นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่114 เคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ของอัลเบิร์ต

ทั้งสามเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วผ่านถนนลับ และใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะถึงชั้นแปด

หลังจากฟังเรื่องราวของอัลเบิร์ต เฟร็ดก็อ้าปากค้างเล็กน้อยและรู้สึกเหลือเชื่อ “ดังนั้น ศาสตราจารย์บรอดไม่ได้ช่วยฟิลช์จับนาย”

“อัลเบิร์ตเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมในสายตาของอาจารย์” จอร์จพูดติดตลก แล้วอ้าปากออกด้วยความประหลาดใจ เพราะจริงๆ แล้วมีประตูปรากฏขึ้นที่ผนังตรงข้ามกับพรมที่ไม้ยักษ์กระแทกกับบาร์นาบัสที่โง่เขลา

“พอได้แล้ว…” อัลเบิร์ตกระซิบเบาๆ

“พออะไร?” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปสิ!” อัลเบิร์ตเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องต้องประสงค์ก่อน

“มันเป็นเรื่องจริงโดยไม่คาดคิด” เฟร็ดและจอร์จมองหน้ากัน และเดินตามหลังอัลเบิร์ต ปากของพวกเขาอ้าใหญ่มาก และสิ่งที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาคือห้องที่ตกแต่งอย่างสวยงามที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ภายในห้องประกอบด้วย…

การแสดงออกที่ตื่นเต้นบนใบหน้าของพวกเขาหยุดนิ่ง และพวกเขามองดูโถฉี่ที่ประณีตและหรูหรามากมายที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

อัลเบิร์ตมองดูสีหน้าตะลึงงันของพี่น้องวีสลีย์ กระพริบตาอย่างซุกซน แล้วพูดว่า “เป็นไงบ้าง แปลกใจไหม”

“นายหามันเจอโดยบังเอิญหรอ นายมานี่ได้เพราะนายปวดฉี่ใช่มั้ย” เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะถาม

“มันจะเป็นไปได้ยังไง นี่เห็นฉันโง่เหรอ” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

“นี่คือตู้เก็บไม้กวาดที่เราพบก่อนหน้านี้จริง ๆ เหรอ?” จอร์จมองดูกระโถนหรูหราที่นี่อย่างสงสัย และทันใดนั้นเขาก็มีความคิดและถามว่า: “นายกำลังปวดฉี่รึเปล่า”

ทั้งสามคนอดหัวเราะไม่ได้ และแต่ละคนก็เลือกสไตล์ที่ชอบ

“อย่างไรก็ตาม เราต้องซ่อนที่นี่จริงๆหรอ มันรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย” เฟร็ดเกาหัวของเขา ท้ายที่สุดไม่มีใครชอบซ่อนตัวอยู่ในกองโถฉี่

“ไม่มีอะไรหรอก ออกไปเปลี่ยนห้องกันเถอะ” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“สถานที่นี้ไม่อยู่ในขอบเขตของแผนตัวกวน บางทีเขาแหลม จันทร์เจ้า หางหนอน และเท้าปุยอาจไม่ได้ค้นพบความลับของที่นี่” จอร์จดูแผนที่ตัวกวนในมือของเขาและพูดขึ้น

“เขาแหลม จันทร์เจ้า หางหนอน เท้าปุย?” อัลเบิร์ตถามอย่างงงๆ

“ผู้สร้างแผนที่ตัวกวน” เฟร็ดอธิบาย

“เอ่อ พวกนั้น” อัลเบิร์ตพูดขึ้น “บางทีฉันอาจจะยังหามันไม่เจอ ท้ายที่สุดแล้ว มีความลับของห้องต้องประสงค์ น้อยคนนักที่จะรู้”

“ไม่มีปัญหา ฟิลช์ยังอยู่บนชั้นห้า” จอร์จพูดหลังจากตรวจสอบแผนที่จุดแล้ว

หลังจากที่ทั้งสามออกจากห้องต้องประสงค์เฟร็ดถามว่า “เราควรเปลี่ยนเป็นอะไร?”

“ที่พักผ่อน” อัลเบิร์ตเสนอ

“ฉันขอลอง”

“ฉันด้วย”

ฝาแฝดทั้งสองวางมือบนไหล่ของกันและกัน หลังจากลองอีกครั้ง ประตูก็เปิดออก คราวนี้ พวกเขาปรากฏตัวขึ้นในห้องแสนสบายที่มีไฟลุกโชน

“สุดยอด.” เฟร็ดตบเก้าอี้ “ยังไงก็ตาม นายยังไม่ได้บอกว่านายพบที่นี่ได้ไง”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน” จอร์จตกลง

“นี่คือผลการวิเคราะห์ของฉันจากพวกนาย พวกนายผ่านที่นี่มาหลายครั้งแล้ว แล้วพวกนายก็คิดว่าต้องการหาที่หลบซ่อนอยู่?” อัลเบิร์ตพูดคำพูดที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกไป อันที่จริง เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่เขาพูดนั้นถูกจริงๆ

“ถูกตัอง.”

“ก็เลยใช้เวลาพยายาม ผ่านที่นี่หลายครั้งแล้วก็คิดว่าอยากได้ที่ซ่อน” อัลเบิร์ตอธิบาย

“ผลลัพธ์?” จอร์จถาม

“แน่นอน มันล้มเหลว ฉันพยายามหลายครั้งก่อนที่จะเปิดประตูบานนี้ในที่สุด และหลังจากเข้าใจถึงการจำแนกประเภทแล้ว ฉันค้นพบวิธีที่ถูกต้องในการเปิดประตู” อัลเบิร์ตเริ่มพูดเกินจริงถึงความยากลำบากในการค้นหาที่นี่ อันที่จริง เขาประสบความสำเร็จในความพยายามครั้งแรก

“ต่อมาฉันทดสอบและเปลี่ยนเป็นห้องอื่น หลังจากลองหลายครั้งฉันก็พบวิธีใช้งานที่ถูกต้อง” อัลเบิร์ตกระพริบตาแล้วพูดว่า “ภายหลังฉันเลยเรียกห้องนี้ว่าห้องต้องประสงค์ ด้วยเหตุนี้ ห้องจะกลายเป็นห้องทุกประเภทตามที่นายต้องการ”

“ดังนั้น จากเบาะแสเหล่านี้ นายก็เลยพบที่นี่หรอ”

“ใช่ ฉันพบที่นี่ผ่านเบาะแสที่พวกนายให้มา ฉันสุดยอดไหม” อัลเบิร์ตส่ายหัว: “หากต้องการสรรเสริญฉัน รีบสรรเสริญซะ!”

“นาย…” ฝาแฝดกลืนสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะพูดกลับคืน แต่พวกเขายังชื่นชมเขามาก พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าอัลเบิร์ตจะพบสถานที่แบบนี้โดยอาศัยเบาะแสนี้

“เมื่อเราทำกระเทียมกางเขน เรามาทำที่นี่ได้” จอร์จพูดขึ้นทันที ด้วยวิธีนี้เราจึงไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้หอพักเต็มไปด้วยกลิ่นกระเทียม

“นายยังไม่ยอมแพ้อีกหรอ” อัลเบิร์ตคิดว่าพวกเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าจะพูดถึงเรื่องนี้อีกในเวลานี้

“เลิกอะไรกัน เรามีกระเทียมพอแล้ว” เฟร็ดพยักหน้า “นี่เป็นของเล่นแร่แปรธาตุชิ้นแรกที่เราทำ”

อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากของเขาได้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะบอกพวกเขาดีไหมว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่สิ่งของเล่นแร่แปรธาตุ

แต่… เขาไม่กล้าจริงๆ ที่จะพูดเพื่อทำลายความฝันของเด็กๆ

ท้ายที่สุดชายทั้งสองจะกลายเป็นราชาแห่งของเล่นตลกในอนาคต

ทั้งสามพักอยู่ในห้องต้องประสงค์เป็นเวลานาน รอให้ฟิลช์และศาสตราจารย์บรอดเลิกตามหาพวกเขา เมื่อเทียบกับฟิลช์ที่กำลังค้นหาพวกเขา ฝาแฝดที่นั่งข้างเตาผิงกำลังต่อสู้กับอัลเบิร์ต

มีเกมหมากรุกพ่อมดอยู่สองอันที่โต๊ะของพวกเขา และอัลเบิร์ตจัดการกับพวกเขาอย่างง่ายดายด้วยตัวต่อตัวพร้อมกันสองคน

“เฟร็ด ทำงานให้หนักขึ้น นายยังมีโอกาสเปลี่ยนความพ่ายแพ้เป็นชัยชนะ” จอร์จอุทาน

“นายยังกล้าพูดอีกนะ อีกอย่าง นายแพ้เร็วกว่าฉันอีก” เฟร็ดมองไปยังน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาและพูดอย่างเย็นชา และอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เขารู้ว่าเขากำลังจะสูญเสีย

“อะแฮ่ม” จอร์จไอแห้งๆ และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ดูเหมือนฟิลช์จะกลับไปพักผ่อนแล้ว ไปห้องสมุดกันเถอะ”

“เป็นความคิดที่ดี ไปกันเถอะ” เฟร็ดลุกขึ้นทันทีและเขากำลังจะแพ้

“อืม ก็ได้” อัลเบิร์ตไม่ได้แทงใจอีกฝ่ายแต่ได้ยั่วยวนให้ราชินีไปตรวจดูกษัตริย์ของเฟร็ดจนตาย

“นายก็แพ้เหมือนกัน” จอร์จตบไหล่เฟร็ดด้วยความยินดี “นายเล่นดีกว่าพี่ชายที่ไร้ประสิทธิภาพของเรามาก”

“พี่ชาย?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย “ชายผู้เคราะห์ร้ายที่ลิ้นถูกเผาด้วยลูกอม”

“อะแฮ่ม มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” จอร์จไอแห้งๆ และเดินออกจากห้องตอบกลับ

ทั้งสามคนเดินไปที่ห้องสมุดโรงเรียน

ห้องสมุดฮอกวอตส์ปิดตอน2ทุ่ม และทั้งสามคนประหลาดใจที่ประตูห้องสมุดไม่ได้ล็อค

อัลเบิร์ตเปิดประตูและเดินเข้าไปก่อน ภายในห้องโถงมืดและน่ากลัว

อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น มองไปรอบๆ ด้วยแสงจากไม้กายสิทธิ์ แล้วเดินไปที่เขตหวงห้ามหลังห้องสมุด

หลังจากข้ามเชือกแยกโซนหนังสือต้องห้าม บรรยากาศโดยรอบก็มืดมนยิ่งขึ้น

อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและอ่านชื่อหนังสือด้วยแสงสีซีด

“ช่วยฉันหา “หนังสือคาถา” และอย่าเปิดหนังสือเหล่านั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และอย่านำออกจากชั้นวาง ไม่มีใครรู้ว่าหนังสือเหล่านี้ถูกสาปหรือไม่ อัลเบิร์ตเตือนว่า: “จำไว้ อย่าเปิดหนังสือ มันอาจจะทำให้เราลำบากมาก”

“ฉันเข้าใจแล้ว.” แฝดมองหน้ากันแต่พยักหน้า

ไม่ต้องสงสัยมันเสียเวลามากในการค้นหาหนังสือที่ต้องการในทะเลของหนังสือ อัลเบิร์ตใช้เวลานานโดยไม่พบสิ่งที่ต้องการเลย

หนังสือในพื้นที่หนังสือต้องห้ามทั้งหมดดูโทรมมาก อัลเบิร์ตรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่ามีการจัดเก็บสำเนาต้นฉบับไว้ที่นี่เป็นจำนวนมากหรือไม่

“อัลเบิร์ต!” เสียงของเฟร็ดเบามาก “ฉันได้ยินเสียงกระซิบในหนังสือบางเล่มที่นั่น”

“กระซิบ?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วเมื่อได้ยินฝาแฝดพูดอย่างนั้น โดยไม่รู้ว่าฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์ถูกซ่อนอยู่ในเขตจำกัดหนังสือ

ทั้งสามคนโน้มตัวไปข้างหน้าและชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่จดหมายสีบรอนซ์ที่ลอกเป็นแผ่นๆ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าผมที่ด้านหลังคอตั้งขึ้น และพวกเขาทั้งหมดก็ได้ยินเสียงกระซิบจากหนังสือ

“ที่นี้เป็นพื้นที่หนังสือต้องห้าม ไม่น่าแปลกใจที่มีหนังสือแบบนี้ อย่าเปิดมัน” อัลเบิร์ตเตือนว่า “มันต้องเป็นหนังสือเกี่ยวกับศาสตร์มืด”

“นายคิดว่ามีศาสตร์มืดที่ทรงพลังบันทึกไว้หรือไม่” ฝาแฝดมองหนังสือด้วยความรู้สึกเกรงใจ

“บางทีนะ ฉันก็ไม่รู้” อัลเบิร์ตตักเตือน “แต่ฉันมั่นใจว่าถ้านายเปิดมันตอนนี้ นายจะโชคร้ายอย่างแน่นอน”

“นายพูดถูก.” เฟร็ดล้มเลิกความคิดที่จะหาเรื่องตายจากศาสตร์มืดในหนังสือ หลังจากนั้นเรื่องแย่ๆ บางอย่างจะเกิดขึ้นหลังจากอ่านหนังสือบางเล่ม

“Toadstool Tales” และ “The Wizard’s Sonnet” เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด แบบแรกจะทำให้คนคลื่นไส้อาเจียน ในขณะที่แบบหลังจะทำให้คนใช้แต่บทร้อยกรองเพื่อพูดไปตลอดชีวิต

“ช่วยฉันหา “หนังสือคาถา” คาถาในนั้นเหมาะสำหรับเราที่จะเรียนรู้ตอนนี้มากขึ้น อัลเบิร์ตเตือนอีกครั้ง

เฟร็ดและจอร์จต่างก็พยักหน้าและตกลงที่จะช่วย พวกเขายังต้องการที่จะเรียนรู้คาถาบางอย่าง คาถาที่ทรงพลังใน “หนังสือคาถา” เห็นได้ชัดว่าเหมาะสำหรับพวกเขาในการฝึกฝน

“ค้นหาแยกกัน มันจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น ตราบใดที่พวกนายไม่แตะหนังสือมั่วซั่ว พวกนายก็จะสบายดี” อัลเบิร์ตเตือนเขาและค้นหาหนังสือที่เขาต้องการต่อไป

มีหนังสือจำนวนมากที่จัดเก็บไว้ในพื้นที่หนังสือต้องห้าม เมื่ออัลเบิร์ตเดินผ่านบริเวณหนึ่ง เขาได้ยินเสียงคนพูดเบา ๆ อย่างคลุมเครือ

อัลเบิร์ตกลั้นหายใจทันทีและฟัง ที่มาของเสียงที่ได้ยินไม่ชัดคือชั้นวางหนังสือข้างๆ เขา แต่ไม่ใช่หนังสือในชั้นหนังสือเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่เป็นที่อื่นๆ

ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่นี่ แต่มันถูกซ่อนไว้ด้วยเวทมนตร์

“มันแปลก…” อัลเบิร์ตพึมพำ เขาไม่ได้พยายามเปิดเผยความลับ แต่ยังคงค้นหาหนังสือที่เขาต้องการต่อไป นั่นคือจุดประสงค์ของเขาที่นี่

ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือนานกว่านั้น และทั้งสามคนก็เดินไปรอบๆ บริเวณหนังสือต้องห้ามก่อนที่จะพบหนังสือที่พวกเขาต้องการในที่สุด

“ฉันรู้ว่าหนังสือที่นี่ไม่ง่ายที่จะเอาไป” เฟร็ดชี้ไปที่โซ่บนหนังสือแล้วพูดว่า “จะทำยังไงดี คาถาปลดล็อกใช้ไม่ได้ โซ่พวกนี้ต้องร่ายมนตร์”

“นายคิดจะหักโซ่ตรวนอย่างแรงไหม” ทั้งจอร์จและเฟร็ดไม่ต้องการให้อัลเบิร์ตทำเช่นนั้น เขากังวลว่าการทำเช่นนั้นอาจมีผลเสีย

“แน่นอน ฉันจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้น มีคาถาป้องกันการปลดล็อกตามที่ฉันคาดไว้” อัลเบิร์ตหยิบมีดจากกระเป๋าของเขา

มีดเล่มนี้เป็นสิ่งที่เขาซื้อในวันคริสต์มาส อัลเบิร์ตไม่ได้ต้องการมีดเล่มนี้ แต่ที่ต้องการคืออุปกรณ์เสริมบางอย่างบนมีด หนึ่งในนั้นคือเครื่องมือสำหรับการปลดล็อก เขาได้ฝึกฝนที่บ้านและก็ไม่ยากเกินไปที่จะเปิดที่ล็อคเก่านี้

(note :สะเดาะกลอนกุญแจนี่แหละครับ ฝึกสกิลโจรซะแล้วพระเอกเรา)

“นายกำลังจะทำอะไร.” ทั้งคู่ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ อัลเบิร์ตก็หยิบมีดออกมา

“ใช้เคล็ดลับของมักเกิ้ล”

“เคล็ดลับมักเกิ้ล?” ทั้งสองอยากรู้ว่าอัลเบิร์ตวางแผนจะทำอะไร

“ดูให้ดีล่ะ” อัลเบิร์ตเริ่มแหย่ลวดเข้ากับที่ล็อคหนังสือ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ล็อคหนังสือก็ถูกปลดล็อคด้วยเสียงคลิกเพียงเล็กน้อย

“นายทำได้ไง?” ฝาแฝดมองอัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ

“ฉันบอกว่านี่คือเคล็ดลับการปลดล็อคของมักเกิ้ล” อัลเบิร์ตจับมีดในมือแล้วพูดว่า: “พ่อมดส่วนใหญ่ไม่สนใจกลอุบายบางอย่างของมักเกิ้ล แม้ว่าจะไม่ได้ดีเท่าคาถาปลดล็อคและพวกมันก็ช้ากว่า นิดหน่อย แต่พวกเขามักจะละเลยมัน เลยปล่อยให้ฉันใช้ช่องโหว่นี้ได้ .”

แม้ว่าฮอกวอตส์จะร่ายคาถาบนล็อคเหล่านี้และถึงแม้โซ่จะหักด้วยแรงก็อาจทำให้เกิดสัญญาณเตือน แต่เขาเชื่อว่าการใช้กุญแจในการเปิดล็อคจะไม่มีผลข้างเคียงอย่างแน่นอนเพราะนี่เป็นวิธีที่ถูกต้องในการเปิด มัน.

แม้ว่าอัลเบิร์ตจะไม่มีกุญแจ แต่ก็ไม่มีปัญหากับเทคนิคการปลดล็อกของมักเกิ้ล

“คราวหน้าถ้ามีโอกาสนายต้องสอนเทคนิคนี้ให้พวกเราบ้าง” ดวงตาของฝาแฝดเป็นประกาย และเขาคิดว่าวิธีการของอัลเบิร์ตมีประโยชน์มาก

พ่อมดส่วนใหญ่มักดูถูกมักเกิ้ลเพราะพวกเขาไม่มีเวทมนตร์ ซึ่งทำให้อัลเบิร์ตมีช่องโหว่ในการเจาะ แม้แต่ฮอกวอตส์ก็เพิกเฉยอย่างเห็นได้ชัด

“เคล็ดลับการปลดล็อกแบบนี้เรียนรู้ได้ง่าย ฉันจะสอนให้ถ้ามีโอกาส” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่รู้ว่าฝาแฝดทั้งสองจะเรียนรู้ได้หรือไม่

เมื่อพวกเขาออกจากห้องสมุด ก็เป็นเวลาตี4แล้ว และทั้งสามคนก็ถือของที่ริบได้ในคืนนี้ไว้ในมือของพวกเขา นั่นคือ “หนังสือคาถา” “หนังสือแห่งยา” และ “น้ำยานำโชค” “

หลังจากยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่มีใคร ทั้งสามคนก็ออกจากที่เกิดเหตุอย่างเงียบๆ และกลับไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของกริฟฟินดอร์ โดยหลีกเลี่ยงพ่อมดผีที่ถือไม้เท้าระหว่างทาง

เมื่อเขากลับมาที่หอพัก ลี จอร์แดนก็ตื่นขึ้นและมองไปที่คนสามคนที่เพิ่งกลับมาจากทัวร์กลางคืน

“พวกนายควรปลุกฉัน” ลี จอร์แดนบ่น

“ใครทำใช้ให้นายหลับอย่างกับหมู”เฟร็ดยกรางวัลของวันนี้ไปอวดลี จอร์แดน” เราได้รับมาจากห้องสมุด “

“มาดูว่ามีหนังสืออะไรบ้าง” ลี จอร์แดนถามด้วยความสงสัย

“ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าหักโหมล่ะ นอนต่ออีกสักพักดีกว่า” เฟร็ดคลุมหาวและเริ่มถอดเสื้อผ้าพร้อมที่จะกลับไปนอน เขาไม่เคยอยากหลับขนาดนี้มาก่อน หลังจากความตื่นเต้นของทัวร์กลางคืน เขาอยากนอนแล้ว

“ราตรีสวัสดิ์.”

“ราตรีสวัสดิ์”

“ไอ้พวกสามตัวแสบนี่จริงๆเลย” เมื่อมองไปที่สามคนที่นอนอยู่บนเตียง ลี จอร์แดนก็สาปแช่งเสียงต่ำ หันความสนใจไปที่หนังสือสามเล่มที่พวกเขานำกลับมา