บทที่ 183 ต่อสู้กับความชั่วด้วยความชั่ว
เธอไม่สามารถปกป้องเนี่ยเฟิงได้เพราะไม่มีกระสุนอยู่ในมือของเธอแล้ว และตอนเมื่อกี้นี้เนี่ยเฟิงไม่เพียงแต่กำลังฆ่าคนเท่านั้น แต่เขายังมองไปที่หยูจิงหงที่กำลังปกป้องเขาอยู่ด้วย
แน่นอนว่าเนี่ยเฟิงรู้ดีว่าหยูจิงหงไม่มีกระสุนอยู่ในมือมากพอแล้ว ในตอนนี้ก็ไม่มีเสียงปืนดังขึ้นเป็นเวลานานแล้ว นั่นหมายความว่าหยูจิงหงไม่มีกระสุนแล้ว
เนี่ยเฟิงเหล่ตาของเขา และดูเหมือนว่าเขาจะต้องรีบจัดการอย่างรวดเร็ว ไม่จำเป็นต้องเล่นกับคนเหล่านี้อีกแล้ว
เห็นเพียงเนี่ยเฟิงมองไปที่กลุ่มคนที่บุกเข้ามาอย่างเย็นชา เขายิงทิ้งทีละคน และคนที่บุกเข้ามาแทบจะรับมือไม่ไหว!
กระสุนและปืนของเนี่ยเฟิงเหมือนกับใช้ไม่หมดเลย อันที่จริงเขาได้มองดูคนที่ถูกสังหารไป ถึงจะไปคว้าปืนเข้ามา
รวมๆ แล้วมีคนนับพันคนที่เข้ามา แต่คนเหล่านี้ทั้งหมดไม่มีใครสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงได้เลย
ไฟกำลังลุกลามมากขึ้นเรื่อยๆ หากพวกเขายังไม่หนีออกไป ก็น่าจะสำลักควันจนตายไป!
หยูจิงหงได้ส่งเสียงไอออกมาอย่างรุนแรงแล้วในเวลานี้
ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่นั้นมันไม่ได้อำนวยในทางที่ดีเลยจริงๆ สิ่งของไวไฟจำนวนมากที่กำลังมีไฟไหม้อยู่ที่นี่ มีควันหนาแน่น อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ต่างก็ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง!
ในขณะที่หยูจิงหงกำลังจะเป็นลมไป เนี่ยเฟิงก็คว้าแขนของหยูจิงหงไว้ “พี่สอง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“เสี่ยวเฟิง ฉันขอโทษ เป็นเพราะฉันที่ถ่วงคุณ ตอนนี้เราอยากจะหนีออกจากที่นี่ กลัวว่ามันจะไม่ง่ายเลย”
“ไม่ คุณไม่ต้องพูด ผมจะพาคุณจากไปเดี๋ยวนี้เลย”
หยูจิงหงผงะ เธอส่ายหัวอย่างรีบร้อน “ไม่ได้ หรือว่าคุณจะออกไปจากประตูหน้าหรือ? พวกเขาต้องตั้งการซุ่มโจมตีอยู่ที่ประตูหน้า! ”
เนี่ยเฟิงยิ้มอย่างจริงใจ “นี่มันจะเป็นอะไรไป ยังไงเขาก็แค่อยากจะบังคับให้เราเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นไปตามที่เขาต้องการ และกำจัดคนของเขาไปจำนวนมาก พวกเขาก็คงจะรู้แล้วว่าเราแข็งแกร่งมากแค่ไหน”
เนี่ยเฟิงไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด เห็นเพียงเขาค่อยๆ เดินออกไปโดยมีหยูจิงหงอยู่บนหลังของเขา
มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าประตูโกดังที่เต็มไปด้วยแสงเปลวไฟ ข้างหลังของเขาคือกลุ่มทหารรับจ้างในชุดดำ
พวกเขาทั้งหมดชี้ไปที่เนี่ยเฟิงและหยูจิงหงด้วยปากกระบอกปืนสีดำ
หลังจากที่เฉินลั่งเห็นทั้งสองคนออกมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือ “มันวิเศษมากเลยจริงๆ ผมไม่เคยเห็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมแบบนี้มาก่อนในชีวิตของผมเลย พวกคุณทำได้อย่างไรกันแน่? คนสองคนก็สามารถฆ่าคนจำนวนนับพันกว่าทิ้งไปได้?”
หลังจากที่เฉินลั่งมองดูเนี่ยเฟิงอย่างชัดเจน เขาก็ผิวปากทีหนึ่ง “คนที่ส่งมาในครั้งนี้เด็กจริงๆ คุณเป็นผู้ใหญ่หรือยัง?”
“คุณก็คือเถ้าแก่เฉินที่พวกเขากล่าวถึงใช่มั้ย?”
เนี่ยเฟิงปล่อยหยูจิงหงลง
หยูจิงหงไม่ไหวแล้วในเวลานี้ และถึงกับเป็นลมไป
เนี่ยเฟิงรู้สึกปวดใจมากที่ได้เห็นลักษณะภายนอกของพี่สองที่เป็นเช่นนี้ และดวงตาของเขาก็คมขึ้นมาทันที
“คู่หูของคุณเป็นลมไปแล้ว”
“งั้นก็พอดีเลย”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “ผมว่าคุณทำธุรกิจค้าอาวุธเถื่อน แต่ผมไม่ได้คาดคิดว่าทุกวันนี้ยังคงจะมีคนใช้วิธีการเน่าๆ แบบนี้อีก ถ้าเป็นผม ผมก็จะไม่ใช้เรือบรรทุกสินค้าเพื่อใช้มาขนอาวุธอย่างแน่นอน”
เดิมทีเฉินลั่งอยากจะกวาดยิงทั้งสองคนให้ตายด้วยปืน แต่เขาก็อยากจะเห็นว่าสองคนนี้มาจากไหนกันแน่ ถึงกล้ามาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวงั้นหรือ
“โอ้? ถ้าหากเป็นคุณ คุณจะใช้อะไรในการขนย้ายอาวุธ? ”
“ถ้าหากเป็นผม ผมก็จะไม่ต้องขนมันเลย เพราะจะมีคนจำนวนมากแย่งกันวิ่งเข้ามายื่นแขนให้ผมเอง”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว “พื้นที่ขนาดเล็กของคุณนี้ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกอยากจะหัวเราะทันที”
คำพูดที่เฉินลั่งได้ยินมากที่สุดก็คือคนอื่นยกย่องเขาว่าฉลาด ว่าเขากล้าหาญ มีความเด็ดเดี่ยว และสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูดนั้น เป็นครั้งแรกที่เฉินลั่งได้ยิน ใบหน้าของเฉินลั่งกระตุกเล็กน้อยและคิดอยู่ในใจว่า ลูกโคแรกเกิดไม่กลัวเสือเลยจริงๆ และไอ้ผู้ชายคนนี้จะตายแล้วยังจะปากแข็งอีกเหรอ
“รู้หรือไม่ว่าตอนนี้คุณกำลังพูดอยู่กับใคร คุณมีสิทธิ์อะไรเหรอ!”
เหล่าลูกน้องก้าวไปข้างหน้าอย่างดุเดือดและเล็งปืนไปที่เนี่ยเฟิง
“แน่นอนว่าผมรู้ว่าตัวเองกำลังพูดคุยกับใครอยู่ ผู้ชายคนนี้ชื่อเฉินลั่งไม่ใช่เหรอ? ”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “แล้วยังไงล่ะ? วิธีการของเขาไม่มีระดับพอ หรือว่าผมพูดผิดไปหรือ?”
“หึ! เมื่อกี้นี้ผมยังคิดว่าคุณเป็นคนที่น่าสนใจดี และกะว่าจะปล่อยคุณไป แต่ในเมื่อคุณเร่งรีบที่จะรนหาที่ตาย งั้นผมก็ทำให้พวกคุณสมหวังแล้วกัน!”
หลังจากพูดจบเฉินลั่งก็ยกมือขึ้น ปืนเหล่านั้นก็เล็งไปที่เนี่ยเฟิงทันที
“คุณไม่กล้าที่จะทำแบบนี้หรอก เพราะว่าถ้าผมตายไปแล้ว คุณก็จะมีปัญหาใหญ่ตามมา”
เนี่ยเฟิงไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด มองไปที่ปืนเหล่านี้ราวกับว่ากำลังมองของเล่น
“หึ! คุณไม่เพียงแต่กล้าหาญเท่านั้น แต่คุณยังชอบคุยโวอีกด้วย แต่ผมเป็นคนที่ชอบก่อปัญหาโดยปกติอยู่แล้ว ผมก็อยากจะลองดูว่าคราวนี้ผมจะได้รับปัญหาใหญ่อะไรบ้าง”
“ยิง!”
แต่ก่อนที่พวกเขาจะเหนี่ยวไก จู่ๆ ก็ถูกขีปนาวุธกระแทกลงมา ระเบิดใส่เรือบรรทุกสินค้าของเฉินลั่งที่จอดอยู่ริมทะเลโดยตรง!
ภูเขาสั่นสะเทือนในทันที ทุกคนอดไม่ได้ที่จะผงะ และเฉินลั่งก็ผงะไปด้วย!
เฉินลั่งไม่สามารถนั่งนิ่งได้แล้ว เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองไปข้างหลังเขา และพบว่าเรือบรรทุกสินค้าได้ถูกระเบิดจนกระจายไปหมดแล้ว
และแล้วก็มีเครื่องบินสู้รบหลายสิบคันวนเวียนอยู่บนหัว!
“คุณแจ้งเพื่อนของคุณแล้วหรือ!”
“ไม่ พวกนี้ไม่ใช่เพื่อนของผมเลย”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว “พูดอย่างถูกต้องนี่คือผู้ใต้บังคับบัญชาของผม”
เนี่ยเฟิงดีดนิ้วของเขาออกเสียง และรถออฟโรดมากกว่าหนึ่งร้อยคันก็วิ่งเข้ามาทันที
เห็นเพียงรถออฟโรดเหล่านี้ล้อมรอบพวกเขาเป็นวงกลม ไฟก็สว่างขึ้น และเฉินลั่งก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีที่ให้ซ่อนตัว เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ไม่มีที่ให้ถอยอีกแล้ว เพราะข้างหลังของเขาก็คือริมทะเล
คนกลุ่มใหญ่พร้อมกระสุนจริงลงมาจากรถ โดยมีจำนวนคนไม่น้อยกว่าหมื่นคนเลยทีเดียว
พวกเขาแต่ละคนถือปืนกลมืออยู่ในมือ
“คารวะราชามังกร!”
พวกเขาทั้งหมดโค้งคำนับให้เนี่ยเฟิงพร้อมเพรียงกัน และเสียงของพวกเขาก็ดังก้องไปทั่วท่าเรือ
เฉินลั่งยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานี้ งั้นเขาเป็นแค่คนโง่คนหนึ่งจริงๆ เฉินลั่งเบิกตากว้างอย่างช่วยไม่ได้ “พวกเขาเรียกคุณว่าราชามังกรงั้นเหรอ? คุณ! คุณคือราชามังกรแห่งสำนักมังกร! ”
“รู้สึกตกใจมากใช่ไหม?”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม
เฉินลั่งย่อเข่าทั้งคู่ลง และย่อตัวลงคุกเข่าป๋อมแป๋มอยู่บนพื้นเมื่อเทียบกับราชามังกรแล้ว เขาเป็นแค่เด็กเวรคนหนึ่งเท่านั้น!
เฉินลั่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตอนนี้เขาดูน่าขันมาก เหมือนกับตัวตลก เมื่อกี้ยังจะสั่งให้คนฆ่าเนี่ยเฟิงให้ตาย ถ้าเฉินลั่งรู้ว่าเนี่ยเฟิงก็คือราชามังกร งั้นเขาก็จะไม่ทำอย่างนั้นโดยเด็ดขาด รุกรานราชามังกรแห่งสำนักมังกรแล้ว เขาก็มีเพียงทางตายทางเดียวเท่านั้น!
“ท่านราชามังกรคือผมเองที่ไม่มีวิสัยทัศน์พอและจำคุณไม่ได้ กรุณาให้อภัยผมด้วยเถอะ เงินทั้งหมดและความสัมพันธ์และสินค้าทั้งหมดของผมสามารถมอบให้คุณได้ทั้งหมด!”
ตอนนี้เฉินลั่งผู้เคยสูงส่งกำลังสั่นสะท้าน ราวกับร่อนแกลบ เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นจนกำลังจะพุ่งออกมาจากลำคอแล้ว!
“ตอนเมื่อกี้นี้คุณไม่ใช่หยิ่งมากนักหรือ? ทำไมตอนนี้ถึงคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาล่ะ? ”
เนี่ยเฟิงเดินไปข้างหน้าเฉินลั่ง และมองไปที่เฉินลั่งจากที่สูงและถามเช่นนี้
“เมื่อกี้นี้ผมเองที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง! ผมควรตาย! ”
เฉินลั่งตบหน้าตัวเองอย่างดุร้ายไปทีหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เก็บแรงไว้เลยสักนิด “ท่านราชามังกร! ท่านราชามังกร! คุณปล่อยผมไปเถอะ! ผมจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีกต่อไป! ผมสัญญา! ”
