บทที่ 210 ยอมแพ้แล้ว
เหอเหรินเจ๋ถึงขนาดที่ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เขารีบหันมองตามไปยังเสียงของปืน เห็นเนี่ยเฟิงไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงเขาตั้งแต่เมื่อไร
“สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการที่มีคนเอาปืนมาจ่อใส่”
เนี่ยเฟิงถอนหายใจออกมายาวๆหนึ่งที ก่อนจะยิงปืนไปอีกหลายนัด เหล่าสมาชิกทีมมังกรที่ยังทำท่าทางดุเดือดดุดันก่อนหน้านี้ ตอนนี้ล้มลงจมกองเลือดอยู่ที่พื้นไปเรียบร้อยแล้ว
ทำได้ยังไง? รวดเร็วจริงๆ ทั่งที่เหล่าสมาชิกทีมมังกรล้วนแต่เป็นคนฝีมือดีที่ฝึกฝนมาจนชำนาญกันทั้งนั้น เนี่ยเฟิงแย่งปืนมาจากมือของพวกเขาได้ยังไง?
เมื่อตะกี้เหอเหรินเจ๋ยังมั่นอกมั่นใจอยู่เลย แต่ตอนนี้เหอเหรินเจ๋กลับสะดุ้งสั่นด้วยความตกใจ ไม่พูดไม่จา เขาถอยกลับไปหนึ่งก้าว
อบซาวน่าทำให้เหงื่อไหลเป็นเหงื่ออุ่นๆ แต่ตอนนี้เหงื่อที่ไหลออกมาทั่วร่างกายกลับกลายเป็นเหงื่อที่ออกมาจากความหวาดกลัว ฝ่ามือของเขาลื่นไปหมด
เนี่ยเฟิงเล่นๆปืนในมือ ปืนกระบอกนั้นถูกเนี่ยเฟิงถอดปลอกกระสุนออกอย่างไว จากนั้นกระสุนของปืนกระบอกนั้นก็ร่วงตกลงมาจากมือของเขา
“ขนาดของปืนพวกนี้ก็ไม่เท่าไร ไม่คุ้มกับเงินสองหมื่นกว่าล้าน ผมเป็นคนที่ชอบพูดชอบจากันก่อนตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าเกิดคุณยอมเชื่อฟังผมดีๆล่ะก็นะ แต่ในเมื่อคุณไม่คิดจะคืนเงินให้กับผม ถ้าอย่างนั้นผมก็จะส่งคุณไปหายมราชเอง”
เนี่ยเฟิงพูดพลางหยิบปืนกระบอกสุดท้ายจ่อไปที่หัวของเหอเหรินเจ๋ เหอเหรินเจ๋ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว นานแล้วที่เขาไม่เคยถูกคนเอาปืนมาจ่อแบบนี้
“ขอโทษเนี่ยเฟิง ผมสำนึกผิดแล้ว คุณยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะนะ ผมจะรีบคืนเงินให้กับคุณทันทีเลย！”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว“แต่ว่าตอนนี้เงินไม่ได้สำคัญกับผมขนาดนั้นแล้ว ทำยังไงดีล่ะ? เมื่อตะกี้คุณยังอยากจะฆ่าผมอยู่เลย ขืนผมปล่อยคุณไป คุณก็จะเอาผมถึงตายน่ะสิ”
เนี่ยเฟิงใช้ปืนเคาะๆลงที่หัวของเหอเหรินเจ๋เบาๆ ในตอนนี้เหอเหรินเจ๋ตกใจจนฉี่แตกแล้ว เขากลัวว่าเนี่ยเฟิงจะลั่นไกยิงออกมา
“ไม่มีทางๆ ทั้งหมดเมื่อตะกี้เป็นการเข้าใจผิดทั้งนั้น ผมสำนึกผิดแล้ว ขอร้องคุณปล่อยผมไปสักครั้งนะ！”
เหอเหรินเจ๋ยกสองแขนขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ เขาถอยหลังไปแนบผนัง สั่นไปทั้งตัว
“ผมรู้สึกว่าถ้าผมปล่อยคุณไป คุณจะต้องโกรธแค้นผมอยู่ในใจแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วผมจะปล่อยคุณไปทำไมล่ะ? ถึงแม้ว่าชีวิตของคุณจะไม่คุ้มกับเงินสองหมื่นกว่าล้านก็เถอะ แต่ถ้าฆ่าคุณแล้วผมก็สบายใจไม่น้อยเลยนะ เพราะฉะนั้นผมควรฆ่าคุณทิ้งซะดีไหม?”
เนี่ยเฟิงพูดพลางปลดล็อกไกปืน ขอแค่สะกิดไกปืน กระสุนก็เจาะทะลวงเข้าไปในกะโหลกของเขาทันที
“อย่าฆ่าผมเลย อย่าฆ่าผม！ผมสำนึกผิดแล้ว คุณอยากได้อะไรผมให้คุณได้หมด ขอร้องคุณปล่อยผมไปเถอะนะ ผมยังอยากมีชีวิตอยู่！”
พอได้ยินคำขู่ที่จะฆ่าให้ตาย เหอเหรินเจ๋ก็ตกใจไม่น้อย เขากลัวว่าเนี่ยเฟิงจะลั่นไกปืน ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็จะต้องตายสถานเดียว
“แต่เมื่อกี้คุณท่าทางหยิ่งยโสมากเลยไม่ใช่เหรอ? ไม่มีท่าทีเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย แล้วทำไมตอนนี้คุกเข่าขอร้องผมซะแล้วล่ะ?”
บ้าน่ะ ปืนของเนี่ยเฟิงจ่ออยู่ที่หัวของตัวเองขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ขอร้องอ้อนวอน เนี่ยเฟิงก็ยิงเขาน่ะสิ เขายังเด็กแถมบ้านก็รวยอีก เขาจะกล้าเอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่นหรือไง ดังนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอร้องวอนแล้ว
“เมื่อตะกี้ผมมีตาหามีแววไม่！ผมพูดพล่ามไปเรื่อย ผมจะคืนเงินให้กับคุณหมดเลยนะ！”
“ความอดทนของผมก็มีจำกัดเหมือนกัน ถ้าผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง แล้วถ้าคุณไม่ยอมคืนเงินให้ผมอีก ผมจะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน”
แต่ในตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะหาเงินเยอะขนาดนั้นมาจากไหน เงินจำนวนสองหมื่นกว่าล้าน ก็เหลือแค่ตึกใหญ่ที่เขากำลังเหยียบอยู่ตึกนี้แล้วเท่านั้น
แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว“ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น แต่ถ้าคุณอยากได้ ผมสามารถให้โรงแรมตี้เหมินกับคุณได้ก็ได้นะ ถือว่าคุ้มกับเงินจำนวนนี้อยู่เหมือนกัน！”
“ฟังดูแล้วไม่เลวเลย ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ฉันจะรับไว้อย่างไม่ค่อยเต็มใจก็แล้วกัน”
พอเห็นเนี่ยเฟิงแบบนี้ เหอเหรินเจ๋จึงถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก ก่อนจะรีบเรียกคนให้มาทำเรื่องโอนย้ายให้ทันที
มองโรงแรมของตัวเองถูกคนอื่นเอาไป เหอเหรินเจ๋รู้สึกเจ็บปวดสุดๆ แต่เหอเหรินเจ๋ไม่มีหนทางอื่น ตอนนี้ชีวิตของตัวเองอยู่ในกำมือของคนอื่น เขามีสิทธิ์พูดดอะไรที่ไหนกันล่ะ?
หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ ตึกแห่งนี้ก็กลายเป็นของเนี่ยเฟิงเรียบร้อย
เนี่ยเฟิงเอาสัญญาส่งให้กับลูกน้องของตัวเอง จากนั้นก็ยิงไปที่ขาของเหอเหรินเจ๋หนึ่งนัด เหอเหรินเจ๋คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะลั่นไก！
“อั่ก！”
เหอเหรินเจ๋ร้องโอดโอยออกมาลั่นห้องซาวน่า เขาเอามือกุมขาของตัวเองพร้อมกับร้องครวญคราง
ความเจ็บปวดนี่แสนน่ากลัวนี้ เหอเหรินเจ๋ไม่สามารถทนรับมันไหว เขาจึงสลบไปทันที แต่เนี่ยเฟิงไม่ปล่อยเขาไป เนี่ยเฟิงคว้าผมของเขาเอาไว้ กดเขาลงที่ใกล้ๆกับเตา พอหน้าของเขาแนบกับเตาร้อนๆ เขาก็ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด！
“แค่นัดเดียวก็สลบไปแล้วเหรอ? ร่างกายของคุณก็ไม่ค่อยเท่าไรเลยนี่นา”
เหอเหรินเจ๋มองเนี่ยเฟิง รอยยิ้มบนใบหน้าราวกับกำลังเห็นผีที่มาจากนรก ดูต่างจากเขา สีหน้าซีดขาว เหงื่อไหลอาบท่วมตัว
“พวกเราก็เจ๊ากันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เหอเหรินเจ๋ถามขึ้นด้วยปากที่สั่น
“นี่เป็นสิ่งที่คุณควรจะคืนให้กับผม แต่ว่าเรื่องที่คุณให้คนใช้ปืนมาจ่อที่ผมทำให้ผมตกใจกลัวเมื่อตะกี้นี้ ผมก็ต้องการคำอธิบายดีๆสักหน่อยไม่ได้ไง? แม้ว่าพวกเขาจะไปพบยมราชเรียบร้อยแล้ว แต่ผมก็รู้สึกว่าจะต้องให้บทเรียนกับคุณสักหน่อย ก็แค่ทำให้ขาขาดข้างเดียวเท่านั้น ไม่ถึงตายหรอก”
เนี่ยเฟิงตบๆลงที่ไหล่ของเหอเหรินเจ๋“จำไว้จากนี้ไปเวลาเจอผมให้เดินอ้อมหนีไป อย่ามาทำท่าทำทางอะไรต่อหน้าผม แล้วก็อย่ามายุแหย่อะไรกับผู้หญิงของผมด้วย”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็โยนปืนไปอีกด้านหนึ่ง การกระทำนี้ทำเอาเหอเหรินเจ๋ตกใจไม่น้อย เหอเหรินเจ๋มองเนี่ยเฟิงลุกขึ้นมา เดินก้าวขาออกไป ตอนนี้เขาจึงถอนหายใจออกมา แต่ตอนนี้เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรอีกแล้ว
หลังจากที่พวกเนี่ยเฟิงออกจากไปแล้ว พอคนอื่นๆเห็นสถานการณ์ในห้องซาวน่า ก็รีบโทรศัพท์ไปแจ้งเหอคุนอย่างทันที
หลังจากเหอคุนได้ทราบเรื่องนี้ก็ระเบิดลงทันที รีบตรงมาดูอาการของลูกชายตัวเองที่โรงพยาบาล กระสุนนัดนั้นยิงมาได้พอดิบพอดีมาก ตัดขาของเหอเหรอินเจ๋ขาด แต่ไม่ได้เจ็บถึงแก่ชีวิต
“ให้ตายสิ ฉันไม่ไปยุแหย่มัน มันก็มายุแหย่ฉัน มาทำกับลูกฉันจนสภาพเป็นแบบนี้ แถมยังแย่งโรงแรมของฉันไปอีก！”
เหอคุนลูบๆผมสั้นๆของตัวเอง สองตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท
จากนั้นเขาก็ต่อยไปที่กำแพงหนึ่งที กำแพงนั่นยุบลงไปทันที แค่คิดก็รู้แล้วว่าเรี่ยวแรงของเขามากมายขนาดไหน
“ไปลากตัวไอ้เด็กเวรนั่นออกมาเดี๋ยวนี้！ฉันจะบดขยี้มันออกเป็นเสี่ยงๆ แก้แค้นให้กับลูกชายของฉันเอง！”
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เนี่ยเฟิงกำลังนั่งฟังสำนักข่าวกรองของสำนักมังกรรายงานสถานการณ์อยู่ในรถ
เนี่ยเฟิงไม่มีทางฟังรายงานสถานการณ์จากแค่ของพวกโหวฟู่กุ้ยอย่างเดียวแน่นอน ตอนนี้เขาได้ทำการตรวจสอบเองเรียบร้อยแล้ว
“นายจะบอกว่า คนของพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีร้ายแรงบนทะเล?”
“ใช่ครับ ตอนนี้ราชามังกรยืนยันแล้วว่า คนที่ลงมือในตอนนั้นก็คือเหอคุนและสมาชิกคนอื่นๆ ในตอนนั้นพวกเขารวมตัวกันกลายเป็นทีมนักฆ่า เหอคุนเป็นหนึ่งในหัวหน้าทีมครับ”
