พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 473 หมาหมู่

“ผมชื่อโกกวางจุน…”

ทันทีที่โกกวางจุนพูดจบก็เห็นรอยยิ้มอันสดใสของเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงดูเหมือนนักศึกษาวิทยาลัยมาก ดูไม่เป็นอันตรายต่อคนและสัตว์ แต่เมื่อครู่โกกวางจุนได้เห็นเนี่ยเฟิงใช้ตะเกียบแทงทะลุหลังมือของคนอื่น

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้ แต่คุณต้องจำไว้ว่าคุณเป็นหนี้มื้ออาหารอร่อยพวกเรา วันหลังเราสองคนจะมารับประทานอาหารอีก พอถึงตอนนั้นอย่าลืมยกเลิกบิลให้พวกเราด้วย”

พอเนี่ยเฟิงพูดจบก็ออกไปพร้อมกับชิวมู่เฉิง พวกเขาไปรับประทานอาหารกันที่อื่น ในเวลานี้ชิวมู่เฉิงมองไปยังเนี่ยเฟิงอย่างลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดี เนี่ยเฟิงก็รู้ว่าชิวมู่เฉิงเป็นห่วงตน

“พี่ใหญ่รู้สึกว่าเมื่อกี้ผมทำเกินไปเหรอ?” ระหว่างทางกลับ เนี่ยเฟิงเห็นชิวมู่เฉิงมองมาที่เขาบ่อยๆ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ว่าชิวมู่เฉิงมีอะไรจะพูดกับตน

“ฉันรู้สึกว่านายทำได้ดีแล้ว แต่พวกเราไม่ใช่คนท้องถิ่น ถ้าไปล่วงเกินพวกที่มีอิทธิพลในท้องถิ่น ก็อาจจะมีปัญหามาถึงตัวได้”

เนี่ยเฟิงอดตกตะลึงไม่ได้ จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “เมื่อกี้ผมได้ทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนั้น ทำไมพี่ถึงยังคิดว่าผมทำสิ่งที่ถูกต้อง?”

ชิวมู่เฉิงพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว พวกเราจะปล่อยให้คนอื่นมารังแกไม่ได้ และใช้อิทธิพลไปรังแกคนอื่นไม่ได้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นพวกเราจะต่างอะไรกับคนพวกนั้นล่ะ?”

เนี่ยเฟิงชอบนิสัยที่แยกกันชัดเจนระหว่างความรักและความเกลียดของชิวมู่เฉิง ไม่ลำเอียงช่วยเหลือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่กลับเข้าข้างเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

“พี่ใหญ่ดีจริงๆ! พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่มีทางกลายเป็นคนแบบนั้น อีกอย่างต่อให้ล่วงเกินพวกเขาผมก็ไม่กลัว พ่อของผมยังรู้จักเพื่อนในตี้ตูอยู่บ้าง จะว่าไปแล้ว พวกเขาก็เริ่มก่อนอย่างไม่มีเหตุผล”

ในเวลานี้ชิวมู่เฉิงต้องการเล่าเรื่องนี้ให้พี่น้องคนอื่นๆ ในกลุ่มฟัง แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นในเมืองซานเจียง แต่พวกเธอพี่น้องก็ยังพอรู้จักใครอยู่บ้าง พอถึงตอนนั้นแค่บอกให้รู้ก็จะมีกำลังเสริมมาทันเวลา

“เรื่องนี้อย่าไปรบกวนคนอื่นดีกว่า มันเป็นเรื่องของพวกเราเอง เราควรแก้ไขด้วยตัวเอง“

ชิวมู่เฉิงพูดจบก็ขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กล่าวเสริมว่า “เสี่ยเฟิง นายอย่ากังวลไปเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะรับประกันความปลอดภัยของนายเอง จะไม่ปล่อยให้นายต้องตกอยู่ในอันตราย”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ถ้าไม่ไหวจริงๆ พวกเราก็จะแจ้งความ หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว พวกเขาน่าจะไม่เผลอทำร้ายผมต่อหน้าตำรวจหรอก”

ทันทีที่ทั้งสองกลับมาถึงโรงแรมเมเปิล เนี่ยเฟิงก็ได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากไอ้อ้วนเตี้ย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะส่งคนมาจริงๆ

ในเวลานี้ชิวมู่เฉิงที่กลับมาถึงห้องของตัวเองแล้วกำลังอาบน้ำอยู่ ขณะที่เนี่ยเฟิงกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องนั่งเล่น

ดูเหมือนว่าอยากจะต่อสู้บังคับให้ตัดสินใจโดยเร็ว

“หยางจื่อหมิงเตรียมรถให้ผมไปที่ฝูหม่านโหลว เร็วเข้า”

หยางจื่อหมิงก็คือประธานของโรงแรมเมเปิล และยังเป็นทหารระดับเอกภายใต้การปกครองของเนี่ยเฟิงด้วย หลังจากได้รับข้อความที่รอคอยมาตลอดวันจากเนี่ยเฟิง เขาจึงส่งคนขับรถออกไปทันที โดยใช้เวลาทั้งหมดไม่เกินสามสิบวินาที

เนี่ยเฟิงมองดูรถซูเปอร์คาร์ที่อยู่ข้างหน้าตน แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างมาก ในขณะที่หยางจื่อหมิง กำลังรอคอยเนี่ยเฟิงอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ

“ราชามังกร เชิญขึ้นรถ”

หยางจื่อหมิงรู้อยู่แล้วว่าราชามังกรยังเด็กมาก แต่เขาไม่คิดว่าจะอายุน้อยถึงขนาดนี้

แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร สมาชิกของสำนักมังกรก็เคารพและบูชาราชามังกร

เพราะราชามังกรของพวกเขาได้ผลักดันสำนักมังกรให้ขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ด้วยกำลังของตัวเอง ทำให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์ที่ไม่เคยมีมาก่อน นี่ก็ถือว่าเป็นเทพเจ้าสูงสุดของพวกเขาแล้ว พวกเขาย่อมถวายหัว

ในอดีตสำนักมังกรนั้นไม่มีชื่อเสียง แต่ตอนนี้กลับเป็นที่รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง ไม่มีใครไม่รู้จัก และยังเป็นที่บูชาจากหลายประเทศ คนทั้งโลกต้องการเข้ามาผูกมิตร

นอกจากนี้อุตสาหกรรมของสำนักมังกรยังแผ่ขยายไปทั่วโลก มีอยู่ทั่วทุกสารทิศ

“ความเร็วของคุณฉับไวมาก ผมมีความสุขมาก ผมจะขอให้ผู้รับผิดชอบภูมิภาคเพิ่มเงินทุนหมุนเวียนให้คุณเป็นสองเท่าทุกเดือน”

พอเนี่ยเฟิงพูดออกมาเช่นนี้ หยางจื่อหมิงก็รู้สึกตื่นเต้นราวกับคลื่นกระทบฝั่ง แต่เขาได้อดกลั้นความยินดีไว้ แล้วพยักหน้าบนรถ เขาไม่สามารถคุกเข่าขอบคุณเนี่ยเฟิงได้ ได้แต่เอ่ยปากบอกว่า “ขอบพระทัยราชามังกร!”

เขาไปถึงระดับสูงสุดแล้ว เป็นทหารชั้นหนึ่ง ไม่มีที่ว่างให้เขาขึ้นไปอีกแล้ว แต่ก็ยังสามารถได้รับผลประโยชน์ที่สูงมากขึ้น หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากสำนักมังกร ชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่ประสบความสำเร็จเช่นนี้

ดังนั้นจึงได้บอกว่าทุกคนที่เข้าไปในสำนักมังกรจะภักดีต่อสำนักมังกรอย่างสุดหัวใจ แม้แต่สมาชิกระดับต่ำสุดของสำนักมังกรก็สามารถได้รับค่าตอบแทนและผลประโยชน์ที่สูงกว่าคนทั่วไปมาก ซึ่งอยู่เหนือจากจินตนาการของผู้คน

หยางจื่อหมิงขับรถไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงฝูหม่านโหลว ทันทีที่รถจอดลง ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงกระทบกันอย่างรุนแรงและเสียงกรีดร้องโหยหวนจากข้างใน เขาเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าทันทีที่พวกเขาก้าวขาออกไป คนพวกนี้ก็วิ่งเข้ามาทันที

หยางจื่อหมิงรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น ถามขึ้นทันทีว่า “ราชามังกร ท่านต้องการให้ข้าจัดกำลังพลหรือไม่?”

เนี่ยเฟิงส่ายหน้า “แค่พวกกลุ่มสร้างความวุ่นวายเท่านั้น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า เจ้าออกไปรอฟังคำสั่งข้างนอกก่อน อีกสิบนาทีข้าจะออกมา”

เนี่ยเฟิงพูดพลางเปิดประตูรถ ค่อยๆ เดินมุ่งหน้าไปยังประตูของฝูหม่านโหลว

และในเวลานี้ไอ้อ้วนเตี้ยถูกทุบตีจนหน้าตาฟกช้ำดำเขียว

“ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าให้เคลียร์สถานที่ทันที เพราะฉันต้องการใช้ฝูหม่านโหลว แต่ดูท่าทีของแกสิ? ฉันคิดว่าแกไม่อยากจะเปิดร้านที่นี่ต่อใช่ไหม?”

ไอ้อ้วนเตี้ยเอามือกุมหัวของตัวเองไว้ ร่างกลมกลิ้งของเขา ฟกช้ำดำเขียวไปหมด เขาพูดมากเกินไป เจ็บปวดจนเกินจะบรรยาย อันที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดแค่ครั้งสองครั้ง เถ้าแก่อย่างเขารู้สึกหดหู่ใจจริงๆ แต่ก็เพราะร้านของพวกเขาทำอาหารได้อร่อยมาก ทำให้มีคนมารับประทานอาหารตามคำบอกเล่านับไม่ถ้วน ธุรกิจยังเฟื่องฟูเช่นเคย และในทุกๆ เดือนก็จะมีชนชั้นสูงมารับประทานอาหาร ดังนั้นเขาจึงม้วนเสื่อหนีไปไม่ได้

แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะไม่ได้ออกหน้า เขาก็หนีไม่พ้นจากการถูกทุบตีไปได้ ไอ้อ้วนเตี้ยรู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง เมื่อครู่เขาได้โทรหาเนี่ยเฟิง แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าโทรหาไปก็ไม่มีประโยชน์ คนเยอะขนาดนั้น เนี่ยเฟิงจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไร?

พี่ชุนรีบมาที่นี่ทันทีที่ได้ยินข่าว เขาต้องการดูว่าใครกันช่างหาญกล้ามาตีคนของเขาขนาดนี้

พี่ชุนมาแล้วก็ไม่เห็นใครเลย เขาจึงโกรธมาก หลังจากที่จับไอ้อ้วนเตี้ยได้ก็ทุบตีจนเกือบตาย แล้วจะเป็นคู่ต่อสู้ของพี่ชุนได้อย่างไรในเมื่อไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้

“คนเยอะขนาดนั้นรังแกคนคนเดียว ดูไม่ค่อยมีน้ำใจเลยนะ?” เสียงของเนี่ยเฟิงค่อยๆ ดังขึ้นที่ประตู เมื่อพี่ชุนได้ยินคนกำลังพูดอยู่ข้างนอก ก็หันหน้าไปหาทันที เห็นผู้ชายสวมเสื้อผ้าธรรมดาคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู

ในเวลานี้ พี่ปอโล๋ได้ส่งเสียงร้องโหยหวน และเสียงร้องโหยหวนนี้ก็ส่งผลกระทบกับบาดแผลบนร่างกายของเขาด้วย เขาชี้ไปที่เนี่ยเฟิงด้วยนิ้วที่สั่นเทา ริมฝีปากขมุบขมิบอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะยืดลิ้นได้ตรงอย่างสั่นเทา

“พี่ชุน คนคนนั้นแหละที่มาตีพวกเรา!”