บทที่ 84 เกล็ดของมังกรหากได้สัมผัสมีแต่ต้องตาย!
กูหลังและเสี่ยวหม่ากลับไปที่ห้องทำงานของเฉินตงและรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น
หลังจากฟัง เฉินตงก็ตอบกลับและปล่อยให้กูหลังและเสี่ยวหม่าออกไป
ขณะที่กูหลังกำลังเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น ข้อความก็ส่งเสียงขึ้น
หลังจากกูหลังเสี่ยวหม่าออกไป เฉินตงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดดูข้อความ
เมื่อดูม่านตาของเขาก็หดลงทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
ความโกรธระเบิดออกมา
ข้อความที่หลินเสว่เอ๋อส่งมานั้น แทงทะลุหัวใจของเขาราวกับมีดคม
พรึ่บ!
ปัง
เฉินตงตบลงบนโต๊ะทำงาน
เสียงดังทำให้พนักงานที่อยู่นอกสำนักงานมองอย่างหวาดผวา
เกิดอะไรขึ้น?
เฉินตงเหมือนดั่งแม่น้ำที่สงบมาโดยตลอดในใจของพนักงานทุกคน
ตั้งแต่เป็นรองประธานจนถึงตอนนี้ที่มาดูแลไท่ติง เขาไม่เคยเสียการควบคุมเช่นนี้!
แม้ว่าไท่ติงจะถูกเล่นงานเกือบจะบอกได้ว่าไท่ติงกำลังล้มละลาย เฉินตงยังไม่ได้โกรธขนาดนี้!
ภายในห้องทำงาน
เฉินตงนั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ กำหมัดทั้งสองข้างเสียงดัง
เขากัดฟันและกลอกตาด้วยความโกรธ
ในขณะนี้เขาเหมือนสัตว์ที่ดุร้ายและกระหายเลือดอยากที่จะหาใครสักคนมากิน
“หลินเสว่เอ๋อ เธอกำลัง…ดึงเกล็ดของฉันอยู่!”
เกล็ดของมังกรหากได้สัมผัสมีแต่ต้องตาย!
กู้ชิงหยิ่งอยู่กับเขาในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด เธอบินกลับมาโดยไม่ลังเลเพื่อมาหาเขา
แม้ว่าเขาจะมีท่านหลงคอยช่วยเหลือและเว้นทางที่ผ่านมาถือว่าราบรื่นดี แต่กู้ชิงหยิ่งก็อยู่เคียงข้างเขามอบความอบอุ่นและกำลังใจให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ในใจของเขา กู้ชิงหยิ่งอยู่ในระดับเดียวกับแม่ของเขา!
แต่ตอนนี้…………. หลินเสว่เอ๋อต้องการแยกพวกเขาออกจากกัน
โทรศัพท์ดัง
มันมาจากกู้ชิงหยิ่ง
เฉินตงมองไปที่หมายเลข หัวใจของเขาเต้นแรงราวกับว่ามันกำลังจะกระโดดออกจากอก
เขาไม่เคยลุกลี้ลุกลนขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าเขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่มือขวาของเขาก็อดที่จะสั่นไม่ได้
ด้วยสัมผัสเบา ๆ
โทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อแล้ว
เขาเป็นคนเริ่มพูดก่อน “เสี่ยวเห้า ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยว”
“ไม่ต้องหรอกเฉินตง”
เสียงในโทรศัพท์ที่เฉยเมยและอ่อนแอของกู้ชิงหยิ่ง ทำให้หัวใจของเฉินตงตกลงไปในเหวในทันที
หลังจากนั้นเสียงของกู้ชิงหยิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เฉินตง…….. เย็นนี้พวกเราเจอกันหน่อยเถอะ ตอนนี้นายอย่าเพิ่งมา เราทั้งสองต้องการพื้นที่ว่างสักหน่อย”
ปึง!
และเธอก็วางสาย
หัวใจของเฉินตงกระตุกอย่างรุนแรง
หลังจากนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็กดโทรหาหลินเสว่เอ๋อ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวเธอก็รับ
เฉินตงส่งเสียงคำรามแห้ง “หลินเสว่เอ๋อเธอกำลังเล่นกับไฟ!”
“ในที่สุดนายก็คิดจะมาพบฉัน?”
เสียงของหลินเสว่เอ๋อดูภูมิใจเล็กน้อย “เฉินตงนายบังคับฉันเอง! นายรู้ว่าฉันชอบนาย นายจงใจทำฉัน ในคืนนั้นฉันให้ตัวเองกับนาย นายยังทำตัวเย็นชากับฉัน และกลับไปแสดงความรักกับกู้ชิงหยิ่ง นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร”
“ผู้หญิงตอแหล!”
เฉินตงตอบกับด้วยความโกรธพูดออกไปโดยไม่ลังเล
เมื่อพูดออกไป
ก็เกิดความเงียบที่ปลายสาย
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที
“อะไรนะ!”
หลินเสว่เอ๋อกรีดร้องทันที
หลังจากนั้นเสียงร้องไห้ก็ดังขึ้น “เฉินตงฉันไม่ยอมให้นายดูถูกฉัน ฉันชอบนายมาก ทำไมนายดูถูกฉันขนาดนั้น?”
เสียงร้องที่เสียดแทงหัวใจราวกับว่าเธอเป็นเหยื่อจริง ๆ
ดวงตาของเฉินตงน่ากลัวขึ้นมา เขายิ้มอย่างดูถูก
ด้านหนึ่งทำตัวสุภาพเรียบร้อย เอาหวางเห้ามาเป็นหนึ่งในตัวเลือก
อีกด้านก็ยั่วยวนผู้จัดการธนาคาร
นี่ตอแหลไม่พอเหรอ?
เฉินตงพูดอย่างเย็นชา “สิ่งที่เธอต้องจ่าย หวังว่าจะไม่เสียใจที่หลัง!”
หลังจากวางสายโทรศัพท์
เฉินตงโทรไปที่ธนาคารโดยตรง
เนื่องจากหลินเสว่เอ๋อกำลังจะดึงเกล็ดของเขาออกมา
ถ้าอย่างนั้นจะโทษเขาไม่ได้ สำหรับความโหดเหี้ยมเลือดเย็นนี้!
ในเวลาเดียวกัน
ในร้านกาแฟด้านนอกบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่
หลินเสว่เอ๋อโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาและนอนลงกับโต๊ะ
เสียงร้องไห้ทำให้สายตาประหลาดใจจากผู้คนบริเวณรอบมองมา แต่กลับไม่มีใครเดินเข้ามา
ทำไม?
ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?
ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?
หลินเสว่เอ๋อรู้สึกผิดอย่างมาก ร่างกายที่บอบบางของเธอกำลังสั่นสะท้าน น้ำตาไหลริน
ฉันไล่ตามสิ่งที่ฉันต้องการ มันผิดหรือไงกัน?
คนอย่างฉันแค่ยืนมือออกไปจับก็ได้คนมามากมาย ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้?
ฉันมอบร่างกายของฉันให้นายแล้ว ทำไมนายไม่ทะนุถนอมมันเลยล่ะ
คำถามที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองถูกพูดขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับเสียงร้องของหลินเสว่เอ๋อ
สิ่งนี้ทำให้คนรอบข้างฟังด้วยความเห็นใจ ส่ายหัวและถอนหายใจ
“โอ้……….เป็นผู้หญิงดี ๆ ทำไมถึงถูกทรมานจากความรักแบบนี้?”
“บนโลกนี้ ผู้ชายเลว ๆ สมควรตาย!”
“สาวน้อยที่น่าสงสาร”
เมื่อฟังความเห็นอกเห็นใจจากคนในร้านกาแฟ หลินเสว่เอ๋อยิ่งร้องไห้เสียใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
สิบนาทีต่อมา
โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น
หลินเสว่เอ๋อกลั้นน้ำตาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองไปที่หมายเลขผ่านม่านน้ำตาในดวงตาของเธอ
เป็นผู้จัดการธนาคารที่เธอทำงานให้
เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเช็ดน้ำตาออกจากมุมตา
หลินเสว่เอ๋อบังคับตัวเองให้รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ผู้จัดการ”
“หลินเสว่เอ๋อ คุณถูกไล่ออกจากธนาคารแล้ว”
ผู้จัดการธนาคารบอกว่าหลินเสว่เอ๋อว่าเธอถูกไล่ออกฟ้าผ่า ก่อนที่เธอจะได้พูดผู้จัดการก็พูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง “ฉันให้คนเอาข้าวของส่วนตัวของเธอไปทิ้งแล้ว ฉันจะชดเชยให้เธอตามความเหมาะสมและโอนเข้าบัญชีของเธอในที่หลัง”
ติ๊ด!
เขาวางสาย
หลินเสว่เอ๋อตกตะลึงและน้ำตาที่เธอเพิ่งเช็ดออกก็ไหลลงมาอีกครั้งที่มุมตาของเธอ
“ทำไมนาย…ไร้ความรู้สึกขนาดนี้ นายอยากจะฆ่าฉันเหรอ?”
ความโกรธ ไม่เต็มใจ ไม่พอใจอารมณ์ทุกอย่างผสมกันทำให้หลินเสว่เอ๋อโกรธ
เธอวางเงินหนึ่งร้อยไว้และเดินออกไปข้างนอกร้านกาแฟอย่างรวดเร็ว
เธอจะไปหาเฉินตง!
จากความสัมพันธ์ของเธอกับผู้จัดการธนาคาร คนที่สามารถทำให้ผู้จัดการธนาคารไล่เธอออกไปอย่างไม่ไยดีนอกจากเฉินตงแล้วเธอยังนึกถึงใครไม่ได้ออกแล้ว!
เพียงบัตรธนาคารชงโคก็เพียงพอสำหรับการที่ผู้จัดการธนาคารที่จะเพิกเฉยต่อกฎทั้งหมด!
ในตอนที่เธอเดินออกจากร้านกาแฟ
รถบิวอิคก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
ประตูเปิดออก
กูหลังโผล่หัวออกมาจากรถ รอยแผลเป็นบนใบหน้าทำให้หลินเสว่เอ๋อกำหมัดแน่นด้วยความตกใจและถอยหลังไปสองก้าว
กูหลังพูดอย่างใจเย็น “โจวเย่นชิว เจ้านายของเราต้องการพบคุณ”
ท่าทางของหลินเสว่เอ๋อช้าลงเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างหยิ่งผยอง “โอเค ฉันกำลังอยากเจอเขาเหมือนกัน”
หลังจากขึ้นรถแล้ว รถบิวอิคก็ขับรถออกไป
บริษัทไท่ติง
วางสายจากผู้จัดการธนาคาร
ใบหน้าของเฉินตงยังคงปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง “หลินเสว่เอ๋อ เธอคิดว่าเธอจัดการฉันได้ แต่เธอไม่รู้แล้ว ว่าเธอแพ้ตั้งแต่แรก!”
โทรศัพท์ดัง
มันมาจากกูหลัง
“คุณเฉิน รับคนมาแล้ว”
ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมของหลินเสว่เอ๋อดังขึ้นมาพร้อมเสียงโทรศัพท์ของกูหลัง
“เฉินตง……..ฉันอยากเจอนาย ฉันอยากเจอนายเดี๋ยวนี้!”
เฉินตงไม่สนใจแต่พูดกับกูหลังต่อ “พาเธอไปที่โรงแรมก่อน แล้วบอกเธอว่าฉันจะไปพบเธอหลังจากเลิกงานในตอนเย็น!”
หลังจากวางสาย
เฉินตงยิ้มอย่างเย็นชา “หลินเสว่เอ๋อ ครั้งนี้เธอได้หายไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าเพราะการมีอยู่ของเธอ เธอสามารถแยกเสี่ยวเห้ากับฉันได้หรือไง?”
