บทที่ 231 ชดใช้หนี้
และในตอนนี้เย่เล่อก็ยังคงงุนงง เขาโบกมืออย่างไม่อดทน”คืนเงินอะไรกัน? ผมติดหนี้พวกคุณที่ไหนกันล่ะ?”
สมุนของบ่อนการพนันได้ยินเย่เล่อพูดแบบนี้ ก็รู้สึกไม่เกรงใจขึ้นมาทันที เห็นแค่เขาก้าวไปข้างหน้าและชกที่หน้าเย่เล่อไปหมัดหนึ่ง
ในขณะนั้นเย่เล่อถึงได้สติกลับมา เขากุมใบหน้าที่โดนชกจนบวมนั้น และมองไปยังหนี้ที่ต้องชำระซึ่งเขาเซ็นไว้ก็รู้สึกตึงเครียดและสั่นไปทั้งตัว เพราะเขาเป็นหนี้ 5 ล้านหยวนไปโดยไม่รู้ตัว!
เย่เล่อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สมุนของบ่อนการพนันมองมายังเขาที่หมดตัว อยู่นั้น ก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา “แกคงไม่มีเงินคืนแล้วใช่ไหม?”
เย่เล่อยังคงตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมถึงไปติดหนี้เยอะขนาดนั้นได้ แล้วเขาจะมีเงินจากไหนมาคืนได้ล่ะ?
“แกรู้ไหม? ถ้าไม่มีเงินคืน ก็ต้องขายไต!และไตข้างหนึ่งก็มีค่าไม่มาก ถ้าจะขายต้องขายทั้ง 2 ข้างยังเหลือทั้งหัวใจตับม้ามและปอด หรือแม้แต่เยื่อกระจกตาของแกก็ต้องขายไปทั้งหมด ถ้ายังไม่คืนเงินก็คงทำได้แค่ขายได้ขายอวัยวะ!”
เย่เล่อเห็นท่าทางของพวกสมุนพวกผีห่าซาตานเหล่านั้นแล้ว เขาก็รีบคลุมหลังตัวเองทันที “พี่เจี้ยน พี่กำลังพูดอะไร? ผมจะต้องคืนเงินได้แน่นอน! ”
สมุนพี่เจี้ยนส่งเสียงยิ้มเยาะ “ฉันว่าแกกำลังพูดเกทับฉัน และจะไม่คืนเงินใช่ไหม? คนอย่างแกฉันน่ะเห็นมาเยอะล่ะ”
“ไม่ครับๆ ครอบครัวผมยังมีร้านค้า หน้าร้าน ผมมั่นใจว่าจะต้องคืนเงินก้อนนี้ได้อย่างแน่นอน พี่อย่าถอดไต ผมเลย!”
เย่เล่อหน้ามุ่ย ในใจคิดว่าปัญหามันเกิดจากอะไรกันแน่ ในตอนแรกนั้นทั้งๆ ที่ยังหาเงินอยู่เลย แล้วทำไมสุดท้ายยังหาไม่ได้สักบาททั้งยังต้องชดใช้เงินเยอะขนาดนั้นด้วย?
“ฉันจะบอกให้นะ ฉันจะให้เวลาแกแค่วันเดียวเท่านั้น แกรีบรวบรวมเงินแล้วคืนให้ฉันสะ ไม่งั้น ฉันจะทำให้แกต้องอับอายขายหน้าแน่!”
พี่เจี้ยนใช้มีดตบหน้าเย่เล่อเบาๆเย่เล่อในตอนนั้นกลัวจนฉี่ราด
“อย่าคิดแต่จะหนีล่ะ คนของฉันกำลังจ้องแกอยู่!”
เย่เล่อออกจากบ่อนพนันอย่างขวัญหายและสำมะเลเทเมาพวกนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งนานแล้วด้วย
ณ ห้องพักของโรงแรมในตอนนั้น เนี่ยเฟิงก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้ที่จริงแล้วเขาก็รู้เรื่องที่เย่เล่อติดการพนันมานานแล้ว
ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะไปใช้จ่ายทุนอย่างสุรุ่ยสุร่ายที่บ่อนพนัน และสำมะเลเทเมาพวกนั้นก็เป็นแค่พวกเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ ของเนี่ยเฟิงเท่านั้น โดยให้พวกเขาไปยุยงเสี้ยมสอนให้เย่เล่อไป
เพื่อให้เย่เล่อติดกับ
ทั้งครอบครัวของเย่ฉงหยางยึดทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของพี่สาวเขา และบังคับให้พี่สาวแต่งงานเพื่อที่จะสามารถได้รับเงินก้อนโต 3 ก้อนนั้น
แล้วเนี่ยเฟิงจะปล่อยให้ทั้งครอบครัวของพวกเขานั้นสำเร็จแผนชั่วได้อย่างไร?
เมื่อเนี่ยเฟิงไม่ได้อยู่ในประเทศ คนกลุ่มนี้ก็รังแกพี่สาวของเขาแบบนี้ และเมื่อเขานึกถึงเรื่องพวกนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ
ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เนี่ยเฟิงจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาทำอย่างนั้นอีกอย่างแน่นอน
“เสี่ยวเฟิง น้องกำลังทำอะไรอยู่? ฟังเพลงอยู่เหรอ?”
ในขณะนั้นเองประตูก็ถูกผลักออก เมื่อเย่หรูเสว่เข้ามา ก็เห็นว่าเนี่ยเฟิงกำลังมองออกไปยังนอกหน้าต่าง พร้อมกับใส่หูฟังไว้ในหู
เนี่ยเฟิงถอดหูฟังออก และเผยรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ไร้พิษภัยบนใบหน้า “พี่หกพี่มาแล้วเหรอ? วันนี้พี่จะกลับเมืองจินไห่แล้วใช่ไหมครับ?
เย่หรูเสว่ส่ายหัว “ยังเลย พี่หยุดติดต่อกันไป 3 เลย” และเมื่อเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนของพี่รู้ว่าพี่กลับมาที่เมืองหนานหูแล้ว ต่างก็พากันพูดว่าให้เรียกพี่มารวมตัวด้วย โดยมีงานรวมตัวกันของเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมพอดีพี่เลยมาถามว่าน้องจะไปกับพี่ไหม?”
เย่หรูเสว่คิดว่าเนี่ยเฟิงคงไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นการทิ้งเนี่ยเฟิงไว้ที่นี่ ก็คงจะน่าสงสารเกินไป
“ได้ครับๆ ผมจะไปกับพี่หกเพื่อดูว่าอดีตเพื่อนร่วมชั้นของพี่หกหน้าตาเป็นยังไงบ้าง!”
เย่หรูเสว่เห็นเนี่ยเฟิงเมื่อไหร่ก็ต้องรู้สึกดีทุกครั้ง ที่จริงแล้วน้องชายตัวเองก็เป็นคนที่เชื่อฟังและน่ารักมากเหมือนกันนะ
“เอาล่ะคืนนี้เราก็ไปงานรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นด้วยกัน”
เย่หรูเสว่มักจะเป็นคนอัธยาศัยดีอยู่แล้ว แม้ว่าอารมณ์จะฉุนเฉียวง่าย แต่หล่อนก็กล้าหาญและละเอียดรอบคอบในการทำเรื่องต่างๆ อยู่เสมอ
ฉะนั้นจึงไม่มีทางอยู่ในกองกำลังตำรวจอาชญากรรมต่อไป
เพราะงานรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นจัดขึ้นในตอนเย็นดังนั้นเย่หรูเสว่จึงให้เนี่ยเฟิงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
แต่เย่หรูเสว่กลับไม่รู้ว่า ในตอนนี้ตระกูลเย่ได้รับเหตุระเบิดไปแล้ว
เมื่อเย่เล่อกลับไปหน้าตาเขาก็มอมแมมไปด้วยฝุ่น และคนในครอบครัวของเขาก็ทุกข์เพราะไม่มีเงินแล้ว
เขามองไปที่พ่อแม่ตัวเอง และในขณะที่ เขาไม่รู้ว่าจะเอ่ยพูดอย่างไรดีอยู่นั้น ก็นึกถึงว่าถ้าตัวเขายังไม่สามารถคืนเงินก้อนนี้ได้เขาจะต้องโดนศัตรูมาหาถึงที่ อย่างแน่นอนเมื่อถึงตอนนั้นอวัยวะตัวเองจะถูกถอดออกไป แล้วคนที่อวัยวะทั้งหมดโดนถอดออกไปจะยังอยู่รอดได้เหรอ?
“เสี่ยวเล่อ วันนี้ลูกหายไปไหนมาทั้งวัน? ทั้งๆ ที่รู้ว่าครอบครัวกำลังตกทุกข์ได้ยากอยู่ ทำไมยังหนีออกไปข้างนอกอีกล่ะ!”
จางลี่ถิงเดินไปทำอาหารที่ห้องครัวอย่างไม่เต็มใจ และอาหารที่ทำออกมาก็ไม่ได้อร่อยมากขนาดนั้น เพราะเมื่อก่อนที่พวกเขายังร่ำรวยอยู่นั้นก็มักจะไปทานภัตตาคารหรือซื้อมาจากภัตตาคาร แต่ในตอนนี้พวกเขาหมดตัวแล้วและค่าเช่าห้องที่เก็บมาก่อนหน้านี้ก็ถูกใช้จ่ายไปตามอำเภอใจหมดแล้ว แม้แต่ซื้อกับข้าวก็ยังต้องติดค้างไว้ก่อน
เย่เล่อนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าลำบากใจ ส่วนเย่เหม่ยย่าและเย่ฉงหยางพวกหล่อนทั้ง 2 ก็นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจพร้อมกับหยิบชามขึ้นมาทานข้าว
“แม่คะ! ทำไมอาหารที่แม่ทำมันเค็มจัง? หนูกินไม่ลงเลย หนูอยากออกไปกิน สเต๊กเนื้อวัว!”
เย่เหม่ยย่ากินไปคำไปหนึ่งก็คายออกมา จางลี่ถิงจ้องไปที่เย่เหม่ยย่าอย่างดุร้าย “สเต๊กเนื้อวัวอะไร?
สถานการณ์ที่บ้านตอนนี้เป็นยังไง? หรือว่าแกไม่รู้? ยังจะกินสเต๊กอยู่เหรอ? ไม่อายเลยหรือไง?”
เมื่อเย่เหม่ยย่าได้ยินแม่พูดแบบนี้ ก็วางตะเกียบลงอย่างอารมณ์ไม่ดีทันที “พูดเหมือนกับกำลังว่าหนูเป็นคนทำให้เป็นแบบนี้ หรือว่าพ่อกับแม่ไม่ใช้เงินเลย? ถ้าเมื่อคืนแม่ฟังที่หนูบอกว่าให้แบ่งเงินพวกเราก็คงจะไม่โดนปล้นหมดบ้านอย่างนี้หรอกค่ะ?”
“ยัยบ้าเอ๊ย แกพูดกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง? เรื่องเมื่อคืนทั้งหมดจะโทษแม่คนเดียวงั้นเหรอ? แกก็ไม่คิดดูเลยนะว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้!”
ผู้หญิง 2 คนแย่งกันทะเลาะคนละปากคนละคำ เมื่อเย่ฉงหยางได้ยินก็รู้สึกรำคาญ เขาจึงรีบหยุดพวกหล่อนทันที
“หุบปากสะ! นี่มันกี่โมงแล้วพวกคุณยังทะเลาะกันไม่หยุดอีก!”
เย่ฉงหยางจ้องพวกหล่อนทั้ง 2 คนอย่างดุร้าย จากนั้นพวกหล่อนทั้ง 2 ถึงหยุดไป
เย่เล่อไม่มีอารมณ์ทานข้าว เขาดื่มน้ำไปคำหนึ่ง พร้อมกับเลียริมฝีปากที่แห้งผากของเขา และถามว่า “พ่อครับแม่ครับ โฉนดที่ดินอสังหาริมทรัพย์ของเราอยู่ที่ไหนครับ?”
ทันทีที่เย่เล่อพูดออกไป พ่อแม่และพี่สาวของเขาก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันทีเพราะเดิมทีพวกเขาไม่กี่คนนั้นมองเงินเหมือนชีวิต เมื่อเย่เล่อถามสิ่งนี้ออกไป มันเหมือนกับว่ากำลังทิ่มแทงไปที่จุดอ่อนไหวของพวกเขา
“ไอ้เด็กเวรเอ๊ย แกจะถามอย่างนี้ไปทำอะไร? หรือว่าแกอยากได้ความคิดจากโฉนดที่ดินอสังหาริมทรัพย์
“อย่างไรก็ตามพวกแกก็จะแก่และตาย พี่สาวแกก็จะต้องแต่งงานออกไป และบ้านหลังนี้ก็ต้องเหลือไว้ให้ฉันไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อมันเป็นของฉัน งั้นฉันขอถามหน่อยมันจะเกี่ยวข้องอะไรอีก? ”
“โธ่เอ๊ย! ดูลูกชายตัวดีของคุณสิกล้าพูดกับเราแบบนี้ได้ยังไง! โอ๊ย! ใครกล้าสอนแกแบบนี้?”
เย่ฉงหยางตบโต๊ะอย่างดุร้ายและดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมาก
“รีบนำโฉนดที่ดินอสังหาริมทรัพย์มาให้ผม ถ้ายังไม่นำโฉนดที่ดินอสังหาริมทรัพย์มาให้ผมงั้นผมก็จะต้องตาย!”
เย่เล่อในตอนนี้ไม่สามารถสนใจอะไรมากขนาดนั้น เขาร้องเอะอะอย่างหน้ามุ่ย
“ไอ้เด็กเวรเอ๊ยบอกฉันให้ชัดๆ หน่อยสิ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน!”
