เฟยหลงถูกประเมินต่ำไป แต่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกโกรธ แต่กลับรู้สึกสับสนแทน
คนอื่นๆ ไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้ได้ เพราะฐานะของพวกเขาถูกเปิดเผยแล้ว พวกเขาเดินออกจากที่ซ่อนอย่างเศร้าซึม
เนี่ยเฟิงผลักเฟยหลงออกมา ทั้งสิบคนมารวมตัวกันโดยอัตโนมัติ จัดระเบียบแถวจากเตี้ยไปสูง
สไตล์การแต่งตัวของเนี่ยเฟิงดูธรรมดาที่สุด แต่เขาสวมหน้ากาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงหน้าตาเป็นอย่างไร
“พวกคุณทุกคนเป็นกลุ่มที่ยอดเยี่ยมที่สุดหรือเปล่า? ทำไมถึงได้ย่ำแย่แบบนี้?”
เนี่ยเฟิงอดถอนหายใจไม่ได้ เมื่อเทียบกับนักฆ่าเหล่านั้นที่เขาพามาด้วย พวกเขาก็ไม่เท่าไหร่
“ท่านครับ! พวกเราไม่ได้แย่นะครับ!”
ตอนนี้เฟยหลงตระหนักแล้วว่า เขายอมรับคำพูดนี้ไม่ได้ รู้สึกว่าตนเองโดนสบประมาท
“พวกคุณลอบโจมตีผมก่อน แต่ยังถูกผมกวาดเรียบไม่เหลือ แบบนี้คุณยังว่าไม่แย่อีกเหรอ? จะให้ผมชื่นชมพวกคุณเหรอ?”
เนี่ยเฟิงยักไหล่
เฟยหลงพูดไม่ออกกับคำพูดของเนี่ยเฟิง
ชิงเหนี่ยวก็รู้สึกละอายใจเช่นกัน เมื่อครู่ตอนที่เธอเหนี่ยวไก ก็มั่นใจว่าจะชนะ แต่คิดไม่ถึงว่าจะยิงถูกคนของตัวเอง
ทำไมนะ?
ชิงเหนี่ยวไม่เคยเห็นคนปกติที่มีความเร็วขนาดนี้มาก่อน
“คุณงงมากเหรอ?”
เนี่ยเฟิงสังเกตเห็นสายตาของชิงเหนี่ยว เขาจึงเดินเข้าไปหาชิงเหนี่ยว ชิงเหนี่ยวพยักหน้า “ครับผู้กอง! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงมีความเร็วขนาดนี้!”
“ถามได้ดี”
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “นี่เรียกว่าพลังงานแฝง พลังงานแฝงของคนเราไม่มีขีดจำกัด คุณรู้สึกว่าความเร็วในการวิ่งของคุณเร็วที่สุดแล้วในตอนนี้ แต่ก็ยังช้ากว่าตอนที่คุณวิ่งหนีตายมาก การเตรียมพร้อมตลอดเวลาเท่านั้นที่จะทำให้คุณเร็วขึ้นจนถึงเร็วที่สุด”
“แต่นี่ไม่ใช่ในสนามรบ…”
เสวียนอู่บ่นพึมพำ
“ดังนั้นถึงได้บอกว่าพวกคุณนั้นใช้ไม่ได้”
เนี่ยเฟิงถอนหายใจ เดิมทีเขาคิดว่าคนที่หน่วยเหนือส่งมาน่าจะไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ตอนนี้ดูท่าทางจะแย่มากจริงๆ
“อย่างพวกคุณเนี่ย ได้รับการฝึกอย่างเป็นระบบมาก แม้ว่าพวกคุณเข้าสู่สนามรบแล้ว แต่ก็ยังคงยึดมั่นในกฎเกณฑ์ นั่นไม่ค่อยดี”
แม้ว่าเฟยหลงจะไม่พอใจเนี่ยเฟิง แต่เขาก็รู้สึกเพียงว่าเนี่ยเฟิงประเมินพวกเขาต่ำไป
เพราะพวกเขาต่างก็มีข้อดีของตัวเอง!
“ช่างมันเถอะ นับว่าเป็นโชคร้ายของผมที่ได้สอนพวกคุณ”
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากพวกเขา เขาก็รู้สึกพอใจกับสิ่งนี้มาก เพราะพวกเขาเป็นทหาร ดังนั้นจึงยอมเชื่อฟังคำสั่งเป็นการสะท้อนกลับตามเงื่อนไข
เทียบกับนักฆ่าที่เขาพามาก่อนหน้านี้ มันดีกว่าเล็กน้อย และแย่กว่าเล็กน้อยเช่นกัน
“มาทำความรู้จักกันก่อน ต่อไปนี้ผมจะเป็นครูทหารของพวกคุณ พวกคุณสามารถเรียกผมว่าราชามังกร”
เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็เงยหน้าขึ้น “พวกคุณแนะนำตัวหน่อยซิ”
“ท่านครับ! ผมชื่อชิงเหนี่ยว”
ชิงเหนี่ยวเป็นเซียนมือปืน มีทักษะการใช้ปืนที่ยอดเยี่ยม
“ท่านครับ! ผมชื่อเฟิ่งหวง”
ทักษะการต่อสู้ของเฟิ่งหวงนั้นแข็งแกร่งมาก
“ท่านครับ! ผมชื่อหยิวเสีย”
ชายคนนี้ดูผอมไปนิด แต่เขามีความเร็วมาก ความแข็งแรงของร่างกายก็ดีมาก
“ท่านครับ! ผมชื่อทูจิ้ว”
แม้ว่าชื่อของเขาคือทูจิ้ว แต่เขามีหน้าตาที่หล่อเหลามาก เขาเป็นทหารอากาศ
“ท่านครับ! ผมชื่อหม่างซือ”
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง พลางมองไปยังชายคนนั้น เขาดูอำมหิตมาก มือค่อนข้างหยาบกร้าน ช่วงล่างมั่นคง เป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มา
“ท่านครับ! ผมชื่อเฟยหลง”
เฟยหลงเป็นคนที่ใช้อาวุธไร้ดินปืนเมื่อครู่ แม้ว่าจะมีความเร็วมาก แต่ก็ยังขาดไปเล็กน้อย
พวกที่เหลือก็ล้วนมีความสามารถของตัวเอง ล้วนเป็นบุคคลผู้โดดเด่นและเกรียงไกรที่ถูกคัดเลือกมา
“อยากรู้เกี่ยวกับตัวผมมากใช่ไหม? ว่าผมมาเป็นครูทหารของพวกคุณได้ยังไง?”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็โบกมือให้ชิงเหนี่ยว “ขอปืนของคุณหน่อย”
ชิงเหนี่ยวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นปืนของเขาให้ ไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงต้องการจะทำอะไร
“ตรงนั้นมีไฟถนนอยู่ ห่างจากพวกเราประมาณหนึ่งพันเมตร กระสุนเปล่าไม่ใช่กระสุนจริง กำลังไม่แรงมาก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะยิงถูกไฟถนน”
บวกกับเป็นเวลากลางคืน มีหมอกหนาและทัศนวิสัยยังต่ำ การจะยิงถูกน่าจะมีแค่ในนิยาย
เนี่ยเฟิงยกปืนขึ้นอย่างไม่คาดคิด ยิงด้วยมือข้างเดียว แล้วไฟถนนก็แตก!
ชิงเหนี่ยวอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ!
“ขอดาบฟันผีเสื้อของคุณ”
หลังจากคืนปืนไรเฟิลให้กับชิงเหนี่ยว เขาเล่นกับดาบฟันผีเสื้อ “อาวุธไร้ดินปืนมีข้อได้เปรียบอย่างมากในการต่อสู้ แต่คุณช้าเกินไป แล้วยังอาจถูกฆ่าก่อนที่คุณจะชักมันออกมาด้วยซ้ำ”
แม้ว่าเฟยหลงจะรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่วิธีที่เนี่ยเฟิงเล่นกับดาบของเขานั้นยอดเยี่ยมที่สุด จากนั้นดาบเล่มนี้ก็เจาะเข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์ ตรงใจกลางของเครื่องหมายบวกบนตู้คอนเทนเนอร์
“ไปเอากลับมา”
เนี่ยเฟิงเชิดคางขึ้น เฟยหลงรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจ ในใจคิดว่าแบบนี้เขาก็ทำได้ แต่เมื่อเขาเดินไปถึงด้านข้างของตู้คอนเทนเนอร์ เขาก็ถึงกับอึ้งไป
พลังขนาดนี้! ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?
เฟยหลงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดึงมีดออกมา เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก จิตใจยังกระเจิดกระเจิง
“หยิวเสีย คุณมานี่ซิ”
เนี่ยเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วบอกให้หยิวเสียก้าวออกมาจากแถว
หยิวเสียไม่พูดมาก แต่ก็มั่นใจในตัวเองเช่นกัน เขาไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะเก่งรอบด้านเช่นนั้น
“คุณไม่ค่อยพอใจผมใช่ไหม? พวกเราจะไม่ถ่อมตัว ผมจะให้โอกาสคุณ โจมตีผม”
หยิวเสียเลิกคิ้วขึ้น “ครูครับ คุณแน่ใจเหรอ?”
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “แน่นอน”
หยิวเสียคว้าโอกาสอันดีในการสั่งสอนบทเรียนให้เนี่ยเฟิง ในสายตาของเขา คนคนนี้ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ดูหนุ่ม เสียงก็ดูอ่อนกว่าวัย เขามีดีอะไรถึงมาเป็นครูทหารของพวกเขาได้?
เซียนมือปืน มีดบิน ใช้เวลาไม่นานก็สามารถเรียนรู้ได้
“งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ!”
หยิวเสียพูดจบ ก็โจมตีกระบวนท่า “ขโมยฟ้าเปลี่ยนวัน” อย่างห้าวหาญ!
แต่เนี่ยเฟิงคว้าข้อมือของหยิวเสียไว้โดยไม่คาดคิด ทุกคนได้ยินเพียงเสียง “กร๊อบ”! มือของหยิวเสียหลุดออกจากข้อต่อ!
หยิวเสียผู้ว่องไวไม่ทันได้ตอบโต้!
เมื่อเขารู้สึกถึงความเจ็บปวด เนี่ยเฟิงก็ถีบเขากระเด็นแล้ว!
“ช้าเกินไป”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว “แบบนี้ก็ตายในสนามรบได้ทุกเมื่อ”
หยิวเสียได้รับการฝึกฝนมาก่อน ช่วงล่างของเขามั่นคงมาก แต่เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกถีบกระเด็น!
เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้น แค่รู้สึกว่าภายในร่างกายของเขาปั่นป่วน และเจ็บปวดจนทนไม่ไหว
เนี่ยเฟิงเดินเข้าไป คว้ามือของหยิวเสียกลับมาอย่างคล่องแคล่ว แล้วทำให้เลือดลมเดินสะดวก “คุณควรจะดีใจที่ผมใช้พลังไม่เต็มที่ ไม่งั้นคุณก็ตายไปแล้ว”
ตอนนั้นเองที่หยิวเสียรู้สึกถึงความน่ากลัว!
“พวกเราถือว่าได้พบกันอย่างเป็นทางการแล้ว ผมยังมีความมั่นใจในตัวพวกคุณอยู่บ้าง ฉันจะฝึกพวกคุณเป็นเวลาสามเดือน ถ้าใครอยากถอนตัว ก็ให้ถอนตัวเสียแต่เนิ่นๆ”
พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นพวกหัวกะทิ แล้วจะถอนตัวได้อย่างไร?
“ในเมื่อไม่มีใครถอนตัว งั้นก็ดี ตอนนี้พวกคุณเป็นลูกน้องของผม ไม่ว่าคุณจะมีสถานะใด พวกคุณไม่ใช่ทหารอีกต่อไป”
เนี่ยเฟิงดีดนิ้ว คนชุดดำหลายสิบคนเดินออกมาจากเงามืด
เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่นั้นปักลายมังกร ที่เป็นเอกลักษณ์มาก
“ร่างกายของพวกคุณไม่ดีพอ ผมวางแผนไว้ให้พวกคุณแล้ว นี่คือครูของพวกคุณ ฝึกตามระบบก่อนครึ่งเดือน อีกครึ่งเดือนหลังผมจะมอบหมายภารกิจให้คุณ”
เนี่ยเฟิงอ่อนคลายเส้นเอ็นและกระดูก “อย่าชะล่าใจ ไม่อย่างนั้นคุณจะตาย”
ทหารเหล่านี้ ไม่คู่ควรที่จะให้เนี่ยเฟิงสอนด้วยตัวเอง
