Chapter 98 : หนูรู้คำตอบของโจทย์การคูณข้อนี้
“เพราะว่ามันน่าเกลียดมาก” เอมี่ตอบตรงๆ จากนั้นเธอพูดเสริมว่า “นอกจากนั้นมันก็ออกมาจากไข่ ฉันไม่เคยเห็นลูกเป็ดที่น่าเกลียดแบบนี้มาก่อน “
“มันออกมาจากไข่เหรอ ? ถ้ามันเป็นลูกเป็ดจริงๆมันก็ถือว่าน่าเกลียดมาก !”
“ใช่ มันดูเหมือนลูกแมวจริงๆ แปลกจัง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงแตกต่างจากลูกแมวธรรมดา แต่มันก็น่ารักมากนะ”
คำอธิบายของเอมี่ทำให้พวกเขายอมรับได้อย่างรวดเร็วว่าลูกเป็ดขี้เหร่เป็นลูกเป็ดขี้เหร่จริงๆ มันเป็นลูกเป็ดแต่มันดูเหมือนลูกแมว ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ลูกเป็ดที่ดูดีแต่ถึงอย่างนั้นมันน่ารักมาก
“เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องประท้วงออกมาอย่างหมดหนทาง
ลูน่ามองไปที่ลูกแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของเอมี่ มันน่ารักและดูปุกปุยมากจนเธออยากจะเอามันมาอุ้มไว้เหมือนกัน แต่เธอไม่คิดว่ามันจะโตไปเป็นหงส์ ดูเหมือนว่าแม็กซ์จะผิด
“ฉันอยากร้องเพลงให้ทุกคนและคุณครูลูน่าฟัง…” การตอบสนองจากเด็กๆทำให้เอมี่มีความมั่นใจมากขึ้น เธอมองไปที่แม็กซ์ที่ยิ้มอยู่ที่นอกหน้าต่างแล้วพูดต่อ “มันมีชื่อเพลงว่า ‘สาวน้อยกับเห็ด’”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะร้องเพลงได้” อิคนัตสึพึมพำเสียงเบา แดฟเน่จ้องไปที่เขาความโกรธและเขาก็หยุดพูดในทันที แต่เขาก็ยังไม่เชื่อว่าเอมี่จะร้องเพลงได้ดี
“ลุยเลยเอมี่ ครูแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว” ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้ม
“สาวน้อยไปเก็บเห็ด เธอถือตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่เอาไว้…” เอมี่ร้องเพลงอย่างระมัดระวังพร้อมกับอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขนของเธอ
เด็กๆทุกคนถูกดึงดูดด้วยเพลงที่ร่าเริงและเสียงที่นุ่มนวลของเอมี่ เสียงที่ดังออกมาทำให้พวกเขาตกหลุมรักและทำให้พวกเขายิ้มออกมาอย่างร่าเริง
แม็กซ์มองไปที่เด็กน้อยทั้งหลายที่หลงใหลไปกับเพลงของเธอแล้วมองไปที่เอมี่ด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ ลูกสาวของฉันน่าทึ่งจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเธอร้องเพลงเต็มๆ เธอร้องอยู่คนเดียวแต่เสียงที่ไพเราะของเธอก็น่าฟังมาก เขาพบว่าเธอร้องได้เพราะกว่ากล่องเพลงซะอีก
“มันเพราะมาก !” อิคนัตสึอุทานออกมาในขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ต้นกล้าบนหัวของเขาโบกไปมาอย่างร่าเริง
“เอมี่น่าทึ่งมาก” แดฟเน่พูดพร้อมกับเท้าคางด้วยมือทั้งสองข้าง เธอชื่นชอบเอมี่เป็นอย่างมาก
การแสดงออกทางสีหน้าของเด็กคนอื่นๆก็เกือบจะเป็นเหมือนกัน พวกเขาแปลกใจมากกับการเปลี่ยนแปลงอย่างปุบปับของเอมี่ จากนั้นความแปลกใจของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นความอิจฉาและชื่นชม เธอน่าทึ่งจริงๆ
ลูน่าเองก็แปลกใจเช่นกัน เป็นเพลงที่ดีมาก ! แต่ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน ? มันเป็นเพลงเด็กที่มีเฉพาะที่เหรอ ? เธอคิดว่าเอมี่จะร้องเพลงที่เธอสอนและไม่เคยคิดว่าจะได้ยินเพลงที่แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้จัก เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองแม็กซ์ เขาสอนเพลงนี้ให้เอมี่ใช่มั้ย ?
หลังจากที่เธอร้องเสร็จเอมี่ก็มองไปที่เด็กๆคนอื่นๆด้วยความประหม่าและคาดหวัง เธอไม่รู้ว่าเธอร้องได้ดีพอมั้ย
“ไชโย (Bravo) !” อิคนัตสึพูดพร้อมกับปรบมือ จากนั้นเด็กคนอื่นๆก็ส่งเสียงเชียร์และปรบมือเช่นกัน
เอมี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้รับการยอมรับจากคนจำนวนมากและพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เธอรู้สึกดีใจมาก
ลูน่าพยักหน้ายิ้ม “ใช่ เอมี่ร้องเพลงได้ดีมาก ขอบคุณเอมี่สำหรับการแสดงที่ยอดเยี่ยมของหนูนะ”
เอมี่พยักหน้าอย่างร่าเริง “มันเป็นความสุขของหนู” จากนั้นเธอก็เห็นปัญหาบนกระดานดำ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “คุณครูลูน่า หนูรู้คำตอบของโจทย์การคูณนี้” เธอพูดพร้อมกับมองไปที่ลูน่า
ลูน่านิ่งไปในทันที “จริงเหรอ ?” เธอมองไปที่โจทย์ 7×8 บนกระดาน ฉันเพิ่งจะสอนพวกเขาถึงวิธีการคูณในวันนี้ มันซับซ้อนมากและมีแค่ไม่กี่คนที่เก่งวิชาคณิตเท่านั้นที่เข้าใจวิธีคิด วันนี้เอมี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรู้คำตอบ
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น มันยากมาก มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ว่าจะต้องทำยังไง” เด็กชายตัวเล็กที่สวมชุดสีฟ้าและขาวที่นั่งอยู่ที่แถวแรกพูดขึ้นมา ความภาคภูมิใจถูกเขียนเอาไว้ทั่วใบหน้าของเขา
“ฉันว่ามันง่าย” เอมี่พูดอย่างเคร่งขรึมและมองไปที่เด็กชาย
“ฉันไม่เชื่อเธอ ! แก้มันให้ได้สิถ้าเธอคิดว่ามันง่าย” เด็กชายพูดท้าทาย มีแค่ไม่กี่คนที่ทำได้ แล้วเธอมาบอกว่ามันง่าย ? ฉันไม่เชื่อเธอหรอก
เด็กคนอื่นๆมีสีหน้าคล้ายๆกัน เธอทำไม่ได้หรอก มีแค่คุณครูลูน่าและอัจฉริยะคณิตศาสตร์อย่างพาเมอร์เท่านั้นที่รู้วิธีทำโจทย์ข้อนี้
เมื่อแม็กซ์เห็นว่ามันเกิดการโต้แย้งกันขึ้นมาอย่างฉับพลันเขาก็รู้สึกขบขัน เอมี่เชี่ยวชาญสูตรคูณแล้วดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะแก้โจทย์ข้อนี้
ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้รับรู้ถึงพลังของสูตรคูณแล้ว
ลูน่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ เอมี่เพิ่งจะเริ่มมีความมั่นใจ ฉันไม่ต้องการให้เธอกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
“คำตอบคือ 56” เอมี่พูดอย่างใจเย็นแล้วมองไปที่พาเมอร์
เธอตอบถูกมั้ย ? เด็กๆรู้สึกสงสัย ลูน่ายังไม่ได้เฉลยคำตอบดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงมองไปที่เธอและพาเมอร์
พาเมอร์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วในทันที “ได้ยังไง…ยังไง…เธอรู้ได้ยังไง !” เขามองไปที่เอมี่จากนั้นก็มองไปที่คำตอบในสมุดแบบฝึกหัดของเขาด้วยความตกใจ
เอมี่พยักหน้าเล็กน้อย “ด้วยการคำนวณ”
“คำตอบคือ 56” ลูน่าแปลกใจไม่น้อยไปกว่านักเรียนของเธอ ฉันรู้เรื่องการเรียนของเอมี่มากกว่าใครๆ เธอไม่มีทางแก้ปัญหานี้ได้ แต่เธอตอบคำตอบที่ถูกต้องโดยที่ไม่ต้องใช้กระดาษและปากกา หรือว่าเขาจะบอกคำตอบกับเธอตอนที่พวกเขาอยู่ข้างนอก ? เธอสงสัย
“เยี่ยม ! เอมี่ตอบถูก !” แดฟเน่ส่งเสียงเชียร์ออกมาและยิ้มอย่างมีความสุข
อิคนัตสึมองไปที่เอมี่ด้วยสีหน้าแปลกๆ ราวกับว่าเขาเพิ่งจะเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรก เธอกลายเป็นคนที่ฉลาดพอๆกับพาเมอร์ได้ยังไง ?
หลังจากที่ลูน่าเฉลยคำตอบแล้วสีหน้าของเด็กๆก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเรายังไม่รู้ว่าจะต้องคิดยังไงแต่เธอก็สามารถตอบออกมาได้ในทันที เธออาจจะฉลาดกว่าพาเมอร์
“ฉันไม่เชื่อ เธอต้องเดาเอาแน่ๆ” พาเมอร์พูด “คุณครูลูน่าช่วยคิดโจทย์ให้กับพวกเราอีกสักห้าข้อได้มั้ยครับแล้วมาดูกันว่าใครจะแก้ปัญหาได้เร็วกว่ากัน” เขารู้สึกว่าตำแหน่งของเขาในฐานะอัจฉริยะคณิตศาสตร์กำลังตกอยู่ในอันตราย
“ตามที่นายต้องการเลย” เอมี่พูดอย่างเย็นชา
ลูน่าคิดว่าเธอควรจะจัดการก่อนที่สถานการณ์มันจะบานปลาย เธอมองไปที่แม็กซ์ที่ดูสงบมากและพยักหน้าหลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เขียนโจทย์ปัญหาการคูณห้าข้อลงบนกระดานดำ
![เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ-九个哥哥团宠小甜包.jpeg?resize=151,215 "เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]")
