บทที่ 181 ถูกเปิดเผย
ยังจะมีสินค้าอีกหนึ่งเที่ยวที่จะมาถึงในค่ำคืนนี้ และในตอนนี้หยูจิงหงยังไม่สามารถทำให้ไก่ตื่นไปได้
เธอซ่อนตัวอยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง แต่เธอไม่คิดว่าดูเหมือนเฉินลั่งจะสังเกตถึงอะไรบางอย่างในเวลานี้
เฉินลั่งเลียริมฝีปากของเขา ดวงตาของเขาทั้งคู่มองไปรอบๆ อย่างมีคมเล็กน้อย
“บอสคุณกำลังมองอะไรอยู่?”
“มีหนูวิ่งเข้ามาตัวหนึ่ง หรือว่าพวกคุณไม่ได้สังเกตเห็นเหรอ?”
ทันทีที่เถ้าแก่เฉินพูดแบบนี้ออกมา ทำให้หัวใจของหยูจิงหงเต้นระรัวขึ้นมาทันที เธอรู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังเคาะภูเขาเพื่อขู่เสืออยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้วางแผนที่จะวิ่งหนี และก็จะไม่แสดงตัวแต่อย่างใด มีเพียงตำแหน่งของเธอเท่านั้นที่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน และฝ่ายตรงข้ามมองไม่เห็นเธอเพราะว่าเธออยู่ในตำแหน่งพิเศษสำหรับพลซุ่มยิง
แต่เดิมดวงตาของหยูจิงหงมีความสามารถในการมองทางที่ไกลอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตรวจสอบสถานการณ์บนเรือสำราญจากระยะใกล้
“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้ ยังมีคนอื่นอยู่ที่นี่!”
หัวหน้าผู้รับเหมาผงะ และเขารีบไปตรวจดูรอบๆ แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกเฉินลั่งเตะล้มลง
“นี่คุณกำลังสงสัยผมอยู่หรือ?”
ผู้รับเหมาหัวสั่นเทาด้วยความตกใจ เขาไม่กล้าที่จะลุกขึ้นจากพื้น เขาจึงต้องคุกเข่าอยู่บนพื้นเพื่อขอความเมตตา “เถ้าแก่เฉิน ผมไม่ได้หมายความว่าสงสัยคุณเลย เพียงแต่ว่าวันนี้พนักงานทุกคนเซ็นชื่อออกหมดแล้ว เราก็ให้คนตรวจสอบเป็นพิเศษแล้ว และด้วยสถานการณ์ในบริเวณนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนอยู่ที่นี่……….”
เฉินลั่งหัวเราะอย่างเย็นชา “ครั้งที่แล้วพวกคุณก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน แต่ผลลัพธ์คือ มีกลุ่มคนที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามากลุ่มหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมพบเห็น เราจะยังคงยืนอยู่ที่นี่ได้หรือไม่?”
เฉินลั่งมองไปที่ผู้รับเหมาที่ตัวสั่นเหมือนร่อนแกลบ “ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ไม่ได้หวังอะไรจากคุณอยู่แล้ว คนอื่นๆ ฟังคำสั่ง และทำการค้นหาอย่างละเอียดทันที และจะต้องจับหนูตัวนั้นออกมาให้ได้!”
หยูจิงหงกัดฟันกรามหลัง หรือว่าจะยอมทิ้งโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปแล้วหรือ? สินค้าของพวกจะเขามาถึงในคืนนี้ถ้างั้น………ถ้างั้นเธอก็สามารถจับตัวเฉินลั่งได้ในคราวเดียว แต่ปัจจุบันมีเพียงกระสุนไม่มากที่มาถึงแล้ว แต่กระสุนพวกนี้ก็เพียงพอเฉินลั่งที่จะกินหนึ่งหม้อแล้ว
หยูจิงหงรีบเก็บปืน และเธอก็ลงไปจากตึกร้างที่อยู่ข้างๆ ทันที
แต่ในเวลานี้เฉินลั่งดูเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้ และเห็นเพียงเขาชี้ไปในทิศทางของอาคารตึกร้าง “อยู่ตรงนั้น!”
หยูจิงหงแอบประหลาดใจเล็กน้อย ชายคนนี้เขาตระหนักถึงได้อย่างไร?!
“เร็วเข้า!”
ทีมงานของฝ่ายตรงข้ามรุมกันเข้ามา หยูจิงหงไม่เร่งรีบ และออกจากเส้นทางอพยพที่วางแผนไว้อย่างรวดเร็ว
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ข้างหลังของเธอมีกลุ่มคนของศัตรูตามมาด้วย ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าโดนโจมตีทั้งหน้าทั้งหลังเลยทีเดียว!
ตอนที่หยูจิงหงซุ่มซ่อนอยู่ที่นี่ ก็ได้วางแผนเส้นทางอพยพไว้หลายเส้นทางแล้ว แต่แล้วยังไงคู่ต่อสู้ของเธอก็คือเฉินลั่งที่เจ้าเล่ห์
แต่ทั้งๆ ที่เธอก็มีการสำรวจมาก่อนถึงจะเลือกตำแหน่งปัจจุบันนี้………..หรือว่านี่คือเธออยู่ในกับดักของคนอื่นแล้วหรือ?
ในตอนนี้หยูจิงหงก็ไม่ได้คิดมากเกินไป เธอไม่ได้เร่งรีบ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอถูกปิดล้อมโดยผู้คนหลายร้อยคน แต่หยูจิงหงก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็วโดยพึ่งพาอาศัยความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ของที่นี่
ในขณะที่เธอกำลังจะหนีไป ก็มีเงาสีดำโผล่ออกมา และปิดปากของหยูจิงหงไว้ทันที!
หยูจิงหงตกใจ และต่อต้านโดยจิตสำนึก แต่เธอไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะกระซิบอยู่ข้างๆ เธอ “พี่สองผมเอง”
หยูจิงหงรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “เสี่ยวเฟิง?!”
“คุณไม่ต้องพูด ผู้ชายคนนั้นคงสงสัยคุณมานานแล้ว ตามผมมา”
เนี่ยเฟิงนำทางอยู่ข้างหน้า และทั้งสองก็เดินผ่านอาคารร้างอยู่ในความมืด จากนั้นก็มุดเข้าไปในอาคารโรงงานที่อยู่ด้านข้าง
ที่นี่คืออาคารโรงงานที่มีการขนถ่ายสินค้าที่ท่าเรือ และมีตู้คอนเทนเนอร์จำนวนมากอยู่ภายใน
ทันทีที่เนี่ยเฟิงและหยูจิงหงเพิ่งก้าวเข้าไป และก็ได้ยินเสียงฝีก้าวเท้าจำนวนมากวิ่งเข้ามาตามหลัง
“ค้นหาให้ทั่ว! พวกเขาต้องเข้ามาแล้วแน่ๆ!”
อีกฝ่ายออกคำสั่ง และทุกคนก็รีบวิ่งออกไปทันที ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้กะว่าจะปล่อยพวกเขาไปเลย
หยูจิงหงคิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยว่า ตัวเองถูกค้นพบได้อย่างไร…………
“คือตัวนี้……….”
เนี่ยเฟิงกล่าวขณะที่เขาชูจอมอนิเตอร์ขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลืองที่อยู่ในมือเขาขึ้นมา
เมื่อหยูจิงหงเห็นจอมอนิเตอร์ตัวนี้ เธอก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ “มันคือเฉินลั่ง………”
ถึงว่าทำไมเขาถึงตบไหล่ของตัวเอง ปรากฏว่าเขาติดจอมอนิเตอร์ตัวนี้ไว้ที่ร่างของเธอแล้ว ตอนที่เขาตบไหล่!
“พี่สองคุณไม่ต้องกังวล ผมได้ทำลายจอมอนิเตอร์ตัวนี้ไปแล้ว ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถค้นพบที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของเราได้ แต่ในเมื่อพวกเขาพบเราแล้ว งั้นก็คงไม่ต้องการให้เรามีชีวิตรอดออกไปได้อย่างแน่นอน”
“ผมต้องติดต่อกับสำนักงานใหญ่ และให้พวกเขาส่งกำลังเสริมเข้ามา!”
“มันสายเกินไปแล้ว มีสัญญาณรบกวนอยู่ที่นี่เต็มไปหมด คุณไม่สามารถส่งข้อความออกไปได้เลย”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว “สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการกำจัดพวกเขาทิ้งให้หมด มิฉะนั้นคนที่จะต้องตายอยู่ที่นี่ก็คือพวกเราเอง”
หยูจิงหงมีเพียงปืนไรเฟิลอยู่ในมือคันเดียว และเธอก็บรรจุกระสุนมาเพียงยี่สิบนัดเท่านั้น
“ฝ่ายตรงข้ามมีคนจำนวนเป็นหลายร้อยคน กระสุนยี่สิบนัดของฉันไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างแน่นอน”
“ไม่เป็นไร คุณปกป้องผม ผมจะไปจัดการกับพวกเขาโดยตรง”
หยูจิงหงคว้าตัวเนี่ยเฟิงไว้ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ! พวกเขาอย่างน้อยก็มีคนเป็นหลายร้อยคน และอีกอย่างพวกเขาก็มีอาวุธที่แข็งแกร่ง หากฉันมาปกป้องคุณ คุณก็ไปสู้กับพวกเขาด้วยมือเปล่า มันจะต้องตายอย่างแน่นอน!”
“พี่สอง ในเมื่อผมมาถึงที่นี่แล้ว ผมก็มีความมุ่งมั่นที่จะอยู่หรือตายไปพร้อมกับคุณ คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอย่างแน่นอน!”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงพูดจบเขาก็แอบตัวออกไปทันที
“เสี่ยวเฟิง!”
หยูจิงหงไม่สามารถพูดเสียงดังเกินไปได้ เธอเฝ้าดูเนี่ยเฟิงเข้าไปในความมืด เธอกำหมัดแน่อย่างไม่สามารถช่วยได้ ไอ้บ้าเอ๊ย ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ควรบอกเรื่องภารกิจของเธอให้เนี่ยเฟิงในเมื่อคืนนี้เลย!
“แม่งเอ๊ย โรงงานที่พวกเขาได้มุดเข้ามานี้มีขนาดใหญ่เกินไป เปิดไฟทั้งหมดให้ข้าเดี๋ยวนี้! ทำให้พวกเขาไม่มีที่ซ่อนตัวได้!”
อีกฝ่ายออกคำสั่ง และไฟของอาคารโรงงานก็สว่างขึ้นทันที ที่นี่มีตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่มาก และในภาชนะเหล่านี้เต็มไปด้วยวัสดุไวไฟ
“แยกย้ายและเริ่มการค้นหาแบบละเอียดในแต่ละพื้นที่ อย่าปล่อยแม้แต่ตู้คอนเทนเนอร์เดียว ต้องจับตัวพวกเขาออกมาให้ได้!”
หากทำให้งานของเถ้าแก่เฉินพังไป พวกมันทั้งหมดก็จะต้องกลายเป็นอาหารปลาอย่างแน่นอน!
และในเวลานี้เฉินลั่งนั่งอยู่ข้างนอก พร้อมกับแท็บเล็ตในมือ เมื่อเห็นว่าจุดบนนั้นหายไป เขาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ดูเหมือนว่าคนที่ถูกส่งมาในครั้งนี้จะยังค่อนข้างฉลาดดีนัก สังเกตเห็นว่ามีเครื่องติดตามอยู่บนร่างกายของตัวเองได้เร็วขนาดนั้น”
อย่างไรก็ตามคนที่ตอบสนองต่อความร้อนของตัวติดตามนั้น มีเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเธอเท่านั้น
“กล้ามาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวงั้นเหรอ ช่างกล้าพอจริงๆ”
แต่ว่าจะกล้าหาญสักแค่ไหนก็มันเปล่าประโยชน์ พูดสั้นๆ ก็คือ เมื่อมาถึงที่เขาแล้ว ก็มีแต่ทางตายทางเดียวเท่านั้น
“ผมให้เวลาแก่พวกคุณได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น หากในเวลาหนึ่งชั่วโมงพวกคุณยังจับแมลงวันตัวเล็กสองตัวไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ต้องไปเป็นอาหารของฉลามกันทั้งหมด!”
เถ้าแก่เฉินเหลือบมองนาฬิกาของเขา และหยิบเครื่องวิทยุสื่อสารออกมา และพูดกับลูกน้องของตัวเองเช่นนี้
พวกลูกน้องได้ยินก็ร่างสั่นเหมือนร่อนแกลบทันที เถ้าแก่เฉินไม่เหมือนกับคนอื่นๆ เขาทำตามที่เขาพูดมาโดยตลอด!
“รีบค้นหาเร็วเข้าสิ ยังจะยืนนิ่งงงอะไรกันอยู่วะ! ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”
