หลังจากที่วิลเห็นพานฉางอันคุกเข่าลงกับพื้น เขาก็พูดอย่างไม่พอใจว่า
“เมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไร ฉันบอกให้แกช่วยฉันเลียรองเท้าไง หรือแกไม่ได้ยินห้ะ？”
พานฉางอันมองไปที่รองเท้าหนังของวิล รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตนเหมือนจะถูกเหยียบย่ำไปแล้ว ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีเลย
เขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ประเด็นคือในผับเยว่สื้อคนเยอะมากจริงๆ ตอนที่พานฉางอันหันกลับมาเขาไม่ทันระวังอะไร ดังนั้นน้ำจึงถูกสาดไปที่บนตัวของวิล แต่เขาดันเป็นคนโหดร้ายที่สมควรเข้าไปยุ่งหรือล่วงเกิน
แต่เป็นเพราะพานฉางอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงถูกวิลสังเกตเห็น วิลยกเท้าขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเหยียบไปที่ศีรษะของพานฉางอัน
“แกคิดยังไงกันแน่？เมื่อกี้ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ？แกจะต้องเลียรองเท้าฉันให้เอี่ยมแล้วชดใช้เสื้อผ้าฉันซะ แกกล้าทำหูทวนลมกับคำพูดของฉันงั้นหรอวะ？”
เดิมทีวิลเป็นอันธพาลอยู่แล้ว เขาไม่มีทางให้พานฉางอันอยู่อย่างสงบสุข ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าพานฉางอันเป็นใคร แต่พอดูก็ทำให้รู้ว่าคนขี้ขลาดตาขาวแบบนี้ไม่ใช่คนอย่างพวกเขา
พานฉางอันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรกคงไม่ออกมาหรอก เขาอยู่ในหอพักมันก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องถูกคนอื่นรังแกแบบนี้
พานฉางอันคิดว่าหลังจากที่ตนเองติดตามเนี่ยเฟิงแล้วตัวเองจะมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่รองเท้าหนังของวิลยังคงเหยียบอยู่บนศีรษะของเขา เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ในตอนนี้ได้ เนี่ยเฟิงจะเก่งยังไงมันก็เป็นเรื่องของเนี่ยเฟิง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ？พานฉางอันยังคิดอย่างไร้เดียงสาว่าตนเองจะหาที่พึ่งได้แล้ว
พานฉางอันก้มหน้าลงไป ดูท่าเขาจะเอาจริง เขาจะเลียรองเท้าให้วิลจริงๆ
ในตอนนี้เอง มีเสียงหนึ่งลอดผ่านเข้ามา“เสื้อบนตัวนายราคาสองล้านเหรียญหรอ？ฉันให้นายห้าล้าน แล้วนายก็รีบถอดเสื้อของนายออกมาซะ”
พานฉางอันเบิกตากว้าง อย่างเหลือเชื่อ เขารีบเงยหน้าขึ้นมามองไปที่เนี่ยเฟิง
เป็นไปตามคาด คนที่ยืนอยู่ข้างวิลคือเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงออกมาจากห้องน้ำก็เดินตรงกลับไปที่ที่นั่งวีไอพีทันที เมื่อได้ยินเพื่อของอลิซบอกว่าพานฉางอันไปเอาน้ำเย็น แต่ผ่านไปนานไม่กลับมาสักที เนี่ยเฟิงจึงเดินเข้ามาดู เขาเห็นฉากที่วิลรังแกพานฉางอันพอดี
ถึงจะพูดอย่างไรพานฉางอันก็เป็นลูกศิษย์ของเขา จะให้เนี่ยเฟิงทนเห็นลูกศิษย์ของตนเองถูกคนอื่นรังแกแต่ตัวเองกลับไม่ช่วยอะไรได้อย่างไร？แน่นอนว่าเนี่ยเฟิงต้องก้าวออกมาอยู่แล้ว
พอเนี่ยเฟิงได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองคนก็เรียงลำดับเหตุการณ์ได้ในทันที หลังจากที่พานฉางอันเห็นเนี่ยเฟิงก้าวออกมา แต่เขายังคงถูกเท้าของวิลเหยียบอยู่
“แกเป็นใครไม่ทราบ？เป็นเพื่อนของไอ้อ้วนนี่ใช่ไหม？ไม่งั้นทำไมแกต้องออกหน้าด้วย ยังจะสั่งให้ฉันถอดเสื้อออกมาอีก？”
วิลเลียไปที่ริมฝีปาก หมุดสีเงินเป็นประกายส่องสะท้อนอยู่ที่มุมปากของเขา“ดูท่าจะเป็นกาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ คนที่เหมือนกันมารวมตัวกันอยู่ที่เดียวกันทั้งหมด”
พานฉางอันตัวสั่นเทา เมื่อนึกถึงฐานะของวิล พานฉางอันจึงรีบพูดขึ้นมาว่า“พี่เฟิง！พี่อย่าสนใจผมเลย ครั้งนี้ผมผิดเอง ผมไม่ควรสาดน้ำเย็นใส่วิล เขาลงโทษผมเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว！”
พานฉางอันไม่อยากทำให้เนี่ยเฟิงเดือดร้อน ถึงตอนนี้พานฉางอันจะกลัวมากแค่ไหน แต่เมื่อพานฉางอันนึกถึงเรื่องที่เนี่ยเฟิงล่วงเกินหลุยส์ ถ้าหากไปมีเรื่องกับวิลอีกคน นั่นก็เท่ากับการเป็นศัตรูกับคนสองคนไม่ใช่หรอ？
อีกอย่างก็แค่คุกเข่าเลียรองเท้าให้วิลเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ดูถูกคนมากแค่ไหน แต่จะเป็นไรไปล่ะ？
“ที่นี่แกมีสิทธิ์พูดได้งั้นหรอ？”
วิลหัวเราะอย่างเย็นชา เห็นเพียงแค่เขายกเท้าขึ้นมา กำลังจะใช้เท้าเตะพานฉางอันให้คว่ำ แต่เขากลับไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหน เพราะเนี่ยเฟิงใช้ขาขวางเท้าของเขาไว้
วิลใช้สายอันตรายมองไปที่เนี่ยเฟิง“ไอ้ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ดูท่าแกคงคิดที่จะร่วมมือกับไอ้หมอนี่ต่อกรกับฉันสินะ？”
“นี่เป็นคนของฉัน ไม่ใช่ว่านายคิดอยากจะแตะต้องก็แตะต้องได้เลยนะ ถ้าเจียมตัวหน่อยก็รีบเอาเท้าของนายกลับไปซะ อย่ารังแกคนอื่นเกินไปนะ”
เนี่ยเฟิงใช้สายตาที่ไม่มีความเกรงกลัววิลแม้แต่น้อย เขามองไปที่วิลอย่างเยือกเย็น วิลไม่เคยได้รับการขู่เช่นนี้มาก่อน
เขายกมือขึ้นมาอย่างกราดเกรี้ยว“วันนี้ถ้าฉันไม่สั่งสอนแก แกคงจะไม่รู้ว่าที่นี่คือถิ่นของใคร！”
เมี่อวิลพูดจบ เขาก็ตบลงไปทันที！
แต่น่าเสียดาย ที่ในสายตาของเนี่ยเฟิง การเคลื่อนไหวของวิลไม่มีอันตรายแม้แต่น้อย เนี่ยเฟิงจับมือของวิลทันที
“คนอย่างฉันน่ะเกลียดคนที่ใช้อิทธิพลในการรังแกคนอื่น ในเมื่อนายอยากจะทำแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่ถือสาจะให้นายดูสีหน้าฉันหน่อย”
เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็มีเสียงตบดังขึ้นหนึ่งฉาด จากนั้นวิลก็ถูกตบจนหน้ามืดทันที ฟันของเขากระเด็นออกไปหลายซี่！
ในสมองของดัง“วิ้งๆ”เพราะถูกตบที่ศีรษะ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถยืนได้เลย แล้วล้มลงกองกับพื้นทันที
เดิมทีลูกน้องของวิลคิดว่าเนี่ยเฟิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ไม่มีปัญญาทำอะไร ใครจะไปรู้ว่ามือของเขาจะหนักขนาดนี้！
“ไอ้บัดซบ！ดูสิว่ากูจะเอามึงตายไหม！”
แน่นอนว่าลูกน้องของวิลก็เป็นคนชั้นสูงที่มีเงินเช่นกัน ฐานะของพวกเขาต่ำก็วิล พวกเขาจึงอยู่รายล้อมวิล
อย่างน้อยๆพวกเขาก็มีตั้งห้าหกคน เห็นเพียงแค่พวกเขาตรงเข้ามาล้อมเนี่ยเฟิงเพื่อจู่โจม
เนี่ยเฟิงเห็นพวกเขาเคลื่อนไหวเหมือนคนไม่มีความสามารถอะไร จึงรู้สึกหมดคำพูด
“ฝีมือแค่นี้ของพวกนายเนี่ยนะคิดอยากจะกระทืบฉัน？ฉันว่ากลับไปกินแฮมเบอร์เกอร์สักสองชิ้น เติมพลังหน่อยเถอะ”
เนี่ยเฟิงใช้เท้าเตะออกไปหนึ่งครั้งคนพวกนั้นก็กระเด็นออกไปแล้ว และความโกลาหลวุ่นวายของที่นี่ก็ทำให้รปภ.สังเกตเห็น แต่ผับเยว่สื้อมักมีการสร้างสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้ว นี่ถือเป็นเรื่องปกติ
หลังจากที่พวกเขาหลายคนถูกเนี่ยเฟิงเตะจนกองกับพื้น พานฉางอันก็รีบลุกขึ้นมาจากพื้นทันที เขาค่อยๆมองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย
“พี่เฟิง！ผมว่าครั้งนี้เราคงจะมีเรื่องกับคนที่ไม่สมควรจะมีเรื่องแล้วล่ะ เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ！”
พานฉางอันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาไม่มีเวลาสนใจอะไรแล้ว
“แล้วแค่ ถ้าพวกเขาอยากจะตามหาฉัน ก็เข้ามาได้เลย”
เนี่ยเฟิงเก็บสายตา เดิมทีอยากจะกระทืบจนพวกเขาพูดอะไรออกมาไม่ได้ แต่ตอนนี้ดูท่าพวกเขาจะไม่มีแรงอะไร
เนี่ยเฟิงกลับมายังที่นั่ง มองดูอลิซที่ดื่มเหล้าจนเมา เขาไม่สามารถปล่อยอลิซไว้ในผับได้ ดังนั้นเนี่ยเฟิงจึงพาอลิซออกมาจากผับเยว่สื้อกับบรรดาเพื่อนของเธอ
หลังจากเนี่ยเฟิงส่งอลิซกลับที่พักแล้ว จึงค่อยกลับไปกับพานฉางอันสองคน
ตลอดทางพานฉางอันเอาแต่แสดงสีหน้าท่าทางตื่นตระหนก เขาเอาแต่พูดเรื่องอิทธิพลความร้ายกาจของวิล
“เขาเป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชาของพันธมิตรที่สาม ผู้บังคับบัญชาของทหารพันธมิตรมีทั้งหมดแค่ห้าคนเอง！ในมือของผู้บังคับบัญชาแต่ละคนที่กองทัพที่รบไม่เคยแพ้ พี่ซวยแล้ว！”
เมื่อเทียบกับหลุยส์ ทุกคนกลัววิลมากกว่า เพราะฐานะของหลุยส์เป็นเพียงแค่รู้ว่าพ่อของเขารับราชการระดับสูง แต่ตกลงสูงขนาดไหน คนในโรงเรียนไม่ค่อยแน่ชัดเท่าไรนัก
ฐานะของวิลมีให้เห็น มันจึงยิ่งทำให้คนรู้สึกตกใจมาก
