หลังจากขอแต่งงานเสร็จ หลี่ฝางและคนอื่นๆก็กลับสถานตากอากาศ เพราะร่างกายของหยางฉงยังไม่หายดี เมื่อคืนหลี่ฝางจึงอยู่ที่ห้องฉินวี่เฟย
หลังจากไท่ซางกับราฟาเอลทะเลาะกันเสร็จ ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก แต่อารมณ์ดีๆนี้อยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องพังทลายลงเพราะหยูหลิงฮุ่ย“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？ใครให้คุณเข้ามา！”เมื่อตอนบ่ายไท่ซางออกจากโรงพยาบาทด้วยความโกรธ เลยไม่รู้สิ่งที่หลี่ฝางจัดเตรียมไว้
เขาคิดว่าหยูหลิงฮุ่ยไปแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นหยูหลิงฮุ่ยอยู่ตรงหน้าตนพร้อมท้องโตๆ ตาก็กระตุกอย่างห้ามไม่อยู่
เขาไม่รู้เลยว่าต้องแสดงท่าทียังไงกับหยูหลิงฮุ่ย และพูดไม่ออกว่าในใจคิดยังไง
“คุณ คุณกลับมาแล้วเหรอ คะคือคุณคุณชายหลี่ให้ฉันอยู่ที่นี่ คุณไม่ต้องห่วง ฉันอยู่ชั้นล่างไม่ส่งผลกระทบต่อคุณแน่นอน”
หยูหลิงฮุ่ยมองไท่ซางด้วยความกังวล ถึงขนาดเวลาพูดก็ระมัดระวังกว่าเมื่อก่อนขึ้นมาก
ตอนแรกไท่ซางกะจะไล่หยูหลิงฮุ่ยออกจากห้องของตน แต่เห็นท่าทีน่าสงสารของเธอ ในใจก็รู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย
ถึงยังไงหยูหลิงฮุ่ยก็อยู่กับเขามานาน ยิ่งกว่านั้นรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้น่าเกลียด ไท่ซางขมวดคิ้วครุ่นคิด ในที่สุดก็ขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่พอใจ
“คุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ห้ามเข้าห้องผมตามอำเภอใจเด็ดขาด แล้วก็ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของผมด้วย”
พูดเสร็จไท่ซางก็ไม่สนใจหยูหลิงฮุ่ยอีก ปิดประตูห้องเสียงดังปัง
หยูหลิงฮุ่ยมองประตูที่ปิดสนิทนั่นด้วยสายตาเปล่าเปลี่ยว กัดริมฝีปากล่างแน่น น้ำตาคลอเบ้า
“หยูหลิงฮุ่ย เธอต้องเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้”ผ่านไปครู่หนึ่ง หยูหลิงฮุ่ยใช้มือตบแก้มตัวเองแรงๆ ยิ้มด้วยรอยยิ้มขมขื่น พลางพูดพึมพำกับตัวเอง
สำหรับเธอนี่นับว่าเป็นผลลัพธ์ที่ค่อนข้างดี อย่างน้อยเธอก็ไม่โดนไท่ซางไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้แค่รอให้ผ่านไป1เดือน เมื่อลูกคลอดออกมา แล้วให้ไท่ซางไปตรวจความเป็นพ่อ พิสูจน์ว่าเด็กเป็นเลือดเนื้อของเขาจริงๆ
เวลาล่วงเลยไปถึงช่วงเที่ยงของอีกวัน หยูหลิงฮุ่ยยังคงนอนหลับอยู่อย่างวุ่นวายใจ แต่กลับต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงบางอย่าง
“โอ๊ย！”หยูหลิงฮุ่ยมองไท่ซางตรงหน้าประตูที่มีสีหน้าเคร่งขรึมด้วยความหวาดกลัว และร้องออกมาด้วยความตกใจ ดูเหมือนเด็กในท้องก็ตกใจกับเสียงนี้ด้วยเช่นกัน ถีบท้องหยูหลิงฮุ่ยอย่างจัง ทำเอาเธอเจ็บจนเหงื่อตก
ถึงแม้เจ็บจนพูดไม่ออก แต่หยูหลิงฮุ่ยก็รีบหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์พลางลูบหน้าท้อง“เป็นเด็กดีนะลูก ไม่ต้องกลัวๆ”
เห็นหยูหลิงฮุ่ยเต็มไปด้วยความอบอุ่นของความเป็นแม่ ไท่ซางจึงเก็บเท้าที่เตะประตูเมื่อกี้อย่างไม่ค่อยเต็มใจ เอามือถูจมูกโดยไม่รู้ตัว พลางพูดขึ้นอย่างขาดความมั่นใจ
“เป็นผู้หญิงทำไมถึงขี้เกียจขนาดนี้ ไม่ดูบ้างว่ากี่โมงแล้วยังจะนอนอยู่อีก คุณไม่ลุกมาทำอาหารให้ผมทาน หรือคิดจะให้ผมปรนนิบัติคุณ？”
ที่จริงไท่ซางก็เพิ่งตื่นได้ไม่นาน เขาไม่เห็นหยูหลิงฮุ่ยเลยอดไม่ได้ที่จะกังวล แต่ไม่อยากให้เห็นความเป็นห่วงของตนมากเกินไป จึงคิดวิธีนี้ออกมา
อ้างว่าตัวเองหิว ให้หยูหลิงฮุ่ยทำอาหารให้ตัวเองกิน แต่ความเป็นจริงคืออยากรู้ว่าหยูหลิงฮุ่ยเป็นไงบ้าง
“ขอโทษ ตั้งแต่ท้องฉันก็ค่อนข้างขี้เซา ไม่ทันระวังจนนอนเลยมาถึงตอนนี้ คุณหิวแล้วใช่ไหม？ฉันจะไปทำอาหารเดี๋ยวนี้ล่ะ”
หลังจากหายเจ็บ หยูหลิงฮุ่ยก็รีบลุกขึ้นนั่งจากเตียง จัดเตียงพลางพูดกับไท่ซาง
แม้หยูหลิงฮุ่ยจะบอกว่าตัวเองอ้วนขึ้นมาก แต่ในความเป็นจริงรูปร่างยังดีอยู่ รูปร่างอวบอิ่มของเธอปรากฏภายใต้ชุดนอนผ้าแพร ทำเอาไท่ซางที่ไม่ได้คลุกคลีกับสาวๆมานานถึงกับกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้
หยูหลิงฮุ่ยตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเมื่อสังเกตเห็นสายตาร้อนดั่งไฟของเขา รีบดึงเสื้อคลุมอีกด้านมาคลุม พลางพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน
“คือ ตะตอนนี้ฉันยังท้องอยู่นะ คะคุณทำอย่างนั้นไม่ได้”
แม้หยูหลิงฮุ่ยพูดอย่างติดๆขัดๆ แต่ไท่ซางก็เข้าใจที่เธอจะสื่อทันที อ้ำอึ้งพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงจะพูดออกมา
“คุณนี่มั่นหน้าเกินไปแล้ว ไม่ดูสภาพโทรมๆตอนนี้ของตัวเองบ้างเลย ต่อให้คุณยืนต่อหน้าผมโดยไม่ใส่อะไรเลย ผมก็ไม่รู้สึกสนใจอะทั้งนั้น”
ได้ยินที่ไท่ซางพูด หยูหลิงฮุ่ยสายตาสกาว แสบจมูก น้ำตาคลอเบ้า
แม้เธอจะรู้ว่าไท่ซางนั้นปากเสียมาก เตรียมใจกับคำเย้ยหยันของเขาไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำเหล่านี้เข้าจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดและไม่เป็นธรรม
แม้หยูหลิงฮุ่ยไม่ได้มีดีเท่าฉินวี่เฟยกับหยางฉง แต่ยังถือว่าเป็นเด็กดี เมื่อก่อนมีผู้ชายจีบเธอไม่น้อย ตอนนั้นถูกรักเอ็นดูดั่งเจ้าหญิงอย่างเธอเคยได้ยินคำพูดแบบนี้ที่ไหนกัน
“ผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริงๆ พูดไม่กี่คำก็เริ่มน้ำตาไหล เอาล่ะๆ ผมไม่อยากให้คุณทำอาหารให้แล้ว ผมจัดการเอง”
เห็นเธอร้องไห้เงียบๆไท่ซางก็รู้สึกผิด แต่นิสัยที่ขอโทษผู้หญิงไม่เป็นมาตลอดนี้ ทำให้เขาฝืนปลอบไม่ได้จริงๆ หลังจากครุ่นคิดอยู่นานก็พูดคำเหล่านี้ออกมา
ประตูปิดลงเสียงดังปังอีกครั้ง เหลือเพียงหยูหลิงฮุ่ยเหม่อลอยอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียว
เธอนั่งลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง จ้องมองที่เพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ลูกแม่ แม่ทำอะไรผิดงั้นเหรอ？เหมือนพ่อเขาจะไม่ชอบพวกเราเอามากๆ ลูกคิดว่าแม่ควรอยู่ที่นี่ต่อดีไหม？”หยูหลิงฮุ่ยลูบหน้าท้องตัวเองด้วยความอ่อนโยน พลางพูดพึมพำ
เธอไม่มีที่ไปแล้วถึงได้เลือกมาหาไท่ซางที่เมืองตงไห่ ตอนแรกคิดว่าอิงจากวันเก่าๆของทั้งสอง ท่าทีที่ไท่ซางมีต่อตนไม่น่าจะเลวร้ายไปกว่านี้นัก
แต่เมื่อดูจากสถานการณ์สองวันที่ผ่านมานี้ สุดท้ายหยูหลิงฮุ่ยก็ประเมินสถานะตัวเองในใจไท่ซางสูงเกินไป
“ไท่ซาง ภรรยาแกล่ะ？ทำไมเธอไม่มากพร้อมแก？“หลี่ต๋าคางมองด้านหลังไท่ซางพลางถามขึ้นด้วยความสงสัย
สามารถพูดได้ว่าเรื่องของไท่ซางกับหยูหลิงฮุ่ยรู้กันทั้งสถานตากอากาศ อีกทั้งพวกเขายังเรียกหยูหลิงฮุ่ยว่าภรรยาของไท่ซางขึ้นมาเองด้วย
