“เมื่อกี้ตำรวจมา และบอกเราว่า พวกเขาพบศพของเย่หลังในรถถูกระเบิดอย่างยับเยิน”
หมิงอี๋หานถอนหายใจออกช้าๆ “ตอนนี้นายน่าจะโล่งใจแล้วสินะ?”
“ไม่เป็นไร แม้ว่าเขาจะรอดจากเหตุการณ์เลวร้ายนี้ ฉันก็จะทำให้เขาร่างกายแหลกเหลว คราวนี้เขาโชคดี แต่เขาจะไม่มีโชคดีแบบนั้นอีกในครั้งหน้า”
เนี่ยเฟิงยังรู้สึกว่านี่เป็นความโชคดีของเย่หลัง
“นายนี่คิดเล็กคิดน้อยจริงๆ โอเค ในเมื่อนายโอเคก็พักผ่อนเถอะ แล้วฉันจะไปซื้ออะไรให้กิน”
ทันทีที่เนี่ยเฟิงตื่นขึ้นมา หัวของเขายังคงเบลอเล็กน้อย ดังนั้นมองสิ่งของต่างๆไม่ได้ชัดขนาดนั้น แต่ตอนนี้สติสตางค์กลับมาแล้ว
เขาเห็นชัดเจนว่าดวงตาของหมิงอี๋หานแดงเล็กน้อย ราวกับว่าร้องไห้มาไม่นาน
เนี่ยเฟิงพูดติดตลกว่า “พี่สี่ เมื่อกี้พี่ร้องไห้เหรอ?”
หมิงอี๋หานส่ายหัว “ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันผ่าตัดให้นายเอง ทำไมฉันต้องร้องไห้? หรือเพราะฉันไม่มั่นใจในตัวเองเหรอ?”
“มันยากที่จะพูด บางทีพี่อาจกังวลว่าฉันจะไม่ตื่นอีกล่ะ?”
ท่าทีที่ดื้อรั้นของเนี่ยเฟิง ทำให้หมิงอี๋หานพ่นลมอย่างเย็นชา “หยุดพูดไร้สาระ ฉันช่วยชีวิตนาย นายต้องจำไว้ว่านายเป็นหนี้บุญคุณฉัน และต้องชดใช้คืน โอเค นายยังต้องพักผ่อนให้เพียงพอ หยุดพูดได้แล้ว”
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “โอเค ตอนที่พี่ไปซื้อข้าวพิเศษเนื้อเยอะๆนะ ตอนที่อยู่ในฝัน ฉันฝันว่ากำลังกินเนื้อคำโตๆ ตอนนี้ฉันหิวมาก”
เมื่อหมิงอี๋หานปิดประตู เขาก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัว และพูดกับตัวเอง “มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เย่หรูเสว่รู้ว่าเนี่ยเฟิงฟื้นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องมาเยี่ยมเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเขามองไปที่เย่หรูเสว่ที่สามารถวิ่งและกระโดดได้
“พี่หก พี่แน่ใจหรือว่าไม่มีบาดแผลอื่นบนร่างกายของพี่ พี่ต้องการไปตรวจสอบอย่างใกล้ชิดมั้ย?”
“ฉันได้ตรวจหลายครั้งแล้ว และร่างกายของฉันไม่มีตรงไหนเจ็บ แม้ว่ามือของฉันจะเคล็ด แต่ก็ถูกเชื่อมกลับเข้าด้วยกันแล้ว ตอนนี้อาจจะเคลื่อนไหวลำบากเล็กน้อย”
เย่หรูเสว่เห็นว่าเนี่ยเฟิงดูเหมือนจะไม่เป็นไร เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โทษฉันเองเลยที่ไม่ดี ถ้าฉันไม่ได้ถูกจับโดยผู้ชายคนนั้น ก็จะไม่เป็นภาระให้นาย ดูสิ ที่นายกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน”
“นี่เกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ?” เนี่ยเฟิงส่ายหัว “ผู้ชายคนนั้นเจ้าเล่ห์เกินไป”
“นายไม่ต้องมาปลอบฉันหรอก ตอนนั้นฉันโดนเขาจับเป็นตัวประกัน แต่ฉันก็ขยับตัวไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ทำนายลำบาก ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ!”
เมื่อคืนเย่หรูเสว่คิดอยู่เสมอว่าถ้าเนี่ยเฟิงไม่ตื่น หลับไปตลอด เธอควรทำอย่างไร?
แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะตื่นขึ้นแล้ว แต่เย่หรูเสว่ยังคงตำหนิตัวเอง
“มีอะไรจะกินไหม? ฉันจะลงไปซื้อให้เดี๋ยวนี้!”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว “มือของพี่ต้องการการพักผ่อนที่ดี ตอนนี้พี่ไม่สามารถขยับมันได้ อีกอย่างฉันจะให้พี่ซื้ออาหารให้ฉันได้อย่างไร? เพราะพี่ยังได้รับบาดเจ็บอยู่”
“ไม่เป็นไร ฉันยังมีเพื่อนร่วมทีมอยู่ ฉันให้พวกเขาไปซื้อให้ได้! พวกเขาชื่นชมนายมาก พวกเขาคิดว่านายช่วยฉันให้รอดจากพวกอันธพาลเมื่อคืนนี้!”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเย่หรูเสว่ “แม้แต่ผู้อำนวยการของเราก็ยังต้องการพบนาย!”
“นี่ทำให้ฉันตื่นตะลึง เพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดคิดไม่ถึง” เนี่ยเฟิงยิ้ม
“แต่เห็นนายบาดเจ็บสาหัส ฉันเลยให้พวกเขาสัมภาษณ์นายไม่ได้ ดังนั้นฉันให้นายพักผ่อนก่อนในที่สุดนายก็ตื่นขึ้น ฉันกังวลมากว่านายจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก”
หลังจากที่เย่หรูเสว่พูดจบ ก็เช็ดมุมตาของเธอ
“ตอนนี้ฉันก็ฟื้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“จริงด้วยเสี่ยวเฟิง นายรู้สึกไม่สบายหรือเจ็บปวดไหม? ทั้งหมดเป็นเพราะพี่เอง!”
“ในเมื่อพี่รู้สึกอยากขอโทษฉัน ฉันจึงมีคำขอ พี่ต้องการฟังมันไหม?” เนี่ยเฟิงกลอกตาแล้วพูดกับเย่หรูเสว่
เย่หรูเสว่พยักหน้า “นายพูดมาเถอะ ไม่ว่ามันจะขึ้นเขาลงทะเล ฉันก็จะทำทุกอย่าง ขอแค่อันที่ฉันทำได้ และฉันก็จะทำให้ดีที่สุด!”
“นี่พี่พูดเองนะ อย่ากลับคำล่ะ!”
เย่หรูเสว่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันทำมันได้ แค่บอกฉัน ถ้าฉันกลับคำพูด ต่อไปนี้ฉันจะไม่ใช้นามสกุลเย่!”
“แล้วพี่จะใช้นามสกุลอะไร? ใช้นามสกุลเดียวกับฉันมั้ย เนี่ยหรูเสว่?”
เย่หรูเสว่เห็นว่าเนี่ยเฟิงสามารถพูดเล่น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าแล้ว “ไอ้เด็กบ้า นายเริ่มที่จะสูญเสียรูปร่างอีกครั้ง มาเถอะนายต้องการให้ฉันทำอะไร”
เนี่ยเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น “ฉันเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ เพียงแค่พี่ทำภารกิจเสร็จ พี่สัญญาว่าจะเป็นสาวใช้ให้ฉันหนึ่งวัน และตอนนี้ฉันอยากให้พี่เป็นสาวใช้ให้ฉันหนึ่งสัปดาห์!”
เย่หรูเสว่อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง
เมื่อเนี่ยเฟิงเห็นรูปร่างหน้าตาของเย่หรูเสว่ เขาพูดอย่างน่าสงสาร “พี่หก พี่พูดเองนะ ไม่ว่าขึ้นเขาลงทะเลพี่จะไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนี้พี่เป็นเช่นนี้ พี่ทำให้ฉันคิดอย่างไร ? ”
“ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ได้ ในเมื่อนายให้ฉันเป็นสาวใช้ของนายหนึ่งสัปดาห์ งั้นฉันตกลง!” เย่หรูเสว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อีกอย่างคนเจ็บนั้นใหญ่ที่สุด ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและพยักหน้า!
“ดี! พี่หกนี่ได้หมดถ้าสดชื่นจริงๆ! ถ้าอย่างนั้นพี่ต้องจำการนัดหนึ่งสัปดาห์ของเรา แต่ตอนนี้พี่ได้รับบาดเจ็บและคดีนี้ก็ต้องปิดเช่นกัน ช่วงนี้พี่อาจจะยุ่ง รอพี่ว่าง ค่อยเริ่มงานสาวใช้หนึ่งสัปดาห์!”
เย่หรูเสว่รู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปในหลุม แต่ก็เป็นน้องชายของเธอ เธอจะทำไงได้? บวกกับถ้าไม่มีเนี่ยเฟิง เธออาจเสียชีวิตจากการระเบิดแล้ว
สถานการณ์นั้นเร่งด่วนมากในขณะนั้น และเย่หรูเสว่ก็รู้เช่นกัน
พวกเขาระเบิดภายในไม่กี่วินาทีหลังจากที่พวกเขาจากไป ถ้าเนี่ยเฟิงไม่ได้บังร่างของเย่หรูเสว่ไว้ทันที บางทีชิ้นส่วนเหล็กอาจตกลงไปที่คอไม่ก็หน้าอกของเย่หรูเสว่ก็ได้
เย่หรูเสว่รู้สึกกลัวในใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้!
หมิงอี๋หานไปซื้อของที่กินง่ายกลับมา “เธอมาที่นี่ทำไม ไม่รู้เหรอว่าตัวเธอได้รับบาดแผล?”
เย่หรูเสว่ส่ายหัว “ฉันคิดว่าสุขภาพของฉันเกือบจะดีแล้ว แต่มือคู่นี้ยังเจ็บอยู่บ้าง พี่สี่ดูแลเสี่ยวเฟิงก่อน ทีมยังคงต้องการความช่วยเหลือจากฉัน!”
“งั้นก็ไปเร็ว เสี่ยวเฟิงอยู่กับฉันไม่มีปัญหาหรอก”
หลังจากที่เย่หรูเสว่ออกไป หมิงอี๋หานก็วางอาหารลง “นายต้องการให้ฉันช่วยไหม?”
“พี่สี่ พี่ดูสิฉันเจ็บแบบนี้ พี่ทนให้ฉันกินเองเหรอ?” เนี่ยเฟิงมองหมิงอี๋หานอย่างน่าสงสาร
หมิงอี๋หานทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “ฉันรู้ว่านายหมายถึงอะไร นายต้องการให้ฉันป้อนให้นายกินใช่ไหม?”
“ใช่! ฉันคือคนเจ็บ บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ผู้บาดเจ็บนั้นใหญ่ที่สุด!
