“ครับ! เป็นเพราะความประมาทของข้าเอง แต่ท่านอย่าเพิ่งโกรธ ข้าจะหาทางแก้ไขมันเอง…”
ย้อนกลับไปที่สำนักงานผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษา ชาร์ลส์ซึ่งได้รับผลการแข่งขันยังคงคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์ให้หัวหน้าตระกูลไวท์ฟังอย่างไรดี
แต่ใครมันจะไปคิดว่าชายขราคนนั้นกลับเลือกติดต่อหาเขาก่อน!
‘ซวยชิบ!’
“แก้ไข? เจ้ามีแผนจะแก้ไขมันอย่างไร? เจ้าอยากให้ข้าหักขาเจ้าด้วยไหม? อย่าให้ข้าต้องเตือนเจ้า! ไปหามาซะว่าล็อคมันเป็นใคร! หาให้ได้ว่ามันมาจากตระกูลไหน! ตอนนี้ข้าได้ส่งคนไปรับเอเดรียนเรียบร้อยแล้ว! สามวัน! ข้าให้เวลาเจ้าสามวันในการหาตัวตนของมัน…”
เสียงของหัวหน้าตระกูลไวท์ก้องราวกับฟ้าร้อง ทำให้แก้วหูของชาร์ลส์เจ็บ!
หลังจากวางสาย ชาร์ลส์ก็กล่าวขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าสารเลว! ทำไมเขาถึงรู้เร็วนัก? มันต้องเป็นไปเชี่ยโอลลี่แน่ที่รายงานเพราะอยากปัดความรับผิดชอบ…”
ชาร์ลส์กุมหัวและพยายามคิดหาทางแก้ไข แต่ในขณะนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากนอกหน้าต่าง
เขาเดินไปที่หน้าต่างและมองก่อนจะพบว่าเป็นห้องเพชร!
อีกทั้งทริสต้า ฌาคส์ และไดอาน่าก็อยู่กับพวกเขาด้วย
เมื่อมองไปยังทิศทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป มันควรจะเป็นห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น
[ ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ทำภารกิจสำเร็จ ท่านได้รับคะแนนฟังก์ชั่น100 แต้ม ]
เป็นธรรมดาที่ล็อคจะมีความสุขหลังจากได้รับรางวัล แต่เขาไม่สามารถตรวจสองมันได้เนื่องจาก…
เขากำลังถูก “ล้อมรอบ” โดยกลุ่มคน!
“พวกเจ้าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ จริงๆนะ…” ในขณะนี้ล็อคเปรียบเสมือนวีรบุรุษ ไม่นานเขาก็ได้มาถึงห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่
เขาเป็นหมาป่าเดียวดายตั้งแต่ยังเด็ก เขาไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้!
อาจารย์ทั้งสามกำลังเดินอยู่ข้างหน้า พวกเขายังคงพูดคุยเรื่องการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นจนถึงตอนนี้
สิบนาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึงประภาคารหลังเก่า
“อาจารย์ใหญ่! ผู้ชนะได้รับการตัดสินแล้ว!” ทริสต้าตะโกนไปที่หน้าต่าง
สิบวินาทีต่อมาก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ
เมื่อคิดว่าอาจารย์ใหญ่มีปัญหาด้านการได้ยิน ฌาคส์จึงรวบรวมมานาและตะโกนสุดเสียง “ช่วยแจกรางวัลด้วยครับ!!”
ปัง!
ก่อนที่เขาจะตะโกนจบ หนังสือเล่มหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่หัวของเขาอย่างแม่นยำ!
“ฌาคส์! เจ้าช่วยเงียบเสียงหน่อยได้รึไม่? ข้ายังไม่ตายเสียหน่อย! ข้าไม่สามารถเข้าห้องน้ำได้หากเจ้ายังตะโกนอยู่แบบนี้!” ในที่สุดก็มีคำตอบออกมาจากในห้อง
แม้เสียงจะฟังดูมีอายุ แต่กลับทรงพลังมาก!
ฌาคส์ลูบหัว “โอ๊ย… อาจารย์ใหญ่ปาแม่นขึ้นเรื่อยๆ…”
ทุกคนต่างก็หัวเราะ
มีเพียงล็อคเท่านั้นที่ไม่หัวเราะ แต่กลับดูประหลาดใจแทน!
เขาตระหนักว่าหนังสือที่โยนใส่ฌาคส์เป็นหนังสือที่ชายชราอ่านเมื่อวานนี้!
เพราะเขาจำหน้าปกที่ขาดรุ่งริ่งของมันได้!
หรือว่าจะเป็น?!
ตอนนั้นเองประตูชั้นหนึ่งของประภาคารก็เปิดออก
ชายชราร่างผอมสวมชุดโทรมเดินออกมา
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกล่าว “สวัสดี อาจารย์และนักเรียน…”
“สวัสดีอาจารย์ใหญ่!” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“สวัสดีเด็กน้อย ขอบคุณสำหรับอาหารเมื่อวาน…” ชายชรามองล็อคด้วยรอยยิ้ม
“เป็นท่านจริงๆ ด้วย!” ล็อคตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
คำพูดของเขายังเป็นการบอกโดยอ้อมกับทุกคนว่าเขาเคยพบอาจารย์ใหญ่แล้ว
ล็อคไม่เข้าใจเลยว่าทำไมปรมาจารย์ทั้งโลกถึงชอบแต่งตัวด้วยผ้าขี้ริ้วนัก!
ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังชอบให้อาหารนกพิราบหรือกวาดพื้นอีกด้วย!
“มา มา มา! ตามข้ามา!” ชายชราโบกมือให้ล็อค
ทริสต้ากระซิบ “ไปเถอะ ข้าจะจัดระเบียบให้นักเรียนกลับไปก่อน ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชินกับการอยู่ใกล้ผู้คนมากมาย…”
ล็อคพยักหน้าและเดินตามเขาเข้าไป
“เอาล่ะ! ทุกคนไปกินข้าวเถอะ อาจารย์ฌาคส์จะรับช่วงต่อดูแลพวกเจ้าเอง!” ทริสต้าพูดกับทุกคน
“เยี่ยม! เราไปกันเถอะอาจารย์!” เหล่านักเรียนรุมล้อมฌาคส์ทันที
บุหรี่ของฌาคส์ตกลงพื้นด้วยความประหลาดใจ!
เขาคิดในใจ ‘ทำไมต้องเป็นข้าด้วยล่ะ ทริสต้า?’
การตกแต่งของประภาคารนั้นดูเก่ามาก
ถ้านี่เป็นออฟฟิศคงดูรกเกินไป มันเป็นเหมือนห้องสมุดที่วุ่นวายเสียมากกว่า
นี่เป็นเพราะมันมีหนังสืออยู่ทั่วทุกที่ไม่ว่าจะบันไดหรือที่พื้น!
จนถึงชั้นสองพวกเขาก็ยังไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียว
เมื่ออาจารย์ใหญ่นั่งลงเขาจึงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน “นั่งลงก่อนสิล็อค ก่อนหน้านี้ก็ดูเจ้าอยู่ เจ้ามีความสามารถไม่ใช่น้อย ฮี่ฮี่ฮี่…”
ที่นั่งที่อาจารย์ใหญ่พูดถึงนั้นเป็นหนังสือสองสามเล่มที่เรียงซ้อนกัน
แต่ล็อคก็ไม่สนใจและนั่งลงบนมันทันที
“มา มา! นี่คือรางวัลของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการมัน…” ชายชรายื่นหนังสือเล่มบางให้เขา
แม้ตัวหนังสือบนปกจะดูยึกยือ แต่คำว่า “คาถา” นั้นชัดเจนมาก
มันน่าจะเป็นสำเนาที่เขียนด้วยลายมือ
“มันดีที่เจ้าสามารถฟื้นมานาได้อย่างรวดเร็ว แต่การเพิ่มขีดจำกัดบนของเจ้านั้นสำคัญยิ่งกว่า… ท้ายที่สุดแล้วการที่เจ้ามีมานามากขึ้น เจ้าก็จะสามารถใช้มันได้อย่างไร้กังวล…”
ล็อคพยักหน้าขณะมองดูป้ายบนโต๊ะ
มันถูกเขียนว่า: อาจารย์ใหญ่ฮอบริก
จากนั้นเขาก็เปิดหนังสือในมือดู แต่หลังจากอ่านไปสองสามหน้า เขาก็เผยสีหน้าราวกับว่าเขากินแมลงวันเข้าไป!
ลายมือของชายชราน่าเกลียดมาก!
‘นี่ควรเป็นหนังสือศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่รึไง?’
ล็อคไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเขาจะคลั่งไคล้หนังสือที่มี ‘ลายมือ’ เช่นนี้!
“ฮ่าฮาฮา! ข้าขอโทษด้วยนะ ลายมือของข้ามันแย่มาตั้งแต่ข้ายังเด็ก อย่าไปใส่ใจเลยเนอะ…” ชายชราค่อนข้างภาคภูมิใจกับความจริงนี้
ล็อคทำได้เพียงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
“โอ้ จริงสิ เจ้าเด็กตระกูลไวท์ไม่ได้ทำร้ายเจ้าใช่ไหม?” อาจารย์ใหญ่ฮอบริกถามอีกครั้งขณะยกปากกาขึ้น
“เขาไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้น!” ล็อคมั่นใจในคำตอบของเขา
“อืม! ดี ดีมาก! ในที่สุดพระเจ้าก็ประทานเด็กที่มีพรสวรรค์ที่แท้จริงมาให้สถาบันเรา!” ฮอบริกจัดผมสีซีดของเขาและยิ้มอย่างมีความสุข
ดูเหมือนเขาจะพอใจกับคำตอบของล็อคมาก
“ไปเถอะเด็กน้อย! ข้าเชื่อว่าเจ้าคงรอไม่ไหวที่จะเรียนรู้มันแล้ว! อีกอย่างข้ายังต้องไปห้อง…”
“ฮะ? ท่านเป็นอาจารย์ใหญ่แล้วแต่ยังต้องการสอนด้วยตนเองอีกงั้นหรือ?” ล็อคลุกขึ้นถามด้วยความสงสัย
ฮอบริกจัดอุปกรณ์บนโต๊ะขณะกล่าว “ก็แน่นอนสิ! สถาบันของเราไม่ได้มีเพียงห้อง ทองแดง เงิน ทองและเพชร… แต่ยังมีระดับที่สูงกว่าอย่าง ‘ห้องศักดิ์สิทธิ์’ และข้าก็เป็นอาจารย์ของพวกเขา…”
“ห้องศักดิ์สิทธิ์?” เมื่อได้ยินคำนี้ ล็อคก็นึกถึงห้องที่ทริสต้าและฌาคส์จงใจละเว้นไปก่อนหน้านี้ในทันที
‘มันต้องเป็นห้องศักดิ์สิทธิ์แน่!’
“ขอ… ข้าขอเข้าร่วมได้รึไม่?” ล็อคถามอย่างระมัดระวัง
ฮอบริกกำลังมองหาหนังสือบนชั้นวางหนังสือ เขาตอบโดยไม่หันกลับมา “ไม่ใช่ตอนนี้ ข้าคิดว่าเจ้ายังต้องฝึกอีกสักเล็กน้อย แต่… ข้าเชื่อว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะมีคุณสมบัตินั้น มันไม่มีประโยชน์ที่เจ้าจะรีบ…”
“เข้าใจแล้ว…” ล็อคทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย หลังจากยักไหล่แล้ว เขาก็โค้งคำนับให้ฮอบริกและเตรียมจะจากไป
“กริ๊ง… กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!”
ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ใน “ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่” ก็ดังขึ้น
แม้พวกเขาจะได้ยินเสียง แต่กลับหาโทรศัพท์ไม่เจอ!
เนื่องจากมันมีหนังสือเกลื่อนไปหมด ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าโทรศัพท์ถูกฝังอยู่ที่ไหน!
ด้วยความช่วยเหลือของล็อค พวกเขาจึงผลักกองหนังสือหลายกองที่สูงเท่าผู้ใหญ่ก่อนจะเจอโทรศัพท์
“ขอบคุณนะ… เด็กน้อย” ฮอบริกพยักหน้าขอบคุณแล้วรับโทรศัพท์
อย่างไรก็ตาม ฉากที่เกิดขึ้นต่อไปกลับทำให้ล็อคตกใจ!
