บทที่ 4 คำเชิญจากอดีตน้อง
“คุณผู้ชาย เมื่อกี้เป็นความผิดของผมเองครับ เป็นผมที่มีตาไม่มีแวว ผมละเลยคุณไป ได้โปรดให้อภัยผมด้วย”
แค่เข้ามาในห้องทำงาน ผู้จัดการธนาคารก็รีบขอโทษขอโพย เม็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากปาดไปอีกสองสามครั้งแล้ว แล้วก็ยังคงไม่หยุดที่จะปาด ถึงขนาดที่ว่าแผ่นหลังก็เปียกแล้ว
บัตรธนาคารลายดอกชงโคก็มีน้อยมากอยู่แล้ว พนักงานธรรมดาทั่วไปของธนาคารไม่มีทางที่จะรู้จัก
รู้จักบัตรใบนี้ อย่างน้อยก็ต้องตำแหน่งของเขาขึ้นไป
แถมผู้ที่ถือบัตรธนาคารดอกชงโคนี้ ไม่ต้องพูดถึงผู้รับผิดชอบสาขาแบบเขาหรอก ต่อให้เป็นรองประธานธนาคาร เจ้าของธนาคารก็จำเป็นที่จะต้องมารับแขกด้วยตัวเอง ต้องยิ้มแย้มต้อนรับ ไม่กล้าแม้แต่ที่จะละเลย
ในตอนนี้เขามีอาการแบบตกใจจนแทบจะกระอักเลือด คนสูงส่งแบบนี้ ทำไมถึงได้มาที่สาขาของตัวเองได้?
แถมแม่งยังจะเข้าแถวต่อคิวรอถอนเงินอย่างเรียบร้อยอีก
นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งคนดีแล้วหรือยังไง?
เฉินตงเงยหน้า มองหน้าผู้จัดการเงียบๆ “คุณกังวลมาก?”
มุมปากของผู้จัดการกระตุกอยู่สองครั้ง หัวเราะแหะครั้งหนึ่ง “เปล่า เปล่าครับ ผมจะชงชาขอโทษคุณอยู่ครับ”
เขารู้จำนวนของผู้ถือบัตรธนาคารดอกชงโค ในตอนนี้คิดเพียงแต่ว่าต้องการที่จะรีบๆจัดการให้เรื่องเมื่อกี้มันผ่านไปเสีย ต่อให้ต้องคุกเข่าเขาก็ยินดี
มิฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึงหลินเสว่เอ๋อที่เป็นเพียงพนักงานหน้าเค้าเตอร์ตัวเล็กๆ ต่อให้เป็นนายสาขาอย่างเขาเองก็ต้องหนาว
“ไม่จำเป็นครับ ผมต้องการมาถอนเงินครับ” เฉินตงกล่าวขึ้นด้วยเสียงเบา
ผู้จัดการเพิ่งจะเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก ในตอนนี้ยังมีเหงื่อผุดออกมาเป็นจำนวนมากอีกแล้ว
นี่คือ……..ไม่คิดที่จะให้อภัยแล้วใช่ไหม?
สีหน้าของเขาดูน่าเกลียด ความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปนั้นพวยพุ่งขึ้นมา
สามารถมานั่งในตำแหน่งตรงนี้ได้ เป็นความพยายามหลายสิบปีของเขา แต่ว่าคำพูดเดียวของผู้ที่บัตรธนาคารลายดอกชงโค มากพอที่จะลากเขาลงจากตำแหน่งได้
ปึก!
ผู้จัดการธนาคารตัดสินใจที่จะคุกเข่าลงตรงหน้าของเฉินตง “คุณผู้ชาย คุณเป็นคนใหญ่คนโตโปรดอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับคนตัวเล็กแบบผมเลยนะครับ ขอร้องคุณช่วยปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะครับ เมื่อกี้เป็นแค่เพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นครับ”
เฉินตงมองผู้จัดการธนาคารด้วยสายตาเย็นชา อีกฝ่ายยังมีท่าทางถือดีแบบเมื่อกี้อยู่อีกเหรอ?
เขาหัวเราะเล็กน้อย “ผมมาถอนเงินครับ เรื่องอื่นไม่ต้องการที่จะพูดอะไรมาก รบกวนคุณช่วยจัดการให้ผมด้วย”
หัวใจของผู้จัดการตุ้มๆต่อมๆ แต่ว่าก็ยังฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้น “ครับ ผม ผมจะไปจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ”
รับบัตรธนาคารลายดอกชงโคมาจากมือของเฉินตง ผู้จัดการธนาคารถามขึ้น “คุณผู้ชายครับ คุณต้องการถอนเงินเป็นจำนวนเท่าไหร่?”
“ห้าแสน”
เฉินตงจิ๊ปากเล็กน้อย จากท่าทางของผู้จัดการที่มีต่อเขา เขาก็รู้ว่าผู้ที่มีบัตรธนาคารดอกชงโคนี่จะต้องไม่ธรรมดาทั่วไป
แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือถอนเงินแล้วก็ไปโรงพยาบาลก่อน จัดการค่าใช้จ่ายหลังการรักษาของแม่ให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยหาที่ลงหลักปักฐาน
“ห้าแสน?” ผู้จัดการธนาคารร้องออกมาเสียงหลง
เฉินตงกระตุกคิ้วขึ้น นึกขึ้นได้ในทันที “ลำบากใจเหรอครับ? ถอนเงินจำนวนมากจำเป็นที่จะต้องทำการจองล่วงหน้า?”
“ไม่ไม่ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูกค้าแบบคุณ ไม่จำเป็นที่จะต้องทำรายการล่วงหน้าครับ” ท่าทางของผู้จัดการแปลกประหลาด อธิบายขึ้น “จะทำบัตรธนาคารดอกชงโคใบนี้ได้ต้องเงินสดจำนวนพันล้าน คุณผู้ชายจะถอนเงินเพียงน้อยนิดขนาดนั้น ทำให้ผมรู้สึกตั้งตัวไม่ทันครับ”
ครืน!
ร่างกายของเฉินตงกระตุก ภายในใจเกิดคลื่นซัดสาด
พันล้าน?
แถมยังเป็นเงินสด ไม่ใช่ฐานะลูกค้า!
เป็นเพียงแค่คุณสมบัติในการทำบัตร!
พ่อของผมมีเงินขนาดนี้เลย?
ไม่ต้องพูดถึงที่ผู้จัดการธนาคารตั้งตัวไม่ทัน แม้แต่ตัวเขาเองก็ใกล้ที่จะเป็นลมแล้ว
ชั่วครู่
เฉินตงถึงได้สงบลง “ถอนออกมาห้าแสนก่อนครับ”
ผู้จัดการธนาคารพยักหน้า รีบจัดการดำเนินการถอนเงินให้เฉินตง
ภายในห้องทำงานเฉินตงพบถุงพลาสติกสีดำหนึ่งใบ จากนั้นนำเงินห้าแสนใส่เข้าไปด้านในถุง จากนั้นก็หมุนตัวจากไป
ผู้จัดการธนาคารหน้าตาเหยเก ใจตุ้มๆต่อมๆอยากจะขอร้องเฉินตงใจกว้างแล้วปล่อยพวกเขาไป แต่ว่ามองท่าทางรีบร้อนของเฉินตง ก็ตัดใจห้ามตัวเอง สุดท้ายก็นอนเหงื่อออกเต็มศีรษะอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางราวกับว่าร่างกายนั้นโดนปล้นไปจนตัวเปล่า
ในห้องโถงของธนาคาร
เฉินตงถือถุงพลาสติกสีดำ รีบร้อนก้าวเดินออกไป
เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ ทุกๆคนล้วนมองมายังตัวเขา แล้วพูดคุยกกันจอแจ
หลินเสว่เอ๋อยืนอยู่ด้านหลังเค้าเตอร์ แน่นิ่งไป ดวงตาแดงก่ำ
พอเจอเฉินตง เธอตั้งใจจะเดินไปขอโทษ
แต่ว่าเฉินตงเดินไวมาก ทำให้เธอนั้นไม่สามารถที่จะตามได้ทัน
ถอนหายใจอย่างหดหู่ หลินเสว่เอ๋อหมุนตัวกลับไปในห้องทำงานของผู้จัดการ
“ผู้จัดการ ตก ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”
มองเห็นผู้จัดการที่นอนพาดตัวไปกับเก้าอี้ หัวใจของหลินเสว่เอ๋อหนักอึ้งจนถึงก้นบึ้ง แต่ว่าก็ยังเอ่ยถาม
ผู้จัดการดึงสติขึ้นมาได้ หัวเราะขมขื่น “คนๆนั้นคือลูกค้าที่มีบัตรธนาคารลายดอกชงโค คุณสมบัติในการเปิดใช้บัตรธนาคารดอกชงโค ก็คือต้องมีเงินสดจำนวนพันล้าน!”
ครืน!
ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสว่เอ๋อสั่นระรัว ใบหน้างามซีดขาว
ลูกค้าที่เป็นคนสำคัญขนาดนี้ ไม่ใช่คนที่พนักงานเค้าเตอร์ตัวเล็กอย่างเธอจะไปหาเรื่องด้วยเลยแม้แต่น้อย!
นึกถึงท่าทางที่เฉินตงมีต่อเธอเมื่อกี้ ในใจของหลินเสว่เอ๋อก็มีความรู้สึกเสียใจพุ่งล้นออกมา อดไม่ได้ที่จะตบตัวเองสักสองครั้ง
ลูกค้าคนสำคัญ ใช้สายตาแบบนั้นมองตัวเอง สำหรับเธอแล้ว นั่นเหมือนกับว่าเป็นเรื่องดีเหมือนมีชิ้นเนื้อตกลงมาจากฟากฟ้า!
แต่ยังกลับกล้าผลักออกไป ทำให้ลูกค้าคนสำคัญขุ่นเคือง!
“ผู้จัดการ คุณ คุณจะต้องช่วยฉันนะคะ”
ในตอนนี้หลินเสว่เอ๋อโน้มตัวลงมา พิงตัวลงไปที่คอของผู้จัดการ ขอร้องขึ้นมา
“ช่วย?” ผู้จัดการเกาหัวอย่างกลัดกลุ้ม “เรื่องนี้ แม้แต่ผมเองยังคิดที่จะหาคนให้ช่วยเลย! ไม่ต้องพูดถึงคุณแล้ว แม้แต่ผม ความไม่พอใจของคุณผู้ชายท่านนั้น ทำให้ตกจากตำแหน่งนั้นก็แค่คำๆเดียวเท่านั้น”
แค่ประโยคเดียว ก็ตบหลินเสว่เอ๋อให้ตกลงไปอยู่ที่นั่งลำบากได้
หยุดไปชั่วครู่ ดวงตาของผู้จัดการก็วาววับขึ้น “จริงสิ คุณแน่ใจไหมว่าเมื่อกี้สายตาที่คุณผู้ชายคนนั้นมองคน มีความหมายอื่น?”
ริมฝีปากแดงของหลินเสว่เอ๋อขยับ พยักหน้าอย่างไร้สติ
ทันใดนั้นผู้จัดการธนาคารก็ดีใจใหญ่ ตบโต๊ะด้วยความตื่นเต้น “ยังมีหนทาง! ยังมีหนทาง! หลินเสว่เอ๋อ ผมต้องการให้คุณนั้นไปขอโทษกับคุณผู้ชายท่านนั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนจะต้องได้รับการยกโทษจากผู้ชายคนนั้นให้ได้ มิฉะนั้นพวกเราทั้งคู่จบเห่แน่”
“แต่ว่า……..” หลินเสว่เอ๋อน้ำตาคลอเบ้า มีเรื่องอยากพูดแต่ก็เงียบไป
คำพูดของผู้จัดการนั้นพูดอย่างชัดเจนแล้ว เธอสามารถที่จะมาเป็นพนักงานเค้าเตอร์ของธนาคารได้ ก็เป็นเพราะพึ่งพาผู้จัดการ
ตอนนี้ความต้องการของผู้จัดการ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน
ฟันสวยกัดริมฝีปากแดง หลินเสว่เอ๋อพยักหน้า หมุนตัวจากไปเงียบๆ
ตอนที่เดินมาจนถึงประตู ด้านหลังก็มีเสียงทุ้มของผู้จัดการลอยมา “จำคำของผมเอาไว้ ไม่เลือกแม้ว่าวิธีไหน! อย่างนี้ดีทั้งกับตัวคุณและตัวผม !”
ออกไปจากธนาคาร เฉินตงนั่งรถแท็กซี่แล้วมุ่งไปยังโรงพยาบาล
ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ เขาได้รับข้อความหนึ่งข้อความ
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันหลินเสว่เอ๋อ คือพนักงานที่ช่วยทำรายการให้คุณผู้ชายเมื่อครู่ ตอนเย็นวันนี้อยากจะเรียนเชิญคุณเฉินมาทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เพื่อที่จะชดใช้การกระทำผิดและขอโทษการกระทำเมื่อครู่ของเสว่เอ๋อ เย็นนี้เสว่เอ๋อจะทำให้คุณเฉินพอใจนะคะ มินิฮาร์ท”
วางโทรศัพท์ลง เฉินตงหัวเราะอย่างดูถูก
หลินเสว่เอ๋อ ผู้หญิงที่มากไปด้วยร้อยเล่ห์มารยา ส่งข้อความแบบนี้มาให้ เขาจะไม่เข้าใจหนึ่งในความหมายนั้นได้ยังไง?
แต่ว่า เขานั้นไม่ได้ใส่ใจที่จะเอาเรื่องเรื่องเมื่อกี้ตั้งแต่แรกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับหลินเสว่เอ๋อ
เพราะว่า หลินเสว่เอ๋อเป็นแฟนสาวของไอ้สวะหวางเห้า การกินของตระกูลหวาง…..ทำให้เขาสะอิดสะเอียน
ถึงโรงพยาบาลลี่จิงแล้ว เพื่อแม่ เฉินตงจ่ายเงินเพิ่มอีกหนึ่งแสนเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาล
อีกสี่แสนที่เหลือ ไม่ต้องพูดถึงเช่าบ้านแล้ว คิดแค่ค่าดาวน์บ้านหลังเล็กๆแบบสองห้องนอนก็เพียงพอแล้ว
แต่ว่าซื้อบ้านยังจำเป็นที่จะต้องซ่อมแซม สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ก็คือต้องหาที่อยู่ให้เร็วที่สุด เช่าบ้านคือวิธีการแก้ปัญหาที่เร็วที่สุด
เดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็เจอกับรถออดี้ A4ที่อยู่ๆก็จอดหยุดตรงหน้า
“ว้า! ผมก็ว่าใครเสียอีก? ที่แท้ก็คือเฉินตงพี่เขยคนเก่าของผมนี่เอง?”
หวางเห้าฉีกยิ้มจอมปลอม ยื่นศีรษะออกมา ถอดแว่นกันแดดออก สายตาที่มองเฉินตงเต็มไปด้วยความดูถูก
“หวางเห้า บังเอิญจังเลยนะ” เฉินตงหัวเราะ “นี่แกกำลังจะไปไหนล่ะ?”
“แน่นอนว่าไปรับแฟนของผมไปใช้ชีวิตของคนสองคนน่ะสิ ธนาคารที่เธอทำงานอยู่ข้างๆโรงพยาบาลนี้เอง”
หวางเห้าหัวเราะ ดวงตากลับมองถุงพลาสติกสีดำในมือของเฉินตง จุ๊ปากขึ้นปากๆ “จุ๊ๆๆ…..ฉันว่าแกชีวิตแกก็ตกต่ำเกินไปละมั้ง? เพิ่งจะหย่ากับพี่สาวฉัน ก็ต้องมาเก็บขยะเสียแล้ว?”
รอยยิ้มของเฉินตงหายไป
หวางเห้าเคาะข้างขมับ “โอ๊ะโยะโหย แกดูความจำฉันสิ แม่ของแกยังแขวนชีวิตฝากไว้ที่โรงพยาบาลนี่นา แกไม่มีเงินเลยสักแดงเดียว ก็จำเป็นที่จะต้องเก็บขยะหาเงินใช่ไหม? เอ๊ะ ฉันว่าแกเองก็เหมือนกัน ครอบครัวพวกเราช่วยเหลือแกมากมายขนาดนั้น แกยังกล้าที่จะหย่ากับพี่สาวของฉันอีก แกว่าถ้าเกิดว่าแกไม่หย่า ครอบครัวของพวกเราอาจจะช่วยเหลือแกสักนิดก็ได้?”
“ช่วยเหลือ?”
เฉินตงโมโหจนหัวเราะออกมา สายตาดุดันมองไปยังหวางเห้า “ถ้าเกิดว่าฉันจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ รถคันนี้ของแกเป็นฉันที่ให้เงินไปซื้อไม่ใช่เหรอ?”
หวางเห้าหน้าแดงขึ้นมาในทันใด ตอบโต้กลับ “แกพูดบ้าอะไร! นี่คือรถออดี้A4 รถราคาสามแสน ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）แบบแกซื้อรถแบบนี้ให้ฉัน? ตอแหล!”
พูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายแรงๆรดลงบนพื้น จากนั้นก็มุดกลับเข้าไปในรถ เหยียบคันเร่งเร่งเครื่องเสียงดัง จากไปด้วยความรวดเร็ว
มองทิศทางที่หวางเห้าจากไป ในใจของเฉินตงก็มีอารมณ์โกรธคุกรุ่น
วินาทีถัดไป
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาหลินเสว่เอ๋อ “เวลาคุณนัด สถานที่คุณนัด ผมต้องการห้องเตียงใหญ่!”
