บทที่ 15 งานที่ยากลำบาก
ในตอนนี้เนี่ยเฟิงที่ให้ปากคำเสร็จแล้วก็กำลังรออยู่ที่ด้านนอก
เขาเห็นเย่หรูเสว่เดินออกมาโดยที่ในมือถือแฟ้มเอกสารเอาไว้ ใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย
ในวันธรรมดา เย่หรูเสว่ก็ทำหน้าตาแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีสายตาที่เหงาหงอย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?
“พี่หก ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เย่หรูเสว่ส่ายหัว “พี่ไม่เป็นไร เรื่องนั้นก็ดำเนินการไปประมาณหนึ่งแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถอะ ใกล้จะเที่ยงแล้ว ท้องนายก็น่าจะหิวแล้วละ”
การออกแรงที่น้อยนิดเมื่อกี้นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เนี่ยเฟิงรู้สึกหิวได้ เนี่ยเฟิงมองดูแฟ้มเอกสารของเย่หรูเสว่แวบหนึ่ง ครุ่นคิด
เย่หรูเสว่มอบหมายงานให้กับเพื่อนร่วมงานของตัวเอง จากนั้นก็พาเนี่ยเฟิงไปทานข้าวที่ร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ
“พี่หกพี่ไม่ต้องปิดบังผมแล้ว เวลาที่มีเรื่องอะไรพี่มักจะแสดงออกทางสีหน้า แค่มองก็รู้แล้ว เป็นเพราะผมหรือเปล่าที่ทำให้พี่โดนต่อว่า?”
เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่ตาปริบๆ เย่หรูเสว่เห็นท่าทางของเนี่ยเฟิง ก็ตื้นตันใจเล็กน้อย “เรื่องนี้ไม่อาจตำหนินาย”
“ถ้างั้นพี่ก็เล่าให้ผมฟังหน่อย ไม่ใช่ว่าเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจในที่ทำงาน? “
เย่หรูเสว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆเล่าออกมา
เนี่ยเฟิงฟังเย่หรูเสว่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟัง ก็โกรธมากขึ้นมาทันที แทบอยากจะไปกลับไปจัดการผู้อำนวยการอย่างโหดเหี้ยมในตอนนี้
“ที่จริงเป็นพี่ที่ประมาทเอง แต่ว่ากฎระเบียบนั้นไม่ได้มีชีวิต แต่คนมีชีวิต พี่ก็ไม่ได้เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำทั้งหมดภายหลัง”
เนี่ยเฟิงได้ฟังที่เย่หรูเสว่พูดออกมา ก็รู้สึกอบอุ่นในใจมากมาย
“พี่หก พี่ให้ผมดูได้ไหม? ผมจะได้ช่วยพี่จับตาดู ไม่แน่ว่าบางทีผมอาจจะเคยเห็นอาชญากรพวกนั้นมาก่อน”
ประกาศจับพวกนี้ก็เคยปล่อยอยู่ในอินเทอร์เน็ตพร้อมรางวัลนำจับ ดังนั้นนี่ก็ไม่ได้นับว่าเป็นเรื่องที่เป็นความลับมากมายขนาดนั้น
ยิ่งกว่านั้นที่อยู่ตรงหน้าก็คือเนี่ยเฟิง เธอไม่มีเงื่อนไขอะไรที่จะไม่เชื่อใจเนี่ยเฟิง ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะยื่นแฟ้มเอกสารให้เนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงมองดูอย่างคร่าวๆหนึ่งรอบ อาชญากรสิบคนนี้หนีคดีมานานคนที่นานที่สุดก็สิบปีมาแล้ว
“ผู้อำนวยการนี่ตั้งใจจะกลั่นแกล้งพี่ชัดๆ ตามสืบมาเป็นสิบปีแล้วก็ยังตามสืบไม่เจออาชญากรพวกนั้น ให้พี่จับพวกเขาในหนึ่งเดือน จะเป็นไปได้ยังไง?”
เย่หรูเสว่ค่อยๆถอนหายใจออกมา “แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่ก็ต้องทำ ในเดือนนี้พี่คงจะยุ่งมาก แต่ว่าถ้าฟางซื่อเหานั่นกลับมารังแกนายอีก นายรีบบอกพี่ทันที พี่ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน！”
เนี่ยเฟิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าออกมา จากนั้นก็ถาม “พี่หก ถ้าภารกิจนี้สำเร็จไม่ได้ พี่จะถูกย้ายไปที่ไหน?”
ทันใดนั้นเย่หรูเสว่ก็รู้สึกท้อใจบางส่วน “ถึงตอนนั้นก็คงโดนย้ายไปแผนกจราจรนะ”
จากผู้หญิงที่เดิมมาจากตำรวจอาชญากรรมทันใดนั้นก็ถูกย้ายไปเป็นตำรวจจราจร ฟังดูแล้วก็น่าเสียดายจริงๆ
“ผมถ่ายรูปข้อมูลพวกนี้นะ ผมจะพยายามหา!”
เนี่ยเฟิงพูดพร้อมกับกดถ่ายรูปไม่กี่ทีก็ถ่ายทั้งหมดจนเสร็จ
“ช่างเถอะ นายไม่ต้องไปตามหาดีกว่า คนพวกนั้นล้วนแต่ชั่วช้าสามานย์สุดขีด พี่กลัวว่านายจะเจออันตรายได้ เอาล่ะ อาหารมาแล้ว นายรีบทานเถอะ ทานอิ่มแล้วเดี๋ยวไปส่งนายกลับไป
หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ เย่หรูเสว่ก็ไปส่งเนี่ยเฟิงกลับคฤหาสน์
คางเมิ่งเห็นเนี่ยเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัย ก็ผ่อนลมหายใจออกมา รอบตาของเธอมีสีแดงๆ ดูท่าแล้วน่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“ทำให้ตกใจจริงๆ นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว! ฟางซื่อเหานี่ช่างชั่วช้าจริงๆ ยังดีที่พี่ใหญ่ไม่ได้แต่งให้เขา!”
คางเมิ่งตบลงที่กลางอกของตัวเอง “เสี่ยวเฟิงนายโดนทำให้ตกใจใช่ไหม? ไม่งั้นนอนขึ้นไปพักผ่อนข้างบนไหม?”
เนี่ยเฟิงมีเรื่องที่ต้องทำพอดี เขาก็ถือโอกาสพยักหน้ารับ
หลังจากขึ้นมาที่ชั้นบน เนี่ยเฟิงก็ปิดประตูห้อง เขาเปิดบราวเซอร์ในโทรศัพท์มือถือ ใส่รหัสที่ซับซ้อนต่อเนื่องกันลงไป หลังจากนั้นก็ปรากฏหน้าเว็บไซต์ขึ้นมา
เขาผ่านการสแกนใบหน้า รูม่านตา ลายนิ้วมือแยกแยะ หลังจากเข้าใช้ได้ เขาก็เรียกรวมศิษย์ของสำนักมังกร
“ฉันจะให้เวลาพวกแกสองวัน ถึงแม้จะต้องขุดพื้นลงไปเป็นสิบๆเมตร ก็ต้องหาสิบคนนั้นมาให้ฉันให้ได้!”
ลูกน้องตอบรับคำสั่งทันที
เนี่ยเฟิงถือโอกาสปิดหน้าเว็บไซต์ เขาค่อยๆพิงตัวลงบนเตียง
เขาเพิ่งจะปิดตารวบรวมความคิดได้ไม่นานเท่าไหร่ ชั่วพริบตาก็มีลิ้งก์หนึ่งที่ถูกส่งมาจากแฮกเกอร์ระบบส่งมาที่บนโทรศัพท์มือถือของเนี่ยเฟิง
“กราบเรียนราชามังกร ตอนนี้ที่เขตหนานซานเมืองตงไหพบบุคคลเป้าหมาย ได้ดำเนินการทำเครื่องหมายเรียบร้อยแล้ว”
“จับกุม”
เนี่ยเฟิงผ่อนคลายร่างกาย ระดับความเร็วของครั้งนี้ถือว่าเร็วนิดหน่อย ถึงอย่างไรก็เป็นอาชญากรที่อยู่ระหว่างการหนี พวกเขามีวิธีจัดการอย่างลับๆแน่นอน แม้แต่สวรรค์ก็ยังหาพวกเขาไม่เจอ ให้คนของพรรคมังกรไปหา ก็จำเป็นต้องใช้ฝีมืออย่างแท้จริง
“จับเสร็จแล้วค่อยมาบอกฉัน อย่าจับผิดละ”
เนี่ยเฟิงส่งข้อความเสร็จก็ทำลายมันทิ้งทันที
หลังจากที่เนี่ยเฟิงออกคำสั่งเรียบร้อย ก็ลงมาจากชั้นบน เห็นคางเมิ่งดูโทรศัพท์มือถือพร้อมกับคิ้วขมวด
“มีอะไรหรอพี่เจ็ด ทำไมพี่ถึงย่นหน้าล่ะ?”
คางเมิ่งโกรธสุดๆเงยหน้าขึ้น จ้องเนี่ยเฟิงอย่างไม่พอใจ “นายยังมีหน้ามาพูดอีกนะ มันเป็นเพราะนายนั่นแหละ!”
“ผมทำอะไรผิดอีกเนี่ย?”
เนี่ยเฟิงกะพริบตา สอบถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจบางส่วน
“ล้วนโทษนาย ถ้าไม่ใช่เพราะนาย พี่จะมีทางเสียแฟนคลับมากมายขนาดนั้นได้ไง เมื่อกี้นี้มีคนวิ่งมาเหน็บแนมพี่ ทำเอาพี่โมโหแทบตาย!”
เนี่ยเฟิงหยิบเอาหมอนอิงที่คางเมิ่งขว้างทิ้งที่ข้าโซฟา นั่งลงที่ข้างคางเมิ่ง “ใครกัน? เน็ตไอดอลผู้หญิงคนนั้น?”
“จะไม่ใช่ได้ไง? เธอบอกว่าพี่หมดความนิยมแล้ว คิดจะเทียบกับเธอไม่มีทางเป็นไปได้ ให้พี่รีบเก็บข้าวของ ไสหัวออกไปจากวงการนี้ นายว่านี่มันน่าโมโหไหมล่ะ?”
“ฟังดูแล้วก็น่าโมโหจริงๆ” เนี่ยเฟิงพยักหน้า เขาชำเลืองมองชื่อบัญชีของอีกฝ่ายชื่อว่าซ่งสี่จื้อ ไม่อย่างงั้นก็แอบจัดการเธอในที่มืดให้มันแล้วไป
“คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าท้าทายพี่! บอกว่ารูปร่างพี่สู้เธอไม่ได้ หน้าตาก็ไม่สู้เธอ แม้แต่ร้องเพลงก็ยังสู้เธอไม่ได้! พี่ก็ยังไม่รู้ว่านางนั่นเอาหน้ามาจากไหน!”
คางเมิ่งทุบเนี่ยเฟิงอย่างโมโหสุดๆ ถึงจะคิดยืมเนี่ยเฟิงมาระบายอารมณ์ แต่ความเป็นจริงแล้วกำปั้นของเธอไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด
“เธออยากจะแข่งอะไรละ?”
เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้หลบหนี ปล่อยให้คางเมิ่งทุบต่อไป
“เธอบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปแข่งกันร้องเพลงที่ห้างเซ็นจูรี่ แถมยังบอกอีกว่า อย่างนี้ช่วยให้พี่กอบกู้แฟนคลับกลับมาได้ น่าแปลกเธอไม่น่าจะมีความเจตนาดีขนาดนั้น ความจริงแล้วเธอก็แค่อยากให้พี่อับอายต่อหน้าผู้คน
คางเมิ่งถูฟันกรามข้างหลัง “ก็จะอยากไม่เชื่อ คนที่ไม่มีอะไรสักอย่างสู้ฉพี่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเหยียบหัวพี่ขึ้นไป พี่จะต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!”
“ถึงตอนนั้นผมไปกันพี่เจ็ดด้วยแล้วกัน!”
เนี่ยเฟิงกุมมือที่เล็กๆของคางเมิ่งไว้ คางเมิ่งหน้าแดง ต่อสู้ดิ้นรนดึงเอากำปั้นของตัวเองกลับมา
“พี่ไม่พานายไปหรอกนะ เมื่อก่อนนายสร้างปัญหาให้พี่ ทำให้พี่เสียแฟนคลับไปตั้งเยอะ ถ้าครั้งนี้พานายไป เกิดนายพูดจาเหลวไหลขึ้นมาจะทำยังไง?”
“ไม่หรอก ไม่หรอก พี่พาผมไปด้วย ผมอยู่ด้านข้างช่วยตะโกนเชียร์พี่!”
เนี่ยเฟิงตบอกตัวเองสัญญาอย่างมั่นใจ คางเมิ่งมองเนี่ยเฟิง ไม่พูดไม่ได้ว่าน้องชายตัวเองนั้นยิ่งโตยิ่งหล่อจริงๆ “งั้นก็ได้ จะฝืนใจพานายไปด้วยก็แล้วกัน
