ดังนั้น ฝูยานหรงจึงมั่นใจในวรยุทธ์การต่อสู้ของตัวเองเป็นอย่างมาก
เนี่ยเฟิงอดที่จะเป่าผิวปากไม่ได้“ดูท่าทางไม่เลวเลยนะ ในเมื่อคุณคือเด็กผู้หญิง งั้นผมจะให้คุณเริ่มก่อนแล้วกัน！”
ฝูยานหรงหัวเราะ“ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ งั้นฉันจะลงมือเบาหน่อยแล้วกัน！”
ต้องบอกว่า ฝูยานหรงแขนขาคล่องแคล่วมาก เด็กผู้หญิงทั่วไปไม่สามารถฝึกได้แบบเธออย่างแน่นอน แต่ทักษะหมัดของเธอก็ยังล้าหลังพี่สาวคนที่สองของเขาอยู่มาก
เนี่ยเฟิงที่มองปราดเดียวก็สามารถมองทะลุเทคนิคของฝูยานหรงได้ เขาไม่ได้คิดจะหลบแม้แต่น้อย แต่พลิกแพลงตามสถานการณ์
ฝูยานหรงถูกรื้อถอนกระบวนท่ามากกว่าสิบท่า จึงรู้สึกว่าไม่ได้การแล้ว โดยปกติทั่วไป พวกถุงสุราห่อข้าว（เสียดสีคนที่ไร้ความสามารถว่าทำได้เพียงแค่กินดื่มไม่มีปัญญาทำอะไร）พวกนั้นไม่มีทางรับกระบวนท่าเกินห้าท่าได้อย่างแน่นอน
แต่ผู้ชายตรงหน้า กลับยืนอยู่กับที่ ไม่ได้คิดหลบหลีกแม้แต่น้อย แล้วจัดการแกะรื้อถอนกระบวนท่าทั้งหมด！
ฝูยานหรงกัดฟันกรามดังกรอด ใช้แรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เนี่ยเฟิงยังคงไม่มีท่าทีจะขยับเลยแม้แต่น้อย！
“ทำไมคุณถึงไม่สู้กลับล่ะ！”
ฝูยานหรงเห็นเนี่ยเฟิงไม่มีความคิดที่จะสู้กลับเลย ทันใดนั้นจึงรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูก！
ถึงแม้เนี่ยเฟิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอจะเก่ง จนสามารถรื้อถอนกระบวนท่าของเธอได้ แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เขาบังเอิญเคยฝึกมาก็เป็นได้！
ถ้าหากฝ่ายตรงข้ามไม่เคลื่อนไหว ลำพังแค่กระบวนท่า ถึงฝูยานหรงจะมีความสามารถขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่จะแสดงออกมาได้
เนี่ยเฟิงได้หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร
การแสดงออกนี้เรียกได้ว่าทำให้ฝูยานหรงโกรธมาก ฝูยานหรงทั้งโกรธทั้งอาย เธอพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างโกรธเคือง ทุกกระบวนท่าทำให้เสียชีวิตได้！
“เมื่อกี้คุณบอกว่าให้ฉันเริ่มก่อน ตอนนี้ไม่ให้ฉันทำแล้วงั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงรู้ดี ว่าคนคนหนึ่งใช้กำลังทั้งหมดที่มีกับอ่อนข้อให้ เมื่อกี้ฝูยานหรงอาจจะมีการอ่อนข้อให้
เพราะฉะนั้นเนี่ยเฟิงจึงไม่ได้แสดงฝีมืออะไร แต่กำลังจัดการกับมันอยู่
แต่ ตอนนี้กระบวนท่าของฝูยานหรงล้วนหมายเอาชีวิต กระบวนท่าทั้งหมดพุ่งตรงไปยังจุดที่เบาะบางของร่างกายทั้งสิ้น นี่เป็นสิ่งที่เก่งมากเลยทีเดียว
“หยุดพูดพร่ำเพรื่อได้แล้ว！”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฝูยานหรงพบเจอเข้ากับคนที่เก่งกาจ เธอถูกบีบบังคับจนทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ใช้พลังกำลังทั้งหมดที่มี！
“คนที่ถูกความเกลียดชังปิดบังดวงตา มันยากที่จะรับรู้สัมผัสได้ถึงจุดบกพร่องของผู้อื่นได้ เหมือนกับคุณ ที่ใจร้อนเกินไป ไม่เพียงแต่หาจุดบกพร่องของผมไม่เจอ วันนี้ทั้งตัวของคุณล้วนมีจุดบกพร่องเต็มไปหมด”
เนี่ยเฟิงที่แกะกระบวนไปด้วย อีกด้านหนึ่งยังสามารถเยาะเย้ยฝูยานหรงได้อีกด้วย
ฝูยานหรงไม่อาจทนต่อคำพูดของเนี่ยเฟิงได้ นี่มันคือความอัปยศอดสูชัดๆ！
ฝูยานหรงกัดฟันกรอด เห็นเพียงเท้าของเธอลอยออกไป แล้วเตะไปที่ประตูหน้าของเนี่ยเฟิง！
เนี่ยเฟิงจึงจัดการล็อกข้อเท้าของฝูยานหรงไว้“คุณดูสิ ตอนนี้ผมสามารถจู่โจมตำแหน่งสามจุดด้านล่างร่างกายของคุณได้เลยนะ โดยเฉพาะตำแหน่งตรงน่องของคุณ ซึ่งกระดูกเปราะบาง แตกหักได้ง่าย อีกทั้งเมื่อถูกสัมผัสโดนจะมีอาการเจ็บปางตาย”
ฝูยานหรงรีบชักเท้ากลับมาอย่างรวดเร็ว ใช้จังหวะนี้ปล่อยหมัดออกไป！
“การออกหมัดตรงมันใช้อะไรกับผมไม่ได้หรอกนะครับ ผมสามารถจับมันได้อย่างง่ายดาย เพราะฉะนั้นอย่าใช้หมัดตรง เวลานี้ต้องใช้การสอยหมัดจะดีกว่า”
“หยุดพูดพร่ำเพรื่อได้แล้ว！”
ตอนนี้ฝูยานหรงยังไม่สามารถสัมผัสชายเสื้อของเนี่ยเฟิงได้เลย แต่เนี่ยเฟิงกลับสามารถวิเคราะห์ว่าเธอควรจะจู่โจมอย่างไรได้อย่างมีเหตุมีผล！
ฝูยานหรงใจร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ยิ่งต่อสู้อารมณ์ของเธอก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้นเรื่อยๆ
ข้อห้ามของคนฝึกฝนศิลปะการต่อสู้คือความใจร้อน เพราะเมื่อใจเกิดโทสะก็จะง่ายต่อการเสียสมาธิ
เป็นไปตามคาด เนี่ยเฟิงสังเกตถึงความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของฝูยานหรง เห็นเพียงเนี่ยเฟิงล้มฝูยานหรงได้ภายในพริบตาเดียว ฝูยานหรงไม่รู้สึกตัวเลย
เธอรับรู้ได้ถึงโลกกำลังหมุน แล้วก็ถูกเนี่ยเฟิงจัดการกดเธอไว้กับโต๊ะจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
มือของเนี่ยเฟิงล็อกข้อมือของฝูยานหรงจนแน่น ทำให้ฝูยานหรงไม่สามารถดิ้นขยับไปไหนได้！
“เป็นอะไรไป ยอมแพ้แล้วเหรอ?”
เนี่ยเฟิงมองเห็นฝูยานหรงยังคงดิ้นขยับไปมา จากนั้นเขาจึงหัวเราะแล้วถามออกไปว่า
“ฉะ ฉันไม่ยอม！”
“ไหนคุณพูดมาสิ ว่าคุณไม่ยอมตรงจุดไหน？ผมทำอะไรคุณงั้นเหรอ?ผมใช้วิธีสกปรกกับคุณยังงั้นเหรอ?”
ฝูยานหรงกัดฟันกรอด เธอไม่รู้ว่าเหตุใดถึงไม่พอใจ เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้รับความยุติธรรม
“มันคือความกล้าได้กล้าเสีย อีกอย่าง การแข่งขันครั้งนี้คุณเป็นของบอกว่าจะสู้เองไม่ใช่เหรอ?ผมเคยบอกกับคุณแล้วนะว่าคนอย่างผมไม่ทำร้ายผู้หญิง”
ฝูยานหรงรู้สึกได้เพียงแค่ว่าใบหน้าของตัวเองหมองคล้ำไร้สง่าราศี
ในขณะเดียวกัน ท่านฝูเข้ามา ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี ด้วยใบหน้ามึนงง“เสี่ยวเฟิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“คุณปู่ฝู มาแล้วหรือครับ？”
เนี่ยเฟิงจึงปล่อยมือของฝูยานหรงที่ตนล็อกไว้
เนี่ยเฟิงยังไม่ทันพูดจบ ฝูยานหรงก็กระโดดเหมือนปลาคาร์ปขึ้นมา！เห็นเพียงแค่เธอกำลังจู่โจม！พุ่งตรงมายังจุดมิ่งเหมิน（อยู่บริเวณที่เอวร่องใต้ต่อ Spinus process ของกระดูกบั้นเอวข้อที่ 2）ของเนี่ยเฟิง！
สัญชาตญาณที่เนี่ยเฟิงฝึกมาจากสนามรบมานานมาก เป็นไปได้อย่างไรที่จะถูกฝีมือเล็กๆน้อยของฝูยานหรงจู่โจมได้？
เห็นเพียงแค่การเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วของเนี่ยเฟิง เขาหลบไปอยู่หลังของท่านฝู
“ฝูยานหรง！เธอทำอะไรน่ะห้ะ！”
ท่านฝูตำหนิฝูยานหรงด้วยความโกรธ ฝูยานหรงรู้สึกไม่พอใจและเสียใจเป็นอย่างมาก“คุณปู่คะ！ทำไมคุณปู่ถึงจัดการนัดบอดให้หนู โดยไม่ผ่านการอนุญาตจากหนูก่อนคะ？หนูบอกแล้วไม่ใช่หรือคะ？หนูไม่อยากนัดบอด！”
ท่านฝูมีสีหน้างุนงง“นัดบอด？นัดบอดอะไร？”
“เห้อ！ฝูยานหรง เมื่อกี้คุณพูดแล้วนะ ว่าถ้าผมชนะคุณได้ คุณจะแต่งงานกับผมน่ะ ตอนนี้คุณจะกลับคำอย่างงั้นเหรอ?คุณทำแบบนี้ไม่เป็นไม่เป็นลูกผู้ชายเลยนะ！”
เนี่ยเฟิงอยากจะแกล้งหยอกฝูยานหรง จึงตั้งใจพูดอย่างคลุมเครือ
ฝูยานหรงโกรธจนกระทืบเท้าไปมา“ฉันไม่มีทางแต่งกับคนแบบคุณแน่！อีกอย่าง ฉันไม่ใช่ผู้ชายด้วย！ฉันเป็นผู้หญิง！”
“คุณจะขี้โกงงั้นเหรอ？ท่านฝูครับ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะครับว่าหลานที่คุณปู่เลี้ยงมาจะขี้โกงแบบนี้”
ท่านฝูที่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดตอกกลับกันไปมาหลายประโยค จึงรู้ว่าระหว่างพวกเขาตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ท่านฝูจึงกระแอมไอหนึ่งครั้ง“หรงหรง ในเมื่อหนูแพ้แล้ว งั้นก็ไม่มีทางอื่นแล้วล่ะ！เนื่องจากนี่เป็นสิ่งที่หนูเดิมพันเอง ถึงจะยังไงหนูก็ต้องจัดการให้เรียบร้อยไม่ใช่หรือ！？”
“คุณปู่คะ ไอ้หมอนี่มันขี้โกงค่ะ！หรือคุณปู่จะให้หนูคบกับคนขี้โกงงั้นหรือคะ？หนูทำไม่ได้หรอกนะคะ！”
“ผมโกงยังไง？บอกว่าผมขี้โกงมันจะเป็นการรังแกผมไปรึเปล่าครับ？ใครกันที่เป็นคนแพ้แล้วไม่ยอมรับ？ถ้าให้ผมพูดนะ คุณต่างหากที่เป็นคนขี้โกง！”
มองดูฝูยานหรงจะร้องไห้ออกมาแล้ว ท่านฝูจะหัวเราะแล้วพูดออกมาว่า“เอาล่ะ เสี่ยวเฟิง แกก็อย่าแกล้งหล่อนอีกเลย……”
เนี่ยเฟิงมองดูสีหน้าของฝูยานหรูเขียวและม่วงเป็นจุดๆ รู้สึกว่าตลกมาก แต่ในเมื่อท่านฝูพูดมาแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าเนี่ยเฟิงจะไม่ให้ท่านฝูลำบากใจแน่นอน
“เอาล่ะ ผมไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้ ผมไม่ใช่คนที่จะมานัดบอดกับคุณหรอกนะ เรื่องการเดิมพันเมื่อกี้ไม่นับหรอกนะ คุณไม่ต้องกังวลหรอก”
ฝูยานหรงงงเป็นไก่ตาแตกทันที“คุณบอกว่าเป็นคู่นัดบอดของฉันไม่ใช่หรือ แล้วคุณเป็นใครกัน？”
ฝูยานหรงพึ่งสังเกตเห็นว่าคุณปู่ของตนเองกับเนี่ยเฟิงสนิทชิดเชื้อกันมาก ดูท่าทั้งสองจะรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว
“นี่ก็คือคุณชายตระกูลเนี่ยที่ปู่เมื่อก่อนปู่เคยเล่าให้หนูฟังบ่อยๆ เนี่ยเฟิง ก็คือพี่ชายตัวเล็กที่หนูบอกว่าเหมือนตุ๊กตาหิมะไงลูก！”
ทันใดนั้นความทรงจำของฝูยานหรงกลับมาในทันที“อะไรนะ？！นี่เป็นเรื่องจริงหรือคะ？”
เธอมองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ“ไม่ใช่สิ ตอนนั้นเขาเหมือนคนต่ำทรามที่หน้าตาถูกแกะสลักด้วยหยกขาว ทำไมถึงได้โตมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ！”
เนี่ยเฟิง……
ท่านฝู……
