แม้ว่าคางเมิ่งและเนี่ยเฟิงมักจะทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคางเมิ่งจะปล่อยให้คนอื่นมากลั่นแกล้งน้องชายของตัวเองได้เช่นนี้
แม้ว่าคางเมิ่งรู้ว่าคนที่มางานประมูลในวันนี้ไม่ใช่คนรวยก็เป็นคนที่มีอำนาจ แต่ยังไงเนี่ยเฟิงก็ถูกคางเมิ่งเรียกมา ดังนั้นคางเมิ่งไม่ต้องการให้เนี่ยเฟิงถูกรังแกและถูกดูถูกจากคนอื่นอยู่ที่นี่
“เฉาตื๋อเหริน มันน่าเกลียดเกินไปไหมสำหรับคุณที่จะพูดแบบนี้ อะไรที่เรียกว่าลอบเข้ามาได้อย่างไร? ทางเจ้าของแบรนด์ชวนฉันมาเข้าร่วมในงานการประมูล มันก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมาก ทำไมไปถึงที่คุณแล้วมันก็กลายเป็นแบบนี้ไปเลย”
เฉาตื๋อเหรินตกตะลึง เขาไม่ได้คิดว่าเด็กผู้หญิงที่ประพฤติดีคนนี้จะฉุนเฉียวได้ขนาดนี้ เฉาตื๋อเหรินเริ่มสนใจเธอมากยิ่งขึ้น
“ถึงผู้จัดงานจะบอกคุณว่าพาคนเข้ามาได้ มันก็เป็นแค่คำพูดสุภาพจากทางผู้จัดงานเท่านั้น คุณก็เชื่อจริงงั้นเหรอ?”
คางเมิ่งบดกรามของเธอ “เสี่ยวเฟิง เราไปกันเถอะ!”
เขาไม่สามารถยั่วยุได้แล้วยังหลบไม่ได้เหรอ?
“ผู้ชายคนนี้มันไร้ประโยชน์จริงๆ ดูเหมือนว่าสายตาในการเลือกคนของคุณนั้นไม่ค่อยเท่าไหร่ ถูกรังแกขนาดนี้แล้ว ยังอดทนได้อยู่ ถ้าเป็นผมนะ ผมคงอดทนเช่นนี้ไม่ได้หรอก”
เฉาตื๋อเหรินเยาะเย้ย “น่าเสียดายที่หน้าตา คุณก็เป็นคนที่ตาบอดเช่นกัน มีทรัพยากรที่ดีขนาดนั้นไม่รักษามันไว้ แต่แขวนตัวเองอยู่บนต้นไม้ต้นเดียว ผู้หญิงอย่างคุณในวงการบันเทิงควรวางแผนตรอดชีวิตที่เหลือของคุณไม่ใช่หรอ?”
คางเมิ่งรู้ดีว่า วงการบันเทิงมีคนแปลกประหลาดอยู่มากมาย แต่คางเมิ่งก็เข้าใจถึงความตั้งใจเดิมของตัวเองที่จะเข้าสู่วงการบันเทิง เธอไม่ได้มีความตั้งใจเพื่อจะแต่งงานกับคนรวย
ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เนี่ยเฟิงหายตัวไป คางเมิ่งก็รู้สึกเศร้ามาก เธออยากจะตามหาเนี่ยเฟิง เพราะคางเมิ่งไม่เชื่อเลยว่าเนี่ยเฟิงจะตายไปแล้วจริงๆ
แต่ด้วยตัวตนของคางเมิ่งไม่มีทางที่จะหาเบาะแสใดๆ ได้ ดังนั้นคางเมิ่งจึงคิดว่าจะหาเงิน เพราะการจ้างทีมงานนักสืบเอกชนยังต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก
คางเมิ่งเริ่มเป็นที่นิยมด้วยวิดีโอร้องเพลงของตัวเอง จากนั้นคางเมิ่งก็คิดว่า มันคงจะดีกว่าถ้าสามารถเข้าสู่วงการบันเทิงได้ เพราะคางเมิ่งตั้งใจที่จะพึ่งพาชื่อเสียง ในการเผยแพร่ข้อความเกี่ยวกับการตามหาเนี่ยเฟิง
เพียงแต่ก่อนที่คางเมิ่งจะดำเนินการตามแผน เนี่ยเฟิงก็กลับมาเอง และคางเมิ่งก็อยากจะกลายเป็นนักแสดงที่มีสติสัมปชัญญะในกระบวนการนี้ ซึ่งเป็นความฝันของคางเมิ่งเช่นกัน
แน่นอนคางเมิ่งรู้ดีว่าตัวเองสวย เมื่อครั้งแรกที่เธอกลายเป็นคนดังทางอินเทอร์เน็ต หลายคนมักจะให้ของขวัญแก่คางเมิ่ง และพวกเขาให้เงินเป็นจำนวนมาก และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าตราบใดที่คางเมิ่งตามเขาไป งั้นเขาก็จะให้คางเมิ่งเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งอย่างไม่สิ้นสุด
แต่คางเมิ่งไม่เคยหวั่นไหว เป็นเพราะคางเมิ่งไม่เคยต้องการสิ่งลวงตาเหล่านี้เลย
ในตอนนี้เฉาตื๋อเหรินกลับพูดคำเหล่านี้ออกมาได้
“ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยเจอผู้หญิงมามากขนาดไหน แต่ฉันต่างจากคนที่คุณกำลังพูดอยู่ในปาก ฉันจะชอบใครหรือไม่ชอบใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ฉันจะขอบอกคุณอย่างจริงจังเลยว่า คนที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือคนอย่างคุณ! ฮึ้!”
“ปากไม่ตรงกับใจ”
คางเมิ่งคิดอยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าผู้ชายอย่างเฉาตื๋อเหรินจะหลงตัวเองได้มากขนาดนั้น เธอเกือบจะระเบิดด้วยความโกรธ
“ผมไม่ปฏิเสธ เพราะผมไม่ชอบพูดคุยกับสัตว์ เพราะมันจะทำให้ของตัวเองต่ำลง เสี่ยวเมิ่ง คุณก็อย่าไปคบกับคนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นมันก็จะทำให้ไอคิวของคุณต่ำลงไปด้วย”
คำพูดของเนี่ยเฟิงทำให้เฉาตื๋อเหรินตบโต๊ะและลุกขึ้นยืน “คุณหมายความว่าอย่างไร? นี่คุณกำลังดูถูกผมอยู่เหรอ คุณไม่กลัวว่าผมจะส่งคุณเข้าคุกเหรอ?”
“ถ้าคุณมีความสามารถแบบนี้ ก็เชิญไปทำตามสบายเลย และผมก็ไม่ได้ห้ามคุณไว้นิ”
เนี่ยเฟิงยักไหล่ แล้วจากไปพร้อมกับคางเมิ่ง
“คุณชาย………”
“หุบปากซะ ไอ้คนหยิ่งคนนั้น ผมจะต้องให้เขาเห็นดีอย่างแน่นอน!”
เฉาตื๋อเหรินกัดฟันด้านหลังของเขา เขาเป็นถึงนายน้อยชั้นสูงที่ได้รับความสนใจจากสังคมอย่างมาก จะถูกคนที่ด้อยกว่าเช่นนั้นมารังแกงั้นเหรอ ถ้าพูดออกไป มันจะไม่โดนหัวเราะเยาะเหรอ?
เฉาตื๋อเหรินยังคงคิดว่าที่คางเมิ่งทำแบบนี้ เพียงเพราะหลังจากรู้ตัวตนของตัวเองแล้ว ก็เลยเล่นตัว
“ในการประมูลของชิ้นไหนที่แพงที่สุด?”
เฉาตื๋อเหรินเหลือบมองไปที่เลขาของเขาและถามเช่นนี้
“ของที่แพงที่สุดน่าจะเป็น Victoria’ s Tears แต่ Victoria’ s Tears เป็นเพียงของโชว์ที่จัดแสดง และไม่เข้าร่วมการประมูล Victoria’ s Tears นั้นเรียกอีกอย่างว่าเป็นน้ำตาแห่งพระราชินี และมีชื่อเสียงที่โด่งดังมาก ตราบใดที่เป็นผู้หญิงก็จะรู้จัก และก็คือเครื่องประดับที่ผู้หญิงใฝ่ฝันมากที่สุด”
เฉาตื๋อเหรินพยักหน้า “ดีมาก อีกสักพักผมก็จะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าอะไรคือพลังที่วิเศษ!”
“ผู้ชายคนนั้นน่ารำคาญจริงๆ” คางเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ
“ผู้ชายคนคนนั้นมาที่นี่เพื่อค้นหาตัวตน พี่เจ็ด คุณอย่าไปสนใจเขาเลย ถ้าคุณถูกหลอกจริงๆ คนที่ทนทุกข์ก็จะมีเพียงคุณเท่านั้น”
เนี่ยเฟิงเพียงแค่ปล่อยให้เฉาตื๋อเหรินกระโดดต่อไปอีกสักพัก เพราะยังไงคนสุดท้ายที่ว่าเนี่ยเฟิงแบบนี้ ตายไปอย่างไม่มีที่ฝังศพไปแล้ว แต่มีหลายคนในโลกนี้ที่ไม่มีตา”
“ถึงแม่ว่าสิ่งที่คุณพูดจะมีเหตุผลมาก แต่จะให้ดูว่าน้องชายตัวเองถูกรังแกแบบนี้ ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่มาก ยังไงก็เป็นฉันที่ขอให้คุณมาเอง”
คางเมิ่งถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ช่างมันเถอะ เราไม่ไปพูดถึงสิ่งเหล่าที่ไม่มีความสุขแล้ว และที่นั่นมีแผ่นพับ ไปดูของที่ประมูลและของจัดแสดงในคืนนี้กัน”
ในขณะที่พูดคางเมิ่งก็เดินไปที่แผงแสดงสินค้า หยิบหนังสือเล่มเล็กขึ้นมา และเห็นเพียงเธอเปิดอ่านและอ่านว่า “ว้าว! คุณดูสิ นี่ก็คือสิ่งที่พี่ใหญ่พูดถึง Victoria’ s Tears!เครื่องประดับชุดนี้แบ่งเป็นสร้อยคอ ต่างหู กำไล และแหวน ล้วนทำมาจากเพชร ล้วนเป็นเครื่องประดับที่ประเมินค่ามิได้ เหตุผลที่เรียกกันว่า Victoria’ s Tears นั้น เพราะพระราชินีวิกตอเรียเคยสวมมัน”
คางเมิ่งกล่าวด้วยใบหน้าที่โหยหา “แต่มันแพงเกินไป ไม่มีใครสามารถซื้อมันได้”
“มันดูดีมาก แต่คุณเอาแต่บอกว่ามันแพงมาก ซึ่งทำให้ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย”
เนี่ยเฟิงที่ดูวิดีโอนี้มักจะรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย เขาคิดไปคิดมา ถึงคิดได้ว่า ไม่นานก่อนที่สำนักมังกรเคยคุยกับพวกกลุ่มถังความคิด ว่าจะให้ชิวมู่เฉิงอะไร
หนึ่งในนั้นเคยพูดถึง Victoria’ s Tears
ประเทศรัสเซียเพื่อที่จะเอาใจเนี่ยเฟิง ก็เลยให้เครื่องประดับเพชรทองคำและหยกราคาแพงจำนวนมากมาย แต่เนี่ยเฟิงไม่ชอบสิ่งเหล่านี้ เลยไม่ได้รับไว้ ไม่คาดคิดว่า Victoria’ s Tears จะไหลออกมาถึงที่นี่ได้
“มันประเมินค่าไม่ได้! ไม่มีราคา”
คางเมิ่งยกคางของเธอขึ้น “Semerai นั้นน่าทึ่งจริงๆ และสามารถยืม Victoria’ s Tears นี้มาเพื่อนิทรรศการได้! ในขณะนี้ Victoria’ s Tears ถูกจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์”
“ฟังดูน่าแล้วมันทึ่งมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ใหญ่บอกว่าเธออยากได้ Victoria’ s Tears และดวงตาของคุณก็เบิกกว้างขึ้นในทันที”
“ก็ใช่ไง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อได้เลย”
คางเมิ่งถอนหายใจ แล้วเปลี่ยนการสนทนา “คุณลองดูสิ่งเหล่านี้สิว่าเป็นอย่างไร? มันดูแล้วก็ดีเหมือนกัน
