บทที่ 147 คุนหลุนที่โกรธเหมือนสายฟ้าระเบิด!
เมื่อคุนหลุนมาถึงกลางห้องบ้านดินนั้น
ไอ้ห้าคนที่อยู่ด้านนอก ก็ได้เข้ามาข้างในแล้ว
เมื่อเห็นคุนหลุน ทั้งห้าคนตกใจพร้อมกัน
หัวหน้าเป็นคนที่ใบหน้าเจ้าเนื้อ ชายหัวโล้นที่พุงโต
เขากล่าวด้วยเสียงที่ดุดัน “พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”
“หวางเทียนป้า ไอ้ห่าพวกนี้มันคิดอยากจะแย่หนวดเสือ!”
ชายที่ถูกเฉินตงเหยียบอยู่บนพื้นกล่าวด้วยเสียงแหลม
เฉินตงก้มตัวลง มองชายคนนี้ด้วยสายตาที่บีบคั้น “ไอ้เดรัจฉาน”
เพี้ย!
ตบไปที่บ้องหูอย่างเต็มแรง
พริบตาเดียวก็ทำให้ใบหน้าครึ่งหน้าของชายคนนี้บวมขึ้นมา
และตั้งแต่ต้นจนจบ ฟ่านลู่ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง แก้มอาบไปด้วยน้ำตา
“เห่อ! แหย่หนวดเหรอ?”
ชายหัวโล้นที่เต็มไปด้วยความหื่น หัวเราะอย่างเย็นชา กล่าวกับคุนหลุน “ไอ้ร่างใหญ่ นายก็ควรจะสืบฉายาของฉันหวางเทียนป้าก่อนนะ ไอ้ฟ่านสวะคนนี้มันติดหนี้ฉันห้าแสน ฉันพาลูกน้องมานอนกับลูกสาวมันหนึ่งคืนเพื่อใช้หนี้ พวกมันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก”
ขณะที่พูด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก ยกมือก็มาผลักคุนหลุนทันที
“ไสหัวไป ไม่อย่างนั้นก็อยู่ดูพี่น้องของแสดงหนังให้พวกแกดู”
ในขณะที่มือของชายหัวโล้นสัมผัสไหล่ของคุนหลุน
คุนหลุนโมโหทันที
แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ
ทันทีทันใด
เขายกศอกขาวขึ้นมา ศอกด้วยความแรงทันที
ตู๊ม!
ดังขึ้นด้วยเสียงอู้อี้
มาพร้อมกับเสียงกระดูกหัก.
“อ้า!”
หวางเทียนป้าหน้าเปลี่ยนสีทันที ร้องโหยหวนเหมือนถูกเชือด เดินโซซัดโซเซ ตาที่เหมือนจะถลนออกมาได้มองไปที่แขนขวาของเขา
แขนกลายเป็นส่วนโค้งงอที่แปลก ๆ กระดูกสีขาวแทงทะลุผิวหนัง ลอยอยู่กลางอากาศ เลือดหยดแหมะๆ สหยดสยองน่ากลัว
ลงมืออย่างเด็ดขาด พริบตาเดียวทำให้พี่น้องทั้งสี่คนของหวางเทียนป้าตกตะลึงกันทุกคน
ในบ้าน ดังสะท้อนไปด้วยเสียงร้องที่โหยหวนเหมือนถูกหมูเชือดของหวางเทียนป้า
คุนหลุนก้าวเดินไปข้างหน้า เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น “ฟ่านลู่ เป็นผู้หญิงของฉัน ดูถูกผู้หญิงของฉัน พวกแกมันสมควรตาย!”
“ซ้อมมันเลย เอามันให้ตายไปเลย!”
ภายใต้ความเจ็บที่แสนสาหัส หวางเทียนป้ายังตะโกนพูด
และแล้ว
ยังไม่ทันที่ทั้งสี่พี่น้องเดินขึ้นมาด้านหน้า
ร่างสูงตระหง่านของคุนหลุนราวกับหอคอยเหล็กก้าวเดินมาอย่างอุกอาจ และพุ่งเข้าไปทำลายพวกเขาต่อหน้าโดยตรง
ตุ๊บตั๊บ!
หมัดเหล็กที่เหมือนค้อน ได้จู่โจมหวางเทียนป้าที่แขนหักจนกระเด็นออกไป
หลังจากนั้น คุนหลุนก็ขยับตัว โบกมือเหมือนเสือกระหายเลือด วิ่งเข้าไปในฝูง
วัยรุ่นสี่คนนั้นถือว่าตอบสนองเร็ว ได้กำหมัดจู่โจมเข้าหาคุนหลุน
แกระ
แกระ
แกระ
แกระ
สั้นๆเพียงไม่กี่วินาที เสียงกระดูกหักดังติดต่อกันสี่ครั้ง
วัยรุ่นสี่คนหน้าซีดในเวลาเดียวกัน ร้องถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีใครรอดไปได้เลย แขนของทุกคนล้วนกลายเป็นรูปโค้งงอ กระดูกร้าว ทะลุผิวหนัง เลือดไหลแหมะๆ
ร้องโหยหวนเหมือนเสียงฆ่าหมู พริบตาเดียวดังสะท้อนไปทั่วบ้าน
คร่ำครวญเหมือนคนพลัดถิ่น ไม่มีอะไรที่น่าสังเวชไปกว่านี้แล้ว
ในบ้าน
เฉินตงยิ้มอย่างดูถูก ส่ายหัวเบาๆ
อันธพาลทั้งห้าคน อวดเก่งต่อหน้าคนธรรมดานั้นได้ แต่ต่อหน้าคุนหลุนที่รอดพ้นมาจากความตายแล้ว ไม่มีสิทธิ์ที่จะลงมือเลยด้วยซ้ำ!
ชายที่นอนอยู่บนพื้นอึ้งไปอย่างแท้จริง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
คน คนเหล่านี้มาจากไหนกันเนี่ย?
โหดเหมือนปีศาจเลยจริงๆ!
แท้จริงแล้ว คุนหลุนนั้นเป็นปีศาจจริงๆ
เป็นทหารรับจ้างต่อสู้ในสมรภูมิ คลานออกมาจากกองศพนับครั้งไม่ถ้วน ได้สมญานามราชาแห่งทหาร ไม่ใช่ปีศาจแล้วจะคืออะไร?
“ไอ้สวะ แกมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น?”
หวางเทียนป้าเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว แต่คุนหลุนก็ได้ลงมือหักแขนลูกน้องสี่คนของเขา ทำให้เขาตกใจจนเสียสติ “ห้าแสน มันเป็นเงินที่ไอ้ฟ่านติดกู มันเป็นสิ่งที่เราตกลงกันแล้ว เกี่ยวอะไรกับแก!”
“เห่อ!”
คำพูดเยาะเย้ยกระหายเลือดปรากฏอยู่ที่มุมปากของคุนหลุน ร่างสูงตระหง่านก้าวเท้ามาอย่างช้าๆ ตกลงกันเหรอ? ใช้ผู้หญิงของฉันมาใช้หนี้แทนเขา พวกแก…….ใจกล้ามากนัก!”
ความกดดันที่มหาศาล ทำให้หวางเทียนป้าเหมือนมีก้อนหินมาอุดที่ลำคอ หยุดหายใจไปชั่วขณะ
พอดีในเวลานี้
ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ของคุนหลุน ก็ได้ตบลงไป
ม่านตาของหวางเทียนป้าหดตัวลง รู้สึกเหมือนท้องฟ้านั้นมืดมน
เพี้ย!
เสียงตบหู ดังสนั่นเหมือนเสียงฟ้าผ่า
จนใบหน้าของหวางเทียนป้าเอียงไปข้างหนึ่ง ทันใดนั้นก็บวมขึ้นมาทันที และได้กระอักเลือกออกมา
ภายใต้พลังอันยิ่งใหญ่ เขารู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบที่ใบหน้า ราวกับว่าคนทั้งคนกำลังจะลอยออกไปข้างนอก
คุนหลุนยกมือซ้ายขึ้น กระชากคอเสื้อของเขาโดยตรง
จากนั้นก็ใช้มือขวาตบหน้าของหวางเทียนป้าไปมา “ไอ้นักเลงกระจอก ก็กล้าที่จะคิดไม่ดีกับผู้หญิงของฉัน!”
เพี้ย!
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน เทียบหมูกับหมายังไม่ได้เลย!”
เพี้ย!
“ผู้หญิงของฉัน จะสามารถแกมาจัดการได้ง่ายๆเหรอ?”
เพี้ย!
มาพร้อมกับคำพูดที่เย็นชาของคุนหลุน
ตบใบหน้าซ้ำๆอย่างเต็มกำลัง
ใบหน้าของหวางเทียนป้าบวมเหมือนหัวหมู เลือดพุ่งไม่หยุด เจ็บจนร้องไม่ออก
ภาพนี้ เห็นแล้วน่าสังเวชมาก
เลือดสด โดนกระทำด้วยความรุนแรง!
ทำให้พี่น้องทั้งสี่คนของหวางเทียนป้าไม่กล้าส่งเสียง ถึงขั้นพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดจากแขนที่หัก โดยไม่กล้าส่งเสียงร้อง
ในบ้าน
ฟังเสียงตบหน้าที่ต่อเนื่องและดังสนั่นเหมือนฟ้าผ่า
เฉินตงบีบจมูก “ท่านหลง คุณเคยเห็นคุนหลุนโกรธขนาดนี้มั้ย?”
ท่านหลงส่ายหัว “ไม่เคยเห็นครับ คุนหลุนหวั่นไหวแล้ว!”
และชายที่อยู่บนพื้น ขวัญก็ได้กระเจิงไปนานแล้ว
ในสายตาของเขา เฉินตงทั้งสามคนกลายเป็นปีศาจนานแล้ว
เสียงตบบ้องหูนั้น สั่นสะเทือนจนอวัยวะภายในปั่นป่วน
บนเตียงไม้ นั่งอยู่ด้วยฟ่านลู่ที่น้ำตานองหน้า แต่แสงสว่างเล็กๆก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
คุนหลุนไม่เพียงแต่ทำร้ายคน แต่ว่าได้ตบหนึ่งทีแล้วพูดหนึ่งประโยค
ทุกคำพูดเข้าไปในหูของเธอ เหมือนกับค้อนที่หนัก ทุบเข้าไปที่หัวใจของเธออย่างดุเดือด
หลายปีมานี้ เธอเสียสละไปเยอะมาก
เธอที่อยู่ในอายุที่ไม่ควรจะรับผิดชอบ ต้องแบกภาระรับผิดชอบทั้งหมด
หากใจมีที่พึ่งพิง มีผู้หญิงคนไหนจะยินดีแบกรับทุกอย่าง มีชีวิตเหมือนผู้ชายล่ะ?
ใครบ้างที่ไม่อยากจะเป็นคนอ่อนโยน มีมือที่สวยงาม
ตู๊ม!
ในที่สุด ด้านนอกดึงขึ้นด้วยเสียงที่ดังสนั่นหนึ่งเสียง
คุนหลุนได้โยนหวางเทียนป้าออกไป
ชายวัยรุ่นสี่คนจู่ๆก็ตื่นจากความกลัว รีบวิ่งไปด้านหน้า กลับพบว่าหวางเทียนป้านั้นได้สลบไปแล้ว ร่างกายเปื้อนไปด้วยเลือด
“แก แกมันสมควรตายแล้ว แกจบแล้ว วันนี้ถือว่าได้เดินเข้าไปในนรกแล้ว!” ชายวัยรุ่นคนหนึ่งตะโกน แต่พวกเขากลับยกร่างของหวางเทียนป้าจากไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ชายที่ถูกเฉินตงเหยียบไว้ใต้เท้า ในที่สุดเวลานี้ก็ได้สติคืนมา จู่ๆ ก็ร้องไห้เสียงดัง
“จบแล้ว……จบแล้ว…..ลูกพี่หวางเทียนป้าคนนี้ ขึ้นชื่อว่า ไอ้สวะอย่างพวกแก ตัวเองอยากตายก็ไม่ว่า ทำไมต้องเอากูไปเป็นที่รองศพด้วย?”
“ที่รองศพ?”
เฉินตงหัวเราะ “ฉันไม่ใช้สัตว์เดรัจฉานมาเป็นที่รองศพหรอก”
เวลานี้
คุนหลุนเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางที่ดุร้ายเมื่อเห็นฟ่านลู่ พริบตาเดียวก็เปลี่ยนกลายเป็นอ่อนโยน
เขานั่งยองๆโดยหันหลังให้ฟ่านลู่ กล่าวอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวลู่ ฉันพาเธอกลับบ้าน”
ฟ่านลู่ที่น้ำตาไหล มองแผ่นหลังที่กว้างหนาที่อยู่ตรงหน้าอย่างน้ำตาไหล
เวลานี้ น้ำตาของเธอกลับไหลแรงขึ้น
กัดริมฝีปากเอาไว้ โผเข้าไปที่แผ่นหลังของคุนหลุน
“ฟ่านลู่ ไอ้กะหรี่แกไปได้ แกทิ้งฉันไม่ได้ หากแกไปแล้ว แกจะให้ฉันเอาอะไรไปใช้หนี้? พวกเขาต้องฆ่าฉันอย่างแน่นอน แกอย่าใจดำแบบนี้ จะมาฆ่าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ!”
ฟังชายคนนี้เอะอะโวยวาย
สีหน้าของฟ่านลู่เจ็บปวด ได้เอาหน้าซุกเข้าไปในหลังของคุนหลุน ร้องไห้พูด “พี่คุนหลุน ไป รีบไป……….”
