จอมเวทย์แห่งการเลียนแบบ (The copy mage) – ตอนที่ 74

เดเมียนและไมโลดูดซับพลังงานเข้าสู่ร่างกายอย่างหิวกระหายหลังจากใช้พลังไปจำนวนมากเพื่อที่ต่อสู้กับลิงอสูร หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมง ทั่งคู่ก็ฟื้นพลังส่วนใหญ่และรักษาบาดแผลได้เล็กน้อย และรู้ว่าเหลือเวลาไม่มากนักที่จะทำภารกิจให้เสร็จสิ้น

“เราน่าจะกลับไปหาเจ้าหมูป่าดีกว่านะ เพราะดูเหมือนเจ้าลิงจะไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าพวกเรา และเราจำเป้นต้องเอาหลักบานมาเพื่อแสดงว่าเราทำภารกิจได้สำเร็จ และเราอาจจะสามารถขายซากหมูป่าได้”

ดาเมียนกล่าว

ไมโลขี้เกรียจแล้ว แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจเดเมียน แต่หลังจากได้ยินว่าสามารถหาเงินจากการเอาซากหมูป่าไปขาย ไมโลก็ทำตามที่เดเมียนบอกทันที และทั่งคู่ก็เดินเข้าไปในป่าเพื่อเก็บซากของหมูป่า

“เดเมียน นายคิดว่าเราจะขายมันได้เท่าไหร่”

ไมโลถามอย่างตื่นเต้น

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หมูป่าตัวนี้ตัวใหญ่น่าจะมีเนื้อเยอะ และมีขนและหนังที่หนาและทนทานน่าจะเอาไปทำเสื้อผ้าหรืออะไรสักอยากได้”

เดเมียนตอบ

แม้ทั่งคู่จะอายุน้อย แต่ในโลกของการฝึกฝน เดเมียนได้เติบโตอย่างรวดเร็วและเมื่ออายุ 12-16 เด็กส่วนใหญ่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“ไมโล นายแข็งแกร่งขนาดไหน”

เดเมียนถามเชิงแข่งขัน และอยากรู้ถึงความแข็งแกร่งของไมโล

“อืมมมม …. ฉันสามารถดึงศักยภาพของพลังได้เท่ากับสัตว์อสูรระดับ 3 ในช่วงเวลาสั้นๆ และคงความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรระดับ 2 ได้เป็นเวลานาน”

“แต่ตอนนี้ฉันมีแค่พลังของหมูป่า และเป็นเพียงผู้ฝึกฝนระดับ 2 หากต้องการใช้พลังของสัตว์อื่นๆ ฉันก็ต้องฝึฝนและเรียนทำความเข้าใจเกี่ยวกับพวกมันก่อน และฉันถึงจะไปจัดการเพื่อดูดซับพลังของสัตว์พวกนั้น”

ไมโลเสริม

เมื่อได้ยินถึงความแข็งแกร่งของไมโล เดเมียนนั้นมีความสุขกับไมโลที่ไมโลสามารถบ่มเพาะพลังได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเดเมียนก็อยากจะแซงหน้าไมโลในความแข็งแกร่ง เพียงเพราะความต้องการที่จะแข็งแกร่งที่สุด

[ตอนนี้ไมโลแข็งแกร่งกว่าฉัน และมีพลังที่คล้ายๆ กัน และตอนนี้ระหว่างฉันและไมโลต่างก็ยังมีพลังเพียงอย่างเดียว และยังมีระดับที่ใกล้เคียงกัน ดังนั้นสิ่งที่กำหนดว่าใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน คือการฝึกฝนอย่างหนัก]

เดเมียนกล่าวกับตัวเองในใจ

“จากนี้เรามาแข่งขันกันแบบพี่น้องไหม แข่งขันไม่ไม่จริงจัง ดูว่าใครจะแข็งแกร่งที่สุด”

เดเมียนกล่าวกับไมโล

“ได้ เอาสิ ฉันจะพยายาม”

ไมโลกล่าวตอบกลับ

“เราจะแบ่งเงินของหมูป่ายังไงดี ฉัน 90 นาย 10 ดีไหม”

ไมโลพูดติดตลก

“ไม่ ฉันต่างหากที่ 90 นายอะ 10 “

เดเมียนปฏิเสธขณะที่เขาเริ่มวิ่งไปยังร่างของหมูป่า

“เฮ้ เดี๋ยวก่อน”

ไมโลเรียกขณะที่เขาวิ่งตามเขาไป

ทั่งคู่รีบวิ่งไปที่ซากของหมูป่า และเสริมพลังพลังให้กับร่างกาย ขณะที่กำลังจะไปถึงก็มีสัตว์ร้ายบางตัวกำลังแทะกินซากของหมูป่า เมื่อเห็นดังนั้นไมโลจึงคำรามออกมา

“ออกไปจากเหยื่อของฉัน !!”

ทำให้สัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังแทะกินซากหมูป่าเกิดความหวาดกลัวและรีบหนีไป

“ถ้าเรามาช้ากว่านี้ มันคงโดนกินจนหมด”

เดเมียนกล่าวโดยสังเกตว่าซากหมูป่านั้นโดนกัดกินไปเพียงเล็กน้อย

จากการที่ใช้พลังเพื่อเสริมความแข็งแกร่งของร่างกาย ทั้งคู่ก็ได้แบกซากของหมูป่ากลับไปที่หมู่บ้าน

“เดเมียน ถ้าได้เงินมานายจะเอาไปซื้ออะไรงั้นหรอ”

ไมโลถามด้วยความสงสัย

เดเมียนไม่ได้ตอบในทันที และไม่แน่ใจกับคำตอบที่กำลังคิด

“ไม่รู้สิ อาจจะซื้ออะไรบางอย่างที่สามารถช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของฉัน”

เดเมียนตอบหลังจากที่คิดไตร่ตรองดู

เด็กหนุ่มทั้ง 2 แบกร่างขนาดใหญ่และก็หยุดอยู่กลางหมู่บ้านและวางมันลง เพื่อพักหายใจ และแบกมันต่อจนไปถึงขอบเขตของหมู่บ้านที่ชาวบ้านไปรวมตัวกัน ตอนที่เดเมียนสู้กับหมูป่า

เมื่อเห็นทั้งคู่แบกร่างของหมูป่ามา ชาวบ้านก็ตกตะลึง

“พวกเขาทั้งสอง แข็งแกร่งมาก”

“เป็นเด็กหนุ่มที่เก่งอะไรเช่นนี้”

“มันช่างน่าเหลือเชื่อ”

ทั้งหมู่บ้านตกตะลึงกับความสามารถของทั้งสองที่สามารถจัดการหมูป่าตัวนี้ได้สำเร็จ และเห็นว่าทั้งสองเป็นวีรบุรุษที่เข้ามาช่วยเหลือหมู่บ้าน พวกเขาเริ่มสรรเสริญเดเมียนและไมโล เมื่อทั้งคู่เดินใกล้เข้ามา