ตอนที่ 75 ความลับของวิคตอเรีย
“วันนี้เขายังไม่ได้กินอาหารเลย!”
“เอ่อ…เราควรวิ่ง”
“อะไรนะ!? อะไรนะ!?”
เบียทริซจับแว่นของเธอไว้ ขณะที่พวกเขาทั้งหมดเริ่มวิ่งกลับไปที่ประตู
“ฉันคิดว่านี่เป็นบทเรียนของเราใช่ไหม แวนส์?” ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างประหม่าในขณะที่เขาเร่งฝีเท้าไปด้วย
“อย่าเข้าไปในป่าของผู้หญิงโดยที่ไม่รู้ประวัติของเธอ!”
“พวกนายพูดว่าอะไรนะ!” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป
เสียงดังก้องในป่าดูเหมือนจะดังขึ้นเมื่อพื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนแรงขึ้น แวนส์เปิด [การรับรู้เวลา] ของเขาชั่วขณะ ในขณะที่เขากระโดดขึ้นไปในอากาศ และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อดูว่าเขาสามารถมองเห็นสิ่งที่กำลังตามพวกเขามาได้หรือเปล่า
แต่ในขณะที่แวนส์กำลังจะลงไปถึงพื้น เขาก็ยังไม่เห็นสิ่งใดในสายตาของเขา และเขากำลังจะปิด [การรับรู้เวลา] แต่ในขณะที่เท้าของเขาค่อยๆตกลงบนพื้น ดวงตาของเขาก็จับอะไรบางอย่างได้
มันดูเหมือนม้าแต่มันสูงกว่าต้นไม้ที่กำลังล้อมรอบพวกเขา และเมื่อแวนส์เห็นว่ามันยังคงขยับแม้ว่าเขาจะใช้ทักษะของเขาอยู่ตามนั่นก็ทำให้เขารู้ว่าสิ่งมีชีวิตนี้เร็วเป็นอย่างมาก
“!!!” แวนส์รีบปิด [การรับรู้เวลา] และวิ่งไปพร้อมกับกลุ่มของเขาทันที
“วิคตอเรีย…” แวนส์พูดเบาๆแต่ก็ยังพอให้คนทั้งกลุ่มได้ยิน
“สัตว์เลี้ยงของเธอเป็นม้ายักษ์หรือเปล่า”
อย่างไรก็ตาม วิคตอเรียไม่ตอบขณะที่เธอยังคงวิ่งต่อไป
“…คุณหนูวิคตอเรีย บางทีเราน่าจะตะโกนเรียกท่านหญิง…” อัลเบิร์ตพูดติดอ่าง ขณะพยายามจะกลั้นหายใจ
“กระผมแน่ใจว่าเธอจะได้ยินเราจากระยะนี้”
“ไม่” วิคตอเรียส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“วิคตอเรีย…” เบียทริซยังคงจับแว่นของเธอ ขณะที่เธอหลีกเลี่ยงรากหนาทึบของป่า
“บางทีตอนนี้อาจเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะบอกเราว่าเธอเก็บสัตว์ประหลาดชนิดใดไว้ที่นี่”
“เขาไม่ใช่สัตว์ประหลาด!” จู่ๆวิคตอเรียก็ตะโกน ทำให้ทุกคนประหลาดใจเล็กน้อย
“แล้วมันคืออะไร!?”
“เขาไม่ใช่…ไม่ใช่สัตว์ประหลาด” วิคตอเรียพูดซ้ำ น้ำเสียงของเธอมีความเศร้าเล็กน้อย
“คุณหนูวิคตอเรีย…” อัลเบิร์ตสูดหายใจเข้าลึกๆไม่เพียงเพราะเขาเริ่มเหนื่อย แต่เพราะน้ำเสียงเศร้าๆของวิคตอเรีย
“…จะบอกพวกเขาได้ไหม?”
“เธอต้องบอกพวกเราสิ!?” คราวนี้เป็นฮาร์วีย์ที่พูดออกมา
“ฉันมักจะชอบสิ่งที่น่าสนุกหรือน่าสนใจนะ แต่ไม่ใช่เมื่อมันเป็นสิ่งที่จะกินฉันทั้งเป็น!”
“ตัวที่ถูกขังอยู่ที่นี่…” อัลเบิร์ตกระซิบ และหันไปมองวิคตอเรียราวกับถามเธอว่าไม่เป็นไรใช่ไหมที่จะพูด แต่เมื่อดูเหมือนวิคตอเรียจะไม่สนใจ อัลเบิร์ตก็พูดต่อว่า
“เขาไม่ใช่สัตว์ประหลาด…แต่เขาคือนายน้อย”
“…นายน้อย?”
“นายน้อยเอ็ดเวิร์ด…พี่ชายของคุณหนูวิคตอเรีย”
“…อะไรนะ!?” ทั้งฮาร์วีย์และเบียทริซเกือบสะดุดล้มทันทีที่ได้ยินคำพูดของอัลเบิร์ต
“หมายความว่ายังไง” เบียทริซส่งเสียงฮึดฮัด ขณะที่เธอหันไปทางวิคตอเรีย อย่างไรก็ตาม วิคตอเรียไม่ตอบ เธอมองที่อัลเบิร์ตแทนราวกับว่าขอให้เขาเป็นคนบอกพวกเขา
“พี่ชายของคุณหนูวิคตอเรีย…” อัลเบิร์ตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่เขาพยายามจะไม่ถูกทิ้งโดยกลุ่มของพวกเขา
“…เขาคือผู้ถือระบบประเภทวิวัฒนาการ”
“อะไรนะ?” เบียทริซขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเขาถึงเป็นยังงี้!?”
เบียทริซพยายามจะไม่ประหม่า พวกเขาแทบไม่รู้จักวิคตอเรียเลย และไม่รู้จริงๆว่าเธอเป็นคนอย่างไร เกิดนี่เป็นอุบายที่จะทำให้พวกเขาถูกกินล่ะ?
นี่มันบ้าไปแล้ว เบียทริซคิด
“ไม่รู้” อัลเบิร์ตส่ายหัว
“นายน้อยเอ็ดเวิร์ดปลดล็อคระบบทันทีที่เขาเกิด”
“อะไร!?”
ทั้งสามคนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น มันเป็นแบบนั้นได้ด้วยงั้นหรอ? นี่มันครอบครัวอะไรกันเนี่ย!?
นี่เป็นครอบครัวที่เบียทริซจะมีเมื่อเธอไปถึงจุดสูงสุดหรือเปล่า? เธอส่ายหัวให้กับความคิดนั้น
“อืม…” อัลเบิร์ตพยักหน้า
“และครั้งแรกที่เขาแปลงร่าง…นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน”
“คุณหมายความว่า…เขาเป็นสัตว์ประหลาดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วงั้นหรอ!?” ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา
“เขาไม่กลับมาเป็นปกติเมื่อค่าพลังงานของเขาหมดลงแล้วงั้นเหรอ!?”
“ไม่…” เบียทริซหรี่ตา
“เขาคงจะตายตั้งแต่ยังเป็นทารก เพราะร่างกายของเขารับภาระไม่ไหว” เธอพูดก่อนจะถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
“…ใช่” อัลเบิร์ตทำได้เพียงพยักหน้าเงียบๆ
“แต่แล้วตอนนี้ล่ะ?” ฮาร์วีย์ถามอีกครั้ง
“เขาอยู่มาขนาดนี้ได้ยังไง?”
อัลเบิร์ตส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ขณะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นายน้อย…พึ่งพาคริสตัลมาตลอด”
ทันทีที่ฮาร์วีย์ได้ยินสิ่งที่อัลเบิร์ตพูด ดวงตาของเขาก็ดูจริงจังขึ้นมาทันที ขณะที่เขามองลงไปที่พื้นเล็กน้อย
“…มีเหตุผล” เขาพึมพำในลมหายใจ
“เขาจะอาละวาดด้วยความโกรธและจะไม่สามารถสงบลงได้จนกว่าเขาจะได้ดูดซับคริสตัล”
“นั่น… ถูกต้อง” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้งจากคำตอบโดยละเอียดของฮาร์วีย์
ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันอย่างเร่งรีบ แวนส์ก็พยายามเพ่งสายตาไปที่ต้นไม้ทางด้านซ้าย ต้นไม้ถูกผลักไปด้านข้างอย่างรุนแรง ทำให้เกิดเสียงฟ้าร้องก้องไปทั่วป่า แต่ที่น่าแปลกก็คือสิ่งที่เรียกกันว่าพี่ชายของวิคตอเรีย ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาที่จะโจมตีพวกเขาในตอนนี้ แม้ว่ามันจะมีความเร็วพอที่จะทำเช่นนั้นก็ตาม
…บางทีมันอาจจะเข้าใจวิคตอเรียก็ได้?
“… รีบไปกันเถอะ!” อัลเบิร์ตตะโกน
“ฉันมองเห็น…ประตูแล้ว!” เขาพูดตะกุกตะกักขณะที่ปอดของเขากำลังจะขาดอากาศ
แต่ก่อนที่กลุ่มจะไปถึงประตู 50 เมตรได้ เงาก็ปรากฏขึ้นเหนือพวกเขาและบังแสงตะวันยามอัสดงเมื่อเงาเคลื่อนเข้ามายังประตูรั้วกั้น
“นั่น…” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเมื่อ ‘พี่ชาย’ ของวิคตอเรียมาแสดงตัวในที่สุด
“สะ…สวัสดี?” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะยกมือทักทาย ขณะที่เธอจ้องไปที่สัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหน้าเธอ
อย่างไรก็ตามนายน้อยเอ็ดเวิร์ดเพียงคำรามเป็นการตอบโต้ เสียงคำรามนั้นทรงพลังมากจนผมยาวของเบียทริซจะม้วนเข้าใส่ใบหน้าของฮาร์วีย์
แต่ดูเหมือนฮาร์วีย์จะไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ เพราะเขามัวแต่จ้องพี่ชายของวิคตอเรียมากเกินไป ส่วนล่างของเอ็ดเวิร์ดเป็นม้า ดังนั้นฮาร์วีย์จึงคิดว่าทักษะของเขาคือการกลายร่างเป็นเซนทอร์ขนาดยักษ์ และลำตัวของเขาก็เหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง
อย่างไรก็ตามหัวของเขา…เป็นของมิโนทอร์
“…นี่มันเหมือนความฝันเลย?” ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
“… พี่ชายของเธอมีทักษะวิวัฒนาการแบบไหนกันวิคตอเรีย?” เขาตะกุกตะกักขณะที่หันไปทางวิคตอเรีย
“…ลูกผสม” วิคตอเรียตอบอย่างเงียบๆ
“…ลูกผสม…”
“ตอนนี้มันสำคัญไหมเนี่ย!?” เบียทริซขัดจังหวะฮาร์วีย์
“เราต้องออกไปจากที่นี่ วิคตอเรีย! เขาเป็นพี่ชายของเธอ เธอช่วยคุยกับเขาหน่อยได้ไหม!”
“โอ้…แน่นอน!” วิคตอเรียพยักหน้า ขณะที่เธอกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรอีก เอ็ดเวิร์ดก็กรีดร้องออกมาอีกครั้ง
“เขา…เขาบ้าไปแล้ว” ฮาร์วีย์ยักไหล่เล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
และในขณะที่คนอื่นๆกำลังตื่นตระหนก แวนส์…
…แวนส์กำลังจ้องมองตรงไปที่ดวงตาของวัวสีดำทึบของเอ็ดเวิร์ด
