ตอนที่ 111 เซียวหวี่ที่เกือบทนไม่ได้
“อันนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเวลาแล้ว ต่อไปถ้าผมอยู่ที่เมืองเจียงหลิง ในโรงพยาบาลมีปัญหาใหญ่อะไร สามารถติดต่อผมได้”หลินหยางคิดดูแล้วพูด
เมื่อได้ยินแบบนี้เซียวหวี่ตาสว่าง รีบพูดต่อว่า “แบบนี้ได้ไง ถ้าคุณจบไปแล้วไปที่อื่น แล้วโรงพยาบาลเกิดเรื่องขึ้นมา คุณอยู่ที่อื่น ก็ต้องรับการโยกย้ายกลับมาทำงาน”
“ได้ได้ได้ “สายตาของหลินหยางมักจะหยุดอยู่ตรงที่ก้อนเนื้อสองก้อนนั้น ยังไงเรื่องก็บานปลายถึงตอนนี้แล้ว ไม่รู้ก็เสียเปล่า
“งั้นก็ตกลงกันแบบนี้นะ ฉันไปร่างสัญญาขึ้นมาก่อนนะ “เซียวหวี่ลุกขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เปิดคอมของตนเองออกมา พิมพ์สัญญาในคอมขึ้นมา
ไม่รู้ว่าจงใจยั่ว หรือลืมไป เซียวหวี่ไม่ได้ดึงผ้าเช็ดตัวขึ้น สองก้อนใหญ่ๆนั้น สั่นไปหลายทีตามการพิมพ์ตัวหนังสือ หลินหยางมองจนตาเหลือก
ไม่นานเซียวหวี่ก็ได้ร่างสัญญาออกมา ปริ้นใบสัญญาสองใบออกมา ยื่นให้หลินหยาง “มาเซ็นชื่อ!”
หลินหยางรับใบสัญญามาดู มองดูเงื่อนไขของเซียวหวี่ ถอนหายใจ จากนั้นทั้งสองคนเซ็นชื่อ คนละแผ่น เซียวหวี่เก็บใบนั้นไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ทำไม ดูพอแล้วเหรอ?”เซียวหวี่มองดูหลินหยางแล้วถาม
“ยัง “ลังเลไปสักพัก หลินหยางถามกะทันหันว่า “คุณเคยถูกกี่คนมองเหรอ?”
“ไสหัวไปเลย วันนี้ถ้าไม่ใช่คุณเห็นกะทันหัน ฉันไม่ให้คุณมองนานขนาดนี้หรอก?คุณเป็นผู้ชายคนแรก ทำไม คุณจะรับผิดชอบฉันใช่ไหม?”
“ผมอยากรับผิดต่อคุณ คุณยินดีไหม?”หลินหยางถามกลับ
“ก็ต้องดูว่าคุณทำตัวดีหรือเปล่า คุณกลับไปก่อนเถอะ “เซียวหวี่มองดูหลินหยางแล้วพูด “ตอนเปิดเทอมอย่าลืมมาทำงานนะ”
ก่อนจากไปมองดูก้อนเนื้อที่ตั้งสูงด้วยความเสียดาย หลินหยางลุกขึ้นจากไป
“ฮิฮิ ทำไมดูเหมือนไม่อยากไปเลย ไม่ก็คุณลองจับดูไหม?”เมื่อพูดคำนี้จบ ใบหน้าของเซียวหวี่แดง เวลาทั่วไปถึงแม้ตนเองจะเป็นคนดุ แต่ไม่ง่ายแบบนี้แน่นอน วันนี้ต่อหน้าหลินหยาง เหมือนถูกมารเข้าสิง
หลินหยางได้ยินในใจรู้สึกเย็นวาบ จากนั้นกลับมานั่งข้างเตียงอีกครั้ง มือใหญ่สองมือเหมือนงูเลื้อย คลำไปที่ก้อนเนื้อโตๆสองก้อนนั้น
เมื่อมือของหลินหยางสัมผัสโดนพื้นที่นุ่มลื่น เซียวหวี่อดไม่ได้ที่จะครางเบาๆ ร่างกายเริ่มกระตุกไปสองสามที
หลินหยางดึงผ้าเช็ดตัวลงไป มือที่ใหญ่เริ่มคลำไปมาบนลูกบอลใหญ่ ลูกบอลที่กลมโตสองลูกนั้น เปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆภายใต้มือของหลินหยาง
ภายใต้การกระตุ้นของหลินหยาง การหายใจของเซียวหวี่เริ่มเร็วขึ้น มือน้อยๆเริ่มลูบร่างกายของหลินหยางโดยไม่รู้ตัว ไม่นานก็ไปถึงกลางขาของหลินหยาง ดึงผ้าเช็ดตัวขึ้นไป อุปกรณ์ที่ตั้งของหลินหยาง เผยตรงสายตาของเซียวหวี่
ไม่นานมือน้อยๆก็จับของชิ้นนั้นไว้ กำไว้ในมือลูบไปมา
“ใหญ่จัง!”เซียวหวี่อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
นิ้วมือเล่นไข่มุกไว้ เซียวหวี่หายใจเริ่มเร็วขึ้น ในที่สุดก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ในปากเริ่มส่งเสียงครางออกมา
สองมือของหลินหยางคลำไปด้านล่าง ไม่นานก็ไปถึงชายเลน รู้สึกว่าที่นั่นเปียก นิ้วมือของหลินหยางพุ่งเข้าไปในป่านั้นโดยไม่ลังเล
ภายใต้การลูบคลำขอหลินหยาง ร่างกายของเซียวหวี่พิงไว้ที่ตัวของหลินหยาง ในปากครางเสียงที่เย้ายวนใจออกมา
เหมือนมีอารมณ์มากขึ้นทุกที เซียวหวี่ผลักมือของหลินหยางออก นั่งไว้ตรงหน้าหลินหยาง ก้มหัวลงไปที่กลางขาของหลินหยาง หลินหยางรู้สึกความสบายพุ่งขึ้นมาทันที
มองดูรูปร่างที่ดูเซ็กซี่ ดวงตาเย้ายวน กลับทำเรื่องแบบนี้ให้ตนเอง หลินหยางรู้สึกสะใจมาก
สิบกว่านาทีผ่านไป เซียวหวี่รู้สึกว่าเหนื่อยแล้ว หน้าแดงแล้วหายใจไม่หยุด มองดูหลินหยางที่ทั้งหน้าดูสบาย เอ่ยปากดุ “ไอ้ลามก ยังไม่รีบไปตาย คืนนี้ยังอยากนอนที่นี่เหรอ?”
“ไม่หรอก ให้ผมเล่นอีกสักพักก็ไปแล้ว”หลินหยางหัวเราะ มือใหญ่นั้นก็ยังคงเที่ยวเล่นไปมาเหมือนเดิม
ถูกหลินหยางลูบเล่นแบบนี้ ไม่นานเซียวหวี่ก็เหงื่อหอมๆไหลลงมา พยายามใช้แรงสุดท้ายผลักหลินหยางออก ดวงตายั่วยวนแล้วพูด”รีบไปเถอะ ถ้าขืนทำอีกฉันก็จะทนไม่ไหวแล้ว”
“ได้ๆ งั้นคุณพักผ่อนนะ”หลินหยางรู้ว่านี่ก็ถึงสุดขีดแล้ว ถ้าตนเองยังจะบังคับอีก คาดว่าจะได้ผลตรงกันข้าม
เดินไปในห้องอาบน้ำ เปิดน้ำเย็นๆเทไปที่ร่างกายของตนเอง ยี่สิบนาทีเต็มๆ ในที่สุดก็ทำให้น้องชายที่ร้อนแรงอ่อนลง
หลังจากกลับไปที่ห้อง นั่งขัดสมาด พลังมังกรและหงส์เคลื่อนไหวในตัว เริ่มการฝึกฝนทั้งคืน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่ทันไรก็เช้าแล้ว แสงสีม่วงที่ไม่อาจเห็นด้วยตาเปล่า ก่งเข้าไปในร่างกายด้วยความรวดเร็ว หลินหยางจึงค่อยๆลืมตาขึ้น
บ้านของหยางวั่นเฉียนมีลานบ้าน หลินหยางใส่ชุดนอนที่หลวมเดินไปที่ลานหน้าบ้าน เริ่มสูบลมหายใจแล้วฝึกวิชากังฟู
อากาศที่สดใสทำให้หลินหยางรู้สึกสดชื่น หลังจากชกไปหลายที ก็เห็นหยางวั่นเฉียนเดิน
ออกมา
เห็นหลินหยางกำลังซ้อมหมัดอยู่ด้วยเหงื่อที่เต็มตัว หยางวั่นเฉียนใบหน้าแดงแล้วพูด “เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย วันนี้ตื่นไม่ทัน แก่แล้ว ร่างกายไม่เหมือนคนหนุ่มคนสาวแล้ว”
“ร่างกายของท่านแข็งแรงจะตาย และเวลานี้ไม่ถือว่าตื่นสาย “หลินหยางยิ้มแล้วพูด
“ห้าๆ เดี๋ยวให้เสี่ยวหวี่ทำอาหาร คุณรอก่อน ไม่นานก็เสร็จแล้ว “หยางวั่นฉียนพูด
“ไม่รบกวนท่านแล้ว ที่นั่นของผมยังมีคนป่วยหนึ่งคน ทุกเช้าเย็นต้องการรักษา ผมอาบน้ำเสร็จก็กลับแล้ว”หลินหยางยิ้มพูด พูดคุยกับหยางวั่นเฉียนไม่กี่คำ ก็เข้าไปแล้วเริ่มอาบน้ำ
เมื่อหลินหยางใส่เสื้อผ้าเสร็จ เซียวหวี่ยังไม่ตื่น หลินหยางแอบยิ้มไอ้สาวน้อยนั้นเมื่อคืนนอนดึกขนาดนั้น ไม่ถึงเก้าโมงเช้าคาดว่าไม่ตื่นหรอก เช้านี้คุณปู่คงต้องอดข้าวแล้ว
เห็นหลินหยางจะไป หยางวั่นเฉียนยิ้มอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวหยาง ต่อไปมาเยี่ยมผมบ่อยๆนะ ถือสักว่าที่นี่เป็นบ้านของเอ็งละกัน”
“ขอแค่ท่านไม่รู้สึกว่าผมรำคาญ มีเวลาว่างผมจะมาบ่อยๆ”หลินหยางรีบตอบรับ
ล่ำลาหยางวั่นฉียนเสร็จ หลินหยางขับรถตรงไปที่โรงแรม
เมื่อหลินหยางกลับไปถึงโรงแรม ก็ถึงแปดโมงเช้าแล้ว หลังจากกลับไปถึงโรงแรม จึงพบว่าจ้าวจินฟ่งตื่นขึ้นมาเดินจากไปแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินไปที่คลินิกด้วยสีหน้าที่สดใส
“เมื่อวันไปเที่ยวเตร่ที่ไหนมา?พึ่งกลับมาตอนนี้?”หลินหยางพึ่งเดินเข้าไป จ้าวจินฟ่งก็ถามด้วยความไม่พอใจ
“คุณปู่หยางพูดคุยกับผมจนถึงห้าทุ่มกว่า สุดท้ายพบว่าดึกเกินไปแล้ว จึงให้ผมนอนที่นั่น เช้านี่ผมจึงรีบกลับมาแล้วนิ กินข้าวเช้ายัง?ถ้ายังผมไปซื้ออะไรมากินหน่อย”
“ยังเลย คุณพึ่งขับรถกลับมา นั่งพักก่อนเถอะ ฉันไปซื้อเอง”จ้าวจินฟ่งลุกขึ้นเดินออกไป ซื้ออาหารเช้าที่เรียบง่ายกลับมา
หลังจากที่ทั้งสองคนกินข้าวเช้าเสร็จ หลินหยางรักษาคนป่วยสองคนเสร็จ สายจากหยางเฟินก็ได้โทรเข้ามา
ให้จ้าวจินฟ่งดูแลคนป่วยต่อ หลินหยางลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โรงแรม
วันนี้หยางเฟินสวมชุดผ้าโปร่งสีแดง คู่กับร่างกายที่บอบบางของเธอ เผยความเย้ายวนออกมา มองดูการแต่งกายนี้ของหยางเฟิน หลินหยางก็คิดถึงรูปร่างเรียวสวยของเซียวหวี่
ในใจแอบเทียบหยางเฟินกับเซียวหวี่ดู รู้สึกว่าเซียวหวี่ดีกว่า แต่ว่าพื้นฐานของหยางเหินก็ไม่เลว ถือว่าเป็นสาวสวยเหมือนกัน
“ฉันคิดถึงคุณมากเลย สองสามวันนี้ทำกับคุณทุกวัน รู้สึกว่าจากคุณไปไม่ได้แล้ว เมื่อคืนฉันอดกลั้นมานาน ทำกับสามีฉันไปสักพัก เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย”พึ่งเข้าไปถึงโรงแรม หยางเฟินก็กอดหลินหยางไว้ ปากแดงๆที่เร่าร้อนแนบขึ้นไป
ลิ้นของทั้งสองคนพันกัน ไม่นานก็เริ่มมีอารมณ์ หลินหยางถอดผ้าบางๆออก เสื้อเชิ้ตที่อยู่ข้างในก็ถอดออกไปด้วย
อุ้มหยางเฟินไว้ที่ตักของตนเอง หลินหยางรู้สึกแข็งตัวกว่าทุกครั้ง เมื่อคืนถูกนางปีศาจเซียวหวี่ยั่วทั้งคืน สุดท้ายไม่ได้ปลดปล่อย ไฟของเมื่อคืนบวกกับไหตอนนี้ งูยาวที่เดิมทีก็เร่าร้อนแล้วตอนนี้ยิ่งคมกว่าเดิม
สัมผัสถึงพื้นที่ที่เต็มอิ่ม หยางเฟินอดไม่ได้ที่จะร้องครางเสียวออกมา
สองมือหมุนไปมาที่บนยอดเจดีย์ นิ้วมือตบไปที่ตำแหน่งสำคัญ เจินชี่ปรับเส้นลมปราณภายในลูกบาล แบบนี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หยางเฟินมีน้ำไหลออกมามากมายแล้ว นอนคว่ำไว้ที่บนตัวของหลินหยาง ปล่อยให้หลินหยางทำตามใจในร่างกายของตน
เสียงครางเสียวที่เร้าใจคน หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็หยุดลง หายใจเข้าออกพิงไว้ที่ตัวหลินหยาง หยางเฟินพูดด้วยความไร้เรี่ยวแรง “เสี่ยวหยาง ทำไมวันนี้คุณจึงร้อนแรงกว่าวันอื่น เก่งกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ”
“คุณชอบไหม?”หลินหยางยิ้มแล้วถาม
“ก็ชอบอยู่ แต่ว่ารู้สึกไม่ไหว ระหว่างนั้นอยากได้ แต่หลังจากจบเรื่องก็รู้สึกปวดขาปวดเอว แต่อารมณ์ดีมากเหมือนกัน”หยางเฟินพูดความรู้สึกของตนเองออกมา
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมนวดให้คุณ รับรองว่าคุณจะไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”หลินหยางหัวเราะเบาๆ เนื่องจากเป็นเพราะการฝึกวิชา หลังจากทำเสร็จ ทำให้หลินหยางยิ่งมีพลังกว่าเดิม
มือวางไว้ที่ขาของหยางเฟิน ดึงพลังมังกรและหงส์ในร่างกายออกมาหนึ่งเส้น เริ่มนวดตามจุดขึ้นมาทันที
“สบายจังเลย สวยจริงๆ เสี่ยวหยาง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ต่อไปคุณอยากทำนานแค่ไหนก็ทำนานแค่นั้นละกัน”หยางเฟินนอนอยู่เตียงพูดด้วยความสบาย
“แบบนี้ได้ไง ตามมุมมองของแพทย์แผนจีน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องพอประมาณ อย่าบอกว่าหนึ่งชั่วโมงเลย แม้แต่สองชั่วโมงสามชั่วโมง ถ้าผมควบคุมจิตใจไว้ก็ทำได้อยู่แล้ว แต่ทุกอย่างถ้าทำเกินไป ก็มีข้อเสียต่อร่างกายคุณ”หลินหยางพูดด้วยความอ่อนโยน
ได้ยินหลินหยางเป็นห่วง ในใจหยางเฟินรู้สึกอบอุ่น ดวงตาแวววาวมองดูหลินหยาง พูดด้วยเสียงที่แอ๊บ”เสี่ยวหยางคุณผัว เดี๋ยวถ้าคุณนวดให้เค้าเสร็จ เรามาต่อกันอีกสักสามสี่ชั่วโมงนะ คุณว่าดีไหม?”
หลินหยางมองดูหยางเฟิน ตอนนี้เหงื่อเต็มตัวแล้ว ใบหน้าแดง ใครจะไปรู้ว่าหยางเฟินปกติดูเป็นกุลสตรี จะมีมุมร่านแบบนี้
และภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูเป็นกุลสตรี จะมีผู้หญิงที่ร้อนแรงแบบนี้ สำหรับผู้ชายถือว่ามีแรงดึงดูดมากเหมือนกัน หลินหยางได้ยินเช่นนั้นในใจกระตุก จากนั้นพยักหน้า ก้มหน้าลงแนบไปที่ข้างหูของหยางเฟิน “ได้ งั้นก็เล่นกันให้สุดๆสักครั้ง”
หลังจากกลับไปที่คลินิก หลินหยางรู้สึกตกใจ พื้นที่ที่เดิมทางกว้างใหญ่ ตอนนี้อัดแน่นด้วยผู้คน
“คุณหมอชายหนุ่มคนนั้นไปไหน?ทำไมยังไม่กลับมา?”คนพวกนั้นถาม
“คุณหมอโจวออกไปรักษาคนไข้แล้ว เดี๋ยวก็กลับมา ถ้ามีอะไรที่เร่งรีบ ให้ฉันดูก่อนก็ได้ ฉันก็เป็นหมอเหมือนกัน”จ้าวจินฟ่งนั่งพูดอยู่บนเก้าอี้ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ ทั้งๆที่ตนเองเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ทำไมตนเองอยากรักษาคนไข้ แต่คนไข้กลับยอมรอหลินหยาง ก็ไม่ให้ตนเองช่วยดูให้ น่าโมโหจริงๆเลย
“คุณหมอโจวมาแล้ว!”ถึงแม้อารมณ์ไม่ดี แต่หลังจากเห็นหลินหยางเดินเข้ามา จ้าว จินฟ่งก็เรียกด้วยความดีใจ
“อยู่ไหนอยู่ไหน?คุณหมอโจวช่วยดูเอวของฉันหน่อย”
“ฉันมาก่อนนะ คุณรีบอะไร คุณหมอโจว คุณช่วยดูหน่อยซิว่าโรคกระเพาะของฉันยังรักษาได้ไหม”
“……….”
“ทุกคนใจเย็นๆกันก่อน ขอให้ทุกคนรู้ตัวกันหน่อยนะ ตามกฎของที่นี่ให้เข้าแถวนะ ทุกคนสามารถมาถึงที่นี่ คาดว่าคงอยู่ไม่ไกล ดังนั้นขอให้ทุกคนยอมๆกันหน่อย อย่าแทรกแถวทำให้คนอื่นไม่พอใจ”
หลินหยางพูดไปไม่กี่คำ ทำให้สถานการณ์ที่วุ่นวายสงบลง นับดูว่ามีคนประมาณเท่าไหร่ จากนั้นหาที่นั่งของตนเองแล้วนั่งลง
เห็นหลินหยางพูดไม่กี่คำก็ได้ผล จ้าวจินฟ่งที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกถูกกดดันมาก เป็นหมอเหมือนกันแท้ๆ ตนเองจบเร็วกว่าหลินหยางมาสองปี และยังมีประสบการณ์มากกว่าหลินหยางสองปี แต่ทำไมระดับจึงห่างกันขนาดนี้ละ!
