Chapter 159 : พี่สาว! พี่สาว!
“หยุดอ่านหนังสือเล่มนั้นลูน่า มันน่าเสียดายที่เด็กผู้หญิงน่ารักแบบเธอจะกลายเป็นหนอนหนังสือ” เด็กสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินคว้าหนังสือมาจากมือของลูน่าที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งศาลาในสวนบางแห่ง เธอยิ้ม “เล่าเรื่องน่าสนใจให้ฉันฟังหน่อยสิ การใช้ชีวิตในปราสาทนี่น่าเบื่อมาก”
เธอดูจะมีอายุประมาณ 18 ปี มีใบหน้ารูปไข่สวยได้รูปและคิ้วที่โค้งมนอย่างสวยงาม ผมของเธอมัดรวบไว้เห็นทรงหางม้าที่เรียบตึง
“เอาคืนมานะวิเวียน ฉันอ่านเกือบจะจบแล้ว” ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้มในขณะที่มองไปที่เด็กสาว
วิเวียนซ่อนหนังสือเอาไว้ด้านหลังแล้วส่ายหัว “ไม่ ฉันจะเก็บไว้ให้เธอจนกว่าเธอจะมาพบฉันในครั้งหน้า”
“ถ้าเธอคืนหนังสือให้ฉันสัญญาว่าฉันจะมาที่นี่ในวันหยุดครั้งหน้าของฉัน” ลูน่ายื่นมือของเธอออกมา
วิเวียนตีมือของเธอแล้วพูดว่า “คิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ ครั้งก่อนเธอก็พูดแบบนี้ แต่มันตั้งครึ่งเดือนกว่าเธอจะมาที่นี่” เธอวางหนังสือไว้บนเก้าอี้หินแล้วนั่งลง มีม้านั่งหลายตัวอยู่รอบ ๆ ศาลาวงกลม ตรงกลางมีโต๊ะหินตัวหนึ่งกับเก้าอี้หินอีกสี่ตัวตั้งอยู่และมีจานผลไม้บางอย่างสองจานวางอยู่บนโต๊ะ
“ขอโทษทีนะ มีเด็กป่วยเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ฉันต้องดูแลเธออยู่สองวัน” ลูน่าพูดฝนขณะที่เธอมองดูหนังสือของเธอ
“เธอสบายดีมั้ย?” วิเวียนแกะเปลือกส้มจีนออกแล้วส่งครึ่งหนึ่งให้กับลูน่า จากนั้นเธอก็แกะและนำกลีบส้มเข้าปากของตัวเอง
ลูน่าส่ายหัว “เธอเสียชีวิต” เธอลดสายตาลงด้วยความเศร้าและรู้สึกหดหู่
มือของวิเวียนแข็งค้าง เธอรู้สึกเสียใจกับเพื่อนของเธอในขณะที่เธอมองดูส้มจีนในมือ เธอยื่นส้มจีนไปที่ปากของลูน่าและยิ้ม “บางทีมันอาจจะเป็นการปลดปล่อยเธอจากความทุกข์ ฉันแน่ใจว่าเด็กคนนั้นคงมีความสุขที่มีเธออยู่เคียงข้างในวันสุดท้ายของชีวิต”
“ขอบคุณนะวิเวียน ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ” ลูน่ายิ้มแล้วเปิดปากเพื่อกินส้มจีน “อืม! หวานและฉ่ำมาก!”
“การดูแลเด็ก ๆ ไม่ใช่งานสำหรับผู้หญิง เธอควรจะสนุกกับทุก ๆ วันของเธออย่างมีความสุขและสบายใจในเมืองโรดู” วิเวียนกล่าว “ดูแลตัวเองดี ๆ ไม่งั้นฉันจะเขียนจดหมายฟ้องปู่ของเธอ” ส้มจีนขายอยู่ในตลาดมาหลายสัปดาห์แล้วแต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีเงินซื้อมัน เธอชอบส้มจีนมาก! แต่เธอคงใช้เงินทั้งหมดของเธอไปกับเด็ก ๆ อีกแล้ว
ลูน่ายิ้ม “เขาอายุมากกว่า 70 ปีแล้ว อย่าไปกวนใจเขาด้วยส้มจีน” เธอใช้นิ้วของเธอจิ้มหน้าผากวิเวียน เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธออารมณ์ดีแล้ว “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเอง ฉันมีเงินมากขึ้นในเดือนนี้ โอ้ ฉันมีบางอย่างที่น่าสนใจอยากจะบอกเธอเกี่ยวกับใครบางคน”
“อุ้ย” คำพูดของลูน่ากระตุ้นให้เธอสนใจ “บางคน? ผู้ชาย? เธอได้พบกับเจ้าชายทรงเสน่ห์ของเธอแล้วเหรอ?” ดวงตาของวิเวียนเปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ไม่!” ลูน่ารีบตอบ เธอพบว่าแม็กซ์นั้นดูลึกลับและไม่ปกติ แต่เธอไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเขา แม่ของเอมี่อาจจะกลับมาและเธอจะต้องเป็นเอลฟ์ที่สวยมากแน่ ๆ
“เธอหน้าแดง พระเจ้า! ฉันเดาถูก!” วิเวียนโน้มตัวไปข้างหน้าและมองดูลูน่า
“ฉันไม่ได้หน้าแดงและเธอก็เดาผิด เขาเป็นเจ้าของร้านอาหาร ลูกสาวของเขาเป็นหนึ่งในนักเรียนของฉัน” ลูน่าจิ้มหน้าผากของเธออีกครั้ง
“งั้นเขาก็แต่งงานแล้ว” วิเวียนพูดอย่างผิดหวัง “ถ้างั้นเธอก็ไม่ควรจะผูกมัดเขามากเกินไป โรงเรียนเคออสอาจจะไล่เธอออกเพราะเรื่องเล็กน้อยของเธอ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันแต่งงานกับโรงเรียนแล้ว” ลูน่าพูดยิ้ม
วิเวียนส่ายหัว “เชื่อฉันสิ เธอไม่อยากตายอย่างโดดเดี่ยวหรอก เขามีอะไรที่น่าสนใจ?”
“เขาทำอาหารอร่อย”
ใบหน้าของวิเวียนสดใสขึ้นมาในทันที “จริงเหรอ? อร่อยแค่ไหน? อร่อยเหมือนหมูย่างที่ร้านของทอดรึเปล่า?”
“ฉัน…ทำไมเธอไม่ลองไปกินด้วยตัวเองดูล่ะ?” ลูน่าตัดสินใจปล่อยให้เธอรู้สึกสงสัยต่อไป “มันอยู่ที่ปลายสุดของลานเอเดน ชื่อร้านอาหารมามี่ คืนนี้ฉันจะไปกินข้าวเย็นที่นั่น”
วิเวียนรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “เธอก็รู้ว่าฉันไม่ว่างและฉันมีงานเลี้ยงที่ต้องไปคืนนี้ ทำไมเธอต้องทรมานฉันแบบนี้ด้วย เธอมันแย่มาก!”
ลูน่าหัวเราะคิกคัก
วิเวียนเองก็หัวเราะไปเธอด้วย
…
“พ่อครับ พวกเราจะไปร้านอาหารที่พ่อไปกินทุกวันรึเปล่า?” พาเมอร์ถาม เขาสวมแจ็คเก็ตขี่ม้าสีดำ กางเกงสีน้ำตาลและรองเท้าบูทหนังสีดำและนั่งอยู่บนม้าสีขาวจากฟาร์มม้า เขามองดูจอร์จและมีความสงสับเขียนอยู่บนใบหน้าของเขา
บนม้าขาวอีกตัวหนึ่งมีเด็กผู้ชายอายุประมาณสามขวบนั่งอยู่ หัวของเขาสวมหมวกทรงเห็ดเอาไว้ เขาจับอานเอาไว้แน่น เขานิ่งไปสามวินาทีก่อนที่เขาจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น “ข้าวผัดสายรุ้ง! ข้าวผัดสายรุ้ง!” เขาพูดออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับโบกมือเล็ก ๆ ของเขาไปมา
จอร์จยิ้มและพยักหน้า “ใช่ ลูกสาวของเจ้าของร้านนั้นน่ารักมาก พ่อคิดว่าสาวน้อยคนนั้นน่าจะอายุน้อยกว่าลูกและแก่กว่าพาเบอร์ พ่อแน่ใจว่าลูกจะชอบเมื่อได้เจอเธอ” เขามองดูลูกชายทั้งสองของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
“จริงเหรอครับ? น้องสาวน่ารักเหรอ?” พาเมอร์พูดอย่างตื่นเต้น
พาเบอร์นิ่งไปสามวินาทีอีกครั้ง “พี่สาว! พี่สาว!” เขาพูดออกมาพร้อมกับโบกมือของเขา
