Chapter 295 : ฉันได้ยินมาว่ามีร้านอาหารที่น่าทึ่งอยู่ที่นี่
ต้นไม้หลายต้นหักโค่น พื้นหินที่ปูเอาไว้เต็มไปด้วยหลุมบ่อ
แบรนลี่ไม่เคยเห็นเหตุการณ์ที่รุนแรงแบบนี้ในลานเอเดนมาหลายปีแล้ว
ครัสซูลงมาจากรถม้าและรู้สึกโล่งใจเมื่อเขามองไปที่ร้านอาหาร “ขอบคุณพระเจ้า! เอมี่ไม่เป็นไร” เขาชำเลืองมองอูเรี่ยนแล้วมองไปที่ซาเจราสที่กำลังฟาดมนุษย์หมาป่าด้วยเก้าอี้ของเขาอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะจบแล้ว
ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับการต่อสู้ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นรถม้าของเขา
แบรนลี่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเอมี่ ครัสซูและอูเรี่ยนอาจจะทำลายลานเอเดนจนราบเป็นหน้ากลอง!
ทันใดนั้นแอนเซียมก็หอนออกมาและขนของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด ร่างกายของเขาเองก็ขยายขนาดขึ้นด้วย เขาเหวี่ยงกรงเล็บของเขาไปที่เก้าอี้และแรงฟาดนั้นทำให้ซาเจราสถอยหลังไปหลายก้าว
“เมืองเคออสใช่มั้ย? ถ้าอย่างงั้นก็ทำให้มันโกลาหลเลยก็แล้วกัน!” แอนเซียมพูดแล้วยืนขึ้น “ในเมื่อพวกแกทุกคนอยากตายฉันจะสนองให้พวกแกเอง!” กระดูกจำนวนมากงอกออกมาจากหลังของเขา เลือดของเขาไหลออกมาและทำให้อากาศรอบ ๆ เต็มไปด้วยเลือด
ดวงตาของมนุษย์หมาป่าคนอื่น ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง พวกเขากระโดดขึ้นมาและกระแทกปีศาจลาวาออกไปก่อนที่จะมองไปที่ลูกค้าที่อยู่ภายในร้าน
“ฆ่าพวกมันให้หมด! เราจะอาบเลือดของพวกมัน!” แอนเซียมตะโกนพร้อมกับชี้ไปที่ร้านอาหาร
หลังจากที่พูดเสร็จเขาก็กลายร่างเป็นหมาป่ายักษ์สีแดง เขาพุ่งไปที่หน้าต่างในทันทีและทิ้งรอยแตกเอาไว้ที่จุดที่เขาเคยยืนอยู่
มนุษย์หมาป่าคนอื่น ๆ พากันหอนและกลายเป็นหมาป่ายักษ์และวิ่งตามผู้นำของพวกเขาไป การคงรูปลักษณ์หมาป่าเอาไว้เป็นอันตรายต่อร่างกายของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการเลือดสด ๆ เพื่อลดผลกระทบเชิงลบ
ลูกค้าที่อยู่ในร้านต่างก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน มีทั้งคนที่กรีดร้องและคนที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อพวกเขามองเห็นคมเขี้ยวที่น่ากลัวนั้น
สีหน้าของซาเจราสเริ่มเป็นกังวล เขารีบวิ่งตามกลุ่มหมาป่าไป แต่พวกหมาป่าเร็วกว่าเขามาก เขาไม่สามารถหยุดพวกมันได้ในตอนนี้
“วิ่ง!” แซลลี่ตะโกน เธอคว้าเอมี่และยาเบะมิยะขึ้นมาแล้วกระโดดหลบออกไป แม้แต่เธอเองก็ไม่กล้าปะทะกับพวกเขาตรง ๆ
แม็กซ์มองเห็นความสิ้นหวังในสายตาของลูกค้า บางคนรีบวิ่งมาที่ประตูถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะสัตว์ร้ายพวกนี้ได้
“คนอ่อนแอสมควรตาย!” แอนเซียมคำราม
“คนพวกนี้ไม่เคยยอมแพ้เลยจริง ๆ” แม็กซ์ถอนหายใจและมองไปที่อุเรี่ยน คุณจะไม่ปล่อยให้พวกมันทำลายร้านอาหารใช่มั้ย?
หมาป่าพุ่งเข้ามาและพร้อมที่จะทำลายทุกอย่างเป็นชิ้น ๆ
“นายเข้าใจผิดเกี่ยวกับเมืองเคออส” เสียงที่ฟังดูลุ่มลึกดังขึ้น ร่างผอมสูงลงมาจากรถม้าและยกมือขึ้น
“ปัง!”
แอนเซียมกระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นที่อยู่ห่างจากหน้าต่างไปประมาณ 10 เซนติเมตรเสียงดัง เขามองดูผู้คนที่กำลังตื่นตระหนกด้วยดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขา
จากนั้นหมาป่าอีกห้าตัวก็พุ่งเข้ามาชนกับสิ่งกีดขวางเช่นกัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถทำลายได้
“ไม่ต้องตกใจ ตอนนี้พวกคุณปลอดภัยแล้ว” โนแวนกล่าว ผู้คนที่นอนอยู่บนพื้นได้รับความช่วยเหลือจากมือที่มองไม่เห็นให้ลุกขึ้น ฝูงชนที่ตื่นตระหนกพากันแหวกทางและไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
พวกเขายังไม่หายจากอาการตกใจ แต่เมื่อพวกเขามองไปที่รถม้าพวกเขาจำก็ครูใหญ่ได้
“ครูใหญ่โนแวน!”
“ใช่ เป็นครูใหญ่โนแวน!”
“พวกเรารอดแล้ว!”
พวกเขารู้สึกโล่งใจมากที่ได้เห็นหน้าเขาและรู้สึกขอบคุณที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่
เสียงเชียร์ดังขึ้นจากฝูงชน หมาป่าที่นอนอยู่ข้างนอกไม่ได้ดูน่ากลัวอีกต่อไป
หลายคนเชื่อว่าโนแวนผู้ก่อตั้งโรงเรียนเคออสมีอำนาจเทียบเท่ากับเจ้าเมืองเคออส
เขาเป็นนักเวทระดับ 10 ที่ใจดีกับนักเรียนของเขาและมักจะเรียกร้องสันติภาพและความเสมอภาคอยู่เสมอ
หมาป่าพวกนี้ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้แล้วเพราะตอนนี้มีโนแวนอยู่ที่นี่
โนแวนกำมือของเขา ทันใดนั้นกระดูกของพวกหมาป่าก็แตกและพวกมันก็ถูกบังคับให้เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นร่างมนุษย์ “พวกมันเป็นของนาย ทำให้แน่ใจว่าพวกมันได้ชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทำ” เขาพูดกับแบรนลี่และโยนมนุษย์หมาป่าเลือดที่กำลังหายใจรวยรินทั้งหกคนไปให้คนของวิหารสีเทา
แอนเซียมมองไปที่ฉีฉี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ ฉันเกือบจะทำลายคำสาปของมนุษย์หมาป่าได้แล้ว… พ่อครัวเวรนั่นทำลายโอกาสนี้…
แบรนลี่ร่ายคาถาบางอย่างและมัดพวกมนุษย์หมาป่าเข้าด้วยกัน “พาพวกมันไปที่คุกบาสเทีย!” เขาพูดกับคนของเขา
“ฉันได้ยินมาว่ามีร้านอาหารที่น่าทึ่งอยู่ที่นี่” โนแวนยิ้ม เศษหินย้อนกลับเข้าไปในหลุมในขณะที่เขาเดินผ่าน พื้นหินกลับมาเรียบอีกครั้งและสะอาดเหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฝูงชนพากันแหวกทางเพื่อให้เขาเดินผ่าน “มันต้องเป็นที่นี่แน่ ๆ” เขาพูดพร้อมกับมองไปที่ร้านอาหารมามี่
