บทที่ 550 นี่เป็นแผนเหรอ?
พวกหล่อนอาศัยอยู่ในคฤหาสน์มาระยะนึงแล้ว และก็รู้ว่าเจ้านายที่อยู่หลังม่านเป็นใคร
ถึงแม้โจวหยางจะดูแลทุกอย่างบนแพลตฟอร์ม แต่พวกนักข่าวก็รู้ ว่าเจ้านายที่แท้จริง ที่จริงแล้วก็คือคุณชายหลี่แห่งบ้านพักตากอากาศ
ตอนที่เหยาเหยาเรียกว่าคุณชายหลี่ ทุกคนจึงงุนงงอยู่ครู่
ชายที่แต่งตัวเชยๆ ที่อยู่ตรงหน้า คงไม่ใช่คุณชายหลี่ที่พูดต่อๆ กันมาหรอกนะ?
ทุกคนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แล้วมองไปทางเหยาเหยา
เหยาเหยาเข้าไปต้อนรับหลี่ฝาง แล้วพูด： “พวกพี่สาวน้องสาว พวกเธอวันๆ เอาแต่บ่นว่าเมื่อไหร่คุณชายหลี่จะมา นี่ก็มาแล้ว ทำไม ดูเหมือนว่าพวกเธอ เหมือนกับไม่อยากจะต้อนรับซะงั้น?”
“ท่านก็คือคุณชายหลี่?”
จากการยืนยันของเหยาเหยา นักข่าวที่อยู่ในห้องนี้ ทุกคนต่างวิ่งกรูไปทางหลี่ฝาง
ทันใดนั้น หลี่ฝางก็ถูกกลุ่มนักข่าวสาวสวยล้อมไว้
การเข้าประชิดทุกรูปแบบ เกือบจะเบียดจนเนื้อลาย่างในมือของหลี่ฝางหล่นลงพื้น หลี่ฝางรีบพูดขึ้น： “เอาล่ะ เอาพอประมาณ”
“ทำอะไรนะ พวกเธอ ใครหอมฉัน！”
“เชี่ย ปล่อยมือฉันนะ กลางวันแสกๆ พวกเธออยากจะล่วงเกินฉันหรือไง?”
เมื่อได้ยินชั้นหนึ่งเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย หลินชิงชิงที่ยืนอยู่ชั้นบน ก็กระแอมเสียงดัง： “พอแล้ว พวกเธอเป็นนักข่าว ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว สำรวมหน่อย”
เมื่อหลินชิงชิงตะคอกเสียงดัง พวกนักข่าวสาวสวยถึงได้ปล่อยหลี่ฝาง
ตอนเด็กๆ หลี่ฝางมักจะเพ้อฝันถึงว่าจะมีสาวสวยๆ มารายล้อม แต่ว่าเมื่อถึงวันที่ต้องมาเจอเข้าจริงๆ หลี่ฝางกลับปวดหัวซะงั้น
หลี่ฝางมองหลินชิงชิง แล้วรีบวิ่งขึ้นไปด้านบน
หลินชิงชิงมองหลี่ฝางอย่างเย็นชา แล้วพูด： “ดูเวลาสิ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”
“สายไปนิด แต่เธอจะโทษฉันก็ไม่ได้นะ” หลี่ฝางเข้าไปใกล้หลินชิงชิง แล้วพูด： “วันนี้ตอนเช้า ฉันช่วยชีวิตคุณพ่อตาไว้”
“คุณพ่อตา?” หลินชิงชิงชะงักอยู่ครู่
หลี่ฝางมองหลินชิงชิง： “ทำไมเธอไม่ได้อ่านวีแชทเหรอ?”
“เปล่า ทำไมเหรอ?” หลินชิงชิงพลางสงสัย พลางเปิดวีแชทดู หลังจากที่ฟังเสียงข้อความที่ฝากไว้สองข้อความ หลินชิงชิงก็มองหลี่ฝางอย่างแปลกๆ ： “นี่หมายความว่ายังไง?”
“นี่เป็นความต้องการของพ่อเธอ พ่อของเธอคะยั้นคะยอให้ฉันเรียกเขาว่าคุณพ่อตา ฉันไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่เรียก นี่พี่ชิงชิง ดูสิ พ่อพี่ยินยอมแล้วนะ พวกเราเมื่อไหร่จะจัดงานแต่งล่ะ?” หลี่ฝางถามลองเชิง
“ใครจะไปแต่งงานกับคนหลายใจอย่างนายกัน”
“ดูโชคเรื่องผู้หญิงของนายสิ เห็นสาวสวยข้างล่างนั่นมั้ย? รูปร่าง หน้าตา แต่ละคนระดับท็อปทั้งนั้น พวกหล่อนอยากจะแต่งเข้าตระกูลเศรษฐีทั้งนั้น นายรีบไปขอพวกหล่อนเถอะ”
หลินชิงชิงหรี่ตามองหลี่ฝาง แล้วพูด： “ใช่แล้ว วันนี้นายบังเอิญเจอพ่อฉัน?”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ใช่แล้ว ไม่ใช่แค่บังเอิญ เจอคุณพ่อตา แถมยังเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย”
สีหน้าของหลี่ฝาง เข้มขึ้น： “มานี่ ฉันจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียด”
หลี่ฝางรู้ว่าเรื่องนี้ปิดบังหลินชิงชิงไม่มิด บอกเธอเร็วหน่อย ให้เธอได้คิดเตรียมตัว ก็คือว่าเป็นเรื่องดี
หลินชิงชิงรับเนื้อลาย่าง มาจากมือของหลี่ฝาง แล้วพูด： “พ่อฉันเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีปัญหามั้ย?”
หลี่ฝางพูดอืม： “บอกให้เธอฟังก่อนเรื่องนึง หมาจื่อหักหลังพ่อของเธอ ไม่ใช่แค่หมาจื่อ ยังมีฉางชิง หม่าเชา พวกเขาทุกคนรวมหัวกันหักหลัง”
“อะไรนะ?” หลินชิงชิง เขวี้ยงเนื้อลาย่างในมือทิ้ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที： “พ่อของฉันดีกับพวกมันสามคนขนาดนั้น พวกมันกลับ……”
หลี่ฝางคว้าแขนของหลินชิงชิงไว้ แล้วพูด： “เธออย่าเพิ่งร้อนใจ พวกเขาหักหลัง เบื้องหลังมีคนชักใยอยู่”
“ใครเป็นคนชักใย” หลินชิงชิงถามต่อ
“ผู้ชายคนนึงชื่อว่าป๋ายหม่า เหมือนเขาจะร้ายกาจกว่าพ่อของเธอ” หลี่ฝางพูดขึ้น
หลินชิงชิงส่ายหน้า： “ลุงป๋ายหม่า? เขาเป็นแค่นักธุรกิจไม่ใช่เหรอ?”
หลินชิงชิงไม่อยากจะเชื่อ หลี่ฝางพูดขึ้น： “ดูแล้วป๋ายหม่าไม่ธรรมดา แต่ว่านั่นมันไม่สำคัญแล้ว เขาตายไปแล้ว”
“ส่วนคุณพ่อตา ขาทั้งสองข้างของเขา ถูกยิง เกรงว่าอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ คุณพ่อตาคงจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดแล้ว”
หลี่ฝางทำสีหน้าเคร่งเครียดพลางพูด
สีหน้าของหลินชิงชิง ก็ถึงกับช็อกขึ้นมาทันที： “เสี่ยวฝาง นายกำลังล้อฉันเล่นใช่มั้ย?”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น เป็นความจริง ที่จริงแล้วคุณพ่อตาเกือบจะตายแล้ว เป็นฉันที่ช่วยเขาไว้” หลี่ฝางเม้มปากแล้วพูด： “อีกแป๊บนึง คุณพ่อตาก็จะมาแล้ว”
สีหน้าของหลินชิงชิง ขุ่นหมองลงไปสุดๆ ： “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? พ่อฉันดีกับพวกเขาขนาดนั้น ทำไมพวกเขาจะต้องหักหลังพ่อฉันด้วย?”
“จากที่ฟังนายเล่า พวกมันคิดอยากจะฆ่าพ่อฉันด้วย?”
“ใช่แล้ว” หลี่ฝางพูดขึ้น： “เช้าวันนี้ เรื่องที่เจอ สามารถบรรยายได้ว่าเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากจริงๆ ”
“พี่ชิงชิง คุณพ่อตาไม่ธรรมดาอย่างที่พี่คิด เขาทำธุรกิจมากมาย และก็ได้กำไรมาเยอะ ให้พูดพี่อาจจะไม่เชื่อ พี่หมิงก็อาจจะไม่เชื่อ ทุกคนก็อาจจะไม่เชื่อ แต่ว่าในมือของคุณพ่อตา มีเงินอยู่ห้าร้อยล้าน และเงินห้าร้อยล้านนี่ทำให้หมาจื่อหม่าเชาและคนอื่นๆ หักหลังคุณพ่อตา ทำให้เกิดความคิดอยากจะฆ่าคุณพ่อตา”
“พ่อฉันมีเงินห้าร้อยล้าน? เป็นไปไม่ได้ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นที่ลูกพี่ลูกน้องฉันเจอเรื่องลำบาก พี่สะใภ้โดนลักพาตัวไป ไม่มีใครนำเงินออกมาได้ สุดท้ายก็เป็นนายที่เอาเงินมาให้”
“ถ้าพ่อฉันมีเงินห้าร้อยล้านจริงๆ ตอนนั้นทำไมถึงไม่ช่วยคนล่ะ?” หลินชิงชิงพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เรื่องที่พ่อตามีเงินห้าร้อยล้าน ไม่ได้บอกกับใครทั้งนั้น และก็ไม่ได้แสดงออกมา”
“คุณพ่อตา ปิดบังไว้อย่างดี……แล้วก็ บอกให้เธอฟังอีกเรื่อง แม่เลี้ยงของพี่ตายแล้ว น่าจะเป็นแม่เลี้ยงใช่มั้ย?” หลี่ฝางมองหลินชิงชิงอย่างไม่แน่ใจ
บนหน้าของหลินชิงชิง ไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจใดๆ ： “ก็จริงที่ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉัน ฉันไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรกับหล่อน หล่อนทำไม่ได้กับฉัน ตายก็ตายไปเถอะ”
“พ่อของฉัน ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย?” หลินชิงชิงถามขึ้นอีกครั้ง
“น่าจะใกล้ถึงแล้ว อีกแป๊บนึง พี่เจอเขา ก็ดูเองเถอะ” หลี่ฝางก็พูดไม่ถูก
“พูดตามตรง เรื่องนี้ บังเอิญมากๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะพี่ส่งข้อความมาให้ฉันตอนดึกดื่น ให้ฉันไปซื้อเนื้อลาย่างที่ถนนหยิงเหอ ฉันก็คงไม่กลับไปตงไห่ ถ้าไม่กลับไป ก็คงไปช่วยชีวิตพ่อตาไว้ไม่ได้”
“นี่อาจจะเป็นโชคชะตามั้ง พี่เป็นโชคดีของคุณพ่อตาจริงๆ เนื้อลาย่างหนึ่งอัน กลับช่วยชีวิตพ่อของพี่ได้” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ
ในตอนนั้น ส้าวส้วยก็เดินขึ้นมาที่ชั้นสอง แล้วมองหลี่ฝางกับหลินชิงชิง
ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง แล้วพูดอย่างอดไม่ได้： “เจ้านาย ฉันไม่ได้อยากจะมารบกวนพวกนายคุยกัน แต่แค่ ฉันอดไม่ได้ที่จะยืนยันเรื่องอะไรสักหน่อย”
“ยืนยันเรื่องอะไร?” หลี่ฝางมองส้าวส้วยแล้วถาม
ส้าวส้วยมองไปที่หลินชิงชิงที่ก้มหน้า แล้วถามขึ้น： “ฉันถามจะถามหน่อย ทำไมจู่ๆ เธอถึงให้เจ้านายของพวกเราไปซื้อเนื้อลาย่างให้ตอนดึกดื่น จากเมืองเอกถ่อไปถึงตงไห่ แล้วจากตงไห่ถ่อกลับมา ก็เพื่อซื้ออาหารเช้าที่เธอชอบกิน”
“หลินชิงชิง เธอไม่ใช่ผู้หญิงขี้อ้อน ปกติจะไม่ทำเรื่องแบบนี้”
“บอกฉันได้มั้ยว่าทำไม?” ส้าวส้วยถามด้วยน้ำเสียงซักถามพลางมองหลินชิงชิง
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองส้าวส้วยพลางพูด： “นายลงไปเถอะ ฉันเชื่อใจพี่ชิงชิง”
ความหมายของส้าวส้วย เห็นได้ชัดว่าสงสัยหลินชิงชิง สงสัยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมด เป็นการวางแผนไว้
ส่วนหลี่ฝาง กลับเชื่อหลินชิงชิงอย่างสนิทใจ ว่าหล่อนไม่มีทางจะร้ายตน หรือแม้แต่ใช้อุบายกับตน ก็ไม่มีทาง
“เจ้านาย” ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่ต้องพูดแล้ว นี่ยังไงก็เป็นบังเอิญ” หลี่ฝางจ้องส้าวส้วยตาเขม็ง
หลินชิงชิงเห็นได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบพูดขึ้น： “หมายความว่าไง พวกนายกำลังสงสัยฉันเหรอ?”
“ใช่แล้ว” ส้าวส้วยตอบกลับตามตรง： “ฉันกำลังสงสัยว่าเธอวางแผนใช้เจ้านายฉัน”
ส้าวส้วยพูดอย่างไม่เกรงใจ นี่ทำให้หลี่ฝางไม่พอใจแล้ว หลี่ฝางขมวดคิ้ว พลางมองส้าวส้วย： “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันเชื่อใจพี่ชิงชิง นายฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจใช่มั้ย?”
“หรือบางที เธออาจจะถูกหลอกใช้ล่ะ?” ส้าวส้วยมองหลินชิงชิงจู่ๆใบหน้าก็แสดงให้เห็นถึงความคับข้องใจและโมโห แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง： “ทำไมจู่ๆ ถึงได้อยากกินเนื้อลาย่าง”
“เพราะว่าเจ้าของร้านนั้นโทรหาฉันเมื่อคืน บอกว่าพวกเขาจะย้ายร้านแล้ว วันนี้จะเปิดร้านเป็นวันสุดท้าย”
