พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่346 ลูกพี่

“ผมอยากลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง พวกคุณอย่าเข้ามายุ่ง!”

เหลยเป้ากัดฟัน ปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นๆ ที่เข้ามาช่วยประคองเขา เขายืนขึ้นมาด้วยการอาศัยจิตใจอันแน่วแน่และพลังของตัวเอง

แม้จะยังคงรู้สึกว่าขาของตนเองเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มตำ แต่ความเจ็บปวดนี้มาเร็วได้ก็ไปเร็วได้เช่นกัน

เหลยเป้ายืนขึ้นมาได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้เขาไม่มีสิ่งของที่ช่วยพยุงใดๆ แม้ว่าขาของเขาจะสั่นระริกก็ตาม

พริบตาที่เขายืนขึ้นมา ขอบตาก็เอ่อร้อน พอพวกเหลยเทียนเห็นเหลยเป้ายืนขึ้นมาได้อีกครั้ง ก็ตื้นตันใจจนไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไร

เหลยเทียนย่อมรู้พรสวรรค์ของศิษย์น้องผู้นี้ดี ด้วยเหตุนี้เขาจึงอยากทำให้ศิษย์น้องมีกำลังใจขึ้นมาใหม่อีกครั้งมาตลอด

เพียงแต่ เรื่องที่เหลยเป้าไม่อาจฝึกฝนได้เป็นไฟสุมขอนสำหรับตนเอง

เขารู้มาตลอดว่าตนเองอยากจะทำอะไร หนนี้สามารถยืนหยัดขึ้นมาใหม่อีกครั้งได้ สำหรับเหลยเป้าแล้ว ก็คือการได้เกิดใหม่อีกครั้ง

“ในเมื่อยืนขึ้นได้แล้ว อย่างนั้นสองสามวันนี้คุณน่าจะปรับตัวได้ ผมช่วยจัดระเบียบเลือดลมในร่างกายให้คุณแล้ว ต่อให้อยากฝึกฝนวิชาอีกครั้ง ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร”

พอเนี่ยเฟิงพูดคำนี้ออกมา สายตาของทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่ตัวเขา

“เนี่ยเฟิง ไม่! ควรจะเรียกคุณว่าหมอเทวดาถึงจะถูก! คิดไม่ถึงเลยว่าวิชาแพทย์ของคุณจะถึงกับยอดเยี่ยมขนาดนั้น! ผมไม่รู้ว่าคุณทำได้ยังไง แต่นี่ช่างมหัศจรรย์มากจริงๆ! ขอบคุณมาก!”

เหลยเทียนตื่นเต้นยิ่งกว่าเหลยเป้าเสียอีก เขาเดินขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว จับมือของเนี่ยเฟิงไว้ เอ่ยคำขอบคุณไม่ขาด

“ต่อไปคุณก็คือผู้มีพระคุณของสมาคมการต่อสู้ของเรา! ท่านผู้มีพระคุณ! โปรดรับการคำนับจากผม!”

คนอย่างเหลยเทียนบอกว่าคุกเข่าก็คุกเข่า รวดเร็วอย่างยิ่ง เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุ้บ นี่ทำให้เนี่ยเฟิงไม่ทันได้เตรียมตัวเลยแม้แต่น้อย

เนี่ยเฟิงเห็นท่าทางเช่นนี้ของเหลยเทียน ก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “นี่คุณกำลังทำอะไร? คุณไม่จำเป็นต้องคำนับผมเช่นนี้ ลุกขึ้นเถอะ! อีกอย่าง ผมไม่ได้รักษาให้เปล่าๆ สักหน่อย”

“ท่านผู้มีพระคุณ นี่คุณต้องการเงินหรอกเหรอ? ไม่เป็นไร คุณสมควรได้มัน! คุณบอกมาว่าเท่าไหร่ ผมจะไปเอาเดี๋ยวนี้!”

ไม่ว่าอย่างไรเหลยเทียนก็เป็นถึงประธานสมาคมการต่อสู้ จะไม่มีเงินเก็บอยู่บ้างได้อย่างไร?

“ที่เขาต้องการไม่ใช่เงิน”

เหลยเป้าได้สติคืนมาจากความดีใจอย่างรวดเร็ว เขาไม่ลืมที่ตัวเองได้สัญญากับเนี่ยเฟิงไว้

“ที่ผู้มีพระคุณต้องการไม่ใช่เงิน แล้วเป็นอะไร? เป็นอะไรล้วนไม่สำคัญ! ขอเพียงเป็นสิ่งที่ผมมอบให้ได้ผมไม่มีทางบิดพลิ้วแน่! ผู้มีพระคุณ คุณพูดมาได้เลย!”

เนี่ยเฟิงยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง เขามองเหลยเป้าแวบหนึ่ง “ผมต้องการเขา”

พริบตานั้นทุกคนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี นี่ทำไมฟังดูไม่รื่นหูเลยล่ะ

“ลูกพี่ คุณอยากให้ผมทำอะไร สั่งการมาได้เลย”

เหลยเป้าปรับตัวเข้ากับสถานะใหม่ของตนเอง อันที่จริงมีลูกพี่เช่นนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ขายหน้าอะไร

หลังจากที่เหลยเทียนเข้าไปสอบถามกับเหลยเป้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้เนี่ยเฟิงกับเหลยเป้าก็ตกลงกันไว้เช่นนี้

เหลยเทียนหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที นี่ไม่ใช่เรื่องดีเรื่องหนึ่งหรอกหรือ?

หากเนี่ยเฟิงเป็นลูกพี่ของเหลยเป้า อย่างนั้นเนี่ยเฟิงกับสมาคมการต่อสู้ของพวกเขาก็จะหนีความเกี่ยวข้องกันไม่พ้น! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นั่นจะดีมากแค่ไหนกัน!

“ดีๆๆ! เนี่ยเฟิง ในเมื่อคุณคือลูกพี่ของศิษย์น้องผม ก็เท่ากับเป็นลูกพี่ของพวกเราด้วย!”

“ว้าว! พี่เฟิง! งั้นต่อไปผมจะได้เรียกพี่ว่าลูกพี่แล้ว!”

เนี่ยเฟิงไม่คิดว่าจะได้รับน้องชายเยอะขนาดนี้ แถมคนเหล่านี้ทำไมถึงยกตนเองเป็นน้องชายกัน เป็นน้องชายคนอื่นมันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ไม่เลวเลยนี่ มาที่นี่เก็บน้องชายได้ตั้งเยอะ”

ฝูยานหรงเบ้ปาก

“นี่ฉันไม่ได้เต็มใจสักหน่อย ฉันก็พูดไปอย่างนั้นเอง”

เนี่ยเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง แต่พวกเขาต่างพูดกันเช่นนี้ อย่างนั้นเนี่ยเฟิงก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก ได้แต่รับน้องชายเหล่านี้ไปก่อนชั่วคราว

ร่างกายของเหลยเป้ายังต้องฟื้นฟูอีก แม้จะเดินเหินได้แล้ว แต่เพราะว่าไม่ได้ขยับมันมานานเกือบสิบปี ไม่เพียงต้องทำการปรับตัว ยังต้องพักฟื้นให้มากๆ อีกด้วย

เรียกได้ว่าเสียเวลาลับมีดไม่ทำให้ตัดฟืนช้าลง เหลยเป้าก็เข้าใจหลักการนี้เช่นกัน

“ลูกพี่ ทำไมพวกเราไม่ไปดูการฝึกซ้อมของพวกลูกศิษย์เราหน่อยล่ะ?”

ไม่พูดไม่ได้ เหลยเทียนยามเรียกลูกพี่ช่างเรียกได้อย่างลื่นไหลเป็นพิเศษจริงๆ

“คุณอย่าเรียกผมว่าลูกพี่ดีกว่า ฟังแล้วมันแปลกพิลึก”

เนี่ยเฟิงเดินตามหลังเหลยเทียนไปอย่างกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง

เหลยเทียนหัวเราะเสียงดังฮ่าๆ “แต่คุณเป็นลูกพี่พวกเราจริงๆ นี่ ผมไม่อาจเรียกคุณว่าเนี่ยเฟิงได้อีกแล้ว แบบนี้มันเอาเปรียบเกินไป! สู้เอาแบบนี้ดีกว่า เรียกคุณว่าลูกพี่เนี่ยเป็นอย่างไร?”

นั่นก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ มีอะไรต่างกัน

“ผมเด็กกว่าพี่เฟิง ผมยังคงเรียกว่าพี่เฟิงดีกว่า!”

เหลยจ้านแย้มยิ้ม เดินตามอยู่ข้างกายเนี่ยเฟิงราวกับผู้ติดตามตัวน้อย

เนี่ยเฟิงถอนหายใจ “เอาเถอะ พวกคุณชอบอย่างไรก็เรียกผมอย่างนั้นแล้วกัน ผมไม่มีความเห็น”

พวกเขาเดินมาถึงที่ลานฝึกซ้อม พวกลูกศิษย์เริ่มฝึกซ้อมรอบใหม่อีกครั้ง ต้องบอกว่า ศาสตร์มวยไทยเป็นศาสตร์ที่เปิดเผยอย่างแท้จริง ออกหมัดมีพลัง พิถีพิถันเป็นพิเศษ

ทว่า……

“หมัดนี้ดูไปก็สวยงามดี แต่แรงที่ใช้ยังไม่สูงพอ ไร้หนทางที่จะทำให้คู่ต่อสู้บาดเจ็บหนักได้”

พอเนี่ยเฟิงพูดคำนี้ออกมา เหลยเทียนก็ดวงตาเป็นประกาย!

เขารู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นคนที่ร้ายกาจมาก ไม่อย่างนั้นเนี่ยเฟิงจะล้มเสือได้ง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร?

คนแข็งแรงอย่างเสือ แม้แต่ชายเสื้อเนี่ยเฟิงก็ยังแตะไม่ได้ด้วยซ้ำ

เหลยเทียนถามทันทีว่า “อย่างนั้นควรจะออกอย่างไร? ลูกพี่เนี่ย คุณสาธิตให้ดูหน่อยได้ไหม?”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า เขากลับไม่ได้ถือสาเลยสักนิด ที่จะแสดงวิชาหมัดมวยออกมาต่อหน้าเหลยเทียน เขาออกหมัดได้รวดเร็วและดุดันยิ่ง รุนแรงเป็นพิเศษ ทำให้คนรู้สึกใจสั่นขึ้นมา!

เหลยเทียนเองก็เป็นคนที่ฝึกวิชามานานขนาดนั้น ย่อมมองแวบเดียวก็มองออกว่าหมัดนี้ของเนี่ยเฟิงหมดจดอย่างยิ่ง

“สุดยอด!”

“แค่ปรับแก้นิดหน่อยเท่านั้น โดยภาพรวมยังคงไม่มีปัญหาอะไร แต่การฝึกยุทธควรเน้นหนักไปที่ความละเอียดอ่อน ยิ่งเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่กลับยิ่งไม่ยุ่งเหยิงสับสน”

สิ่งที่เนี่ยเฟิงพูดมาช่างมีเหตุผลอย่างยิ่ง

เหลยเทียนเองก็รู้ตัวแล้วเช่นกันว่าคนคนนี้ที่ลูกชายตนเองผูกมิตรด้วยคือยอดฝีมือที่เก่งกาจอย่างยิ่ง

และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะสามารถเรียกเขามาที่สถานฝึกยุทธได้อีก เหลยเทียนจึงหยิบเอาสถานฝึกซ้อมของตนเองที่มีใจแต่ไร้กำลังออกมาเชิญเนี่ยเฟิงไปสอนเสียเลย

สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงคือ ปัญหาเหล่านั้นที่กวนใจเขามาเป็นเวลานาน ถึงกับแก้ไขได้อย่างง่ายดายเมื่ออยู่กับเนี่ยเฟิง!

นี่เป็นสิ่งที่เหลยเทียนคาดไม่ถึงเช่นกัน!

การสอนนี้ของเนี่ยเฟิง สอนไปถึงช่วงบ่าย ตกเย็นพวกเขายังไปทานข้าวด้วยกันอีกด้วย

ปริมาณอาหารที่คนฝึกยุทธทานจะมากกว่าผู้อื่นเสมอ สมกับได้ชื่อว่าราชากินจุอย่างแท้จริง

บนโต๊ะอาหาร เหลยเทียนยังบอกว่าจะชวนเนี่ยเฟิงไปดูการแข่งชกมวย

“ผมเคยชวนแล้ว! เพียงแต่พี่เฟิงบอกว่าวันนี้ยังมีธุระต้องไปทำ ดังนั้นจึงไม่อาจไปกับพวกเราได้ เฮ้อ ช่างน่าเสียดายจริงๆ คืนนี้ราชาอะไหลเป็นเจ้าภาพเสียด้วย!”

เหลยเทียนได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกเสียดายอยู่บ้างเช่นกัน “งั้นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นลูกพี่เนี่ยก็ไปทำธุระตัวเองเถอะ! ไม่เป็นไร!”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ไว้วันหลังมีเวลาว่างผมจะมาเที่ยวอีก”

เวลานี้ท้องฟ้ามืดแล้ว แล้วก็เป็นเวลาที่เนี่ยเฟิงจะไปจัดการเจ้าหมอนั่นเช่นกัน

เนี่ยเฟิงมาถึงที่บ้านของพวกเฉากวงหมิง เพียงแต่ในบ้านของพวกเขาคนจากไปหมดแล้ว มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ

“คิดจะมาหาพวกเรา ก็มาที่สถานต่อสู้ใต้ดินสิ!