“บุริศร์ คุณเป็นยังไงบ้าง”
นรมนเห็นบุริศร์ทรุดลงคุกเข่าฉับพลัน ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
บุริศร์รู้สึกปวดแสบปวดร้อน เหมือนจะมีอะไรบางอย่างออกมาจากอก และเหมือนจะหนีมันไปไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้งทำให้เขาเกร็งไปทั้งตัว
“บุริศร์!”
เพราะความเจ็บปวด สีหน้าของบุริศร์แย่มาก เกือบจะอุ้มบุณพจน์ไม่ได้
พรวลัยรีบเข้าประคอง ขณะที่นรมนก็กอดแขนบุริศร์
“ไม่เป็นไรนะคะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
สีหน้าบุริศร์ซีดเผือดมาก เหงื่อเม็ดโตไหลย้อย ความรู้สึกเจ็บปวดในร่างกายเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับบุณพจน์
หรือว่า…
ในใจเขารู้สึกสงสัย
แทบจะทำไปโดยจิตใต้สำนึก บุริศร์หยิบมีดสั้นออกมากรีดข้อมือตัวเอง หยดเลือดสดหยดลงปากของบุณพจน์
กลิ่นคาวเลือดกระตุ้นบุณพจน์ ทำให้เขาอ้าปากโดยไม่รู้ตัว ดื่มเลือดของบุริศร์ เหมือนคนหิวน้ำมานาน
ภาพนี้ดูแล้วคาวเลือด และประหลาดหน่อย แต่ไม่มีใครพูดอะไร นรมนเพียงแต่มองบุริศร์สงสาร มองเห็นเลือดของเขาไหลลงในปากของบุณพจน์ ใบหน้าซีดเผือดราวกับจะยิ่งซีดขึ้น
บุณพจน์ดื่มไปครู่หนึ่ง บุริศร์ก็ฝืนไม่ไหวแล้ว นรมนรีบกดจุดที่คอของบุณพจน์ ทำให้เขาสลบไป สีหน้าของเขาดีขึ้นมาก แต่บุริศร์แทบยืนไม่อยู่
พรวลัยรีบอุ้มบุณพจน์มาจากในอ้อมกอดของบุริศร์ ขณะที่นรมนก็ประคองบุริศร์
“เป็นยังไงบ้างคะ ไหวมั้ย”
“ยังไหว พวกเรารีบไปกันเถอะ”
บุริศร์พยักหน้า
เขามองบุณพจน์แวบหนึ่ง เห็นว่าสีหน้าของบุณพจน์มีเลือดฝาดแล้ว ก็พูดขึ้นเสียงแผ่วเบา “ถ้าผมเดาไม่พิษ ในร่างกายเขาน่าจะมีพิษทองคำ พิษทองคำสองแผ่นปะทะกัน ก็เหมือนเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ก็จะเกิดปฏิกิริยา ผมใช้เลือดตัวเองยับยั้งพิษของเขา บรรเทาอาการให้เขาชั่วคราว แต่ถ้าจะบรรเทาได้จริงก็ต้องไปหากิจจา ไม่รู้ข้างนอกจะมีคนมาเมื่อไหร่ เรารีบกลับกันเถอะ”
“โอเค”
นรมนพยักหน้า
พรวลัยมองบุริศร์แวบหนึ่ง แล้วมองบุณพจน์ จากนั้นก็ประคองบุณพจน์เดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร
ตลอดทางทั้งสี่คนไม่มีใครพูดอะไร หลังออกจากทางลับ ก็กลับไปที่แคมป์ของคริชณะ ขณะที่กิจจากับกมลถูกรับมาที่นี่แล้ว
คนที่ตามพวกเขามาด้วยยังมีปีวรา
“เร็วเข้า รีบตรวจบุณพจน์หน่อย”
บุริศร์กระวนกระวายใจ
ส่วนนรมนเป็นห่วงร่างกายของบุริศร์ และให้หมอคนอื่นจ่ายยาบำรุงเลือดให้บุริศร์
กิจจารีบเข้ามาดู
เขาเห็นสภาพของบุณพจน์ ก็พูดขึ้นน้ำเสียงเคร่งเครียด “น่าจะเป็นพิษทองคำ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพิษทองคำมากนัก ต้องให้อาจารย์มาดูครับ”
สายตาบุริศร์เคร่งขรึมนิดหนึ่ง
เขาคิดถึงแผนการเดิมของตัวเอง
“มิลินยังอยู่ที่หมู่บ้านดารายนหรือ สถานการณ์ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง”
“พิรุณขังมิลินในหมู่บ้านดารายน แต่ก็โจมตีไม่ได้ สองฝ่ายยันกันอยู่ ตอนนี้กำลังสู้กันถึงขั้นดุเดือด”
คริชณะไม่รู้เข้ามาตอนไหน ได้ยินคำถามของบุริศร์จึงตอบคำถาม
บุริศร์ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง
เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ให้กำลังเสริมมิลิน เธอยันไว้ได้สองสามวัน นับว่าทำให้มิลินลำบากทีเดียว
“พาบอดี้การ์ดของพวกเราไปด้วย แล้วโทรไปหามิลิน ให้พวกเธอประสานงานกับคนของเราจับพิรุณให้ได้”
ถึงจุดวิกฤติแล้ว บุริศร์รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปล่อยพิรุณไป
คริชณะรีบพูด “คนของพี่ไปร่วมได้”
เรื่องจับพิรุณ คริชณะก็ต้องการทำให้ได้เช่นกัน
บุริศร์พยักหน้า ตัดสินใจยืนขึ้นร่วมปฏิบัติการกับพวกเขา แต่ถูกนรมนดึงไว้
“ตอนนี้ร่างกายคุณไหวหรือคะ ให้ฉันไปดีกว่ามั้ย”
“คุณอยู่ที่นี่ดูแลพวกเขาดีกว่า ผมไม่เป็นอะไร”
บุริศร์มองนรมนอ่อนโยน กระซิบกับเธอ
ผ่านอะไรมามากมายเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าคนตรงหน้ามีคุณค่า ไม่ว่าอย่างไร เขาจะดูแลตัวเองให้ดีเพื่อนรมน
นรมนเห็นว่าห้ามบุริศร์ไม่ได้ ก็ให้คนเอายาบำรุงเลือดเข้ามา
“ดื่มแล้วค่อยไปค่ะ”
“ครับ”
บุริศร์ลูบหัวนรมน หยิบชามยาในมือของเธอไปดื่มจนหมด ก็รู้สึกว่ามีจูบอุ่นประทับที่ริมฝีปาก
นรมนจูบบุริศร์ต่อหน้าทุกคน นี่นับเป็นครั้งแรก และทำให้บุริศร์อึ้งไป แต่รู้สึกว่าชาไปทั้งตัว ถึงกับอยากจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นอุ้มเธอเข้าไปในห้อง
เลือดของบุริศร์ลุกโชนและเดือดพล่าน แขนที่แข็งแกร่งกอดนรมนแน่น อยากจะขยี้เธอเข้าไปในเลือดเนื้อ
ลมหายใจนรมนถี่ ผลักบุริศร์ออกไป ใบหน้าแดงเรื่อเหมือนลูกท้อ
ที่นี่มีแต่ผู้ชาย แต่ละคนมองอย่างคึกคัก
คริชณะกระแอมสองที พูดกับบุริศร์ “เอาล่ะ พอได้แล้วมั้ง อย่าทรมานคนโสด”
บุริศร์ยิ้มเหมือนเด็กๆ รอยยิ้มที่มีความสุข ทำให้ทุกคนรู้สึกอิจฉาและปรารถนาจะเป็นเช่นนี้จากใจลึกๆ
“รอผมอยู่ที่นี่นะ”
“ค่ะ ระวังตัวนะคะ”
นรมนพยักหน้าเขินอาย
บุริศร์พาทุกคนออกไปพร้อมกับความสุข
พรวลัยดูแลบุณพจน์อยู่ตลอด เมื่อเห็นบุริศร์กับนรมนแสดงออกเช่นนั้นก็อดจะตาแดงไม่ได้
ตอนที่บุณพจน์ออกไปปฏิบัติภารกิจ เธอก็เหมือนกับนรมนรอคอยบุณพจน์กลับมา แต่ครั้งนี้เธอจะรอบุณพจน์กลับมาได้จริงๆ หรือ
เธอไม่รู้ ในใจสับสนเหลือเกิน
บุณพจน์หลับใหลตลอด แต่สีหน้าดีกว่าตอนแรกมากแล้ว ลมหายใจก็สม่ำเสมอ
พรวลัยคอยดูแลบุณพจน์ไม่ยอมห่าง ไม่ยอมให้คนอื่นดูแล
นรมนกลัวว่าเธอจะเหนื่อยจนทนไม่ไหว เกลี้ยกล่อมหลายครั้ง แต่พรวลัยก็ไม่ยอมไปไหน เธอจึงทำได้แค่คอยดูแลพรวลัยอยู่ใกล้ๆ
บุริศร์พาคนของคริชณะและบอดี้การ์ดของตัวเองไปหมู่บ้านดารายน ประสานงานกับมิลินที่อยู่ข้างใน บีบทั้งสองด้าน สุดท้ายก็จัดการคนของพิรุณได้ ระหว่างที่จับพิรุณ บุริศร์ถูกทำร้ายเจ็บที่แขน แต่สุดท้ายก็ยังอัดพิรุณลงไปกองกับพื้นได้
“อย่าขยับ!”
บุริศร์สีหน้าย่ำแย่ แต่เย็นชาจนน่ากลัว
ผู้ชายคนนี้ ทำลายหมู่บ้านดารายน ทำลายทั้งหมู่บ้านราบเป็นหน้ากลอง รบกวนใจป้าโอ และยังโหดเหี้ยมไร้ความรักให้บุณพจน์
บุริศร์อยากจะฆ่าเขาทิ้งเสียตอนนี้ให้ได้ แต่เขาทำไม่ได้
พิรุณคาดไม่ถึงตัวเองจะแพ้ให้กับบุริศร์ เขาดิ้นรนไม่ยินยอม ดวงตาแดงก่ำจ้องบุริศร์เขม็ง พูดเสียงเย็น “ไอ้เนรคุณฉันน่าจะฆ่าแกตั้งแรก ฉันน่าจะบีบคอแกให้ตายตั้งแต่ตอนเกิดมา”
“น่าเสียดายคุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”
บุริศร์ใช้สันมือทุบเขาสลบไป จากนั้นก็เห็นมิลินเดินออกมา
เห็นชัดว่าเธอก็พากำลังคนมาที่นี่ด้วย
เมื่อบุริศร์เห็นนงลักษณ์ก็ชะงัก จากนั้นก็เข้าใจทุกอย่าง
“เหลือเชื่อพวกคุณสองคนร่วมมือกัน”
“เธอรับปากจะพาฉันไปหาคุณอาบุญทิวา”
นงลักษณ์ค่อนข้างอ่อนล้า
บุริศร์ก็เข้าใจทันที จากนั้นก็มองสายตาซับซ้อนของมิลิน
“คุณรู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ปิดบังไม่บอกผม”
เมื่อเจอคำถามสงสัยของบุริศร์ มิลินไม่รู้ควรจะตอบอย่างไร ได้แต่เงียบไป
เห็นเธอเป็นอย่างนี้ บุริศร์ก็ไม่บีบเธอ แต่พูดเรียบๆ “ตามผมไปช่วยคนหนึ่ง เขาถูกพิษทองคำ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ มิลินก็อึ้งไป
“พิษทองคำงั้นหรือ มีแต่หัวหน้าตระกูลที่มีพิษทองคำไม่ใช่หรือ พวกเราหมู่บ้านดารายนมีแค่สามแผ่น แต่ที่ส่งต่อมาถึงฉัน ให้ฉันส่งให้ก็เหลือแค่แผ่นเดียว อีกสองแผ่น…”
“พี่ชายของผมบุณพจน์”
บุริศร์พูดจบก็เดินออกไป
คนอื่นแบกพิรุณขึ้นมา แล้วโยนเข้าไปในศาลบรรพบุรุษของหมู่บ้านดารายน
จะเข้าไปแคมป์ของคริชณะไม่ได้ เพื่อหลีกเลี่ยงคนรู้เยอะเกินไป สายแร่ก็จะถูกเปิดเผย
บุริศร์ให้คนไปพาบุณพจน์ออกมา
กมลกับปีวราอยู่กับคริชณะ กิจจากับบุณพจน์ พรวลัย และนรมนกลับไปถึงหมู่บ้านดารายน
ตอนที่มิลินเห็นกิจจาก็ชะงักนิดหนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของบุณพจน์
“เป็นยังไงบ้าง มีวิธีรักษามั้ย”
บุริศร์เป็นห่วงมาก
พรวลัยแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็จ้องมิลินเขม็งเช่นกัน
มิลินตรวจบุณพจน์ พูดเสียงเบา “รักษาได้ค่ะ ตัวเขาไม่เป็นอะไร พิษทองคำคือราชาแห่งพิษ กำจัดพิษทั้งหลายในตัวเขาได้ และพิษทองคำไม่มีอันตรายกับร่างกาย ตอนนี้เขาสลบไม่ฟื้นเพราะร่างกายรับไม่ไหว ยังไม่ผสานกับพิษทองคำโดยสมบูรณ์ รอแค่พิษทองคำผสานดีแล้วก็จะตื่นขึ้นมาเอง”
ได้ยินมิลินอธิบายเช่นนี้ บุริศร์ก็โล่งอก
“งั้นความหมายของคุณคือพิษทองคำในตัวผมก็ไม่มีปัญหางั้นหรือ”
บุริศร์คิดว่าพิษทองคำจะเป็นอันตรายกับตัวเองมาก ในเมื่อความรู้สึกไม่ดีมาตลอด แต่เมื่อได้ยินมิลินบอกว่าไม่อันตรายแต่กลับมีประโยชน์ ก็อดถามไม่ได้
มิลินอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เพียงพยักหน้า
นรมนเห็นบุณพจน์อาการทรงตัวแล้ว จึงเกลี้ยกล่อมให้พรวลัยไปพักผ่อน พรวลัยไม่ยอมไป เธอจึงให้คนจัดเตียงเพิ่มในห้อง เพื่อให้พรวลัยพักผ่อน
หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อย นรมนลากบุริศร์กลับมาที่ห้องตัวเอง
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ ฉันได้กลิ่นเลือด คุณบาดเจ็บหรือเปล่า”
นรมนมองบุริศร์เป็นกังวล ทำให้บุริศร์ทั้งดีใจและจนปัญญา
“ผมมีแค่แผลถลอกนิดหน่อย ไม่เป็นไรครับ”
“ฉันดูหน่อยค่ะ”
นรมนยื่นมือไปถอดเสื้อตัวนอกของบุริศร์ออก แต่ถูกบุริศร์จับมือไว้
“ที่รัก กลางวันแสกๆ คุณทำอย่างนี้ ผมไม่ค่อยเคยชิน”
“พูดมาก รีบให้ฉันดูเร็วๆ”
นรมนปัดมือบุริศร์ ถอดเสื้อของเขาก็เห็นบาดแผล แม้จะไม่รุนแรง แต่นรมนก็ยังตาแดงสงสาร
“จับพิรุณได้แล้วหรือคะ”
“อึม”
“ดีแล้วค่ะ พวกเราจะได้โล่งใจหน่อย”
นรมนพูดพลางทายาให้บุริศร์ รู้สึกเศร้าใจ
บุริศร์รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ทำให้นรมนตกใจกลัว เขากอดเธอแน่น กระซิบ “พรุ่งนี้พวกเราจะไปหาคุณอาบุญทิวากัน”
คำพูดนี้ทำให้นรมนตัวแข็งทื่อ
