บทที่ 203 สุราเป็นพิษ
เหอเหรินเจ๋ถูกเนี่ยเฟิงล่อให้เข้ามาติดกับดักทีละก้าวๆ ตอนนี้คิดจะถอนตัวออกมาก็ยากแล้ว อีกอย่างตอนแรกเขาก็เป็นคนที่รักหน้ารักตามากๆ ภายใต้สายตาที่กำลังจับจ้องของผู้คนมากมายขนาดนั้น เหอเหรินเจ๋ก็รู้สึกทนไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงคว้าขวดไวน์บนโต๊ะมาหนึ่งขวด แล้วกระดกเข้าปากไป ดื่มจนหมดเกลี้ยง
เนี่ยเฟิงจูงคางเมิ่งไปนั่งข้างๆ ดูการแสดงของเหอเหรินเจ๋ เหมือนกับกำลังดูละครลิงอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“อย่าหยุด ต่อสิ ช้าขนาดนี้ ตั้งสามร้อยขวดไม่รู้อีกกี่ชาติถึงจะหมด หรือว่าคุณอยากให้พวกเราอยู่ค้างคืนเป็นเพื่อนคุณที่นี่หรือไง?”
คำพูดของเนี่ยเฟิงกะตุ้นเหอเหรินเจ๋ จากนั้นเหอเหรินเจ๋ก็คว้าขวดที่สอง กระดกเข้าปากของตัวเอง เนื่องจากรีบดื่มจนเกินไป ทำให้เขาแทบจะพ่นออกไวน์ออกมา
บาร์เทนเดอร์มองอยู่ข้างด้วยความเจ็บปวดใจ นี่มันเป็นโรมานี กองติขวดละเกือบแสนสี่เลยนะ ไวน์ขวดนี้ต้องชิมอย่างพิถีพิถันสิถึงจะถูก แต่เห็นเหอเหรินเจ๋เล่นดื่มซะเหมือนกับเบียร์ขนาดนี้ บาร์เทนเดอร์ก็รู้สึกใจปวดหัวใจอยู่ไม่น้อย
แม้ว่าระดับแอลกอฮอล์ของโรมานี กองติจะไม่สูงมาก แต่ถ้าดื่มแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ต่อให้เป็นคนคอแข็งดื่มเก่งแค่ไหนก็เอาไม่อยู่แน่ๆ
หลังจากที่เหอเหรินเจ๋ดื่มหมดไปสามสี่ขวดแล้ว เหอเหรินเจ๋ก็รู้สึกว่าหัวของตัวเองเริ่มมึนขึ้นมาไม่น้อย
เหอเหรินเจ๋สะบัดหัวของตัวเองอย่างแรง เริ่มยืนไม่คงที่แล้ว
“ขนาดนิดเดียวก็ยังดื่มไม่หมด หรือว่าเมาแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงถามขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“หุบปาก ฉันจะเมาได้ยังไง！”
เหอเหรินเจ๋คว้าไวน์บนโต๊ะมา แล้วกระดกลงไปในท้องของตัวเอง
คนปกติจะดื่มแค่เบียร์สองสามขวดเท่านั้น ต่อให้ดื่มเก่งแค่ไหน ก็ดื่มได้มากสุดแค่สิบกว่าขวด
แต่ระดับแอลกอฮอล์ของเบียร์มันไม่ถือว่าเยอะมาก โรมานี กองติไม่ใช่เหล้าที่มีระดับแอลกอฮอล์สูง แต่เครื่องดื่มแบบนี้ถ้าลงไปในท้องของตัวเองแล้ว ก็ทำให้ร่างกายรู้สึกรับไม่ไหวอยู่เหมือนกัน
เนื่องจากเหอเหรินเจ๋อยากเอาชนะ จึงดื่มไปหลายขวดแล้ว หลังจากดื่มไปหลายขวด เหอเหรินเจ๋ก็ล้มลงไปทั้งอย่างนั้น สวีเหมยกับโกจิ้งทั้งสองคนก็รีบพุ่งเข้ามาประคองเหอเหรินเจ๋เอาไว้ทันที ส่วนในเวลานี้เองเหอเหรินเจ๋ก็อ้วกออกมาใส่โกจิ้ง
โกจิ้งร้องกรี๊ดออกมา ดังลั่นไปทั่วทั้งบาร์เติงหมิง
คางเมิ่งที่เห็นภาพตรงหน้านี้ก็รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ แต่ถ้าเธอหัวเราะออกมาเลยตรงๆมันก็อาจจะดูไม่ดี
หลังจากที่เหอเหรินเจ๋ออ้วกเสร็จแล้วก็ไม่ยอมแพ้ คว้าไวน์มาอีกหนึ่งขวดกระดกเข้าไปในปากของตัวเองต่อ
ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นพอเห็นแล้วก็เริ่มรู้สึกร้อนใจ แต่ไวน์ที่อยู่บนโต๊ะดูเหมือนจะไม่ลดลงไปเลย สามร้อยขวดมันเยอะเกินไปจริงๆ ไม่มีใครดื่มมันหมดได้หรอก！
ต่อให้นี่เป็นน้ำ ดื่มไปต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ก็จะทำให้ภาวะน้ำเป็นพิษได้เหมือนกัน！ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเครื่องดื่มมึนเมาที่มีแอลกอฮอล์แบบนี้
เนี่ยเฟิงถ่ายรูปที่น่าเกลียดของเหอเหรินเจ๋อ ส่วนเหอเหรินเจ๋อก็ดื่มต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่ดื่มต่อไปอีกไม่กี่คำ เหอเหรินเจ๋อก็ล้มลงไปทั้งอย่างนั้น！
“อ้าว！รีบพาคุณชายเหอไปส่งโรงพยาบาลเร็วเข้า คุณชายเหอจะต้องสุราเป็นพิษแน่ๆ！ ”
ทุกคนตรงนั้นเริ่มโกลาหลวุ่นวายไปหมด
“เห้ย ยังดื่มไม่หมดเลยนะ”
พอเนี่ยเฟิงพูดจบก็ตบๆไวน์ที่อยู่บนโต๊ะ“เพิ่งจะดื่มไปได้เจ็ดขวดเอง ก็สุราเป็นพิษแล้วเหรอ?”
คนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วตอนนี้ บรรยากาศในงานวุ่นวายไปหมด
เนี่ยเฟิงมองตามพวกเขาที่พากันวิ่งออกไปจนหมด ก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา“น่าขำจริงๆ พี่เจ็ดคุณเห็นแล้วยัง? ท่าทางเดือดร้อนวุ่นวายเมื่อตะกี้พวกเขามันตลกมากจริงๆ！”
หลังจากที่คางเมิ่งเห็นพวกคนที่น่ารังเกียจพวกนั้นไปแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้“ใช่ๆ เมื่อตะกี้เขายังทำท่าทางหยิ่งยโสอยู่เลย ตอนนี้หน้าจ๋อยออกไปซะงั้น！แต่น่าเสียดายที่เหลือไวน์ตั้งมากมายขนาดนี้！เห้อ！”
พอคางเมิ่งคิดว่าไวน์ขวดนี้ราคาแสนสี่ ก็รู้สึกเหมือนมีมีดมาทิ่มแทงหัวใจ“เสี่ยวเฟิง นายบอกฉันมาตรงๆเลย ว่านายไปเอาไวน์นี้มาจากไหน? นายไปซื้อที่ไหน? ไวน์ขวดละแสนสี่ สามร้อยขวด……สี่สิบกว่าล้าน！นายไปเอาเงินสี่สิบกว่าล้านมาจากไหน?”
เมื่อตะกี้คางเมิ่งไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้พอนึกขึ้นมาได้ก็ชาไปทั้งหนังหัว！
“ผมมีปัญญาหาเงินสี่สิบกว่าล้านไปซื้อไวน์เยอะขนาดนั้นได้ที่ไหนกันล่ะ จริงๆแล้วผมสั่งมาจากในอินเทอร์เน็ตต่างหากล่ะ ราคาขายส่งก็ไม่กี่ร้อย ขนาดคนของพวกเขาก็ยังส่งมาช่วยตบตาให้กับผม！”
เงินพวกนี้สำหรับเนี่ยเฟิงแล้วเล็กน้อยมาก จ่ายเงินสี่สิบกว่าล้านเพื่อแลกกับการสั่งสอนบทเรียนให้กับไอ้คนสกุลเหอนั่น คิดๆดูแล้วก็รู้สึกคุ้มค่าอยู่ไม่น้อย
ส่วนสิ่งที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นี้ก็ลอยไปเข้าหูของสวีเหมยที่เพิ่งจะเดินกลับมาเข้า สวีเหมยกัดริมฝีปาก ว่าแล้วเชียว เธอก็บอกแล้วว่าเนี่ยเฟิงนั่นดูไม่เหมือนคนรวยเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วจะไปเอาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหนมาซื้อไวน์ที่ราคาแพงขนาดนี้?
แต่บาร์เทนเดอร์ก็ไม่รู้เลยว่าไวน์นี้มันมีปัญหา！
สวีเหมยกัดริมฝีปาก หลังจากรอพวกเขาจากไปแล้ว เธอจึงเข้าไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง
ตอนที่เธอพาเหอเหรินเจ๋ออกไปด้วยความลนลานอยู่นั้น ก็ลืมกระเป๋าของตัวเองเอาไว้ในบาร์ ดังนั้นเธอจึงกลับมาเอา จึงทำให้เธอบังเอิญมาได้ยินเข้าพอดี
ตอนที่สวีเหมยมาถึงโรงพยาบาล เหอเหรินเจ๋ก็เมาหลับไปเรียบร้อยแล้ว
แม้ว่าจะสุราเป็นพิษ แต่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรมากมาย
หลังจากที่สวีเหมยเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็กลับมายังโรงแรม ล้างหน้า จากนั้นก็ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วนอนหลับไป เช้าตรู่ของวันต่อมาสวีเหมยถือซุปแก้แฮงค์และอาหารเช้ามายังห้องผู้ป่วย
คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเข้ากับโกจิ้งที่หน้าประตู
โกจิ้งมองสวีเหมยด้วยสีหน้าแปลกประหลาดไม่น้อย“คุณก็มาเยี่ยมคุณชายเหอเหมือนกันเหรอ?”
“เมื่อคืนฉันอยู่ที่นี่น่ะสิ เพราะเป็นห่วงว่าคุณชายเหอจะเป็นอะไร”
สวีเหมยพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย
โกจิ้งขมวดคิ้ว“แล้วเมื่อคืนฉันก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกัน ทำไมถึงไม่เห็นคุณ?”
“บังเอิญจัง เมื่อคืนฉันก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน กลางดึกคุณชายเหอยังตื่นขึ้นมาอ้วกหนึ่งครั้ง ถ้าคุณอยู่ที่นี่จริงๆ แล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วขนาดนี้ล่ะ?”
เมื่อคืนตอนที่เหอเหรินเจ๋อ้วกก็ดันมาอ้วกใส่โกจิ้งพอดี
คำพูดของสวีเหมยเตือนสติโกจิ้ง พอโกจิ้งนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สีหน้าก็ซีดขาวทันที เธอกลับไปอาบน้ำอยู่ตั้งนาน แถมยังรู้สึกว่ากลิ่นอ้วกนั้นยังคงอบอวลอยู่รอบตัวเธออยู่เลย
ในเวลานี้เอง ในห้องก็มีเสียงที่ร้องด้วยความทุกข์ทรมานดังขึ้นมา ทั้งสองคนก็ไม่ได้มีปากเสียงอะไรกันต่อ ก่อนจะเข้าไปข้างในทันที
“คุณชายเหอเป็นยังไงบ้างคะ? ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้วยัง?”
หลังจากสวีเหมยพูดจบก็วางอาหารเช้าและซุปแก้แฮงค์ลงอย่างทันที แล้วพยุงเขาขึ้นมา โกจิ้งที่ตอนแรกอยากจะเข้าไปช่วยเหมือนกัน แต่ถูกสวีเหมยขวางเอาไว้ก่อน
เหอเหรินเจ๋โบกๆมือ สีหน้าดูไม่ได้“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?”
เมื่อคืนเขาดื่มมากเกินไป ตอนนี้ยังรู้สึกว่าหัวของตัวเองยังมึนๆอยู่ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหอเหรินเจ๋จำไม่ได้แล้ว เพราะว่าเมื่อวานเขาภาพตัดไปนั่นเอง
“ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ เมื่อคืนคุณดื่มมากเกินไป ดื่มซุปแก้แฮงค์ก่อนสิคะ ตอนนี้ท้องของคุณว่างอยู่ จะต้องรู้สึกไม่สบายแน่ๆ”
สวีเหมยพูดพลางยื่นซุปแก้แฮงค์ร้อนๆให้เขา หลังจากเหอเหรินเจ๋กินไปสองสามคำ เขาก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนขึ้นมาได้ด้วยความรู้สึกโมโห
“ให้ตายสิ！ไอ้เนี่ยเฟิงนั่นสินะ ตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน? ฉันจะต้องไปคิดบัญชีกับมันให้ได้！”เหอเหรินเจ๋คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนขึ้นมาได้ ก็โมโหเกรี้ยวกราดสุดๆ
