“นั่นก็ยังเป็นคุณพี่น้องเก่งมากพอล่ะ ผมได้ยินว่าไอ้คนนั้นที่ต่อสู้กับคุณเมื่อกี้ เป็นอันดับที่สามของการแข่งขันวิชาดาบรุ่นที่แล้วนะ ก็เป็นรางวัลที่สามในตอนต้นเช่นกัน คุณถึงขนาดท่าเดียวก็เอาชนะเขาไปแล้ว!”
คนขายดาบคล้อยตามไปทุกอย่างติดตามอยู่ข้างกายเนี่ยเฟิง ตาคู่หนึ่งเขียนเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา
“นี่ก็ไม่มีอะไรเช่นกัน เพียงแค่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีการตื่นตัวกับผมเท่านั้น”
คำพูดเหล่านี้ของเนี่ยเฟิงล้วนเป็นแค่ถ่อมตัวเท่านั้น ถึงแม้ว่าซูซูกิ โคจิโรกระตุ้นจิตสติขึ้นมาจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคู่แข่งของเนี่ยเฟิงเช่นกัน
“ไม่ว่าเป็นยังไง คุณยังคงเก่งมาก! ขอบคุณมากจริงๆ เมื่อกี้ผมยังคิดว่าตนเองจะถูกคนกลุ่มนั้นชกตีจนตายแล้ว ผมล้วนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
เดิมทีเขาก็แค่คิดว่าจะมาหาข้าวกินสักมื้อหนึ่ง ใครจะรู้ว่าข้าวยังไม่ทันได้กิน ยังเกือบจะถูกชกตีจนตาย
“งั้นวันหลังคุณอย่าขายดาบปลอมอีกเลย”
หยูจิงหงพูดอยู่ข้างๆ
ใบหน้าของคนขายดาบแดงขึ้นแล้วแดงขึ้นอีก เขาแอบจ้องมองหยูจิงหงหนึ่งที สาวคนนี้ช่างดูสบายตามากจริงๆ ทำให้คนอดไม่ไหวที่จะมองมากกว่าสองที
“นั่นผมก็ไม่ใช่ปลอมเช่นกันล่ะ เพียงแค่มีบางส่วนขายส่งจากอินเทอร์เน็ตเท่านั้น ก็แค่อุปกรณ์การแสดง จะเอามาใช้ชกต่อยกันย่อมใช้ไม่ได้จริงๆ อ่าใช่แล้ว ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเอง ผมคือเสี่ยวเฮย พวกคุณชื่ออะไรเหรอ?”
“ผมชื่อเสี่ยวเฟิง” เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้มหนึ่งที
“จิงหง” หยูจิงหงเชิดคางแล้วเชิดคางอีก
เสี่ยวเฮยคิดอยู่ในใจว่าพวกเขาทั้งสองคนยังระวังกับตัวเขาเองอยู่ล่ะ ชื่อที่พูดออกมาก็ไม่ได้เป็นชื่อจริง
แต่ไม่ว่าเป็นยังไง ก็ถือว่าพวกเขารู้จักกันแล้ว “นี่พวกเราไปดื่มน้ำชาพักผ่อนที่ร้านน้ำชาข้างหน้าสักหน่อยเถอะ?”
ที่นี่นอกจากวิลล่าดาบขวัญแล้ว ยังมีพ่อค้าไม่น้อยขายขนมขบเคี้ยว ของที่ระลึกต่างๆอยู่ที่นี่ นอกจากนี้แล้วยังมีร้านน้ำชาที่ให้หยุดพักเหนื่อยกับโรงแรมที่ให้เข้าพัก
เพราะว่าที่นี่ยังมีระยะทางห่างไกลกันกับเขตตัวเมืองช่วงหนึ่ง ด้วยเหตุนี้คนที่มาดูการแข่งขันหรือว่ามาเข้าร่วมการแข่งขันล้วนจะจองห้องอยู่ที่นี่
เนี่ยเฟิงยังมีเรื่องจะปรึกษาหารือกับหยูจิงหงพอดี ดังนั้นทั้งสองคนมาที่ร้านน้ำชาที่บริเวณใกล้เคียงนั่งลงมาแล้ว
เมื่อกี้เสี่ยวเฮยไปอย่างรีบเร่งเกินไป นอกจากดาบโบราณที่อยู่ในมือของเนี่ยเฟิง ก็ไม่ได้เอาอย่างอื่นเลย
เนี่ยเฟิงเดินไปสักพัก จึงจำได้ว่าดาบของเสี่ยวเฮยยังอยู่ในมือของตนเอง
“มา คืนดาบให้คุณ” เนี่ยเฟิงพูดจบ ส่งดาบไปให้เสี่ยวเฮย
เสี่ยวเฮยโบกมือต่อๆกัน “ไม่ได้ ไม่ได้ ผมเอาไม่ได้ คุณอย่าให้ผม ดาบนี้ก็คือจะมอบให้คุณล่ะ ถือว่าผมตอบแทนบุญคุณของคุณที่ช่วยชีวิต!”
เนี่ยเฟิงมองออกได้ ในมือเสี่ยวเฮยมีดาบมากมายขนาดนั้น มีเพียงดาบนี้ดีที่สุด
“แต่ว่าผมถือไว้ก็ไม่มีประโยชน์เช่นกัน” เนี่ยเฟิงก็ไม่รู้ว่าจะถือดาบนี้ทำอะไรด้วย
“ฝีมือเหมือนอย่างคุณ ล้วนสามารถเข้าร่วมการแข่งขันวิชาดาบล่ะ! ถ้าหากได้รับรางวัลแล้ว งั้นพวกคุณก็สามารถได้รับการชื่นชอบจากท่านจิ่วเลย ถึงเวลานั้นพวกคุณย่อมราบรื่นมากอย่างแน่นอน!”
ตาทั้งคู่ของเสี่ยวเฮยเปล่งแสงออกมา อธิบายอย่างกระโดดโลดเต้น
เนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงสบตากันหนึ่งที จากนั้นเนี่ยเฟิงซักถามว่า “ดูแล้วพี่เสี่ยวเฮยคุณคุ้นเคยกับสภาพการณ์ของที่นี่มาก?”
พี่เสี่ยวเฮยดื่มน้ำชาหนึ่งที โบกมือแล้วโบกมืออีก “นับไม่ได้ว่าคุ้นเคย แท้ที่จริงการแข่งขันวิชาดาบที่ผ่านมาผมก็จะมาคอยประสมโรงเช่นกัน แต่ก่อนผมล้วนแค่ขายของที่ระลึกเล็กๆน้อยๆเท่านั้น คราวนี้ผมก็มีความคิดที่จะทำเกี่ยวกับดาบเลย”
ก็แค่นึกไม่ถึงยังไม่ได้รับชัยชนะในท้ายสุดก็ตายไปก่อนแล้ว ถูกคุณชายสิบสองจับได้พอดี นี่ก็ช่างโชคร้ายจริงๆ
“หลังจากจัดงานการแข่งขันวิชาดาบนี้แล้ว จะพิจารณาเปรียบเทียบและคัดเลือกแชมป์ รองชนะเลิศ อันดับที่สามออกมากฎกติกาของการแข่งขันก็ง่ายมากด้วย เป็นเกณฑ์คัดออก สุดท้ายผู้เข้าแข่งขันสามคนที่ถูกคัดเลือกออกมา ก็สามารถข้ามระดับท้าสู้กับแชมป์ของรุ่นก่อน ใครท้าสู้สำเร็จแล้ว ระดับชื่อก็จะทำการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง และผู้ที่ได้รับรางวัลสามารถได้รับรางวัลอย่างมหาศาล ยังสามารถได้รับสิ่งที่เล่าต่อๆกันมา…….”
พี่เสี่ยวเฮยจ้องมองทั่วบริเวณจ้องมองแล้วจ้องมองอีกอย่างลึกลับ ต่อจากนี้ซุกเข้าไปพูดเสียงเบาๆว่า “ยาเทพที่เล่าต่อๆกันมา! พูดว่าหลังจากกินแล้ว พลังความสามารถจะเพิ่มขึ้นล่ะ!”
เนี่ยเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา “พี่เสี่ยวเฮย คุณอ่านเทพนิยายมากเกินไปแล้วมั้ง? สมัยนี้ยังจะมียาเทพอะไรล่ะ?”
“ไอ้หยะ! ผมไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ แต่ก่อนผมก็คิดว่านี่อาจแค่หลอกคนอยู่ล่ะ เป็นไปไม่ได้ที่จะมียาขนานวิเศษอะไร แต่หลังจากผมพบเห็นนี่ต้องเป็นจริงแน่นอน!”
พี่เสี่ยวเฮยเลียริมฝีปากที่แห้งๆเลียแล้วเลียอีก และแอบพูดอีกว่า “ยาเทพนี้กินแล้วอายุยืนยาว ไม่เชื่อคุณดูจิ่วเป้ยเล่อสิ! เขาอายุมากแล้ว ดูแล้วกลับเหมือนชายวัยกลางคนที่แข็งแรงบึกบึนคนหนึ่งล่ะ! เส้นผมเขาล้วนไม่ขาว บนใบหน้าก็ไม่มีริ้วรอยอะไรเช่นกัน”
พี่เสี่ยวเฮยย้อนนึกถึงแต่ก่อนพบเจอท่านจิ่วมาครั้งหนึ่ง เขาก็รู้สึกตกใจมาก นี่มีที่ไหนเหมือนคนแก่คนหนึ่งล่ะ?
“ผมไม่ชอบร่วมแข่งขันกับคนอื่น แต่ว่ายาเทพที่คุณพูดผมรู้สึกสนใจมาก”
“ไอ้หยะ! คุณก็ลงแข่งล่ะ! แข่งขันชนะแล้วคุณก็สามารถได้รับรางวัลอย่างมหาศาล! คุณรู้ว่าเงินรางวัลที่หนึ่งมากเท่าไหร่ไหม? หนึ่งร้อยล้านล่ะ!”
พี่เสี่ยวเฮยพอนึกถึงมีเงินรางวัลหนึ่งร้อยล้าน แทบอยากจะลงแข่งขันด้วยตนเองใจจะขาด
เพียงแค่เขาขึ้นมีแต่จะถูกคนฆ่าในเสี้ยววินาทีเท่านั้น เขาไม่ใช่คู่แข่งของคนเหล่านั้น
“เสี่ยวเฟิง ฉันรู้สึกว่าเสี่ยวเฮยพูดถูก พวกเรามาก็มาแล้ว กลับไปมือเปล่ามีความไม่เหมาะสมเล็กน้อย”
หยูจิงหงรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นไปได้มากที่มีความเกี่ยวข้องกับท่านจิ่วเล็กน้อย
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงเพียงแค่ทำให้ซูซูกิ โคจิโรได้รับบาดเจ็บเท่านั้น หลังจากแน่ใจว่าสิ่งที่ไหลออกมาจากบนกายไอ้คนนั้น เป็นเลือดสีม่วง เธอก็เข้าใจแล้ว ไอ้คนนี้เป็นคนทดลองยา
ยิ่งกว่านั้นอีก จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ? ทั้งเป็นคนทดลองยาทั้งเป็นนักดาบอีก จำเป็นต้องมาเข้าร่วมการแข่งขันวิชาดาบอยู่ที่นี่พอดี……
หยูจิงหงมีเหตุผลที่จะสงสัย แท้ที่จริงการแข่งขันวิชาดาบนี้ก็แค่ตบตาคน
ยิ่งกว่านั้นเมื่อกี้พี่เสี่ยวเฮยก็พูดแล้ว ท่านจิ่วคนนั้นปัจจุบันนี้ยังเยาว์วัยมาก คนคนหนึ่งอายุมากแล้วย่อมจะแก่ลงแน่นอน จะเป็นไปได้ยังไงที่มีคนแม้แต่ท่าทางแก่สักนิดก็ไม่มีล่ะ?
“ในเมื่อคุณล้วนพูดเช่นนี้แล้ว ผมไม่ไปดูเหมือนไม่ค่อยเหมาะสมเช่นกัน งั้นก็ได้ ผมไปล่ะ! ผมไม่มีดาบ อาจจะต้องยืมของคุณแล้ว”
เนี่ยเฟิงพูดอยู่ ชี้ไปยังดาบของพี่เสี่ยวเฮยชี้แล้วชี้อีก
“ได้ได้ได้! คุณเอาแต่ใช้ก็พอแล้ว!” ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่เสี่ยวเฮยดีใจมากขนาดไหนแล้ว ดาบนี้แสดงจุดเด่นออกมาได้ เป็นเรื่องที่เขาเฝ้ารอคอยที่สุดเลย
เนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงทั้งสองคนล้วนลงทะเบียนแล้ว หยูจิงหงก็ซื้อดาบสะเปะสะปะมาเล่มหนึ่งเช่นกัน
การแข่งขันของผู้หญิงกับผู้ชายไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ช่วงบ่ายต้องทำการแข่งขัน ล้วนเป็นเกณฑ์คัดออก เนี่ยเฟิงลงสนามแค่อยากจะจบการต่อสู้ให้เร็วๆ เพราะว่าจัดการกับนักดาบเหล่านี้ ไม่มีความหมายอะไรเลยสักนิด
“โอ้พระเจ้า! การแข่งขันชายหญิงของการแข่งขันวิชาดาบในปีนี้ล้วนมีม้ามืด พวกเขาลงสนามไม่จำเป็นต้องใช้ถึงสามนาทีเลยสักนิดก็สามารถโจมตีให้ฝ่ายตรงข้ามทิ้งอาวุธยอมแพ้แล้ว!”
“จริงหรือปลอมล่ะ?”
“ย่อมเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว! คนหนึ่งชื่อว่าเสี่ยวเฟิง คนหนึ่งชื่อว่าจิงหง พวกเรารีบไปดูเถอะ!”
ทุกคนต่างคนต่างแย่งกันวิพากษ์วิจารณ์อยู่ และเนี่ยเฟิงในเวลานี้ก็เช่นดังฟันหัวไชเท้า
แน่นอนแล้ว เขาไม่ได้ฆ่าคน แต่ฟันดาบของฝ่ายตรงข้ามหักโดยตรง เพียงแค่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีดาบแล้ว งั้นก็ไม่มีทางที่จะทำการต่อสู้อีกต่อไป
ในการแข่งขันวิชาดาบที่ผ่านมาโดยประมาณต้องใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ แต่เนื่องเพราะว่ามีเนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงอยู่พอดี ดังนั้นวันนี้ก็จัดการไปได้แล้วส่วนใหญ่
การแข่งขันครั้งนี้อย่างมากก็คือจบกันพรุ่งนี้
เริ่มแรกคนทั้งหลายยังไม่เชื่อว่าจะมีคนที่เก่งมากขนาดนั้น ตลอดจนพวกเขาไปดูการแข่งขันด้วยตนเอง จึงตื่นตะลึงจนไม่รู้ว่าควรพูดอะไรบ้างจึงจะดี
