นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 118

ตอนที่118 สร้อยข้อมือนำโชค

สุดสัปดาห์

วันนี้เป็นวันที่มีแดด เหมาะมากสำหรับการดูเกมควิดดิช

เวลา 10:30 น. ในตอนเช้า อัลเบิร์ตและเพื่อนของเขาออกจากปราสาทและข้ามหิมะบนถนนไปยังอัฒจันทร์ของสนามกีฬา มีนักเรียนจำนวนมากที่นี่ และทุกคนต่างพูดถึงผลลัพธ์ของเกมดังๆ

“อรุณสวัสดิ์ แฮกริด” อัลเบิร์ตทักทายแฮกริดด้วยกล้องส่องทางไกล

“ขอบคุณสำหรับหมวก” แฮกริดตบหมวกขนสัตว์ที่ศีรษะ “ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้รับของขวัญในวันคริสต์มาส”

“เอาไปเป็นของขวัญก็ได้” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม

“คืนของขวัญ?” แฮกริดถามอย่างไม่เข้าใจ “จะเอาอะไรหรอ?”

“กิ่งไม้ผู้พิทักษ์ ขนหางยูนิคอร์น” อัลเบิร์ตยกข้อมือขึ้น และมีสร้อยข้อมือสีขาวอันละเอียดอ่อนติดอยู่

“นี่คืออะไร?”

“สร้อยข้อมือที่นำโชคมาให้ ฉันทำด้วยขนหางยูนิคอร์นและต้นไม้ที่คุณให้ผมมา” อัลเบิร์ตอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “มันสามารถนำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่ได้”

“นำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่?” แฮกริดพึมพำ “ฉันไม่เคยได้ยินว่าขนหางยูนิคอร์นและต้นไม้วิกเกนทรีสามารถนำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่ได้”

เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนอดหัวเราะไม่ได้

ทำไมนายชอบหลอกคนอื่นจังนะ!

แฮกริดไอเบาๆ “แต่เชือกของเธอทออย่างสวยงาม”

“ผมหมายถึงสัญลักษณ์ข้างบนมัน” อัลเบิร์ตหยิบจี้สองอันที่ขัดเงาจากต้นวิกเกนทรีแล้วแสดงให้ทั้งสามดู พวกเขาถูกแกะสลักด้วยสัญลักษณ์รูนที่อัลเบิร์ตแสดงให้พวกเขาเห็นเมื่อไม่นานมานี้

“นายสลักสัญลักษณ์แปลก ๆ นั้นไว้ด้วย นายแน่ใจหรือว่าสิ่งนี้ได้ผลจริง ๆ ?” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“ใครจะรู้?” อัลเบิร์ตยักไหล่ “บางทีมันอาจนำโชคมาให้หรือไม่ก็ได้”

ในขั้นต้น อัลเบิร์ตวางแผนที่จะทำสร้อยข้อมือร่างกาย

อย่างไรก็ตาม หลังจากทำลายลูกปัดหลายเม็ดติดต่อกัน เขาก็เลิกใช้ชั่วคราวและเลือกสัญลักษณ์โชคดีที่ง่ายที่สุดในการแกะสลัก

สำหรับสิ่งนี้จะทำให้เขาโชคดีหรือไม่ อัลเบิร์ตไม่รู้จริงๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพยายามใช้เลือดเพื่อเปิดใช้งานสัญลักษณ์รูนบนลูกปัด เขาก็ไม่รู้สึกพิเศษใดๆ

อาจจะบอกได้ว่าล้มเหลว

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตยังคงสวมมันไว้บนแขนของเขา เพื่อตรวจสอบว่าสัญลักษณ์รูนนั้นได้ผลจริงหรือไม่

“กริฟฟินดอร์ ปะทะ ฮัฟเฟิลพัฟ มีใครอยากเดิมพันไหม” ในเวลานี้ นักเรียนอาวุโสหลายคนเดินไปทางนี้พร้อมกับกล่องไม้สำหรับเดิมพัน และเสียงตะโกนขัดจังหวะความคิดของอัลเบิร์ต

ดูเหมือนว่าฝาแฝดทั้งสองกำลังวางแผนที่จะเดิมพัน และลี จอร์แดนที่อยู่ข้างๆ ได้หยิบซิกเกิลสีเงินออกมาแล้ว

“นายพนันว่าใครจะชนะ” ทั้งสามมองไปที่อัลเบิร์ต

“ฉันพนันว่าทีมกริฟฟินดอร์จะจับลูกสนิชทองคำได้และชนะ” อัลเบิร์ตหยิบเหรียญเงินออกมาเดิมพัน

“มันก็เหมือนกันกับเรา” ทั้งสามรีบส่งเงินให้กันอย่างรวดเร็ว

“หลายคนเดิมพันกับสิ่งนี้ อัตราต่อรองไม่สูง แต่ถ้าฮัฟเฟิลพัฟชนะ เราจะให้เป็น 3 เท่า” นักศึกษาคนนั้นกล่าว

“ไม่หรอก กริฟฟินดอร์นั่นแหละ”

อัลเบิร์ตไม่สนใจว่าเขาจะชนะหรือไม่ เขาแค่มีความสุข อยู่กับบรรยากาศล้วนๆ

“นายชื่ออะไร.” นักเรียนรุ่นพี่ดึงสมุดจดและปากกาขนนกออกมาแล้วมองดู

“เขาชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” จอร์จตอบอัลเบิร์ต

“อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” นักเรียนรุ่นพี่เขียนคำบางคำแล้วยื่นให้อัลเบิร์ต “หลังเกมเราจะอยู่ที่ทางออก ถ้านายชนะเดิมพัน เอากระดาษมาหาเรา”

อัลเบิร์ตมองดูเพื่อนร่วมห้องทั้งสามและพูดเงียบๆ “พวกนายไม่กลัวเสียเงินหรอ”

“เราเชื่อในโชคของนาย” ทั้งสามพูดพร้อมกัน เนื่องจากอัลเบิร์ตเดิมพัน แม้ว่าความน่าจะเป็นจะไม่สูงนัก แต่พวกเขาก็เต็มใจที่จะทำตาม

“โชคของฉัน?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา “อย่าโทษฉันถ้าเสียเงิน”

“เราจะไม่ทำ” เฟร็ดพูด “เราไม่คิดว่าทีมกริฟฟินดอร์ที่ซ้อมมาอย่างหนักจะแพ้”

“การพนันไม่ใช่นิสัยที่ดี” แฮกริดเลิกคิ้วขึ้นเพื่อเตือนเขา

“นี่เป็นเพียงการเล่นเอาบรรยากาศและผมยังมีสร้อยข้อมือนี่แถมโชคของผมก็ดีมากนะ” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างมั่นใจ

“ฉันคิดว่านายจะเดิมพัน 10 เกลเลียนซะอีก”

“นายเป็นคนโง่เหรอ?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาแล้วพูดว่า “การเดิมพันส่วนตัวแบบนี้ไม่เคยมีความน่าเชื่อถือ ถ้าฉันเดิมพัน 10 เกลเลียนแล้วชนะ อีกฝ่ายจะมีเงินให้ฉันหรอ?”

“น่าจะไม่ได้” เฟร็ดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ

“อืม ดูเหมือนเธอจะรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่” แฮกริดพยักหน้า และการเดิมพันเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร

“ครั้งสุดท้ายที่เขาเดิมพันว่าใครเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ เขาชนะรางวัล 100 เกลเลียน” ลี จอร์แดน อธิบาย “โชคของผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก”

แฮกริดอ้าปากด้วยความประหลาดใจ และโยนความคิดของเขาลงกับพื้นแล้วกระทืบซ้ำ

“อะแฮ่ม แฮกริด คุณคิดว่าคู่ไหนจะชนะ” อัลเบิร์ตถาม

“แน่นอน กริฟฟินดอร์” แฮกริดพูดอย่างไม่พอใจ “เป็นการดีที่สุดที่จะไม่เดิมพัน ไม่มีใครสามารถชนะต่อไปได้ตลอด”

อะแฮ่ม ฉันเองก็รู้เรื่องนี้ดี

อันที่จริง อัลเบิร์ตชนะเดิมพันจริงๆ และทีมกริฟฟินดอร์ก็เอาชนะทีมฮัฟเฟิลพัฟในที่สุด

เกมที่น่าตื่นเต้นนี้ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น และชาร์ลีก็จับลูกสนิชได้สำเร็จ

“ฟิ้วว”

“ฟิ้วว”

“อ๊ะ กระดาษมันปลิว”

ในท้ายที่สุด แฮกริดเอื้อมมือออกไปช่วยพวกเขาคว้ากระดาษ แต่โชคดีที่วันนี้ไม่มีลมนัก

“ส่งกระดาษให้อัลเบิร์ต เจ้าคนไม่น่าเชื่อถือ” ลี จอร์แดนหยิบกระดาษจากเฟร็ดแล้วยัดให้อัลเบิร์ต

“อุบัติเหตุ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” เฟร็ดแก้ตัวและเขาก็เช็ดเหงื่อของเขา

“ขอบคุณนะแฮกริด” อัลเบิร์ตขอบคุณแฮกริด

“ด้วยความยินดี.”

อัลเบิร์ตและอีกหลายคนพบนักเรียนรุ่นพี่สองคนที่ทางเข้าและนำพวกเขาออกจากกัน สามารถได้เหรียญเงินสี่เหรียญเป็นรางวัลได้

“ดูสิ สร้อยข้อมือนำโชคของฉันยังนำโชคมาให้” อัลเบิร์ตกะพริบตา “รูนพวกนั้นยังมีประโยชน์อยู่”

“โชคดีของนายมันดีอยู่แล้วนะ โอเคไหม!” เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะกลอกตา แต่พนันได้เลยว่าการชนะเดิมพันก็ทำให้พวกเขารู้สึกดี

“ว่าแต่ ครั้งล่าสุดพวกนายเข้าป่าเข้าจากที่นี่หรือเปล่า” อัลเบิร์ตมองไปที่ป่าใกล้ๆ แล้วถามทันที

สีหน้าของเฟร็ดกับจอร์จหยุดลง และแฮกริดก็อยู่ข้างพวกเขา ไอ้สารเลว อย่าพูดถึงมันนะ

“เข้าไปในป่า?” แฮกริดมองดูคนสี่คนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

“แฮกริด ช่วยพาเราเข้าไปในป่าเพื่อเพิ่มพูนความรู้หน่อยได้ไหม” อัลเบิร์ตมองไปทางป่าต้องห้ามและถามแฮกริดข้างๆ เขา

“นั่นไม่ดี” แฮกริดปฏิเสธอย่างราบเรียบ

อัลเบิร์ตไม่อายที่จะขายเฟร็ดและจอร์จ “ทั้งสองคนแอบเข้าไปในป่าและบอกว่าป่าข้างโรงเรียนนั้นธรรมดามาก”

“พอได้แล้ว…”

“ไอ้บ้านี่” ฝาแฝดจ้องไปที่อัลเบิร์ต ผู้ชายคนนี้ทรยศพวกเขาอย่างง่ายดาย

“อะแฮ่ม ผมได้ยินคนอื่นบอกว่ามีความลับมากมายที่ซ่อนอยู่ในป่าต้องห้าม คุณสามารถพาเราไปเดินเล่นและสนองความอยากรู้อยากเห็นของเราได้ไหม” อัลเบิร์ตขยิบตาให้แฮกริด “แล้วต่อจากนี้ไป ผมจะไม่สงสัยอีกต่อไปว่าในป่านั้นมีอะไร”

แฮกริดเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

“คุณไม่มั่นใจในความปลอดภัยของเราเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยวาทศิลป์

“โรงเรียนกำหนดห้ามนักเรียนเข้าไปในป่าต้องห้าม”

“อันที่จริง ผมคิดว่าการห้ามเข้าป่าของอาจารย์ดัมเบิลดอร์จะกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของนักเรียนมากกว่า” อัลเบิร์ตกะพริบตา “เท่าที่ผมรู้ คนจำนวนมากแอบเข้าไปในป่าอย่างเงียบๆ”

“มีคนเยอะไหม” แฮกริดจ้องไปที่พี่น้องวีสลีย์

“อะแฮ่ม พวกเขาเป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “เราแค่ต้องการสนองความอยากรู้ และคุณไม่ได้เข้าไปในป่าบ่อยๆหรอ”

“แค่คราวนี้นะ” แฮกริดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตกลง “มากับฉัน อย่าวิ่งไปทั่ว”

“ดูสิ เครื่องรางนำโชคใช้ได้ดีใช่ไหม” อัลเบิร์ตขยิบตาให้สามคนที่ตกตะลึง

ทั้งสามคนไม่เคยคิดว่าอัลเบิร์ตจะเกลี้ยกล่อมแฮกริดให้พาพวกเขาเข้าไปในป่าได้