“เธอจำอะไรเกี่ยวกับแม่ของฉันได้บ้าง”
แอนเดรียรู้สึกไม่มั่นใจกับคำถามที่กะทันหันของแวนส์ เมื่อใดก็ตามที่เธอพูดถึงแม่ของแวนส์ดูเหมือนเขาจะพยายามหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้อยู่เสมอ
“อืม…” แอนเดรียวางมือบนคางขณะที่เธอเดินต่อไป
“ฉันจำได้ว่าเธอสูงมาก”
“…สูง?” แวนส์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“หืม” แอนเดรียพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“เธอเตี้ยกว่าพ่อนายแค่ไม่กี่นิ้ว ถ้าจำไม่ผิด”
“อะไรนะ?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะตาโตเมื่อได้ยินคำพูดของแอนเดรีย พ่อของเขาค่อนข้างสูงแต่แม่ของเขากลับเตี้ยกว่าพ่อเขาไม่กี่นิ้วเนี่ยนะ?
…แล้วทำไมเขาถึงตัวเล็กจัง? นี่มันเป็นความไม่เท่าเทียมแบบไหนกันแน่?
“พูดตามตรง ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันก็จำไม่ได้จริงๆว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง แต่…” แอนเดรียเอียงศีรษะขณะพยายามนึกถึงทุกสิ่งที่เธอรู้
“ฉันคิดว่าเธอค่อนข้างสวยเพราะมีผู้ชายมากมายไล่ตามเธอ เพราะพ่อของฉันเล่าให้ฉันฟังว่าเขาพยายามจะจีบเธอยังไง”
“…” ทำไมเธอถึงจำได้แต่เรื่องหน้าตาของแม่ของเขา แวนส์คิด
“แต่สุดท้าย เธอเลือกพ่อของนายเพราะ…” แอนเดรียลังเลที่จะพูดเล็กน้อย
“เพราะ…พ่อของฉันบอกฉันว่าเขาเคยเป็นคนดีมาก่อน”
“หืม…” แวนขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำพูดของแอนเดรีย พ่อของเขาเป็นคนดี? เขานึกภาพไม่ออกจริงๆว่าพ่อของเขาเป็นคนดียังไง เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามนึกถึงพ่อของเขา สิ่งเดียวที่เขาเห็นคือสัตว์ประหลาด และมันแย่กว่าแมงมุมที่เขาต่อสู้ในประตูมิติด้วยซ้ำ
“ฉันจำได้แม่นเลยตอนที่แม่เธอจากไป” แอนเดรียถอนหายใจเฮือก
“ตอนนั้นฉันอายุประมาณ 10 ขวบ ส่วนเธอ…ฉันคิดว่าตอนนั้นเธอน่าจะอายุประมาณ 5 ขวบ?”
“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะนายตัวเล็กเกินไป และแทบจะไม่พูดเลย” เธอหัวเราะเบาๆ
“…”
“มี…เสียงตะโกนมากมาย” แอนเดรียถอนหายใจ
“คนในละแวกนั้นได้ยินพ่อของนายกรีดร้องออกมา แต่ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนเท่าไหร่ แม่ของนายก็ยังจากไป”
“หืม…เธอเติบโตขึ้นมาในสุสานของเก่าหรอ?”
“ฉัน…ฉันไม่แน่ใจจริงๆ” แอนเดรียพูดขณะที่เธอส่งเสียงครวญครางเล็กน้อยและขมวดคิ้วพยายามนึกว่าพ่อของเธอพูดถึงเรื่องนี้กับเธอหรือเปล่า
“…เธอเป็นผู้ใช้ระบบหรือเปล่า?”
“ผู้ใช้ระบบ?” แอนเดรียเอียงศีรษะอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัย
“นายถามทำไม?”
“มัน…ไม่มีอะไร” แวนถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัว
“อาจารย์ใหญ่ของสถาบันการศึกษาบอกฉันว่าฉันดูเหมือนแม่ของฉัน และคำพูดของเขาก็รบกวนฉันตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา”
“โอ้!?” แอนเดรียหยุดเดิน
“พวกเขารู้จักเธอด้วยเหรอ!” เธอพูด น้ำเสียงของเธอตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่” แวนหัวเราะเล็กน้อย
“น่าจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น”
“แล้วทำไมนายไม่ดูบันทึกของโรงเรียนล่ะ” แอนเดรียแนะนำ
“…บันทึก?”
“ใช่” เธอพยักหน้า
“บันทึกของนักเรียนที่เรียนในสถาบันในอดีต ในสถาบันน่าจะมีของแบบนั้นใช่ไหม?”
“…อยู่ที่นั่นหรือ” แวนส์เลิกคิ้วด้วยความสงสัยอย่างอดไม่ได้ หากมีบันทึกจริงๆ เขา…จะได้พบแม่ของเขาที่นั่นจริงหรือ? และถ้าเขาหาข้อมูลนั้นเจอแล้วเขาจะทำอย่างไรกับข้อมูลนั้นกันแน่? ไม่ใช่ว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักหน่อย
“ไม่รู้” แอนเดรียหัวเราะคิกคักเล็กน้อย
“ฉันไม่เคยไปโรงเรียน”
“…”
“ลองดูสิ” แอนเดรียถอนหายใจ
“ยังไงนายก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว”
“หืม” แวนส์วางมือลงบนคางขณะที่เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย
“เธอจำได้ไหมว่าแม่ของฉันมีนามสกุลหรือเปล่า”
แอนเดรียทำได้เพียงส่ายหัวแทนคำตอบ
“ฉันเข้าใจแล้ว…” แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
“มัน…น่าจะเป็นอีวานเจลีนละมั้ง?”
“อืม”
***
“พะ…พวกแกเป็นใคร!?”
“พวกเรามาจากสมาคมนักสำรวจ”
คริสกำลังอยู่ต่อหน้าชายสองคนของลอเดอร์ที่เกี่ยวข้องกับการทำลายบ้านของแวนส์ พวกเขาเป็นคนกลุ่มเดียวที่เหลืออยู่ตั้งแต่อีกคนเสียชีวิตและมีคนมาพาตัวเขาไป
ชายสองคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อจู่ๆก็มีกลุ่มผู้ชายเข้ามารอบๆพวกเขา ซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกนำโดยชายที่น่ากลัวซึ่งมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้าของเขา พวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังจะถูกฆ่า แต่เมื่อพวกเขาได้ยินว่าคริสมาจากสมาคมนักสำรวจ ลมหายใจประหม่าของพวกเขาก็เริ่มสงบลง
“นี่มัน…เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนเหรอ?” หนึ่งในคนของลอเดอร์พูดขึ้น
“เราบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมืองไปแล้วว่าเราจำอะไรไม่ค่อยได้ เราไม่เห็นด้วยซ้ำว่าใครมาทำร้ายเรา”
“เข้าใจแล้ว” คริสหรี่ตาลง
“ถ้าอย่างนั้น…พวกนายช่วยกลับมาที่สมาคมนักสำรวจกับเราได้ไหม”
“อะไรทำไม!?”
“คนที่โจมตีพวกนายอาจเป็นมอนสเตอร์ที่หลุดออกมาจากประตูมิติ” คริสพูด
“เราต้องการให้นายจำทุกสิ่งที่นายรู้ได้ เพราะเราไม่สามารถปล่อยให้มีมอนเตอร์หลุดไปรอบๆเมืองได้”
“ไม่…ไม่” ชายคนหนึ่งของลอเดอร์พูดติดอ่าง
“เจ้านายของเราบาดเจ็บแล้ว และมันน่าจะตายไปแล้ว เรา…จะไปเดี๋ยวนี้” เขาพูดขณะที่เขาเริ่มเดินออกไป
แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไปได้ เขารู้สึกเจ็บที่แขนเล็กน้อย
“ฉันคิดว่านายเห็นว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง” คริสกระซิบขณะที่เขาจับแขนของชายคนนั้นแน่น
“และผู้ชายที่นายเรียกว่าเจ้านายคนนี้…ลูคัสใช่ไหม” เขาเสริม
“เขาคือคนที่หายตัวไปในตอนนี้ ใช่ไหม?”
“นะ…นั่น” ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะมองดูเพื่อนของเขาที่กำลังมองมาที่เขาราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่าที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่
“นายรู้ใช่ไหมว่าเราส่งนายไปที่คุกเพราะนายโกหกเราได้” คริสกระซิบอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาราวกับน้ำแข็งที่แทงหูคนของลอเดอร์ ความจริงก็คือ คริสยังรู้สึกขุ่นเคืองอย่างสุดซึ้งต่อชายสองคนนี้
แม้ว่าเขาจะเกลียดแวนส์เพราะเขาเหมือนคนที่จะทำให้ซาราห์แย่ลง แต่เขาไม่ใช่คนที่ทำให้บ้านของสการ์เล็ตต์เลอะเทอะและเผาเสื้อผ้าของเธอ
“ไม่…ไม่! เราจะไม่โกหกสมาคมนักสำรวจ!” ชายคนหนึ่งอ้อนวอน
“เข้าใจแล้ว…ดีแล้ว” คริสอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยแขนของชายคนนั้น
“แล้ว…นายไม่คิดจะมากับพวกเรางั้นหรือ?”
***
“คุณวิคตอเรีย คุณไปไหนมา!? ท่านแม่เป็นห่วงคุณมากเลยนะ!”
วิกตอเรียกำลังเดินสบายๆในโถงทางเดินที่กว้างขวาง รองเท้าที่เป็นโคลนของเธอทิ้งรอยเท้าไว้บนพื้นพรม เธอกำลังถูกตามโดยชายชราที่มีหนวดซึ่งกำลังทำความสะอาดรอยเปื้อนโคลนทันทีที่ปรากฏขึ้น
“คุณไปที่ป่าอีกแล้วเหรอ” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจ
“คุณรู้ไหมว่าคุณยายของคุณห้ามไม่ให้คุณไปที่นั่น มันอันตราย…”
“อัลเฟรด”
“ครับ…คุณหนู!?” ชายชราที่ชื่ออัลเฟรดอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่าวิคตอเรียจะพูดกับเขาจริงๆ
“เตรียมอาหารและขนมไว้ให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ และเตรียมรถโค้ชที่ใหญ่กว่าเดิมตอนที่คุณมารับฉันในวันพรุ่งนี้” วิคตอเรียพูดโดยไม่หยุด
“ทะ…ทำไม”
“ฉันอาจจะมี…เพื่อนร่วมชั้นมาเยี่ยมบ้านวันพรุ่งนี้”
“!!!”
“พะ…เพื่อน!?”
“เพื่อนร่วมชั้น”
“สักครู่…สักครู่นะคุณหนู!”
ก่อนที่วิคตอเรียจะพูดจบ อัลเบิร์ตก็เดินออกไปแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่วิคตอเรียพาเพื่อนมา พวกเขาควรจะมีอะไรที่ยิ่งใหญ่ เขาคิดขณะรีบวิ่งไปที่ห้องครัว
‘ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง คุณวิกตอเรีย!’
