บทที่ 175 ซื้อโรงเรียน
หลินซูอินที่แต่เดิมไม่ได้เป็นคนขี้โมโหอะไร ปกติแล้วก็เป็นคนพูดจาดี แถมยังอ่อนโยนสุดๆ แต่หลินซูอินในตอนนี้กลับรู้สึกอยากที่จะโมโหมากๆ แต่ไม่รู้ว่าจะโมโหยังไง
“แต่ว่านะ ครูหลินคุณจะลองมาคุยๆกับผมได้นะ ดูว่าคุณมีความคิดเห็นยังไงบ้าง ให้พวกเขาทั้งสองคนออกไปก่อนดีไหม！”
รองผู้อำนวยการคงจะรู้สึกว่ามันถึงช่วงคับขันแล้ว หลินซูอินก็ไม่น่าจะขัดขืนอะไรต่อได้อีก ดังนั้นจึงฉวยโอกาสนี้โกยผลประโยชน์ทันที
หลี่ซวนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เธอหันไปมองรองผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการสีหน้าหื่นกาม เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ “ว่าไง? ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณแล้ว หรือว่าคุณจะปล่อยโอกาสที่ดีขนาดนี้ไปเหรอ?”
รองผู้อำนวยการพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ฉันทราบแล้ว”
หลินซูอินค่อยๆถอนหายใจออกมา จากนั้นก็หันมองไปยังเนี่ยเฟิง
“เนี่ยเฟิง นายรออยู่ตรงประตูห้องทำงานก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยเรียกนายเอง”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าจากนั้นก็เดินออกไป การกระทำนี้ทำให้รองผู้อำนวยการพอใจอย่างมาก
รองผู้อำนวยการหันไปมองหลี่ซวนอีกหนึ่งที แม้ว่าหลี่ซวนจะกุมจุดอ่อนของเขาเอาไว้อยู่ แต่รองผู้อำนวยการก็กำจุดอ่อนของหลี่ซวนไว้เช่นกัน
หลี่ซวนก็เข้าใจถึงการกระทำของรองผู้อำนวยการดี ก็แค่จะฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวหลินซูอินนิดๆหน่อยๆเท่านั้น
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ตัวเองก็ไม่ต้องเก็บเรื่องนี้ไปคิดมาก ดังนั้นหลี่ซวนจึงยิ้มๆอย่างอึดอัด ก่อนจะเดินออกไป
หลังจากรอพวกเขาสองคนออกไปแล้ว ประตูก็ปิดลง ในเวลานี้รองผู้อำนวยการก็เปิดเผยธาตุแท้ออกมาจนหมด
รองผู้อำนวยการเดินเข้ามาด้วยความหื่นกระหาย เดินวนรอบหลินซูอินหนึ่งรอบ จากนั้นรองผู้อำนวยการก็บิดๆมือ พร้อมพูดกับหลินซูอินด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ครูหลิน ผมจะให้โอกาสคุณพูดแก้ตัวสักครั้ง”
“รองผู้อำนวยการ เรื่องมันแล้วแต่คนจะคิด ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณเองก็รู้ดี ทำไมคุณต้องบิดเบือนข้อเท็จจริงที่ว่าฉันถูกและครูหลี่ผิดด้วยล่ะคะ?”
จุดยืนของหลินซูอินยังคงแน่วแน่มั่นคง ไม่ถูกเรื่องนี้ทำให้เอนเอียงอ่อนไหวเลยแม้แต่น้อย
“บนโลกนี้มีเรื่องที่ไม่ยุติธรรมตั้งเยอะแยะมากมาย คำพูดที่คุณพูดออกมาไม่จำเป็นต้องมีคนเชื่อเสมอไป แต่คำพูดที่ผมพูดออกมาไม่เหมือนกัน ถ้าคุณอยากจะอยู่รอดปลอดภัยในหน้าที่การงานนี้ต่อไป คุณก็ต้องเชื่อฟังผมแต่โดยดีเถอะ ยอมผมซะ”
รองผู้อำนวยการรู้สึกว่าหลินซูอินในตอนนี้ยากที่จะจัดการ ดังนั้นจึงเปิดปากพูดแบบนี้ออกมาตรงๆ
หลินซูอินถลึงสองตามองรองผู้อำนวยการอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ
“คุณว่าอะไรนะ?”
“คุณไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งไม่รู้เรื่องได้แล้ว อย่านึกว่าผมไม่รู้เรื่องนั้นของคุณกับโหวหย่งนะ โหวหย่งช่วยให้คุณได้ครอบครองแชมป์ชนะเลิศ ตอนนี้โหวหย่งไม่ได้อยู่ข้างกายของคุณ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรจะมาขอร้องอ้อนวอนผมซะ”
รองผู้อำนวยขยิบตาให้กับหลินซูอิน เขาถูกความสวยของหลินซูอินสะกดเข้าแล้ว
แต่เขาก็ลงมือกับหลินซูอินไม่ได้ หลักๆก็คือหลินซูอินมีส่วนเกี่ยวข้องกับโรงเรียนอยู่ไม่น้อย
เพียงแค่ตอนนี้หลินซูอินถูกกุมความลับเอาไว้ ดังนั้นรองผู้อำนวยการคิดว่าตัวเองสามารถทำสิ่งที่ตัวเองต้องการได้แล้ว
“ถ้าคุณปรนนิบัติดูแลผมดี ผมจะช่วยคุณอย่างดีเช่นกัน”
ตอนนี้หลินซูอินกลับมาท่าทางตกใจ รองผู้อำนวยการเห็นสถานการณ์แบบนี้ ยังนึกว่าหลินซูอินแอบยอมรับแล้ว ก็เลยก้าวเข้าไปยื่นมือออกมากะที่จะลูบไล้ใบหน้าของหลินซูอิน
แต่มือของเขายังไม่ทันได้แตะหลินซูอิน จู่ๆก็ถูกหักทันที！
ตามมาด้วยเสียงแกรกที่ดังฟังชัด เสียงร้องโอดโอยของรองผู้อำนวยการดังลั่นห้องทำงาน！
ตอนที่หลี่ซวนตามเข้ามานั้นก็รั้งไว้ไม่ทันแล้ว เธอทำได้แค่มองมือของรองผู้อำนวยการถูกเนี่ยเฟิงหักด้วยสีหน้าตกตะลึง
เนี่ยเฟิงผลักประตูออก ก่อนจะพุ่งเข้ามาอย่างกับสายลม การกระทำรวดเร็วประดุจสายน้ำ
มือของรองผู้อำนวยการถูกหัก กระดูกสีขาวแทงทะลุเนื้อหนังออกมา
เขาเจ็บจนเหงื่อไหลอาบท่วมหน้า คุกเข่าลงที่พื้น ร้องครวญครางออกมาเสียงดัง
“เสี่ยวเฟิง?”
หลินซูอินตกใจกับภาพที่เกิดขึ้นข้างหน้านี้
“พี่สามไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ด้วยพวกมันรังแกพี่ไม่ได้แน่ๆ”
เนี่ยเฟิงมองเหยียดลงมาหารองผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ ในตอนนี้เจ็บจนร้องออกมาเสียงดังลั่น
“รีบมาช่วยผมสิ มือของผมหัก เลือดไหลออกเยอะแล้วเนี่ย จะตายอยู่แล้ว！”
“เนี่ยเฟิง ไอ้คนน่ากลัว คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้ามาทำร้ายรองผู้อำนวยการ！”
หลี่ซวนนึกว่าครั้งนี้สามารถจะเฉดหัวหลินซูอินออกไปได้จริงๆสักที แต่คิดไม่ถึงว่าฝีมือของเนี่ยเฟิงจะน่ากลัวขนาดนี้ พุ่งเข้ามาหักมือของเขาทั้งอย่างนั้น！
“เมื่อตะกี้ไอ้หมูนี่มันคิดที่จะมาทำมิดีมิร้ายพี่สามของผม ผมก็แค่สั่งสอนไอ้หมอนี่ไปเล็กๆน้อยๆเท่านั้น”
หลังจากนั้นเนี่ยเฟิงก็เข้ามาบังอยู่ตรงหน้าของหลินซูอิน“พี่สาม พี่อย่าดูนะ ถ้าพี่ดูจะสกปรกตาตัวเองเปล่าๆ”
ในความเป็นจริงแล้วสภาพน่าอนาถของรองผู้อำนวยการเมื่อตะกี้นี้ หลินซูอินเห็นทุกสิ่งทุกอย่างกับตาของตัวเองแล้ว แน่นอนว่าหลินซูอินรู้ว่าเนี่ยเฟิงฝีมือไม่ธรรมดา ถึงยังไงก็เรียนศิลปะการป้องกันตัวและการแพทย์มาจากคุณตา
เนื่องด้วยลักษณะนิสัยของหลินซูอิน ตอนเด็กเธอไม่ได้ไปร่ำเรียนด้วย ทำให้ท่ามกลางพวกพี่น้อง เธอฝีมือแย่ที่สุด
ตอนนี้หลินซูอินรู้สึกเสียดายไม่น้อย ถ้ารู้งี้ตนเองน่าจะเรียนวิชาติดตัวมาบ้างก็ดี
ถ้าเจอกับเรื่องอะไรก็สามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้เนี่ยเฟิงต้องคอยมาจัดการให้
“นี่พวกแกยังกล้ามาเล่นชู้กันที่นี่อีกเหรอ พวกแกทำร้ายฉัน ฉันไม่มีทางยอมให้มันจบลงง่ายๆแน่นอน！”
รองผู้อำนวยการมองจ้องเนี่ยเฟิงและหลินซูอินพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ
หลังจากที่เนี่ยเฟิงได้ยินก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“ถ้าไว้หน้าหน่อยก็จะเรียกคุณว่ารองผู้อำนวยการ แต่ถ้าไม่ไว้หน้าก็จะเรียกว่าไอ้หมูตอน คุณนึกว่าคุณจะมาทำอะไรกับผมและพี่สาวของผมได้เหรอ? คุณมันก็แค่รองผู้อำนวยการตัวเล็กๆเท่านั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว คุณก็อย่ามาอยู่ในโรงเรียนนี้มันซะเลย”
เนี่ยเฟิงมองหมาสองตัวตัวผู้ตัวเมียพร้อมกับหรี่ตาลงอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ล้วงมือถือออกมา“ซื้อโรงเรียนแห่งนี้”
หลี่ซวนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง“พูดซะเหมือนเป็นเรื่องจริงเลยนะ ถ้าพวกคุณรวยขนาดนั้นจริงๆ แล้วคุณจะให้พี่สาวของตัวเองมาเป็นครูดนตรีกระจอกงอกง่อยที่นี่ทำไม?！”
แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถขับรถเฟอร์รารีได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถฮุบโรงเรียนชั้นสูงทั้งโรงได้หรอกนะ！โรงเรียนแห่งนี้มีผู้ถือหุ้นมากมาย ในมือผู้ถือหุ้นก็มีหุ้นเยอะแยะขนาดนั้น แล้วเป็นไปได้ยังไงที่จะขายหุ้นของตัวเองได้ในเวลาแป๊บเดียวขนาดนั้น?
“คุณจะโม้โอ้อวดอะไรก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิ！”
“คนบางประเภทมันก็เหมือนกับกบก้นบ่อ ไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็ไม่ฟัง ก็เพราะว่าแบบนี้ ผมจึงไม่ชอบมาพูดพร่ำทำเพลงอะไรกับคนพวกนี้”
เนี่ยเฟิงมองรองผู้อำนวยการและหลี่ซวน“หลี่ซวน ผมเตือนคุณแล้วใช่ไหม? ว่าให้ระวังหน่อย ผมยังไม่ได้คิดบัญชีนี้กับคุณเลยนะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะรนหาที่ตายเองซะงั้น ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน”
หลี่ซวนชำเลืองมองเนี่ยเฟิงดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปเข้มงวดจริงจังขึ้นไม่น้อย ใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที หรือว่าเขาจะพลิกเปลี่ยนสถานการณ์ได้จริงๆ?
เป็นไปไม่ได้ ถ้าเขาจะซื้อพวกเสื้อผ้ามันง่ายดายมาก ซื้อรถหรูสักสองคันก็ไม่ได้หนักนาอะไร แต่ถ้าจะซื้อโรงเรียนทั้งโรงมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ！
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร！
