ผู้หญิงดูมีความสุขมาก ยังคงชกต่อไป!
เธอหลบไม่พ้นแล้ว! ร่างกายของฝูยานหรงอ่อนแอเกินกว่าจะตอบโต้!
เธอเคยคิดว่าตัวเองเก่งกาจ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองนั้นน่าตลกแค่ไหน!
และในเวลานี้เอง เนี่ยเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน!
“มาทำร้ายคนของข้าเหรอ? ถามข้าหรือยัง?”
เนี่ยเฟิงยกเท้าถีบ!
“ไม่มีประโยชน์! เธอเร็วเกินไป!”
“โครม!”
ผู้หญิงคนนั้นกระแทกประตูห้องน้ำ ผนักกั้นห้องน้ำพังตัวลงทันที!
เนี่ยเฟิงทำได้อย่างไร?
หญิงสวมหน้ากากตะลึงงันชั่วครู่ เขาโจมตีถูกตนได้?!
เนี่ยเฟิงย่อมรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความเร็วพอสมควร แต่เนี่ยเฟิงนั้นเร็วกว่าเธอ!
“อา!”
ฝูยานหรงรู้สึกได้ว่าตนเองถูกมืออันเย็นเฉียบคว้าจับไว้ เธอสะดุ้งโหยง! ปรากฏว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีพรรคพวกอีก!
“ปล่อยเธอไป!”
เนี่ยเฟิงนั้นโกรธอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าในห้องน้ำแห่งนี้จะมีหญิงสวมหน้ากากห้าคน! และพวกเธอก็สวมเครื่องแบบของโรงเรียน หน้าตาคล้ายๆ กัน!
ในเวลานี้มีคนมาเข้าห้องน้ำ เด็กหญิงหลายคนถูกหญิงสวมหน้ากากควบคุมตัวไว้ ในเวลานี้เนี่ยเฟิงยังถูกหญิงสวมหน้ากากคนหนึ่งขวางไว้เช่นกัน!
พวกเธอชักใบมีดออกมา แล้วปาดลำคอของเด็กหญิงหลายคนนั้นโดยไม่รีรอ!
“เนี่ยเฟิงไม่ต้องสนใจฉัน! พวกเธอสำคัญกว่า! ช่วยพวกเธอด้วย!”
ฝูยานหรงรู้ว่าตนเองหมดหนทางดิ้นรนอีกต่อไป แต่เธอไม่น่าจะตกอยู่ในอันตราย! ด้วยความแข็งแกร่งของหญิงสวมหน้ากากเหล่านั้น หากเมื่อครู่ต้องการจะกำจัดเธอก็คงทำไปแล้ว เหตุใดถึงต้องรอนานขนาดนี้?
เนี่ยเฟิงมองไปยังบรรดาเด็กหญิงที่ถูกปาดคอ เสี่ยวจิ้งที่นั่งอยู่บนชักโครก หากไม่ได้รับการรักษาก็มีแต่จะต้องตาย!
เขากำหมัดแน่น มองดูฝูยานหรงถูกพาตัวไป
เนี่ยเฟิงทุบขอบประตูอย่างแรง แล้วหยิบเข็มเงินออกมาทันที เพื่อห้ามเลือดให้บรรดานักเรียนหญิงก่อน จากนั้นเขาก็โทรหาโรงพยาบาลทันที
เขายังต้องไปโรงพยาบาลด้วย เพราะเข็มเงินนั้นคอยปกป้องหลอดเลือดหัวใจของเด็กหญิงหลายคนไว้ ถ้ามันถูกดึงออกระหว่างผ่าตัด เสี่ยวจิ้งอาจจะถึงแก่ชีวิตได้
“สืบได้ความแล้วหรือยัง?”
กลุ่มคนนั้นต่างจากที่เคยเห็นมาก่อน เก็บตัวเงียบไร้เสียงไร้ข่าวคราว เคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน บวกกับอยู่ในห้องน้ำผู้หญิง ดังนั้นสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินจึงถูกจำกัด
พวกเธอคงรออยู่ที่นั่นเป็นเวลานานแล้วสินะ?
“สืบได้แล้ว ราชามังกร พวกเธอคือกลุ่มทหารรับจ้างฟลามิงโก”
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง “ทำงานให้กับใคร?”
“หลัวซู่”
หลัวซู่?
ดวงตาของเนี่ยเฟิงหลิ่วลง ชายผู้นี้เป็นศัตรูตัวฉกาจของบิดาของเขา เคยต่อสู้กับพ่อของเขาเพื่อแย่งชิงทรัพยากรมาโดยตลอด แต่ต่อมาก็พ่ายแพ้ในสนาม
ต่อมาตระกูลเนี่ยสูญเสียเอกราช หลัวซู่ก็ออกจากเมืองจินไห่เช่นกัน ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน คิดไม่ถึงเลยว่าชายผู้นี้จะยังมีชีวิตอยู่!
“อุบัติเหตุรถยนต์ก็เป็นฝีมือของลูกน้องของเขาเช่นกัน”
“ดี ดีมาก เขายั่วยุข้าได้สำเร็จ”
เนี่ยเฟิงถอนหายใจออกมาช้า ๆ ใบหน้าส่องแสงอำมหิตออกมา
“ตามหาพิกัดของเขาทันที ถ้าฝูยานหรงตาย พวกเจ้าก็ตายเช่นกัน”
มีคราบเลือดจำนวนมากบนเสื้อผ้าของเนี่ยเฟิง มันเปื้อนตอนที่เขาช่วยเหลือนักเรียนหญิงเหล่านั้นเมื่อครู่
อันที่จริงกลุ่มทหารรับจ้างฟลามิงโกไม่สนใจจรรยาบรรณในการต่อสู้ กลุ่มนักฆ่ามีกฎเกณฑ์ของตัวเอง พวกเธอทำร้ายคนธรรมดาเพื่อลักพาตัวฝูยานหรง นี่มันมากเกินไปแล้ว จะแตกต่างอะไรกับนักฆ่าเถื่อน?
ภายในกลุ่มนักฆ่าจะมี “ทีมไล่ฆ่า” มืออาชีพ ซึ่งก็คือการกำจัดนักฆ่าที่ทำลายจรรยาบรรณเหล่านี้
และนักฆ่าประเภทนี้ที่ทำร้ายคนธรรมดาเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น ก็ไม่มีสิทธิ์ดำรงอยู่ เพราะจะทำลายชื่อเสียงของพวกนักฆ่ากันเอง
ในขณะนี้ ในคฤหาสน์ย่านชานเมืองของหลัวซู่ ฝูยานหรงถูกขังอยู่ในห้องที่เหลืองอร่ามแวววาว หัวไหล่ของเธอเจ็บปวดอย่างยิ่ง
นั่นเป็นเพราะเธอเพิ่งถูกโจมตีตอนที่ต่อสู้กับหญิงสวมหน้ากาก กระดูกน่าจะหัก ดังนั้นเธอจึงปวดแปลบๆ อยู่ตลอดเวลา
เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน มันดูเหมือนวังที่ไหนสักแห่ง
หลังจากที่หญิงแปลกหน้าเหล่านั้นพาเธอมาที่นี่ ก็หายตัวไปไม่เห็นอีกแล้ว ตอนนี้เธอจนปัญญาจะหนีพ้น เพราะมือของเธอถูกไพล่ไว้ข้างหลังและมัดติดกับเก้าอี้ อีกฝ่ายใช้กุญแจมือ
บวกกับการที่ฝูยานหรงได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
และเธอก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ้งและคนอื่นๆ เป็นอย่างไรกันบ้าง
หญิงสวมหน้ากากเหล่านี้บ้าระห่ำมาก พวกเธอปาดคอเพื่อนนักเรียนหญิงเหล่านั้นที่เข้ามาในห้องน้ำ
ด้วยฝีมือในการรักษาที่เหนือชั้นของเนี่ยเฟิง เขาน่าจะช่วยชีวิตเด็กหญิงเหล่านี้ได้ล่ะมั้ง? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กหญิงเหล่านี้ ฝูยานหรงจะรู้สึกว่าตนเองก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เช่นกัน ความรู้สึกผิดเช่นนี้มันน่าอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“ยินดีต้อนรับสู่วังของข้า เจ้าหญิง”
ในเวลานี้ชายวัยกลางคนที่ถึงแม้จะมีผมหงอก แต่รูปร่างยังได้รับการดูแลเป็นอย่างดีค่อยๆ เดินลงมาจากบันไดของอาคารแบบดูเพล็กซ์ ชายคนนี้ยังมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขา
ฝูยานหรงตื่นตัวขึ้นมาทันที ชายคนนี้คือใครกัน?
“ดูเหมือนคุณจะจำผมไม่ได้ ผมเป็นอาของหลัวซู่”
“หลัวซู่?”
ฝูยานหรงพยายามคิดแล้วคิดอีก แต่ก็นึกสาเหตุไม่ออก
“ชนชั้นสูงมักจะขี้ลืม ตอนเด็กผมยังเคยอุ้มคุณอยู่เลย แต่ตอนนั้นคุณยังเด็ก จำผมไม่ได้ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ถึงอย่างไรตอนคุณเข้าอนุบาล ผมก็ทะเลาะกับพ่อของคุณอยู่บ่อยๆ”
หลัวซู่อดถอนหายใจไม่ได้ “การได้ร่วมงานกับพ่อของคุณและคนอื่นๆ ผมรู้สึกเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด เพราะพวกเขาโง่เขลาและไม่รู้อะไรเลย”
หลัวซู่อดหัวเราะดังลั่นไม่ได้
รอยยิ้มอันน่าหวาดกลัวทำให้ฝูยานหรงนึกอะไรออก เธอกำหมัดแน่นโดยอัตโนมัติ แล้วเบิกตากว้างมองเขา “คุณคือคนบ้าคนนั้น!”
พ่อแม่ของฝูยานหรงเห็นตระกูลเนี่ยทำบุญสร้างคุณงามความดีและได้รับการชื่นชมไปทั่ว ดังนั้นครอบครัวของพวกเขาจึงพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ให้ทุนสนับสนุนสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าหลายแห่ง
พวกเขายังก่อตั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งอีกด้วย ในเวลานั้นพ่อแม่ของฝูยานหรงได้เรียกร้องให้ผู้คนในสังคมเข้าร่วมด้วย หนึ่งในนั้นคือหลัวซู่ที่ร่วมมือกับพวกเขา
หลัวซู่ผู้นี้ดูสุภาพเรียบร้อย สวมแว่นตา เป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัย
พ่อแม่ของฝูยานหรงชอบหลัวซู่มาก เพราะหลัวซู่เป็นคนสุภาพเรียบร้อย มีความรู้และการอบรมมาดี
ทุกสุดสัปดาห์หลัวซู่ก็มาสอนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ของฝูยานหรงก่อตั้งขึ้น
แต่เรื่องเลวร้ายได้เกิดขึ้น หลัวซู่ผู้นี้ได้แอบทำการทดลองของมนุษย์ ซึ่งเป็นเด็กกำพร้าในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
หลังจากที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผย หลัวซู่ก็หลบหนีไป เขาไม่ได้ปรากฏตัวเป็นเวลานาน ฝูยานหรงจำเรื่องนี้ไม่ค่อยได้ เพราะตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป
“คนบ้า? พ่อแม่ของคุณเรียกผมว่าแบบนี้เหรอ? ผมเสียใจจริงๆ”
หลัวซู่อดถอนหายใจไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยอีกต่อไป เขาได้รับประโยชน์มากมายจากการทดลองของมนุษย์
แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนโฉมหน้าไปแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนความชั่วร้ายเอาไว้ในใจได้
“คุณจับฉันมาที่นี่ทำไม!”
ฝูยานหรงรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีรอดได้ ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้
“อันที่จริงผมอยากมองดูคุณเติบโตไปเรื่อยๆ… เพราะในสายตาของผม คุณเป็นเหมือนลูกสาวของผม”
