ตอนที่ Mary ได้รับโทรศัพท์ก็มีสีหน้างุนงง เธอรู้ดีว่าหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์พูดยากแค่ไหน เมื่อผู้จัดบอกว่าจะให้ยืม Victoria’s Tears ใบหน้าของอีกฝ่ายก็บึ้งตึงราวกับน้ำหมึก
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์คงไม่ให้ยืม Victoria’s Tears อย่างแน่นอน ใครจะรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่ยืม Victoria’s Tears ออกมาเท่านั้น แต่ยังจะมอบ Victoria’s Tears ให้คนอื่นด้วย
ไม่รู้ว่าชายหนุ่มชื่อเนี่ยเฟิงคนนี้ไปเก่งมาจากไหน ถึงทำให้หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ยอมมอบ Victoria’s Tears ให้เขา
ทุกคนในที่นี้ต้องการดูอะไรสนุกๆ แต่ในเวลานี้ได้มีการพลิกผันอย่างน่าตกใจ มันอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคนจริงๆ!
“ในเมื่อทางหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์มอบให้ผม ผมก็จะรับไว้”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็เดินเข้าไป หยิบ Victoria’s Tears ขึ้นมาแล้วสวมใส่ให้คางเมิ่ง
คางเมิ่งมีสีหน้างุนงง เธอไม่รู้เลยว่าเนี่ยเฟิงทำได้อย่างไร? นี่คือ Victoria’s Tears เชียวนะ ไม่ใช่ของสะสมธรรมดาทั่วไป
ถึงตอนนี้ไม่ว่าจะมีคนรวยมากน้อยแค่ไหนที่ต้องการซื้อ Victoria’s Tears ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ไม่ยอมปล่อย
หลังจากสวมใส่ให้คางเมิ่งแล้ว เนี่ยเฟิงก็พยักหน้าแล้วพูดด้วยปลื้มใจเป็นอย่างมาก “ถึงจะดูแล้วไม่ค่อยสวยเท่าไรนัก แต่พอได้คางเมิ่งมาสวมใส่ Victoria’s Tears ชิ้นนี้ก็ดูแวววับจับตามาก”
เนี่ยเฟิงพูดเหมือนไม่สนใจทั้งๆ ที่ได้ของดี Victoria’s Tears คือของล้ำค่าที่ไม่อาจประมาณได้!
แต่จากคำพูดของเนี่ยเฟิง ของสิ่งนี้เป็นเหมือนสินค้าที่วางขายตามแผงลอย
เฉาตื๋อเหรินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย แม้ว่าสีหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ Mary ก็ได้บอกไปแล้วว่าทางพิพิธภัณฑ์เป็นคนพูดเอง Mary รับผิดชอบเป็นผู้จัดงานนี้ และเป็นคนที่รับปากกับเขาทุกอย่าง
ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นเธอจะใช้เส้นสายขายสินค้าประมูลทั้งหมดให้เฉาตื๋อเหรินได้อย่างไร?
เฉาตื๋อเหรินก็เคยถาม Mary แล้วว่าทำอย่างไรจึงจะได้ Victoria’s Tears?
Mary รู้สึกลำบากใจมาก เธอบอกเฉาตื๋อเหรินว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ เพราะอารมณ์ของหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์นั้นเอาแน่เอานอนไม่ได้ อีกอย่างยังมีคนมากมายที่ขอร้องเขา แต่เขาก็ไม่ยอม
และด้วยเหตุนี้ Mary จึงตกใจมากเป็นพิเศษ เนี่ยเฟิงกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? เขาใช้วิธีอะไร? ถึงทำให้ทางผู้จัดยินดีมอบ Victoria’s Tears ให้เขาเอง?
คางเมิ่งก้มหน้ามองไปยังสร้อยข้อมือเพชร สร้อยคอเพชร รวมถึงแหวนเพชรและต่างหูเพชรที่สวมใส่อยู่ มันคือเครื่องประดับครบชุดที่มีราคาสูงมากอยู่แล้ว บวกกับVictoria Queenเคยสวมมันมาก่อน ดังนั้นมูลค่าจึงยิ่งเพิ่มสูงขึ้น
คางเมิ่งแค่ศึกษาเรื่องนี้จากนิตยสารแฟชั่นเท่านั้น เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีวันได้สวมใส่ของที่มีราคาสูงลิบเช่นนี้ได้
“ในเมื่อตอนนี้ผมได้ Victoria’s Tears มาแล้ว งั้นคุณก็ควรจะทำตามที่คุณสัญญาไว้ใช่ไหม? เมื่อกี้คนที่อยู่ที่นี่คงได้ยินกันหมดแล้วใช่ไหม คุณหมดสิทธิ์โต้แย้งแล้วล่ะ”
เฉาตื๋อเหรินกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้นพลางด่าว่า “เจ้าหนู นี่คุณกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่หรือเปล่า?”
“ผมจะเล่นลูกไม้อะไรได้? ว่าแต่ว่าเมื่อกี้ใครตอบตกลงได้เต็มปากนะ? ใช่คุณหรือเปล่า?” เนี่ยเฟิงยิ้มเยาะ
“จะให้ผมตบปากตัวเอง ผมว่าคุณน่าจะกำลังฝันกลางวันอยู่ ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณใช้วิธีอะไรที่ทำให้หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ออกปากเองว่าจะมอบ Victoria’s Tears ให้คุณ ยังไงผมก็ไม่เชื่อหรอกว่าคุณมีความสามารถจริงๆ พวกเรากลับ!”
เฉาตื๋อเหรินไม่เล่นด้วย เพราะเฉาตื๋อเหรินไม่เคยเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ จะให้เฉาตื๋อเหรินตบปากตัวเอง ขอโทษเนี่ยเฟิง เขาทำไม่ได้เด็ดขาด!
“คุณจะกลืนน้ำลายตัวเองต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้เหรอ?”
คำพูดของเนี่ยเฟิงทำให้เฉาตื๋อเหรินโมโหยิ่งกว่าเดิม เฉาตื๋อเหรินหันกลับไปตวาดใส่ “เนี่ยเฟิง! ผมไม่รู้นะว่าคุณทำอะไรลงไปบ้าง แต่คุณควรหยุด! มิฉะนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด!”
“ถึงคุณจะพูดแบบนี้ ผมเองก็ปล่อยคุณไปไม่ได้เหมือนกัน”
เนี่ยเฟิงเดินเข้าไปหา “ขอโทษเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณไม่ขอโทษ คุณก็อย่าคิดที่จะออกไปจากที่นี่ได้เลย”
ท่าทีของเนี่ยเฟิงแข็งกร้าวมากเช่นกัน เฉาตื๋อเหรินคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะกล้าพูดกับเขาแบบนั้น
“ผมได้ให้โอกาสคุณแล้ว คุณไม่รักษามันเอง คุณจะโทษผมไม่ได้ล่ะ!”
พอเฉาตื๋อเหรินพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นเหวี่ยงหมัดไปทางเนี่ยเฟิง
ควรจะรู้ไว้ว่ามีโรงเรียนสอนเทควันโดในบ้านของเฉาตื๋อเหริน เขาเรียนเทควันโดมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงมีทักษะดีมาก
เพียงแต่เฉาตื๋อเหรินไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะหลบได้!
เฉาตื๋อเหรินเกือบจะถูกเนี่ยเฟิงบีบบังคับให้ต้องอับอายต่อหน้าทุกคน เฉาตื๋อเหรินจะทนต่อความอยุติธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร?
เมื่อโจมตีไม่สำเร็จ เฉาตื๋อเหรินก็ยิ่งโกรธ เขาแผดเสียงลั่น “พวกแกมองอะไร! ยังไม่เข้ามาช่วยฉันอีก!”
ปรากฏว่าเฉาตื๋อเหรินยังมีบอดี้การ์ดอยู่ข้างเขา บอดี้การ์ดสองคนนั้นคอยติดตามเขาอยู่ไกลๆ มาโดยตลอด พอได้รับคำสั่งก็เห็นพวกเขาก็รีบกรูกันขึ้นมาราวกับฝูงผึ้ง!
เฉาตื๋อเหรินแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ผมจะดูซิว่าคุณจะหนีไปได้ยังไง!”
“เสี่ยวเฟิง!”
หัวใจของคางเมิ่งแทบจะมาจุกอยู่ในลำคอแล้ว อีกฝ่ายคนเยอะมาก เนี่ยเฟิงเขาจะเป็นคู่ต่อกรกับพวกเขาได้อย่างไร?
คางเมิ่งอยากจะเข้าไปขวางไว้ แต่เนี่ยเฟิงกลับดึงเธอไปไว้ข้างหลัง “ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวคอยดูผม”
เนี่ยเฟิงเขาไม่หวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย คนเหล่านั้นก็ไม่เห็นเนี่ยเฟิงอยู่ในสายตาเช่นกัน
พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี มีชื่อเสียงที่น่ากลัวในกลุ่มแก๊งอันธพาล!
น่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ของพวกเขาคือเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงล็อกขาของคู่ต่อสู้ด้วยมือข้างเดียว อีกฝ่ายตกใจ เป็นไปได้อย่างไร!
เขาทำมันได้อย่างไร?
หากเป็นคนธรรมดาที่ทำเช่นนี้ กระดูกมือของเขาอาจจะหักไปแล้ว!
แต่ลักษณะร่างกายของเนี่ยเฟิงแตกต่างจากคนทั่วไป เขาเป็นคนที่มีพละกำลังมาก บวกกับการได้ต่อสู้ในสนามรบเป็นเวลานาน เขาแข็งแกร่งกว่าทหารหน่วยรบพิเศษเสียอีก!
การต่อสู้ที่นี่เป็นไปอย่างดุเดือด ไม่มีใครควบคุมมันได้ ทุกคนกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วยจึงอยู่ห่างๆ!
แต่ถึงกระนั้นก็ยังเต็มไปด้วยอันตราย!
“ปัง!”
ทันใดนั้น เส้นโค้งพาราโบล่าก็ได้ปรากฏขึ้น ชายร่างกำยำถูกอัดกระเด็นไป!
คนที่อัดชายกำยำคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือเนี่ยเฟิงเอง!
เฉาตื๋อเหรินไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะเก่งกาจขนาดนี้ สามารถอัดเขาจนกลายเป็นแบบนี้!
เขาทำมันได้อย่างไร?
บอดี้การ์ดถูกตีจนนอนกองเต็มพื้น เฉาตื๋อเหรินรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยในเวลานี้ เขาถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ก่อนที่เขาจะหลุดพ้นไปจากสายตาของเนี่ยเฟิง เขาก็ถูกเนี่ยเฟิงคว้ากลับมา
เฉาตื๋อเหรินถูกบังคับให้ต้องต่อสู้กับเนี่ยเฟิง แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อกรของเนี่ยเฟิงเลย!
เนี่ยเฟิงถีบเข้าที่หัวเข่าของเฉาตื๋อเหรินจนได้ยินเสียงดัง ‘กร๊อบ’ เฉาตื๋อเหรินร้องลั่นอย่างน่ากลัว!
“โอ้พระเจ้า! หัวเข่าของเฉาตื๋อเหรินหักหรือเปล่าน่ะ!”
เลขาก็ไม่กล้าออกมาข้างหน้า เขากลัวตัวเองโดนตีเหมือนหมา!
เนี่ยเฟิงมองไปที่เฉาตื๋อเหรินซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา เฉาตื๋อเหรินร้องไห้โอดโอยด้วยความเจ็บปวด เต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก ตกอยู่ในสภาพจนตรอก
