๆมาเอาไว้มัดนางหมาป่าไว้. เขาเอาโซ่คล้องที่คอและขาของเธออย่างแน่น.
สัตว์ประหลาดตัวนี้มันแข็งแกร่งเกินบรรยายมาก, เย่เทียนไม่กล้าประมาทจนกว่าจะทำให้เธอเชื่องได้. ที่ชนะเธอได้นี้เป็นเพราะดวงและความบังเอิญล้วนๆ.
พอเขาล้อคนางหมาป่ากับหินก้อนใหญ่ที่สวนเสร็จ เย่เทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา. เย่เทียนตกใจมากเมื่อเขาเห็นบาดแผลบนตัวของหมาป่านั้นเริ่มจะหายเป็นปกติแล้ว.
“วิคตอเรีย, อย่าว่าข้าเลยนะ. นางจะฆ่าข้า. ข้าไม่ฆ่านางหรอกแต่จะล้อคเอาไว้นางจะได้ไม่ทำร้ายคนอื่น. ถ้านางเชื่อฟังเหมือนเจ้าแล้ว ข้าจะปล่อยนางไปนะ โอเคมั้ย?”
พอรู้สึกถึงความเศร้าในตาของวิคตอเรียเย่เทียนก็รีบปลอบเธอและลูบตัวเธอ.
“อาวุ้ว….”
วิคตอเรียคดตัวในอ้อมแขนของเย่เทียนแล้วร้องไห้ราวกับว่าต้องการความอุ่นใจ.
“ให้ข้าช่วยนางก่อนนะ!”
เย่เทียนลูบหัววิคตอเรียเบาๆ พยายามทำให้เธอสงบลงจากนั้นเดินไปข้างๆนางหมาป่าแล้วพลิกตัวเธอจากนั้นเขาพยายามกดหัวใจเธอแรงๆ, เขาพยายามทำ CPR ให้เธอ.
เมาท์ทูเมาท์ดีไหมนะ? ไม่ดีกว่า! เราไม่มีวันจูบหมาป่าแน่!
“กรรร!”
ไม่นานนางหมาป่าก็ค่อยๆตื่นขึ้นแล้วเห็นเย่เทียนกำลังกดตัวเธออยู่ นางจึงส่งเสียงขู่แล้วพุ่งเข้าหาเย่เทียน.
“แกร๊งๆๆ….”
โซ่หาเส้นเสียดกันจนเกิดเสียงดังและนางหมาป่าก็ถูกดึงกลับไปจมกับดิน.
“โฮ่ง!!”
นางหมาป่ารู้สึกตัวแล้วว่าถูกล่ามอยู่นางจึงดุร้ายมากกว่าเดิม. นางพยายามดิ้นและคำรามพร้อมกับส่งสายตาเยือกเย็นกับความอาฆาต.
“อย่าเสียเวลาเลย, ข้าไม่ฆ่าเจ้าก็เมตตาแค่ไหนแล้ว!”
เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น, สติปัญญาของนางหมาป่านั้นสูงมาก เย่เทียนรู้ว่านางต้องเข้าใจที่เขาพูดแน่.
ใครจะรู้ล่ะว่านางหมาป่าอยู่มานานแค่ไหนแล้ว?
กล้วยไม้เลือดที่ไม่เพียงแต่เพิ่มความสามารถด้านร่างกายและความแข็งแกร่งเธอเท่านั้น แต่ยังสามารถทำให้เธอก้าวข้ามขีดจำกัดของสิ่งมีชีวิตและทำลายข้อจำกัดเรื่องอายุขัยได้. ไม่งั้นแล้วหมาป่าตัวนี้คงจะไม่ตัวใหญ่และอยู่มาได้นานขนาดนี้แน่.
มีสัตว์แบบไหนอีกนะที่อยู่ในป่าโบราณนั่น?
เย่เทียนอดคิดไม่ได้ว่านางหมาป่า, งูไพตอนยักษ์, พวกยักษ์, พวกเดรัจฉาน ทั้งหมดนี้เป็นตำนานเท่านั้น แต่พวกมันก็ถูกเย่เทียนค้นพบในยุคนี้.
บางทีเขาอาจจะค้นพบความลึกลับที่ไม่เคยมีใครเจอมาก่อนในยุคนี้ก็เป็นได้.
“หงิง!”
นางหมาป่าเลิกขู่แต่ทำเสียงครางเบาๆแล้วค่อยๆนอนลงช้าๆ, มองมาทางเย่เทียนด้วยสายตาเยือกเย็นแล้วเลียแผลของเธอ.
นางฉลาดพอที่จะเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองจึงเลิกดิ้น.
“มองอะไรเล่า? ข้าจะขี่เจ้าเข้าสงครามเร็วๆนี้แน่!”
เย่เทียนหัวเราะ, ความรู้สึกคาดหวังเปล่งประกายขึ้นมาในตาของเขา.
“อ๊อว….”
วิคตอเรียร้องไห้เบาๆแล้วรีบเข้าไปข้างๆนางหมาป่าแล้วพยายามกอดนางเบาๆด้วยความตื่นเต้น. แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจที่นางหมาป่าไม่โทษเธอแต่เธอก็ส่งสายตาเหมือนแม่ที่รักลูกมาทางเธอขณะทื่กอดเธอเบาๆ.
ไม่ว่าจะการกระทำหรือสีหน้าที่นางหมาป่าแสดงออกมา มันล้วนคล้ายคลึงมนุษย์ทั้งสิ้น.
เริ่มต้นได้เจ๋งมาก!
เย่เทียนรู้สึกโล่งใจ, ด้วยความช่วยเหลือของวิคตอเรียเขาคงสามารถทำให้นางหมาป่าเชื่องได้ในอนาคตอันใกล้นี้แน่.
“ถ้าในอนาคตชั้นมีเวลากับเงินพอล่ะก็ชั้นจะเปิดสวนสัตว์ที่มีแต่สัตว์หายากเลยคอยดู!”
ในหัวของเย่เทียนมีไอเดียแบบนี้ผุดขึ้นมา จากนั้นเขาจึงเลือกที่จะปล่อยให้นางหมาป่ากับลูกอยู่ด้วยกันแล้วล้างแผลบนตัวของเขา.
แผลนั้นค่อนข้างลึกมากแต่เลือดก็หยุดไหลและเริ่มรักษาตัวเองแล้ว. เขาเดาว่ามันน่าจะเริ่มตกสะเก็ดพรุ่งนี้.
วันต่อมาเย่เทียนตื่นสายเพราะเขาเหนื่อยทั้งกายและใจจากเรื่องเมื่อวานนี้มาก.
เมื่อเขาตื่นขึ้น เย่เทียนเห็นไดอาน่ากำลังทำงานยุ่งมากๆ.
ทาสคนอื่นไม่รู้ถึงตัวตนของนางหมาป่าเพราะเย่เทียนย้ายหมาป่าไปที่พื้นที่ส่วนตัวของวิคตอเรียเมื่อคืนนี้หลังสู้เสร็จ.
เย่เทียนก็สั่งให้หัวหน้ามา เก้เพิ่มจำนวนอาหารให้มากขึ้นในแต่ละมื้อ โดยให้มีแต่เนื้อเอาไว้ให้นางหมาป่าโดยเฉพาะ.
“ครืด….”
เย่เทียนตัดสินใจไปเยี่ยมเฮร่า. เย่เทียนผลักประตูหินเข้าไปในห้องมืดพร้อมถือถ้วยที่มีอาหารเช้าร้อนๆในมือ.
“เจ้ามาแล้วหรอ?”
พอเห็นเย่เทียนโผล่มา ความรู้สึกประหลาดใจก็แว่บขึ้นในตาของเฮร่า. นางใส่ชุดเดรสบางๆ โชวให้เห็นหุ่นเพอร์เฟ็คของเธอ. ชุดเจ้าสาวถูกพับไว้อย่างดี.
2วันที่ผ่านมานี้ เย่เทียนพาเธอออกมาอาบน้ำทุกคืนนางจึงสะอาดมากๆ.
“กินซะตอนมันยังร้อน”
เย่เทียนยิ้มแล้วส่งถ้วยให้เธอ.
เย่เทียนไม่อยากทำให้เธออับอาย, ความจริงแล้วนางก็เป็นแค่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ตกกระไดพลอยโจรไปกับแครสซัสเท่านั้น.
“ขอบคุณแต่…..”
เฮร่าลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินไปหาเย่เทียน. ขณะเดินมาชุดของนางก็หลุดลง.
“ข้าอยากรู้สึกถึงพละกำลังของท่าน….”
เฮร่าค่อยๆเขย่งเท้าขึ้นแล้วกอดคอเย่เทียน.
นางได้ยอมรับโชคชะตาของตัวเองแล้ว, พูดอีกอย่างคือนางถูกพิชิตจากพละกำลังของเย่เทียน, นางจึงทนรอเย่เทียนส่งขึ้นสวรรค์ไม่ไหว.
นางชอบความรู้สึกนั้น, รักมันเลยแหละแม้ว่านางจะต้องหลับไปครึ่งวันเพราะหมดแรงในแต่ละครั้งก็ตาม.
“อึ้อ…….”
กำลังของเย่เทียนนั้นแข็งแกร่งมากและน้ำหนักของเฮร่าเองก็เบาสำหรับเขาเช่นกัน, ฉะนั้นเขาจึงเหวี่ยงเธอไปมาหรืออุ้มจัดหนักได้ง่ายมาก.
“เจ้านาย……..ท่าน…..ไม่ใช่สัตว์ประหลาดจริงๆ, ใช่ไหมคะ? ท่านคืออัศวินผู้เก่งกาจ…..”
เฮร่าถามเย่เทียนพร้อมหลับตาแล้วกอดคอเย่เทียนอย่างแน่น เพราะกลัวว่าจะหล่น.
“ใช่……..”
เย่เทียนพยักหน้าช้าๆ.
“ข้าว่าแล้ว, ข้าช่างโชคดีนักที่พระเป็นเจ้าประทานเจ้านายที่เลิศเลอมาให้ข้า…..”
เฮร่ามีความสุขมากจนความคลางแคลงสุดท้ายในใจเธอหายไป.
หลังจากได้คุยกับเย่เทียน นางก็รู้แล้วว่าเย่เทียนไม่ใช่ผีสางจากตำนานแต่เป็นคนจริงๆ.
แต่นางก็ไม่โกรธเย่เทียนหรอก.
เพราะเย่เทียนให้สิ่งที่เธอต้องการ.
“ติ๊ด, ขอแสดงความยินดี, ค่าความภักดีของเฮร่าได้เพิ่มขึ้นถึง100 ท่านได้รับค่าแสตทฟรี5แต้ม”
เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเย่เทียนและเขาก็ดีใจมากๆ.
ในที่สุดเจ้าสาวของแครสซัสก็ถูกเขาเอาชนะใจได้แล้ว.
เมื่อเวลามาถึงเขาจะพาเฮร่าไปเจอหน้าแครสซัสแล้วแสดงความรักให้เขาเห็น ซึ่งคงจะทำให้หมอนั่นดิ้นตายไม่ก็คงกระอั่กเลือดออกมาแน่. (เชี่ย NTR เวล100)
