หลังจากจางมู่ได้แลกเปลี่ยนไส้สัตว์ทั้งหมดจากหวังเหลียง, แล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก.อย่างไรก็ตาม,นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น;ฐานของหวังเหลียงไม่ใช่ฐานเดียวในเมืองหลัวหยาง.
สิ่งที่เขาต้องการคือการแลกเปลี่ยนอาหารและอาวุธทั้งหมดที่ฐานอื่น ๆ สำหรับคริสตัลและไส้สัตว์เดรัจฉานที่เขาต้องการ.หลังจากทั้งหมด,หวังเหลียงจะไม่สามารถซื้อสินค้าทั้งหมดของเขาได้.
นอกจากนี้,นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความหายนะใหม่เท่านั้น.แม้ว่าจะมีข้อพิพาทกันระหว่างฐาน,แต่พวกเขาก็ไม่ได้ต่อสู้กับมัน.หลังจากทั้งหมด,การคุกคามของซอมบี้ในเมืองก็ยังไม่หมดไป.ไม่เพียงแค่นั้นเท่านั้น,แต่ยังมีสัตว์กลายพันธุ์หลายตัวอยู่นอกเมืองคอยจับตาดูเมือง.ดังนั้น,หากพวกเขาไม่ต้องการที่จะตาย,พวกเขาไม่สามารถวิ่งปะทะซึ่งกันและกันได้.
ตราบเท่าที่ผู้นำในฐานมีแม้แต่สมองเล็ก ๆ น้อย ๆ, พวกเขาก็จะไม่ได้โต้แย้งเรื่องความขัดแย้งที่น่าสนใจกับฐานอื่น ๆ.
หลังจากทั้งหมด,ทุกชีวิตอยู่ยากด้วยตัวมันเอง.
เมื่อหวังเหลียงพบว่าจางมู่คิดจะไปฐานอื่น,ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือการชักจูงให้เขาเลิกล้มความคิดนี้.หวังเหลียงเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน;หลังจากที่ได้ลิ้มรสความรู้สึกของการเป็นผู้มีพลัง,ความคิดที่อยากจะควบคุมเมืองหลัวหยางก็ค่อยๆฟุ้งในหัวของเขา.
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่มีเหตุผลหรือความสามารถในการหยุดจางมู่,ถ้าฐานอื่น ๆ สามารถขอความช่วยเหลือจากจางมู่,พวกเขาจะสามารถตั้งหลักและพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว,และจากมุมมองของมนุษยชาติ,เป็นสิ่งที่ได้เปรียบอย่างมาก. นอกจากนี้,ครึ่งหนึ่งของความสามารถในปัจจุบันของหวังเหลียงได้รับจากการแลกเปลี่ยนจากจางมู่,ดังนั้น ทำอย่างไรเขาถึงจะพาจางมู่กลับไปที่อื่น?
นิ่งเฉย,หวังเหลียงถามจางมู่อย่างรอบคอบ,”พี่ชายมู่,สามารถขายอาวุธและชุดเกราะมาตรฐานได้หรือไม่? สำหรับเมล็ดธัญพืช,ข้าแบมือทั้งสองข้างลงเพื่อตกลงแลกเปลี่ยน.หลังจากทั้งหมด,ข้าไม่สามารถเห็นพวกเราหิวโหยตาย.”
จางมู่เดาว่าหวังเหลียงจะหยิบยกมันขึ้นมา เมื่อเขาถามหวังเหลียงถึงที่ตั้งของฐานอื่นๆ.เขาจ้องไปที่หวังเหลียงและพูดอย่างสบายๆว่า”ข้าจะขายอาวุธและชุดเกราะตามมาตรฐานจำนวนครึ่งหนึ่งตามที่ข้าขายให้กับเจ้า,และข้าจะไม่ขายชุดอาวุธมากกว่าสิบชุดให้กับแต่ละฐาน .สำหรับอาหารที่เจ้าพูด,ถูกต้อง,ข้าไม่อยากเห็นพวกเขาถูกหิวโหยถึงความตายแต่อย่างใด.ราคาของเมล็ดธัญพืชจะไม่เพิ่มขึ้น,แต่เท่าไหร่ที่พวกเขาสามารถที่จะซื้อจะขึ้นอยู่กับความสามารถในการซื้อ.”
จางมู่หยุดพักชั่วคราวและมองไปที่หวังเหลียงที่ดูสงบ แต่แต่งแต้มด้วยเส้นประสาท,สังเกตความรู้สึกของเขา “อย่างไรก็ตาม,เจ้าเป็นหนี้พระคุณข้า.”
“แน่นอน!พี่ชายมู่,แม้ว่าท่านจะไม่เห็นด้วยกับคำร้องขอของข้า,แต่ข้าก็ยังคงเป็นหนี้คุณมาก! ครึ่งหนึ่งแล้ว “
หวังเหลียงรู้ว่าครึ่งหนึ่งของอาวุธที่เขามีอยู่ในมือมากกว่าพอที่จะดึงความสามารถของฐานจากฐานอื่น ๆ; เมื่อคุณก้าวไปข้างหน้า,คุณก็จะก้าวไปข้างหน้า.ดังนั้น,เขาพร้อมที่จะบอกจางมู่ถึงที่อยู่อาศัยทั้งหมดที่เขารู้.
จางมู่ชื่นชมความตรงไปตรงมาของเขา,ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาช่วยเขา;หวังเหลียงเป็นคู่ค้าที่เหมาะสมซึ่งสามารถทำงานร่วมกันได้ในระยะยาว.มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ไม่ดีทั้งยังช่วยเขาในการรวมกันฐานที่เหลือในเมืองหลัวหยาง.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ไม่สามารถจัดหาทรัพยากรให้กับเขาได้มากนัก,เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงที่จะมีการเปลี่ยนแปลงมากในโลกนี้.ถ้าจางมู่สามารถรักษาเส้นทางเดิมของโลกนี้ได้,เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะยึดติดกับมัน.
เขาเคยรู้สึกไม่สบายใจในการหันหน้าไปทางที่ไม่รู้จัก.ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้กู้คืน เพื่อป้องกันไม่ให้สถานการณ์ปัจจุบันเลวร้ายลง.
อย่างไรก็ตาม,หากหวังเหลียงเป็นคนที่ทำให้ผิดหวัง,มันจะไร้ประโยชน์ไม่ว่าทรัพยากรใด ๆ ที่จางมู่เข้าไปลงทุนในตัวเขา.
…
ในช่วงสามวันถัดมา,จางมู่ขี่หมาป่ากลายพันธุ์ตัวใหญ่เดินเล่นอยู่ในเมือง,และแวะไปเยี่ยมชมฐานสิบแห่งในเมืองตามข้อมูลที่หวังเหลียงจัดหาให้.
ใช่,เยี่ยมชม … แต่อาจจะไม่ใช่วิธีที่เป็นมิตร,หรือสำหรับการเยี่ยมชมครั้งแรกอย่างน้อย.อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มีทางเลือกมากมายเช่นกัน. เขาพูดอย่างดีในตอนแรก, แต่ไม่มีใครช่วยเขาได้อย่างรวดเร็ว.หลังจากนั้น,เขาไม่ต้องการเสียเวลาของเขา ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนพฤติกรรมและทุบประตูทุกๆฐานที่เขาไปเรียกผู้นำของพวกเขาออกมา.
ความรุนแรงนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหา.เมื่อผู้นำ,การแสดงออกด้านมืด,เห็นทรัพยากรที่จางมู่มี,ดวงตาของพวกเขาสว่างสดใสเหมือนที่พวกเขาได้รับ.ถ้าความแข็งแกร่งของจางมู่ไม่ได้ทำให้เขาตกใจ,พวกเขาอาจจะทำร้ายเขาและปล้นเขาจนหมดตัว.
แน่นอนว่า,ก็มีคนโง่ไม่กี่คนที่พยายาม แม้ว่าจะมีพยานบอกถึงพลังที่แข็งแกร่งในการบุกรุก.เขาได้พูดอย่างกลมกลืนกันมาก,และได้แสดงเพื่อทำให้พวกเขากลัว,แต่พวกเขาก็ยังคงตาบอดด้วยความโลภ.ไม่เพียงแต่พวกเขาต้องการอาหารและอาวุธเท่านั้น,แต่พวกเขาต้องการแหวนของจางมู่ ที่มีข่าวลือว่ามีมิติทางอวกาศ.
ในความเป็นจริงนั้น,จางมู่ไม่ต้องกังวลกับการเจรจาอีกต่อไป.ขณะที่คนรอบตัวเขา,พวกเขากลายเป็นอาหารของดอกบัวเลือดปีศาจ.แม้แต่ซากศพ,ที่ถูกดูดเลือดจนแห้งและถูกโยนไปที่พวกดูหมิ่น,ไม่คุ้มค่า,พวกเขาเพียงพอที่จะเขย่าขวัญคนอื่นๆ.และนั้น,พวกเขากระจัดกระจาย,ไม่แม้แต่จะมองย้อนกลับไป.
จางมู่เกาหน้าเขา,แล้วพูดว่า “ข้าน่ากลัวจริงๆเหรอ?”
ดอกบัวเลือดปีศาจเต้นในอากาศ,ราวกับตอบว่า “บางที,บางทีอาจจะมีความเป็นไปได้.”
แม้ว่าจะมีความพ่ายแพ้บางอย่างไปพร้อมกัน,ผลสุดท้ายก็มากมาย.จางมู่มองไปที่แหวนของเขาเต็มไปด้วยคริสตัลห้าพันอันและรู้สึกพึงพอใจ.ถึงแม้ว่า ไม่มีฐานสิบฐานที่มีความสามารถเพียงพอที่จะแลกเปลี่ยนจำนวนเงินได้ใกล้ ๆ กับฐานของหวังเหลียง,ผลรวมของคริสตัลทั้งหมดที่เขาได้รับก็ยังเป็นจำนวนมาก.
แม้ว่าจางมู่จะเก็บคริสตัลได้ห้าพันอันด้วยความช่วยเหลือของดอกบัวเลือดปีศาจ, แต่ก็น่าเหนื่อยเกินไป.สิ่งที่จางมู่กำลังทำคือการขว้างปาแนวจับปลาขนาดใหญ่;เขาไม่สนใจผลกำไรระยะสั้นเหล่านี้มากนัก.
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการช่วยให้ผู้คนในเมืองหลัวหยางตั้งหลักและพัฒนาอย่างรวดเร็ว.
ตอนนี้จางมู่ได้ขายอาหารและอาวุธทั้งหมดที่เขามี,มันถึงเวลาแล้วที่จะทำตามคำสัญญาของเขา – ช่วยลิตเติ้ลแบล็คขึ้นสู่ระดับสอง!
จางมู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่พื้นสนาม,ที่หวังเหลียงทิ้งไว้ให้เขาเป็นพิเศษและหันยาวิวัฒนาการในมือเขา,สลับขาของเขา.
ในเวลาเดียวกัน,ลิตเติ้ลแบล็คและหมาป่ากลายพันธุ์ได้จ้องมองยาด้วยความกระหาย. พวกมันรู้โดยสัญชาตญาณว่ายานั้นเป็นสิ่งที่สามารถช่วยให้พวกมันก้าวไปสู่ระดับที่สองได้.
หยุดการเหย้าแหย่ของเขา,จางมู่ได้ชี้ไปที่หัวของลิตเติ้ลแบล็คด้านข้างนี้,และภายใต้การจ้องมองที่อิจฉาของหมาป่า,เขาได้เปิดฝาและเทยาลงในปากของที่เปิดกว้างของลิตเติ้ลแบล็ค.
