ฝูยานหรงถึงตระหนักได้ว่าเธอกำลังนอนอยู่บนที่นอนบนพื้นของเนี่ยเฟิงจริงๆ
ฝูยานหรงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลย
เธอลุกขึ้นจากพื้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ “มันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉัน! ฉันจะไปล้างหน้าแปรงฟัน!”
ฝูยานหรงพยายามลุกขึ้น แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิต
เนี่ยเฟิงรู้สึกขบขัน แต่ก็ถึงเวลาต้องลุกจากเตียงแล้ว เดี๋ยวยังต้องไปเรียนที่โรงเรียนอีก
หลังจากเนี่ยเฟิงเก็บเตียงเรียบร้อย สวมใส่เสื้อผ้าที่ตากแห้งเมื่อคืนนี้แล้ว ตากมาทั้งคืน เสื้อผ้าชุดนี้จึงแห้งตั้งนานแล้ว
ฝูยานหรงใช้เวลานานในการจัดการตัวเอง พอออกมาก็ได้กลิ่นไข่ดาว เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อย
“ในเมื่อตื่นแล้วก็มากินอาหารเช้ากันเถอะ”
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกำลังกินบะหมี่ในชาม ยังมีไข่ดาวอีก
“คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”
“ดูคุณพูดเข้าสิ ผมไม่เพียงแต่ทำอาหารได้ แต่ยังมีประกาศนียบัตรพ่อครัวหลากหลายประเภทอีกด้วยนะ”
ในฐานะที่เนี่ยเฟิงเป็นนักฆ่า ดังนั้นเขาจึงต้องเชี่ยวชาญในทุกสิ่ง
“ก็แค่บะหมี่ชามเดียวเองไม่ใช่เหรอ? จะอร่อยสักแค่ไหน ดูสิว่าคุณจะโม้หรือเปล่า”
ฝูยานหรงบุ้ยปาก แต่พอเธอได้กินบะหมี่ ก็รู้สึกว่าน้ำซุปอร่อยมาก เธอรู้ดีว่ามีส่วนผสมอะไรบ้างในตู้เย็น เขาทำมันออกมาได้อย่างไร?
หรือว่าที่เนี่ยเฟิงพูดมาจะเป็นความจริง?
พวกเขาทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จแล้วค่อยมาที่โรงเรียน ฝูยานหรงวางแผนไว้ว่าพอเลิกเรียนแล้ว เธอจะไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เนี่ยเฟิง
ความจริงวิชานี้เนี่ยเฟิงทนเรียนต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะสำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว วิชาเหล่านี้ไม่ได้เอื้อประโยชน์อะไรให้กับเขาเลย
หลังเลิกเรียน เสี่ยวจิ้งเข้ามาคุยกับฝูยานหรง เธอมองที่ฝูยานหรงด้วยสายตายั่วเย้าอยู่ตลอดเวลา “เฮ้อ เนี่ยเฟิงเป็นคนดีมากเลยนะ เธอไปที่ไหนเขาก็ไปที่นั่น”
ฝูยานหรงพูดไม่ออก เหตุผลที่เนี่ยเฟิงตามเธอไปก็เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของเธอเท่านั้นเอง
“เออใช่หรงหรง พวกเราไปกันเถอะ…”
เสี่ยวจิ้งยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยว นี่เป็นสัญญาณลับระหว่างสาวๆ พวกเธอนัดแนะไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน
ฝูยานหรงลุกขึ้น เนี่ยเฟิงก็ตามไปด้วย
เสี่ยวจิ้งแปลกใจเล็กน้อย “ล้อเล่นหรือเปล่า? ไปเข้าห้องน้ำก็จะตามไปด้วยเหรอ?”
แม้ว่านี่ยเฟิงจะหล่อเหลามาก และให้ความรู้สึกปลอดภัย แต่แบบนี้มันห่วงแฟนมากเกินไปหรือเปล่า? แฟนจะไปไหนเขาก็ต้องตามไปด้วย มันดูไม่ค่อยปกติจริงๆ
สีหน้าของเสี่ยวจิ้งค่อนข้างแย่ ฝูยานหรงไม่รู้จะอธิบายให้เนี่ยเฟิงฟังอย่างไร
“คุณเฝ้าอยู่ในห้องเรียนก่อน พวกเราแค่ไปเข้าห้องน้ำเท่านั้น”
ฝูยานหรงจ้องเขม็งใส่เนี่ยเฟิงด้วยความโมโห
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้ว “ไม่ได้ ผมต้องตามไปด้วย”
“คุณ คุณนี่มันเกินไป…”
เสี่ยวจิ้งไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี แฟนหนุ่มของเธอตึงเกินไปหรือเปล่า?
“ไปเข้าห้องน้ำ! คุณไม่ต้องตามมา เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว!”
ไม่ว่าจะพูดอย่างไรฝูยานหรงก็ไม่ยอมถอย เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง พอพวกเธอออกไป เขาก็ตามไปทันที
“หรงหรง เมื่อคืนวานฉันคิดว่าเนี่ยเฟิงเป็นคนดี แต่ตอนนี้รู้สึกเขาทำตัวเป็นเจ้าของเกินไปหรือเปล่า? เธอระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ”
คนประเภทนี้อาจจะสุดโต่งมากไปหน่อย ถ้าหากเกิดทำอะไรขึ้นมา แล้วจะทำอย่างไร
ฝูยานหรงโบกมือ “ไม่มีอะไร อีกอย่างเขาไม่ใช่แฟนของฉัน”
“หา? ไม่ใช่แฟนของเธอ? แล้วเมื่อคืนเขามาอยู่กับเธอทำไม? ฉันเห็นเขาห่วงใยเธอแบบนั้น ไม่เหมือนว่าจะไม่ชอบเธอเลย!”
เสี่ยวจิ้งขึ้นเสียงสูงในทันที
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนเป็นเรื่องปกติ เขาเป็นหลานชายของเพื่อนของปู่ของฉัน ก็เท่านั้นเอง”
ฝูยานหรงไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้เสี่ยวจิ้งฟัง ถึงอย่างไรเหตุผลที่เนี่ยเฟิงอยู่กับเธอก็เพื่อปกป้องเธอ
แต่ถ้าเธอบอกเสี่ยวจิ้ง เสี่ยวจิ้งจะต้องซักไซ้ขุดคุ้ยเรื่องอย่างถึงที่สุด ถึงตอนนั้นมีร้อยปากก็เถียงไม่ขึ้น
“ช่างมันเถอะ ในเมื่อไม่ใช่ก็ดีแล้ว เขาเป็นคนสุดโต่ง เธออย่าไปอยู่กับคนแบบนี้เด็ดขาด ต่อไปแม้แต่การติดต่อทางสังคมตามปกติก็อาจจะทำไม่ได้”
ทั้งสองคุยกันพลางเดินมาถึงห้องน้ำ
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงได้แอบเฝ้าสังเกตอยู่ในมุมมืด พวกเขามีวิธีการสังเกต ตำแหน่งยืน และทิศทางการมองของตนเอง เส้นทางหลบหนีโดยรอบไม่รอดพ้นจากสายตาของเขา
ทีมนักฆ่าไม่เพียงแต่ต้องรับงานสังหารเท่านั้น แต่ยังรับทำงานเพื่อคุ้มครองผู้คนหรือสิ่งของด้วย
เนี่ยเฟิงไม่เคยได้คุ้มครองคนอื่นแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว
คุณท่านขาหัก อีกฝ่ายเตรียมตัวมาอย่างดี ถ้าไม่อย่างนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่สำนักมังกรจะสืบอยู่นานก็ยังสืบไม่พบ
ดังนั้นอีกฝ่ายต้องกลับมาอีกแน่นอน แม้ว่าจะไม่รู้จุดประสงค์ของพวกเขา แต่เขาก็จำเป็นต้องรับรองความปลอดภัยของฝูยานหรง
หลังจากฝูยานหรงเข้าห้องน้ำเสร็จก็ออกมาล้างมือ “เสี่ยวจิ้ง? เธอเสร็จหรือยัง? เสี่ยวจิ้ง?”
ฝูยานหรงรออยู่ในห้องน้ำสักพัก แต่ไม่เห็นเสี่ยวจิ้งพูดอะไร เธอรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เสี่ยวจิ้งเป็นคนพูดมาก เธอเอาแต่พูดทั้งวันไม่หยุด เมื่อครู่ก็ยังพูดอยู่เลย แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็เงียบไป มันแปลกๆ
ฝูยานหรงหน้านิ่วคิ้วขมวด “เสี่ยวจิ้ง?”
ในเวลานี้ กองน้ำสีแดงเข้มแผ่กระจายออกมาจากพื้นกระเบื้องในห้องน้ำ
หัวใจของฝูยานหรงเต้นดัง “ตุ้บตุ้บ”!
“เสี่ยวจิ้ง!”
ฝูยานหรงอยากจะวิ่งหนีตามสัญชาตญาณ แต่เสี่ยวจิ้งยังอยู่ข้างใน! ถ้าเธอตอนนี้ออกไปแบบนี้ เสี่ยวจิ้งจะไม่ตกอยู่ในอันตรายหรอกหรือ?
“นั่นใครน่ะ! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
ฝูยานหรงตะโกนใส่ด้วยความโมโห ในเวลานี้ ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เสี่ยวจิ้งนั่งอยู่บนโถส้วม ถูกคนปาดคอ เลือดสาดกระจัดกระจาย!
ฝูยานหรงจะเคยเห็นภาพนองเลือดเช่นนี้มาก่อนได้อย่างไร? เธอสะดุ้งเฮือกรีบวิ่งเข้าไปหา “เสี่ยวจิ้ง! เสี่ยวจิ้ง!”
ในขณะนั้นเอง ฝูยานหรงรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของบุคคลนั้น!
แต่คราวนี้เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่น่ากลัวเกาะติดตัวเธออย่างแท้จริง!
ฝูยานหรงเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มัดผมหางม้าสีดำ สวมหน้ากาก ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนพวกเธอ กำลังนั่งยองๆ อยู่ที่ด้านข้างผนังกั้นห้อง และมองมาที่เธอ
พอเห็นฝูยานหรงมองมาที่ตน ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้ม ดวงตาของเธอบิดเบี้ยว เผยให้เห็นลำแสงประหลาด!
“เนี่ยเฟิง!”
ฝูยานหรงรู้สึกตามสัญชาตญาณว่าตนเองนั้นไม่ใช่คู่ต่อกรกับผู้หญิงคนนี้!
เธอไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงอยู่ข้างกายเธอหรือไม่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่น!
ร่างของผู้หญิงคนนั้นยืดหยุ่นได้อย่างแปลกประหลาด ราวกับว่าไม่มีกระดูก เธอไถลลงจากประตู แล้วเอากำปั้นกระแทกเข้าที่ตัวของฝูยานหรง!
ฝูยานหรงหลบหลีกโดยสัญชาตญาณ แต่ความเร็วของอีกฝ่ายนั้นเร็วกว่า!
กำปั้นที่ควรจะโดนใบหน้าของฝูยานหรงกระแทกเข้าที่หัวไหล่ของเธอ!
กำปั้นนั้นหนักราวกับหนึ่งพันเหรียญทอง ขณะที่กระแทกเข้ามา ฝูยานหรงก็ได้ยินเสียงกระดูกแตก!
ความเจ็บปวดอันน่ากลัวแผ่ซ่านไปทั่วราวกับระเบิด!
ตัวของเธอกระแทกเข้ากับประตูห้องน้ำ!
เจ็บปวดเหลือเกิน!
เธอไม่ใช่คู่ต่อกรของคนคนนี้!
