สิ่งนี้เนี่ยเฟิงพูดถูกคือเย่หลังไม่กล้าทำอะไรกับเย่หรูเสว่
แต่เมื่อเย่หลังมาถึงสถานที่นัดพบ เย่หรูเสว่มีเพียงทางตันเท่านั้น ดังนั้นเนี่ยเฟิงจึงไม่สามารถปล่อยให้ได้ใจ
ตอนนี้รถทั้งสองคันกำลังขับเคียงข้างกัน แม้จะดึกดื่น แต่ก็ยังมีรถวิ่งผ่าน พอเห็นรถสองคันนี้ที่แข่งกันอย่างบ้าคลั่ง ก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งไว้ในใจ ไอ้เด็กกลุ่มนี้กินอิ่มละว่างกันใช่มั้ย ถึงขับย้อนศรแล้วขับเร็วอีก!
เมื่อรถคันอื่นๆเห็นเช่นนี้ก็ต้องยอมถอย ไม่มีใครกล้าชน แม้ว่าอีกฝั่งจะต้องรับผิดชอบที่ขับย้อนศร แต่พวกเขาก็ไม่ต้องการให้รถได้รับความเสียหายใดๆ
ถนนข้ามทะเลนี้ยาวมาก และความเร็วของรถทั้งสองคันนั้นเร็วราวกับฟ้าแลบ
เย่หลังต้องกำจัดเนี่ยเฟิงที่ถนนข้ามทะเลนี้ ไม่เช่นนั้นถ้าเนี่ยเฟิงตามทันได้ตายแน่!
ในตอนนี้เย่หลังเห็นรถบรรทุกที่วิ่งมา รถบรรทุกนี้เปลี่ยนเลน ก็ต้องใช้เวลาหน่อย!
เขาเหยียบคันเร่งและหยุดอยู่ตรงหน้าเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงเหล่ตาและตามเขาไปต่อ แต่ในขณะนั้นจู่ๆเย่หลังก็เปลี่ยนเลน!
“เสี่ยวเฟิง!”
แม้ว่าหมิงอี๋หานที่นิ่งสงบอยู่เสมอ เมื่อเห็นฉากนี้ก็ที่จะอดอุทานไม่ได้!
คนขับรถบรรทุกขนาดใหญ่เห็นว่าสายเกินไปที่จะเหยียบเบรก เขาอาจทับซูเปอร์คาร์คันนี้ และบดขยี้ผู้คนในรถให้เละตุ้มเปะเหมือนซอสหมูได้!
คนขับรถบรรทุกคันใหญ่มีสีหน้าที่อธิบายไม่ถูก!
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เนี่ยเฟิงก็ขับรถไปทางขวา!
ต้องรู้ว่าพวกเขากำลังจะชนกับรถบรรทุกขนาดใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะหักไปทางขวา พวกเขาอาจจะไม่สามารถออกไปที่นั่นได้!
อย่างไรก็ตาม เนี่ยเฟิงไม่ได้เบรก แต่เขาเหยียบคันเร่งและทางโค้งไปข้างหน้า ด้านหนึ่งของรถ
ของเนี่ยเฟิงลอยอยู่ เขาไม่ได้สนใจเลย!
รถบรรทุกขนาดใหญ่กับรั้วกั้นริมถนนนั้น อยู่ห่างออกไปเพียงครึ่งรถเท่านั้น อยากจะผ่านไปแต่ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!
แต่ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้เนี่ยเฟิงทำได้! รถของเขาครึ่งหนึ่งถูกกดทับบนราวกั้นและแม้แต่ประกายไฟก็ยังถูกบดขยี้ แต่เขาไม่สนใจเขาขับรถผ่านโดยตรง!
เย่หลังคิดว่าเขาได้กำจัดเนี่ยเฟิงแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะออกมาจากที่แคบๆเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ!
เมื่อเย่หลังอยู่ในความงุนงง ก็มีรถเร็วชนกับรถของพวกเขา! เย่หลังต้องการหลบเลี่ยง แต่ตอนนี้ก็สายเกินไป รถสองคันชนกันอย่างรุนแรง ถุงลมนิรภัยก็ได้กระเด็นออกทันที!
เย่หลังสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว เขากำลังนอนอยู่บนพวงมาลัย และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป!
คราวนี้ไฟไหม้รถ!
“แย่แล้ว!”
เนี่ยเฟิงได้หยุดรถในตอนนี้ จากนั้นจึงปลดเข็มขัดนิรภัยของหมิงอี๋หานอย่างรวดเร็ว
“พี่สี่ พวกพี่ออกไปนอกรั้วเร็ว! รถที่วิ่งมาอาจจะหลีกเลี่ยงไม่ได้!”
“เสี่ยวเฟิง นายจะไปไหน!”
“ฉันจะไปช่วยพี่หก!”
“รถจะระเบิดนะ!”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงได้วิ่งออกไป ราวกับลมกระโชกแรงในเวลานี้ อันที่จริง เขาได้ยินคำพูดของหมิงอี๋หาน แต่เขาไม่สามารถทิ้งเย่หรูเสว่ลง!
เมื่อเนี่ยเฟิงรีบวิ่งไป คนขับรถในรถคันอื่นก็เดินโซเซออกมา ตอนนี้เขายังคงมีสติอยู่ เนี่ยเฟิงแผดเสียง “ยังยืนอยู่ตรงนี้ทำไม? อยากโดนระเบิดตายเหรอ!”
คนขับรู้สึกทึ่ง ในตอนนี้เขาไม่สามารถสนใจอย่างอื่นขนาดนั้น เขาคลานไปที่ด้านข้างของรั้วขณะที่เนี่ยเฟิงกำลังจะดึงประตูเบาะข้างคนขับ!
หน้ารถโดนกระแทกหนักมาก ประตูเบาะข้างคนขับเปิดไม่ออก!เย่หรูเสว่เปิดตาของเธอด้วยความงุนงง เธอพูดอย่างยากลำบาก “เสี่ยวเฟิง ที่นี่อันตรายเกินไปปล่อยฉันไว้คนเดียว นายรีบหนีไป…”
“ฉันจะละเลยพี่ได้อย่างไรกันล่ะ?”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว เห็นเพียงแค่เขาใช้กำลังทั้งหมดเพื่อกระแทกประตูเบาะข้างคนขับ!
เขาค่อยๆอุ้มเย่หรูเสว่ออกจากที่นั่งเบาะข้างคนขับ!
เขาอาจมีลางสังหรณ์ว่ารถกำลังจะระเบิด เขาไม่สามารถสนอะไรได้มากนัก เขาอุ้มเย่หรูเสว่แล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่เขาจะวิ่งไปสองสามก้าว จู่ๆ รถที่อยู่ข้างหลังเขาก็ระเบิด!
การระเบิดอันน่าสยดสยองทำให้เกิดคลื่นความร้อนที่น่ากลัวมาก!
เนี่ยเฟิงล้มลงกับพื้นโดยตรง เขาคลานไปที่ร่างกายของเย่หรูเสว่ แผ่นหลังของถูกเผาจนไหม้เกรียม!
เนี่ยเฟิงรู้สึกวิงเวียนอยู่ครู่หนึ่ง แต่จิตตานุภาพของเขาแข็งแกร่งมาก เขาอุ้มเย่หรูเสว่และคลานออกมา
หมิงอี๋หานรีบวิ่งเข้ามาในเวลานี้ และเธอก็ตะโกนเสียงดัง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
ในวินาทีสุดท้ายที่เนี่ยเฟิงล้มลง เขาเพียงรู้สึกว่าศีรษะของเขามึนงง ตอนที่ระเบิดเมื่อกี้ เขาก็ถูกกระแทกเข้าที่ด้านหลังของศีรษะด้วยชิ้นส่วนเหล็กที่เด้งออกมา
ผู้คนในสำนักมังกรก็โจมตีอย่างรวดเร็วเช่นกัน เพียงเห็นพวกเขารีบไปที่รถและขับรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
เป็นวันรุ่งขึ้นที่เนี่ยเฟิงตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาลืมตาและรู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นไม่เสียวซ่านและชา เขาคิดในใจน่าจะได้รับยาชา
เขาอยากจะขยับตัว แต่ไม่คิดว่ามือของตัวเองนั้นถูกกุมไว้อย่างแน่น เขาหันหน้าไปมองหมิงอี๋หาน ที่กำลังพิงอยู่กับเตียงในโรงพยาบาล
หมิงอี๋หานยังคงสวมเสื้อคลุมสีขาว หลังจากมาถึงโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ เธอได้ส่งเนี่ยเฟิงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที เนี่ยเฟิงถูกกระแทกด้วยชิ้นส่วนเหล็กที่ด้านหลังศีรษะ และกะโหลกศีรษะของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เธอดำเนินการผ่าตัดกับเนี่ยเฟิงด้วยตัวเอง
แม้ว่าหมิงอี๋หานในตอนนั้นจะนิ่งเงียบ แต่ในขณะที่เธอเดินออกจากห้องผ่าตัด เธอรู้สึกว่ามือและเท้าของเธออ่อน
ตอนนี้เธอนึกถึงฉากที่น่าตกใจและน่าสะพรึงกลัว และเธอก็รู้สึกหวาดกลัว หมิงอี๋หานรู้สึกว่า
เนี่ยเฟิงกำลังขยับตัว เธอก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่เนี่ยเฟิง
“เสี่ยวเฟิง ตอนนี้นายรู้สึกอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นแล้วหรือยัง?”
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ฉันรู้สึกสบายไปทั้งตัว แต่ปวดหัวนิดหน่อย”
“นายสบายอะไรล่ะ? นายรู้หรือไม่ว่าพฤติกรรมของนายเมื่อวานอันตรายแค่ไหน นายเกือบตายนะ ถ้าฉันไม่ได้ทำการผ่าตัดให้กับนาย นายอาจจะได้ลงธารเหลืองแล้ว!”
เป็นครั้งแรกที่เนี่ยเฟิงเห็นหมิงอี๋หานโมโห เขาตกตะลึงอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล จ้องมองที่
หมิงอี๋หานอย่างกระตือรือร้น ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
หมิงอี๋หานรู้ว่าเธอพูดแรงเกินไป “ตอนนี้นายรู้สึกอย่างไรบ้าง? ฉันจะขอให้โรงพยาบาลทำ CT
ให้กับนาย”
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันแค่คิดว่าพลังงานยาชาในร่างกายของฉันยังไม่หมด อีกอย่างฉันเคยได้รับบาดเจ็บกว่านี้อีก ตอนนี้พี่หกเป็นอย่างไรบ้าง? หลังจากที่ฉันอุ้มเธอออกจากรถเมื่อวาน ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย”
เนี่ยเฟิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย
“เธอไม่เป็นอะไร แค่มือเธอเคล็ด เราช่วยเธอกดแล้ว เธอไม่มีแม้แต่รอยร้าวบนตัว โชคดีจริงๆ ที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บจากแรงกระแทกที่ความเร็วสูงขนาดนั้น มีบาดแผลเล็กๆน้อยๆบนใบหน้า”
เนี่ยเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยินเรื่องนี้
“แบบนี้มันดีไปมากกว่านี้ไม่ได้เหรอ”
