บทที่ 92 เวรกรรมตามทัน
ระหว่างทางหมู่ตึกยู่ฉวนกลับเข้าเมือง มีถนนจำนวนน้อยอยู่แล้ว
ยามสนธยา บนท้องถนนที่มีรถไม่มากมาย
เวลานี้รถทั้งสองคันต่างชนข้างถนน จอดลงครู่หนึ่ง
ด้านข้างรถเบนซ์และด้านหน้ารูปร่างเปลี่ยนแปลง ทางด้านรถยนต์ไมบัคที่อยู่ด้านหน้า กลับเต็มไปด้วยฝุ่นควัน！
ปัง！
ตามด้วยเสียงที่ดังก้องขึ้น ประตูรถเบนซ์ถูกคนเตะออกไป
กูหลังคลานออกมานอกรถ ไม่อาจสนใจแผลที่หน้าผากที่ถูกกระจกบาด หันกลับมาด้วยความร้อนใจ ช่วยเฉินตงที่ติดอยู่ในรถ：“คุณเฉิน พวกเรา พวกเรารอดแล้ว”
เฉินตงออกมาจากรถยนต์ ยังไม่ทันได้สูดลมหายใจเข้า เขาและกูหลังก็ช่วยกันลากตัวผู้จัดการออกมาจากรถ
ผู้จัดการตกใจจนตกตะลึงไปแล้ว สีหน้าของเขาซีดขาว แววตาเหม่อลอย
หลังจากถูกลากออกมานอกรถ ขาอ่อนล้มลงบนพื้น
เฉินตงตรวจสอบร่างกายของผู้จัดการ หลังจากมั่นใจว่าไม่ได้เป็นอะไร เขาจึงโล่งใจ
ถึงแม้รถเบนซ์จะถูกชน แต่ทั้งสามคนเพียงแค่มีแผลถลอกเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรมาก
เกิดเรื่องอันตรายขึ้นเมื่อกี้ หากผิดพลาดไปเพียงเล็กน้อย เช่นนั้นก็คงไม่โล่งใจเท่าตอนนี้แล้ว
อย่าพูดถึงรถยนต์ไมบัคที่ถูกชนด้านข้าว ต่อให้ไม่ถูกชน แต่หากทักษะการขับรถของผู้จัดการไม่ดีพอ เช่นนั้นการขับรถอย่างรวดเร็วทำให้รถเบนซ์พลิกคว่ำได้ง่ายมาก
เขากำลังเดิมพัน
ตั้งแต่เล็กจนโต รอตายสองคำนี้ ไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของเฉินตง
ยินดีที่จะเกิดเรื่องขึ้นกับตนเองกล้ากระชากราชาลงมาจากม้า！
แม้จะอยู่ท่ามกลางความยากลำบาก เขาก็จะเดิมพันอย่างสุดชีวิต！
ซี๊ด ซี๊ด…….
ด้านหน้า มีเสียงประจุไฟดังขึ้น
เฉินตงเงยหน้าขึ้น หน้ารถยนต์ไมบัคพังยับ ควันลอยล่องออกมา
ภายในรถ มีเสียงร้องคล้ายกับหมูถูกฆ่า
เห็นได้ชัด ระดับความเสียหายของรถยนต์ไมบัค มากกว่ารถเบนซ์ของพวกเขามาก
สำหรับการบาดเจ็บของผู้โดยสาร……เช่นนั้นไม่ต้องพูดถึงแล้ว
แต่ว่า ได้ยินเสียงร้องของโจวเห้าจากภายในรถยนต์ไมบัค เฉินตงอดประหลาดใจอย่างเสียไม่ได้
“ไปดูหน่อยสิ”
เฉินตงเช็ดคราบเลือดมุมปาก เดินไปทางรถยนต์ไมบัค
กูหลังชำเลืองมองผู้จัดการที่เหม่อลอยไปแล้ว ฉีกเสื้อผ้าออกมาแล้วเอามาปิดแผลบนหน้าผาก ตามเฉินตงไป
ในอากาศ เต็มไปด้วยกลิ่นควันไฟ แสบจมูกเล็กน้อย
สำลักควันไฟเล็กน้อย
ทั้งยังมีกลิ่นน้ำมันเจือปนอยู่จางๆ
อาศัยไฟส่องสว่างของรถยนต์ไมบัค เฉินตงมองดูคราบน้ำมันที่ไหลลงมาบนท้องถนน ถังน้ำมันของรถยนต์ไมบัคระเบิดแล้ว
“คุณเฉิน……”
ด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำของกูหลังดังขึ้น：“นี่เป็นโอกาสดีที่เหนื่อยเพียงครั้งเดียวแล้วจะช่วยลดปัญหาไปได้มากมาย”
เฉินตงชำเลืองมองกูหลัง
“กูหลังสามารถทำความดีความชอบแล้ว”
กูหลังก้มหน้าลงพูด
โจวจุนหลงพบเจอกับเฉินตงสองครั้ง ทั้งสองครั้งล้วนมีเจตนาฆ่า สาบานว่าจะฆ่าเฉินตงให้ตาย
ในเมื่อเขาติดตามเฉินตงแล้ว จำต้องพิจารณาเผื่อเฉินตงทุกเรื่อง
แต่ เฉินตงกลับส่ายหน้า
ปั้ง！
ในเวลานี้เอง รถยนต์ไมบัคเกิดเสียงดังขึ้น
ประตูรถเปิดออก เนื้อตัวของโจวจุนหลงเต็มไปด้วยเลือด เดินออกมาจากรถด้วยความน่าเวทนา
เขาไม่สามารถกลับเข้าช่วยลูกน้องโจวเห้าที่อยู่ในรถ วิ่งเซไปมาหลายก้าว จากนั้นนั่งลงบนพื้น เช็ดคราบเลือดบนหน้า แล้วสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“พี่ครับ ช่วยผม……ช่วยผมเร็วเข้า……ผม ขาของผมขยับไม่ได้แล้ว……”
ภายในรถ โจวเห้าร้องตะโกนโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ขอความช่วยเหลือ
เฉินตงและกูหลังมองดูทุกอย่างเงียบๆ
เขาสามารถเลือกที่จะไม่ลงมือ
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เขาสามารถใจกว้างจนถึงขั้นไปช่วยศัตรูที่เพิ่งคิดจะฆ่าเขา
จิตใจแม่พระ อยู่ในสังคม มีแต่จะถูกคนกลืนกินจนสะอาด
ปั้ง！
ประตูคันขับของรถยนต์ไมบัคตกลงบนพื้น
ลูกน้องของโจวจุนหลง ออกมาด้วยความหวาดกลัว คลานออกไปด้านนอกไกลหลายสิบเมตร แล้วจึงล้มตัวลงนั่งบนพื้น
เฉินตงชำเลืองมองครู่หนึ่ง แขนซ้ายของคนๆนั้นบิดเบี้ยวจนผิดรูปไปหมด เห็นได้ชัดว่าหักแล้ว และเท้าซ้ายมีเลือดสดรินไหล เลือดสดมากมายรินไหลลงบนพื้น
แต่ ไม่ว่าจะเป็นโจวจุนหลง หรือว่าลูกน้องของเขา ไม่มีทีท่าจะช่วยโจวเห้าที่ติดอยู่ในรถแม้แต่น้อย
“กูหลัง ตามผมมา”
เฉินตงพากูหลังเดินไปตรงหน้าโจวจุนหลง
เวลานี้ โจวจุนหลงที่ยังตกใจอยู่นั้นมองดูเงาสองเงาตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว
“เฉินตง แก แกคิดจะทำอะไร?”
ร้องถามไปด้วย ทว่ามือทั้งสองข้างของโจวจุนหลงกลับดันอยู่บนพื้น ค่อยๆขยับถอยหลัง
เพี๊ยะ！
เฉินตงโน้มตัวลง ตบไปยังหน้าของโจวจุนหลง
ภายใต้ความมืดมิดในตอนกลางคืน
โจวจุนหลงมึนงงทันที มองไปทางเฉินตงอย่างไม่เชื่อสายตา
เฉินตงหัวเราะเย็นยะเยือก：“เวรกรรมตามทัน นี่เป็นครั้งที่สอง ถ้ายังมีครั้งหน้า ฉันจะทำให้นายรู้วา ระหว่างฉันกับนาย ใครกันแน่ที่เก่งกว่าใคร！”
“กูหลัง ไปแล้ว！”
เฉินตงหมุนตัวหันหลัง พากูหลังไปด้วย เดินไกลออกไป
ใต้แสงไฟสลัวบนท้องถนน เงาของคนสองคนทอดยาวมากๆ
โจวจุนหลงมึนงง มองดูเฉินตงและกูหลังเคลื่อนตัว
แค่นี้……ก็จบแล้ว?
ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ ความแค้นจากการฆ่าแกง เฉินตงเพียงแค่ตบหนึ่งฉากก็คิดบัญชีจบสิ้นแล้ว
ถ้าทั้งสองสลับตำแหน่งกัน เขาต้องอาศัยโอกาสนี้เอาชีวิตคนบาดเจ็บอย่างแน่นอน！
นี่คือเคล็ดลับของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาของโจวจุนหลง！ ทั้งยังเป็นจรรยาบรรณของเขา！
“จิตใจเมตตาเหมือนผู้หญิง！ สุดท้ายก็ไม่กล้าให้มือเปื้อนคาวเลือดหรือไง?”
นัยน์ตาโจวจุนหลงฉายแสงแวววับ ทันใดนั้นเองเขาก็หัวเราะในลำคอด้วยความเย้ยหยัน
เขามองดูทางที่เฉินตงและกูหลังเดินจากไป ค่อยๆเหยียดตัวลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก：“เฉินตง กูรู้อยู่แล้วว่ามึงมันไม่ใช่คนดี ไม่กล้าให้มือเปื้อนเลือด เป็นเพราะกลัวเดือดร้อน แต่มึงกลับไม่รู้ คนที่ไม่เหี้ยมโหดเลวร้ายไม่ใช่ผู้ชาย ผู้ชายทำงานทำการอะไรล้วนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล！”
“แกต่างหากที่เป็นคนไม่ดี ไม่มีวันประสบความสำเร็จ！”
“มีครั้งที่สอง ก็ต้องมีครั้งที่สาม ความแค้นระหว่างฉันโจวจุนหลงและแก ไม่สามารถอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ เมืองนี้ มีฉันต้องไม่มีแก！”
แต่ละตัวอักษร เต็มไปด้วยความอาฆาต
ก้มหน้าลงสามคำนี้ โจวจุนหลงเข้าใจ แต่ไม่มีวันเหมาะที่จะให้เขาใช้กับเฉินตง
ภายในใจของเขา ตบหนึ่งฉากของเฉินตงเมื่อครู่ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าฆ่าเขาแล้วจะทำให้เกิดปัญหา
เปลี่ยนคำพูดหนึ่งก็คือ เฉินตงตกตะลึงกลัวแล้ว！
นึกถึงอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อกี้ โจวจุนหลงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ
เขาหยิบบุหรี่ซิการ์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงช้าๆ มือขวาที่สั่นเทาหยิบไฟแช็คออกมา ค่อยๆจุด
เขาเองก็คิดไม่ถึง การล้างแค้นที่มั่นใจว่าจะชนะ กลับไกลห่างออกไปกว่าพันเมตร เกือบจะเอาชีวิตของเขาไปแล้ว！
เวลานี้หลังจากปลดเปลื้องความเหนื่อยล้า ใจเย็นลงแล้วนั้น หัวใจกลับไม่มีท่าทีจะเต้นช้าลง
ซี๊ดซี๊ด……
สูบบุหรี่ซิการ์เข้าปอดลึกๆ
ควันบุหรี่เต็มปาก
สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมบริสุทธิ์ของซิการ์ สีหน้าของโจวจุนหลงแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ตัวของเขาผ่อนคลาย
“พี่……ช่วยผมด้วย ขาของผมหักแล้ว ช่วยผม ได้โปรดช่วยผมด้วย……”
ด้านหลัง เสียงร้องโอดครวญของโจวเห้าที่อยู่ในรถยนต์ไมบัคดังขึ้นอีกครั้ง
ทำให้โจวจุนหลงที่เพิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ท่วมท้นไปด้วยกลิ่นหอมของซิการ์ขมวดคิ้วเป็นปม รู้สึกว้าวุ่นใจ
“เรียกๆๆ คนไร้ประโยชน์อย่างแก นอกจากร้องตะโกนเสียงดังแล้ว ยังมีความสามารถอะไร?”
โจวจุนหลงหมุนตัวหันหลัง โยนบุหรี่ซิการ์ที่อยู่ในมือไปที่รถยนต์ไมบัคด้วยความโมโห ในเวลาเดียวกันก็บอกกับลูกน้องที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความตำหนิ：“ทำไมแกยังไม่ไปช่วยไอ้คนไร้ประโยชน์?”
จากนั้น
ไม่รอให้ลูกน้องเหยียดตัวลุกขึ้น
ท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน บุหรี่ซิการ์ที่กำลังเผาไหม้โยนออกไปท่ามกลางอากาศ โดนเข้ากับถังน้ำมันของรถยนต์ไมบัคเต็มๆ
โครม！
ควันไฟสะท้านขึ้นไปบนฟ้า
ไฟลุกโชนร้อนแรง เพียงแค่ปรากฏออกมา ก็เผาไหม้รถยนต์อย่างรวดเร็ว
ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนของโจวเห้า
โครม！
รถยนต์ไมบัค……ระเบิดไปแล้ว！
