แต่นี่อันตรายเกินไปแล้วจริงๆ ทั้งๆที่พวกเขาได้ยืดระยะห่างไกลขนาดนั้นแล้ว บนหัวของพวกเขายังมีเครื่องบินทิ้งระเบิดวนเวียนอยู่ล่ะ!
ถ้าหากเวลานี้เนี่ยเฟิงขึ้นไปเลย เป็นไปได้มากว่าจะถูกเครื่องบินทิ้งระเบิดเล็งตรงเป้าไว้ งั้นถึงเวลานั้นเขาคิดอยากจะหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว ความเร็วของคนหนึ่งเร็วขนาดไหน เป็นไปได้ยังไงที่จะมีความเร็วเท่ากับเครื่องบินทิ้งระเบิดของพวกเขาได้อีกล่ะ?
แต่ปัจจุบันนี้นอกจากวิธีนี้แล้ว ดูเหมือนก็ไม่มีวิธีอื่นอีก ถึงแม้ว่าเสี่ยวเฮยเป็นคนที่ติดตามอยู่ข้างกายลิซ่านานมากแล้ว ก็รู้การพลิกแพลงไปตามสถานการณ์ แต่สภาพการณ์แบบนี้เสี่ยวเฮยก็เป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอเช่นกัน
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงก็ได้วินิจฉัยตำแหน่งที่วิลอยู่ในปัจจุบันนี้ได้แล้ว ข้างกายเขาเหลือเพียงแค่คนเดียว ยกเว้นมือปืนซุ่มยิงเหล่านั้น
วิลเขาวางแผนเครื่องบินทิ้งระเบิด ทิ้งระเบิดลงจากบนฟ้า ฝุ่นละอองกระเด็นขึ้นไปทั่วดังนั้นก็ได้นำพาความยากในการเล็งเป้าให้กับมือปืนซุ่มยิงมาพอสมควร ด้วยเหตุนี้ก็ได้สร้างเงื่อนไขที่ดีมากให้กับเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงย่อมจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างแน่นอน
ตำแหน่งที่อยู่ของพวกเขาในปัจจุบันนี้ไม่สามารถต้านทานการระเบิดของเครื่องบินทิ้งระเบิดได้เลย แต่ก็สามารถช่วงชิงเวลาให้กับพวกเขามาพอสมควร
“ไอ้คนกลุ่มนี้ไปไหนแล้วล่ะ? รีบหาตำแหน่งของพวกเขาออกมาให้ผมเดี๋ยวนี้ จงอย่าให้พวกเขาวิ่งหนีไปได้!”
วิลผ่านหมอกควันที่หนาทึบมองไม่เห็นศพของพวกเขาเนี่ยเฟิง ในใจคิดว่าคนกลุ่มนั้นน่าจะวิ่งหนีแล้วอย่างแน่นอน ถึงแม้ไม่รู้ว่าพวกเขาวิ่งไปที่ไหน แต่วิลย่อมจะไม่ยอมปล่อยแน่
“คุณผู้ชาย ผมยังคงอยู่ข้างกายของท่านก่อนจะดีกว่า รับรองถึงความปลอดภัยของท่าน ถ้าหากผมบุ่มบ่ามออกปฏิบัติการล่ะก็ เป็นไปได้มากที่จะปล่อยช่องโหว่ให้กับพวกเขา”
บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ข้างกายวิลคนนั้นพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้วิลกำลังโมโหอยู่ เขาไม่คิดอย่างอื่นเลยสักนิด เพียงเห็นเขาชี้ไปข้างหน้าโมโหร้องตะโกนอยู่พูดว่า “อย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้าเหล่านี้กับผม หาพวกเขาออกมาให้ผมเดี๋ยวนี้ อยู่ต้องเจอคน ตายต้องเจอศพ”
วิลไม่เชื่อว่าอยู่ในการระเบิดครั้งนี้พวกเขาสามารถหนีไปถึงไหนได้ อีกทั้งพวกเขาเป็นไปได้มากว่าจะได้รับบาดเจ็บไปแล้ว
ถ้าหากตอนนี้ไม่ทำการตรวจสอบ อาจจะทำให้พวกเขาอาศัยความวุ่นวายวิ่งหนีไปได้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่วิลอยากจะเห็นเลย วิลยุ่งยากใช้กำลังทหารปิดล้อมถนนเส้นนี้ ตอนนี้ทั้งยังขอเครื่องบินทิ้งระเบิดมาอีก คนที่อยู่ข้างนอกย่อมได้สังเกตเห็นแล้วแน่นอน เขาไม่มีเวลามากเท่าไหร่แล้ว
บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายวิลคนนั้นย่อมเชื่อฟังการวางแผนของวิลอยู่แล้ว วิลไม่เชื่อฟังคำพูดของเขาก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน เขาได้แต่วิ่งไปสำรวจดูที่ซากปรักพังฝั่งโน้น ยังมีคนอยู่รอดหรือไม่
บอดี้การ์ดเพิ่งก้าวออกไป ตามหลังเนี่ยเฟิงก็อาศัยความวุ่นวายลูบคลำเข้ามาแล้ว ทั้งกระบวนการราบรื่นมากๆ ควันระเบิดรอบด้านยังไม่สงบ ตอนนี้ถนนล้วนมัวสลัวไปหมด แต่อีกไม่นานหลังจากฝุ่นผงร่วงหล่นหมดแล้ว เงากายของเนี่ยเฟิงก็จะถูกพบเห็น
วิลยื่นคอออกไปอยากจะสำรวจดูเบาะแสของคนกลุ่มนั้น แต่ยังไม่ทันรอให้เขามองเห็น เขาก็ได้ยินเสียงที่อึมครึมหนาวเย็นเสียงหนึ่ง ดังขึ้นจากข้างกายของเขาฉับพลันในทันทีเลย
“เห็นลักษณะท่าทีของคุณอยากจะหาผมใช่ไหม?”
ในใจวิลตื่นตะลึงทันที เขาหันหน้าไปทันที ในเวลานี้กลับถูกปืนกระบอกหนึ่งจี้หัวไว้ เนี่ยเฟิงยิ้มแล้วยิ้มอีก เหมือนเช่นดั่งดูลิงตัวหนึ่งจ้องมองวิลอยู่
วิลกลืนน้ำลายหนึ่งทีอย่างลำบาก เขาก็คิดไม่ออกว่าเนี่ยเฟิงทำไมจะเร็วขนาดนั้น!
บนกายเนี่ยเฟิงกระทั่งรอยแผลสักนิดก็ไม่มี เสื้อผ้าที่อยู่บนกายยังถือว่าสะอาดอยู่ เครื่องบินทิ้งระเบิดเมื่อกี้ไม่ได้สร้างการทำร้ายให้กับพวกเขาจริงๆเลยเชียวเหรอ? คนกลุ่มนี้ตกลงว่าเป็นคนทำมาหากินอะไรกันแน่?!
วิลกลืนน้ำลายหนึ่งทีอย่างลำบาก เพียงเห็นเขาค่อยๆยกมือขึ้นมา
ไม่ว่าเป็นใคร ถูกคนใช้ปืนจี้อยู่ ในใจมากน้อยล้วนมีความหวาดกลัวเล็กน้อยอยู่แล้ว วิลก็เช่นกัน
“เรียกเครื่องบินทิ้งระเบิดของคุณหยุดการทำงาน ถ้าหากคุณไม่เรียกให้หยุด งั้นผมก็ให้คุณจากนี้ไปล้วนไม่มีทางที่จะออกคำสั่งได้อีก”
ชีวิตเล็กๆของวิลตอนนี้จับอยู่ในมือของเนี่ยเฟิง เขาไม่มีทางที่จะต่อต้าน ได้เพียงแต่พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก ทันใดนั้นวิลหยิบวอล์คกี้ทอล์คกี้ที่อยู่ระหว่างเอวออกมา สั่นระริกพูดผ่านวอล์คกี้ทอล์คกี้ว่า “หยุดทำงานให้ผมเดี๋ยวนี้ พวกคุณไอ้เหี้ยกลุ่มนี้!”
เนี่ยเฟิงรู้ว่าความตายสำหรับตระกูลสูงศักดิ์เหล่านี้มากล่าวจะเป็นเรื่องที่น่ากลัวอย่างมากเรื่องหนึ่ง ถึงแม้ว่ายามปกติพวกเขาโอหังขนาดไหน แต่ตอนที่พวกเขาถูกปืนจี้อยู่ที่หัวของพวกเขาอย่างแท้จริง พวกเขายังคงไม่สามารถที่จะยอมรับได้
ด้วยเหตุนี้การคุกคามที่ตรงเป๊ะชัดเจนที่สุดต่อพวกเขามากล่าวกลับยิ่งได้ผล วิลคิดอยากจะฆ่าพวกเขา แก้ไขความแค้นที่อยู่ในใจ แต่น่าเสียดายแล้วตอนนี้ชีวิตเล็กๆของเขาจับกุมอยู่ในมือเนี่ยเฟิง
เป็นอย่างที่คิดไว้เครื่องบินทิ้งระเบิดเชื่อฟังการวางแผนของวิลจริงๆ หยุดดำเนินการทิ้งระเบิดทันที ในเวลานี้เนี่ยเฟิงไม่ได้ถอนปืนกลับเลย ปืนของเขาทำการลั่นไกแล้ว เพียงแค่เขาเหนี่ยวไกปืน อย่างนั้นวิลที่อยู่ต่อหน้าก็จะกลายเป็นศพทันที
วิลมีความตื่นเต้นเล็กน้อย กังวลว่าเนี่ยเฟิงจะไม่ทันระวังทำกระสุนลั่น ถ้าหากเป็นเช่นนี้่เขาได้แต่ไปพบกับยมบาลแล้ว
“ผมให้เครื่องบินทิ้งระเบิดออกไปแล้ว ตอนนี้คุณสามารถวางปืนลงได้แล้วหรือไม่?”
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้มือปืนซุ่มยิงของคุณยังเล็งตรงหัวของผมอยู่ แต่ว่าไม่เป็นไร ถ้าหากผมตายแล้วคุณก็อยู่รอดไม่ได้เช่นกัน มือปืนซุ่มยิงไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้น”
เนี่ยเฟิงมองทะลุปรุโปร่งมานานแล้ว และเมื่อกี้นักรบรบประชิดที่ไปตรวจสอบสภาพการณ์ที่อยู่ไกลๆคนนั้น ก็ได้สังเกตถึงความผิดปกติแล้ว นักรบรบประชิดคนนี้รีบเร่งกลับมาทันที แต่น่าเสียดาย ยังคงช้าไปก้าวหนึ่ง
เขากำลังใช้ปืนกลมือชี้มายังตนเองอยู่ แต่ว่าเนี่ยเฟิงไม่แคร์ เพราะว่าเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำการยิงอย่างเด็ดขาด พวกเขารับจ้างจากวิล ถ้าหากนายจ้างตายแล้ว งั้นพวกเขาจะไม่ได้ผลประโยชน์ใดๆ
“ผมให้มือปืนซุ่มยิงถอนทัพออกไปทันที อย่างนี้คุณพอใจหรือยัง?”
เมื่อกี้วิลยังโอหังอยู่มากๆ เพราะเขารู้สึกว่าตนเองได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียว บวกกับตนเองมีคนคุ้มครองอยู่มากขนาดนั้น กระทั่งยังเรียกใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดอีก เนี่ยเฟิงจะทำอะไรเขาได้อีกล่ะ?
เป็นไปไม่ได้ที่เนี่ยเฟิงจะวิ่งอ้อมมาถึงที่นี่อย่างเด็ดขาดล่ะ?
เป็นเพราะมีความคิดแบบนี้นั่นเอง ดังนั้นวิลจึงมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยม แต่กลับนึกไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงถึงขนาดขจัดอุปสรรคนานับปการ แอบมาถึงข้างหลังของเขาเลย ปากกระบอกปืนแบบเก่าที่เย็นเยือกตอนนี้จี้อยู่หัวของเขา
ชีวิตเล็กๆของตนเองมีค่ามากเท่าไหร่ ในใจเขาชัดเจน เขาเป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชาของพันธมิตรที่สองนะ
เพียงแค่เขาอยู่รอด อย่างงั้นเขาก็สามารถรับช่วงตำแหน่งของบิดาเขาได้ ถึงเวลานั้นเขาก็เป็นนายพลใหญ่ที่เป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครในพันธมิตรที่สอง
แต่ปัจจุบันนี้ชีวิตเล็กๆของเขายังจับอยู่ในกำมือของเนี่ยเฟิง เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามเลยสักนิด กังวลว่าไม่ทันระวังเนี่ยเฟิงก็จะทำการยิง
“ตอนนี้ผมมีความรู้สึกไม่ค่อยชินเล็กน้อย แรงกำลังที่โอหังของคุณเมื่อกี้นั้นไปไหนแล้ว”
เนี่ยเฟิงยิ้มจนหางตางอ ทำให้วิลโมโหแทบตาย
เนี่ยเฟิงก็คือตั้งใจหัวเราะเยาะเขาอยู่ ปัจจุบันนี้ชีวิตเล็กๆของเขาจับอยู่ในกำมือของตนเอง เครื่องบินทิ้งระเบิดและมือปืนซุ่มยิงล้วนถอนทัพออกไป เหลือเพียงนักรบรบประชิดคนเดียว ยังยกปืนชี้มายังตนเองอยู่ เนี่ยเฟิงชี้ไปยังข้างหลังของวิลชี้แล้วชี้อีก บอกกับวิล ทันใดนั้นวิลตำหนิอย่างเสียงดังอยู่
“ไอ้โง่ คุณไม่เห็นเลยเชียวเหรอ? ตอนนี้เขากำลังจับกุมชีวิตของผมอยู่ ถ้าหากคุณกล้าเตะต้องเขา แม้แต่ผมเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”
นักรบรบประชิดก็ได้รับเงินทำงาน เขาได้ยินนายจ้างพูดแบบนี้ ย่อมต้องค่อยๆวางปืนที่อยู่ในมือลงแน่นอน แป๊บเดียวสถานการณ์ก็หมุนเปลี่ยนไปแล้ว
