นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่ 224 นายรู้ได้ยังไง!?

ในเช้าวันเสาร์ อัลเบิร์ตตื่นแต่เช้าแต่มันก็ยังมืดอยู่ และฝนตกหนักข้างนอกกระทบกระจกหน้าต่าง

“มันหนาว” อุณหภูมิในหอพักต่ํามาก อัลเบิร์ตย่อตัวและซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ พร้อมที่จะกลับไปนอนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันเสาร์ แม้ว่าเขาจะนอนถึงเที่ยงจริงๆ ก็ไม่มีใครสนใจ

แน่นอนว่าอัลเบิร์ตล้มเหลวในการบรรลุความปรารถนาของเขา และถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยเสียงของเฟร็ดและจอร์จที่ตื่นขึ้นเวลา 8:30 น.

ฝนตกหนักข้างนอกก็ยังไม่มีวี่แววจะบรรเทาลง

อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง ในสภาพอากาศเลวร้ายแบบนี้ เกมควิดดิชก็จะดําเนินต่อ

ตามคําพูดของชาร์ลี: เกมควิดดิชจะไม่ถูกยกเลิกเนื่องจากฝนตกแค่เล็กน้อย

“โชคดีที่วันนี้ไม่ใช่ฉันที่จะลงเล่น” อัลเบิร์ตแอบดีใจ เขาเกลียดฝนจริงๆ เขาอาจเป็นหวัดจากการดูเกมท่ามกลางสายฝน แต่เขาบอกได้เพียงว่าความรักที่เขามีต่อควิดดิชยังไม่ถึงขนาดนั้น

เนื่องจากฝนตก ทางเดินและห้องโถงของปราสาทจึงกลายเป็นสีดํา โดยมีคบไฟและเทียนจุดอยู่ทุกหนทุกแห่ง อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถปิดบังความกระตือรือร้นของผู้คนที่มีต่อควิดดิชได้

ในห้องโถง นักเรียนกําลังคุยกันอย่างมีความสุขเกี่ยวกับควิดดิช พวกเขาตั้งตารอการแข่งขันควิดดิชในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดคิดและไม่สนใจฝนที่กําลังตก

ที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์ อัลเบิร์ตกําลังประกบไส้กรอกย่างกับขนมปังแผ่นหนึ่ง ใส่เข้าไปในปากของเขาแล้วกัดคําโต พร้อมกับซุปข้าวโพดนึ่งบนท้อง ร่างกายของเขาก็อบอุ่นขึ้นทันที

เมื่อเทียบกับอัลเบิร์ต คนที่อยู่รอบๆ ดูเหมือนจะไม่มีความอยากอาหาร

“กินข้าวไม่ลงเหรอ” ไม่ใช่ว่าอัลเบิร์ตไม่เข้าใจอารมณ์ประหม่าของเฟร็ดและคนอื่นๆ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องให้ความสําคัญกับผลการแข่งขันควิดดิชนี้มากเกินไป ถ้าคุณไม่สนใจมัน คุณก็จะไม่ประหม่ามากโดยธรรมชาติ

“นายไม่ใช่คนที่ขึ้นไปเล่นเกม” แองเจลิน่ามองอัลเบิร์ตอย่างขุ่นเคือง และอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “อย่าพูดแบบนั้นสิ”

“กินอะไรเข้าไปดีกว่า” อัลเบิร์ตกวาดซุปข้าวโพดใส่จานแล้วกระพริบตา “การเล่นในสภาพอากาศที่ฝนตกจะทําให้ผู้เล่นเหนื่อยมาก”

“ฉันไม่อยากกินอะไร” เฟร็ดกับจอร์จพิมพ์

“ฉันเองก็ไม่มีอยากกิน” แองเจลิน่ารู้สึกแย่มาก แม้ว่าเธอจะเคยเล่นเกมนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่การแสดงของเธอก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในคราวที่แล้ว หลังจากทํางานหนักมาหนึ่งปี ในที่สุดแองเจลิน่าก็ปรากฏตัวในฐานะผู้เล่นบนเวทีควิดดิชสเตเดียม เธอมั่นใจว่าเธอจะทําผลงานได้ดีกว่าปีที่แล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตึงเครียดได้

“อัลเบิร์ตพูดถูก พวกนายควรกินอะไรเพื่อรักษาความแข็งแกร่งของตัวเอง” ลี จอร์แดนทาซอสมะเขือเทศหนาบนไส้กรอกย่าง และพูดอย่างมีความสุขหลังจากรับประทานอาหารมื้อใหญ่ “มิฉะนั้นจะไม่มีแรง และอาจถูกบอลกระแทกกลางอากาศได้”

“ขอบคุณจริงๆ ที่เป็นห่วง” เฟร็ดพูดด้วยน้ําเสียงไม่ดี

“ด้วยความยินดี”

“ฉันได้ยินมาว่านายกําลังพยายามจะเป็นผู้บรรยาย?” อัลเบิร์ตถามอย่างสงสัย

“นายรู้ได้ยังไง!?“ดวงตาของลี จอร์แดนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและมองไปที่อัลเบิร์ตอย่างไม่เชื่อสายตา”นายรู้ได้ยังไงว่าฉันได้เป็นผู้บรรยายควิดดิช”

นี่เป็นหนึ่งในความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลี จอร์แดน เดิมที่เขาวางแผนที่จะทําให้ทุกคนประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าอัลเบิร์ตจะพูดก่อนเขา ซึ่งทําให้เขาไม่พอใจมาก

“มันเกิดขึ้นเมื่อไร?” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“ไม่นานมานี้ ฉันผ่านการทดสอบของศาสตราจารย์มักกอนนากัล” ลี จอร์แดนกล่าวว่า “ผู้บรรยายของปีที่แล้ว บาโญ ดูเหมือนจะกลายเป็นผู้เล่นเรเวนคลอ ดังนั้นฉันจึงไม่พบอุปสรรคมากนักและประสบความสําเร็จในการ เป็นผู้บรรยายว่าแต่นายพบมันเมื่อไหร่”

“นายหมายถึงอะไร?” อัลเบิร์ตยิ้มโดยไม่พูดอะไร อันที่จริงที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อกี้โดยไม่รู้สถานการณ์จริง

ในความทรงจําของอัลเบิร์ต ลี จอร์แดนเป็นผู้บรรยายมาโดยตลอด กล่าวอีกนัยหนึ่ง เพื่อนของฝาแฝดวีสลีย์ถูกกําหนดให้เป็นผู้บรรยาย ดังนั้นเขาจึงถามแบบไม่คิดอะไร และเขาไม่คิดว่าตัวเองจะพูดถูก

ก่อนเวลา 10.30 น. ทีมกริฟฟินดอร์และลี จอร์แดนไปที่สนามกีฬาควิดดิชเพื่อเตรียมตัวล่วงหน้า และผู้ชมคนอื่นๆ เข้าไปในสนามก่อนเวลาสิบเอ็ดโมง

“ไปด้วยกันมั้ย?” อาเลียเชิญอัลเบิร์ต

“เธอไปก่อนนะ ฉันขอตัวกลับหอพักก่อนเดี๋ยวตามไป” อัลเบิร์ตหาข้อแก้ตัวโดยไม่ตั้งใจและรีบออกจากห้องโถง เขายังไม่ลืมข้อตกลงกับพี่น้องแม็กโดกัล เรื่องนี้ล่าช้มาเป็นเวลานานแล้ว

ต้องบอกว่าการแข่งขันควิดดิชยังคงได้รับความนิยมเช่นเคย แม้ว่าจะมีลมแรงหรือฝนตก แต่ก็ไม่สามารถหยุดทั้งโรงเรียนไม่ให้หลั่งไหลมาชมได้

อัลเบิร์ตยืนอยู่ข้างหน้าต่างและมองดูนักเรียนวิ่งข้ามสนามหญ้าไปยังสนามควิดดิชพร้อมร่ม

“ฉันรู้สึกว่าฉันต้องบ้าไปแล้ว ฉันเลิกดูเกมควิดดิชของวันนี้เพื่อเดิมพันบ้าๆนี่เหรอ?” แคทรีน่าเดินไปหาอัลเบิร์ต โดยไม่ลืมบ่นกับเขา

“เธอควรจะขอบคุณฉันนะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธออาจจะยังอยู่ข้างนอกท่ามกลางสายฝน” อัลเบิร์ตถอนสายตา หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เขาแล้วถามว่า “อิซาเบลอยู่ที่ไหน”

“เธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เธออาจจะออกมาตอนเราอยู่ที่นั่น” แคทรีน่าพูดขณะเดิน: “ฉันยอมเดิมพันกับนายจริงๆ ตอนนี้คิดเกี่ยวกับมันแล้วรู้สึกเหลือเชื่อแฮะ”

“แน่นอน เธอจะเห็นด้วย ท้ายที่สุดแล้ว เงินเดิมพันคือ 10เกลเลียน เธอสามารถซื้อของได้มากมายด้วยเงินจํานวนนี้” อัลเบิร์ตเตือนด้วยความกรุณา

พวกเขาเดินขึ้นไปบนหอคอยที่ชวนทําให้เวียนหัว อัลเบิร์ตไม่เคยมาที่นี่มาก่อน และแคทรีน่าก็พาเขาไปที่ประตู

หากสิ่งเหล่านี้ถือเป็นประตูละก็นะ ก็ไม่มีที่จับ ไม่มีรูกุญแจ มีแต่แผ่นไม้เก่าที่มีที่เคาะทองสัมฤทธิ์เหมือนนกอินทรีอยู่

อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปแตะแผ่นไม้อย่างสงสัย หันศีรษะแล้วถามว่า “นี่ไม้อายุเกือบพันปีเหรอ?”

“ทําไมโฟกัสของนายถึงแตกต่างจากคนอื่น?” แคทรีน่าพูดอย่างเคร่งขรึม เธอเอื้อมมือออกไปเคาะประตูและในความเงียบนั้น จงอยปากของนกอินทรีก็เปิดออก และพูดด้วยเสียงอันไพเราะว่า:

คุณไม่สามารถตอบว่า “ใช่” สําหรับคําถามใด

“นี่เป็นคําถามแรก” อัลเบิร์ตพูดกับหญิงสาวโดยหันศีรษะของเขา

แคทรีน่าตอบว่า: “คุณหลับอยู่หรือเปล่า”

“มันสมเหตุสมผล” เสียงพูดและประตูห้องนั่งเล่นส่วนกลางเรเวนคลอก็เปิดออก

“ที่จริงฉันคิดว่า “คุณตายแล้วเหรอ คือคําตอบ” อัลเบิร์ตบ่น

อีกด้านหนึ่งของประตู อิซาเบลยืนอยู่ที่นั่น ยกมือขึ้นเพื่อเปิดประตู แต่เธอไม่คิดว่าประตูจะเปิดเอง

จากนั้น เธอได้ยินคําพูดของอัลเบิร์ตและตอบว่า “คําตอบของปริศนาห่วงเคาะนกอินทรีไม่ได้มีคําตอบเดียวในแต่ละคําถาม