เนี่ยเฟิงพูดจบก็ถกเสื้อขึ้น บนร่างกายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยระเบิดจริงๆ!
“แกมันบ้า! แกอย่าเข้ามานะ!”
หลัวซู่เอาปืนชี้ไปที่เนี่ยเฟิงแล้วขู่คำราม แต่เนี่ยเฟิงกลับเดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว “ระเบิดนี้เป็นระเบิดรูปแบบใหม่ ถ้าระเบิดขึ้น ที่นี่จะราบเป็นหน้ากลองทันที แกจะลองดูก็ได้”
เนี่ยเฟิงพูดพลางเดินเข้าไป
“หยุดอย่าขยับ!”
ฝูยานหรงเองก็ไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะบ้าระห่ำขนาดนี้
เนี่ยเฟิงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หลัวซู่ก็ไม่กล้ายิง เพราะลูกระเบิดถูกผูกติดไว้กับตัวเนี่ยเฟิง
“ยิงสิ”
เนี่ยเฟิงเชิดคางขึ้นอย่างท้าทาย หลัวซู่รู้สึกตื่นเต้นอยู่ในระดับหนึ่งแล้ว
มือของเขาที่จับปืนไว้กำลังสั่นสะท้านเช่นกัน
“ไม่ยิงเหรอ? เมื่อกี้แกพูดไม่ใช่เหรอ? ว่าจะฆ่าฉัน? มาสิ”
เหมือนคำกล่าวที่ว่า คนไม่มีอะไรจะเสียย่อมไม่กลัวอะไร เนี่ยเฟิงไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย ดังนั้นสถานการณ์ของหลัวซู่ในตอนนี้จึงเป็นฝ่ายถูกกระทำ
หลัวซู่คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะบ้าระห่ำถึงขนาดนี้
ขณะที่หลัวซู่กำลังลังเลอยู่นั้น เนี่ยเฟิงก็ลอบแทงเข็มเงินที่หนีบอยู่ระหว่างนิ้วมือของเขาอย่างฉับพลัน
ก่อนที่หลัวซู่จะทันได้ตอบโต้ ก็ถูกเนี่ยเฟิงสังหารแล้ว! เขาควบคุมปืนของตัวเองไม่ได้เช่นกัน กดเหนี่ยวไก กระสุนถูกเนี่ยเฟิงพอดี!
“เนี่ยเฟิง!”
จะระเบิดแล้วหรือยัง?
ทุกคนตกใจมาก จิตใจของคนที่ดูการไลฟ์สดอยู่รู้สึกเป็นกังวล
แต่การระเบิดนั้นไม่ได้เกิดขึ้น เนี่ยเฟิงปัดฝุ่นบนร่างกายแล้วแสยะยิ้มพูดว่า “ไม่มีอะไร ผมแค่ต้องการทดสอบคุณภาพของเสื้อเกราะกันกระสุนเท่านั้น”
เสื้อเกราะกันกระสุนตัวนี้เย่หรูเสว่เป็นคนให้เขามาก่อนหน้านี้
“ทำไมระเบิดบนตัวคุณถึงไม่ระเบิดล่ะ?”
ฝูยานหรงถามด้วยความสงสัย
“เพราะมันเป็นของปลอม ผมโกหกเขา ใช่แล้ว คุณต้องเข้าใจความคิดของศัตรู สงครามจิตวิทยามีประโยชน์มากในช่วงเวลาวิกฤต เข้าใจไหม?”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็เดินเข้าไปแก้เชือกบนตัวของฝูยานหรง ตรวจดูบาดแผลบนร่างกายของฝูยานหรง “กระดูกของคุณหักแล้ว ผมจะปฐมพยาบาลให้คุณก่อน มันจะเจ็บปวดเล็กน้อย”
เนี่ยเฟิงผ่อนคลายน้ำเสีย ก่อนจะปฐมพยาบาลให้ฝูยานหรง
เมื่อครู่ฝูยานหรงยังรู้สึกปวดมือข้างนั้นอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดเหล่านั้นได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ฉันไม่รู้สึกเจ็บแล้ว!”
ฝูยานหรงตกใจมาก
“หายก็ดีแล้ว”
เนี่ยเฟิงฉีกยิ้ม แล้วพูดกับหูฟังว่า “วันนี้การสอนสิ้นสุดลงแค่นี้ อ้อ กลุ่มที่ถูกสังหารเมื่อกี้นี้คือกลุ่มทหารรับจ้างฟลามิงโก พวกคุณไปตรวจดูอันดับได้”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็ปิดอุปกรณ์สื่อสาร
“คุณกำลังคุยกับใครน่ะ?” ฝูยานหรงถามด้วยความสงสัย
“เพราะคุณรู้จักตัวตนของผม ดังนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังคุณ หน่วยเหนือขอให้ผมช่วยดูแลกองกำลังพิเศษ ตอนนี้ผมให้พวกเขาฝึกความแข็งแกร่ง แต่ละคนแย่มาก แต่พวกเขาก็อวดดีเหลือเกิน เลยถือโอกาสไลฟ์สดวันนี้ให้พวกเขาดู ให้พวกเขาได้รู้ความแตกต่างของตัวเอง”
การที่เนี่ยเฟิงทำเช่นนี้มันมีเหตุผลเช่นกัน
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง! ขอบคุณที่คุณมาช่วยฉัน คุณค้นพบที่นี่ได้ยังไง?”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “พวกเขามั่นใจเกินไป ทิ้งร่องรอยเอาไว้จำนวนหนึ่ง ผมใช้เครือข่ายข่าวกรองสืบหาพิกัดของพวกเขา คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดินได้ไหม?”
ฝูยานหรงพยักหน้า แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ อาจเป็นเพราะเมื่อครู่ถูกมัดไว้นานเกินไป เธอจึงเดินโซเซ
พอเนี่ยเฟิงเห็นว่าเธอกำลังจะล้ม เขาก็เข้าไปอุ้มขึ้นมา “อย่าพยายามฝืนเลย ผมจะพาคุณกลับไปรักษา เมื่อกี้ผมใช้เข็มเงินของผมหมดแล้ว”
เขาพูดพลางพาฝูยานหรงออกไป สำหรับความยุ่งเหยิงของที่นี่ เขาจะมอบให้สำนักมังกรจัดการ
หลังจากขึ้นรถ ฝูยานหรงเพิ่งรู้สึกถึงความเป็นจริง ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีเมื่อครู่ มันเร็วเกินไป
เนี่ยเฟิงนั่งบนที่นั่งคนขับกำลังขับรถอยู่ ขณะที่ฝูยานหรงนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ
“ถ้าคุณง่วงก็นอนพักสักหน่อย ถึงโรงพยาบาลแล้วผมค่อยปลุกคุณ คุณไม่ต้องห่วงพวกเสี่ยวจิ้ง พวกเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว”
ฝูยานหรงรู้สึกซาบซึ้งใจมาก “เนี่ยเฟิง ฉันอยากจะขอโทษคุณ”
ตอนที่เธอพูดเช่นนี้ก็ดูอึดอัดเล็กน้อย “มันเป็นเพราะฉันโทษคุณผิดๆ ฉันยังคิดว่าการตายของพ่อแม่ฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ… ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นเช่นนี้”
ฝูยานหรงบอกเล่าบทสนทนาระหว่างเธอกับหลัวซู่เมื่อครู่ให้เนี่ยเฟิงรู้ พอเนี่ยเฟิงได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจในทันที “เป็นแบบนี้นี่เอง”
“ฉันเลยอยากจะขอโทษกับคำพูดที่ไม่น่าฟังที่ฉันเคยพูดกับคุณในอดีต”
“ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ถ้าเป็นผม ผมก็น่าจะว่าแบบนี้เหมือนกัน”
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสามารถจ้างกลุ่มทหารรับจ้างฟลามิงโกได้งั้นหรือ?
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง ให้คนของสำนักมังกรไปสืบเรื่องนี้ต่อไป
ในเวลานี้ หัวหน้าแก๊งเสือเถื่อน หนึ่งในสามยักษ์ใหญ่แห่งหนานหูก็ได้ข้อมูลมาแล้ว
“พวกโง่ แค่เศษเดนคนเดียวยังจัดการไม่ได้ ยังจะมีรายชื่อติดสามสิบอันดับแรกของทีมนักฆ่าอีก ฉันว่าเป็นแค่กลุ่มขยะ!”
“ท่านเสือ ได้โปรดประทานอภัย!”
ชายคนนั้นชักบุหรี่ออกมาทันที “เรื่องนี้ถ้าจัดการไม่เรียบร้อย มันจะทำลายชื่อเสียงของพวกเรา ในเมื่อไอ้เศษเดนนั่นยังอยู่ก็ฆ่าเขาซะ อย่าได้รอช้า!”
ทันทีที่เสียงของท่านเสือเงียบลง เงาร่างหนึ่งก็วิ่งโซซัดโซเซเข้ามา
“พี่!”
ท่านเสือโบกมืออย่างรำคาญใจ กลุ่มคนที่พูดคุยปรึกษากับท่านเสือเมื่อครู่ ในเวลานี้ได้ถอยออกไปแล้ว
“ลูกหมี ฉันบอกนายหลายครั้งแล้ว ว่าอย่าแผดเสียงแบบนี้”
“พี่! คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ! เมืองหนานหูของเรามีบุคคลที่แข็งแกร่งมากมาเยือน! กำลังมือของเขาดีมาก! หักมือของผมได้”
พี่หมีพูดพลางเดินเข้าไปด้วยสีหน้าย่ำแย่ เอาแขนของตนเองให้ท่านเสือดูว่ามันหักจริงๆ และตอนนี้ยังพันผ้าพันแผลอยู่ น่าขันอย่างที่สุด
“ใครเป็นคนทำ?”
เป็นที่รู้กันดีว่าลูกหมีเป็นผู้ช่วยมือขวาของเขา มีความสามารถมาก แต่ตอนนี้ดันเกิดเรื่องขึ้นกับเขา มันเหลือเชื่อมาก
“เขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหนานหู! ดูเหมือนว่าจะชื่อเนี่ยเฟิง!”
“เนี่ยเฟิง?”
ท่านเสือยิ้มเยาะ “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
พี่หมีไม่รู้ว่าท่านเสือรู้อะไรมา เหตุใดเขาถึงยิ้มออกมาเช่นนี้
“พี่ พวกเราจะทำยังไงดี?”
พี่หมีเลียริมฝีปากอันแห้งผากแล้วถามขึ้น
“แกก็ต้องไปพักฟื้นน่ะสิ อาการบาดเจ็บของแกมันยังไม่น่าอายพออีกเหรอ?”
ท่านเสือจ้องเขม็งใส่พี่หมี พี่หมีก้มหน้าลงอย่างน่าสงสาร รู้สึกเสียใจมาก เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ
ตอนแรกท่านเสือกำลังขบคิดว่าจะล่อเขามาที่นี่ได้อย่างไร แต่ตอนนี้เขามีเหตุผลอันสมควรแล้ว
“ฉันจะดูเขาไปก่อนแล้วกัน ดูว่าเขาจะเก่งกาจสักแค่ไหน!”
ทางด้านโรงพยาบาล ฝูยานหรงได้เข้ามารักษาตัวแล้ว สภาพของเธอก็ถือว่าไม่เลว เพียงแต่ต้องอยู่นิ่งๆ แม้แต่ตะปูก็ไม่ต้องตอกด้วยซ้ำ เมื่อมีเนี่ยเฟิงอยู่ กระดูกของเธอจะงอกภายในเวลาไม่กี่วัน
เมื่อฝูหลังตงเห็นหลานสาวของตนในสภาพแบบนี้ ก็นึกหวาดกลัวเช่นกัน
“เสี่ยเฟิง ทำให้คุณลำบากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เกรงว่าหรงหรงคงจะเป็นอันตรายแล้ว…”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำ พวกคุณพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ!”
