“ใครจุดดอกไม้ไฟ？ สวยจังเลย！”
คนด้านนอกส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว นงลักษณ์กลับชะงักงันเล็กน้อย นัยน์ตาเคร่งขรึมทันที
บุริศร์ก็ได้ยินเสียงดอกไม้ไฟ เขารีบออกมาจากห้องลับ ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองดูดอกไม้ไฟจากหน้าต่าง
นี่จะเป็นสัญญาณอะไรหรือเปล่า？
บุริศร์คาดเดา ในเวลานี้นรมนตื่นขึ้นพอดี
“ทำไมถึงมีคนจุดดอกไม้ไฟกลางดึกแบบนี้？”
นรมนสวมชุดคลุมลงจากเตียง ไม่กังวลอะไรที่บุริศร์ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง
บุริศร์ส่ายหน้า กระซิบว่า “กลัวจะเป็นการติดต่ออะไร”
“ฉันจะให้คนไปดูว่าใครออกมา”
นรมนเข้าใจทันที
บุริศร์ก็ไม่ขัดขวาง รู้สึกคุ้นกับดอกไม้ไฟนี้ แต่นึกไม่ออกในทันที
เมื่อนรมนออกไปมอบหมายงานก็เหลือบเห็นร่างของนงลักษณ์แวบผ่านไปพอดี
เธอคิดจะกลับไปบอกบุริศร์ แต่การเคลื่อนไหวของนงลักษณ์รวดเร็วมาก หากกลับไปกลัวจะคลาดกับเธอ
หรือจะบอกว่าดอกไม้ไฟคือวิธีการติดต่อของนงลักษณ์กับคนอื่น？
นรมนไม่อยากคาดเดานงลักษณ์เลย แต่ถ้าสามารถเกิดปัญหาขึ้นกับมิลินได้ แล้วจะเป็นไปไม่ได้กับนงลักษณ์ได้อย่างไร？
ในขณะนี้เอง เธอรู้สึกว่าไม่สามารถเชื่อใครได้
นรมนรีบตามไปอย่างรวดเร็ว และฉวยโอกาสส่งข้อความหาบุริศร์ จากนั้นเปิดการแชร์ตำแหน่งบนมือถือ
บุริศร์จะได้รู้ตำแหน่งที่แน่ชัดของนรมนจากการแชร์ตำแหน่ง
นี่คือสิ่งที่กานต์ติดตั้งให้นรมน ตอนนี้เธอจำเป็นต้องใช้มันโดยปริยาย
ร่างของนงลักษณ์เคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะเป็นฝีมืออย่างนรมนก็เกือบตามไม่ทัน
เธอแปลกใจสุดๆ ไม่คิดว่าฝีมือของนงลักษณ์จะดีแบบนี้
ถ้านงลักษณ์มีฝีมือแบบนี้ ทำไมตอนแรกถึงถูกมิลินไล่ฆ่าถึงเมืองชลธี จำเป็นต้องโผล่มาหาเธอกับบุริศร์？
คำถามนี้แวบขึ้นมาในสมองของนรมน และเข้าใจทันที
นงลักษณ์อาจจะปิดบังอะไรพวกเขาอยู่มาตลอด
ความรู้สึกนี้ยากจะรับได้ โดยเฉพาะนงลักษณ์ยังเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับนรมน แถมยังหน้าตาเหมือนแม่ของตนเอง นรมนรู้สึกเหมือนมีก้อนหินใหญ่ทับลงบนหน้าอก อึดอัดอย่างทุกข์ทรมาน
นงลักษณ์ระมัดระวัง เดินๆ หยุดๆ กลัวด้านหลังมีคนตาม ถ้านรมนไม่มีไหวพริบ เดาว่าตอนนี้คงโดนจับได้ไปนานแล้ว
นรมนกังวลมากจนเหงื่อแตก กลับแปลกใจอย่างยิ่ง
จากฝีมือของนงลักษณ์ ไม่ต้องพูดถึงมิลิน ถึงแม้จะมีมิลินอีกคนก็ไม่แน่ว่าจะทำร้ายเธอได้ แต่ตอนแรกที่นงลักษณ์มาถึงเมืองชลธี นรมนจำได้ชัดเจน เธอบอกว่าถูกมิลินแทง
นรมนคิดใคร่ครวญสิ่งเหล่านี้ ยิ่งรู้สึกกลัดกลุ้ม
ทั้งสองคนเดินตามกันไป ในไม่ช้านรมนพบว่านงลักษณ์ตรงเข้าไปในป่า
นี่คือป่าเขาที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านดารายน ถ้าเป็นไปได้ น่าจะสามารถอ้อมไปเขาด้านหลังหมู่บ้านดารายนได้
ดังนั้นนงลักษณ์มาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไร？
หรือก็เพื่อเหมืองทอง？
นรมนไม่รู้ แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรแตกสลายในหัวใจ สายลมหนาวที่พัดผ่าน พัดเธอเหมือนห้องเก็บน้ำแข็ง
นงลักษณ์ดูคุ้นเคยกับป่ามาก จนเหมือนกลับมาบ้านอย่างสบายๆ แต่ลำบากนรมน
หลายครั้งที่นรมนเกือบถูกจับได้ หลบอย่างไม่ปลอดภัย ก็เห็นหลังจากนงลักษณ์เดินมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง สุดท้ายก็หยุดลงในป่าลึก
ที่นี่ลมพัดหนาวเย็น นรมนหาที่กำบังหลบซ่อน
นงลักษณ์มองซ้ายมองขวา จากนั้นยกมือขึ้นทำเสียงผิวปาก ปรากฏร่างชุดดำขึ้นทันที
เพราะท้องฟ้ามืด คนชุดดำจึงซ่อนตัวอย่างแนบเนียนมาก ทำให้นรมนเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน แต่คาดเดาในใจว่าคนที่มาเจอนงลักษณ์ที่นี่คือใคร？
หรือจะเป็นลูกน้องของนงลักษณ์？
แต่ไม่รอให้นรมนคิดออก ก็เห็นนงลักษณ์คุกเข่าให้คนชุดดำ ท่าทางหวาดหวั่น
“เธอยังมีหน้ามาอีกเหรอ！”
เสียงของคนชุดดำมีความโหดเหี้ยมและเยือกเย็น
นรมนขมวดคิ้ว
ผู้ชาย？
และเป็นผู้ชายที่อายุไม่ใช่น้อยแล้ว！
เขากับนงลักษณ์มีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร？
ทำไมนงลักษณ์ต้องกลัวเขาด้วย？
นงลักษณ์ขดตัว กลับพูดเสียงเบา “นายท่านเรียกหา ฉันไม่กล้าไม่มา”
“นายท่าน？เธอยังจำได้ว่าฉันเป็นนายท่านของเธอ？”
คนชุดดำถีบหน้าอกนงลักษณ์ทันที
ในชั่วพริบตานงลักษณ์ล้มลงไปกับพื้น กระอักเลือดออกมาที่มุมปาก เห็นได้ว่าคนชุดดำลงมืออย่างโหดเหี้ยม
นรมนใจเต้นรัวทันที
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นงลักษณ์คือป้าของเธอ และถีบนี้ราวกับถีบลงบนร่างกายของนรมนด้วย ทำให้เธอเจ็บปวดยากจะทนไหว
นายท่าน？
ไม่คิดว่านงลักษณ์จะเรียกเขาว่านายท่าน？
นรมนค่อนข้างแปลกใจ
นงลักษณ์กลับอดทนต่อความเจ็บปวดปีนขึ้นมา ยังคงคุกเข่าลงบนพื้นอย่างเคารพ กล่าวเสียงเบา “นงลักษณ์สำนึกผิดแล้ว”
“สำนึกผิด？เธอผิดตรงไหนเหรอ？เป็นคุณผู้หญิงดีๆ ไม่ชอบ อยากจะเป็นคนต่ำต้อยอยู่ลับๆ ล่อๆ ช่างเถอะ จัดการอำนาจของเธอให้ดี อาจจะช่วยฉันสมความปรารถนาได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมอบอำนาจของตนเองไว้ในมือมิลินผู้หญิงคนนั้น？เป็นไงล่ะ？ทำให้มันแอบหนีไปอย่างแยบยลดีไหมล่ะ？”
เสียงของคนชุดดำเยือกเย็นสุดๆ เมื่อพูดออกมากลับทำให้นงลักษณ์ตัวสั่นเทา
อยู่ๆ เธอก็โน้มศีรษะลงกับพื้นให้กับคนชุดดำ พูดสะอึกสะอื้น “นายท่าน ฉันรู้ว่าฉันหาเรื่องใส่ตัว นายท่านจะฆ่าแกงฉันก็ไม่ว่า ขอร้องเพียงอย่างเดียว ให้ฉันได้เจอกับบุญทิวาเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”
“เธอเป็นเอามากกับผู้ชายคนนี้จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อผู้ชายคนนี้ เธอคงจะไม่ติดตามฉันอย่างเต็มใจ ทำเพื่อฉันทุกอย่างใช่ไหม？”
คนชุดดำจ้องมองนงลักษณ์อย่างเย็นชา สายตานั้นเหมือนเหยี่ยว ให้คนขยับก็ไม่กล้าขยับ
นงลักษณ์กลับตรงไปตรงมา
“ใช่！คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตนี้คือบุญทิวา！”
“ไม่เจียมตัว！”
ฝ่ายชายเตะนงลักษณ์ล้มลงอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงจนนงลักษณ์แน่นิ่งไปนาน
ถึงแม้จะเป็นนรมนก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขา
“รัก？เธอมันก็แค่หมาที่ฉันเลี้ยงเอาไว้ตัวหนึ่ง กล้ามีความรักด้วยเหรอ？เธอคิดว่าเธอคือคนเมื่อยี่สิบปีก่อนเหรอ？ตอนนั้นเธอนิ่งเงียบ ไม่หวาดกลัวอะไรทั้งนั้น วันนี้ฉันอยากรู้ว่าเพื่อความรักที่เธอมีต่อบุญทิวา เธอจะยอมทิ้งราเชนลูกชายของเธอไหม？”
“ไม่นะ！”
นงลักษณ์ตื่นตระหนกทันที
เธอปีนขึ้นมาอย่างยากลำบาก คว้าขากางเกงของฝ่ายชายไว้แน่น พูดอ้อนวอนอย่างต่ำต้อย “อย่าทำร้ายราเชน เขาไม่รู้อะไรเลย ท่านไม่ชอบเขา ฉันจะให้เขาออกไปจากประเทศ F ไล่เขาออกไปไกลๆ ไม่ให้เขายุแหย่ให้ท่านหงุดหงิด ได้โปรดอย่าทำร้ายเขาเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยคิดให้เขาเข้าไปมีส่วนร่วมกับการต่อสู้ในพระราชวัง ไม่เคยจริงๆ”
พูดถึงราเชน นงลักษณ์ร้องไห้โฮ
เธอไม่ใช่แม่ที่เหมาะสม
ตั้งแต่ราเชนเกิดมา อาหารการกินทุกอย่างของเขาได้รับการดูแลโดยแม่นม รอเมื่อราเชนต้องรู้หนังสือ เนื่องจากตัวตนของนงลักษณ์จึงไม่สามารถเลี้ยงดูอบรมด้วยตนเอง แต่ท่านผู้หญิงของพระราชาจะปฏิบัติต่อราเชนด้วยความตั้งใจจริงได้อย่างไร？
ตั้งแต่เล็กราเชนมักถูกรังแก เธอผู้เป็นแม่ทำได้เพียงมองดูอย่างเงียบๆ ทำอะไรไม่ได้
พูดถึงว่าเธอคือท่านผู้หญิงคนที่เจ็ดของประเทศ F ในความเป็นจริงเธอก็แค่ของเล่นของพระราชาแค่นั้นเอง
หลายต่อหลายครั้งที่เธอกลัวราเชนตายอยู่ในห้องโถง เห็นราเชนเฉียดอันตรายเป็นว่าเล่น นงลักษณ์คิดว่าตนเองไม่คลอดลูกออกมายังจะดีกว่าไหม？
แต่จะคลอดหรือไม่คลอดลูกก็คือหน้าที่ของเธออย่างช่วยไม่ได้
ฝ่ายชายกลับไม่เห็นอกเห็นใจนงลักษณ์ที่สะอื้นไห้เลยสักนิด แต่ย่อตัวลงไปใช้นิ้วมืองัดคางของเธอขึ้น
ภายใต้แสงพระจันทร์ ท่าทางร้องไห้ที่ยังดูงดงามของนงลักษณ์ทำให้ในที่สุดแววตาของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย
“ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไง เธอไม่อยากให้เขาตายอยู่ในประเทศ F ดังนั้นจึงเริ่มโจมตีราเชนไปทุกที บังคับให้เขาเข้าไปในสลัม ให้เขารู้จักกับซินดี้ และยืมซินดี้ให้เป็นคนพาเขาออกไปจากประเทศ F สถานที่ที่น่ากลัวนี้ จากนั้นเข้าวงการบันเทิงถูกไหม？”
ร่างกายของนงลักษณ์ยิ่งสั่นเทา
ความอ่อนโยนของฝ่ายชายหายไปโดยพลัน บีบคางของเธออย่างรุนแรงทันที น้ำเสียงก็เย็นชาขึ้นมา
“งั้นฉันขอถามเธอ เธอคาดเดาได้ว่าซินดี้คนนั้นจะทำให้ลูกชายของเธอกลายเป็นคนรักร่วมเพศได้ใช่ไหม？เธอคิดบ้างไหมว่าซินดี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นฝังใจของราเชน？ ถ้าไม่ใช่เพราะซินดี้ ตอนนี้ราเชนอาจจะมีชีวิตอย่างลำเค็ญ แต่ไม่เหมือนตอนนี้แน่นอน เอาตัวเองไปอยู่ใจกลางอำนาจเพื่อแย่งชิงอำนาจการเมือง ถูกดันไปอยู่แนวหน้า เธอเป็นคนส่งคนไปฆ่าซินดี้ใช่ไหม？”
คำถามของเขาทำให้นงลักษณ์ตัวสั่น ส่วนนรมนที่แอบอยู่ในที่ลับก็ตื่นตระหนกไม่มีที่สิ้นสุด
นงลักษณ์เป็นคนฆ่าซินดี้？
ไม่ใช่กล้าณรงค์？
เธอช็อกไปทันที แต่ยังมีการตอบสนองอย่างรวดเร็ว
ถ้าสิ่งที่ผู้ชายพูดคือความจริง นงลักษณ์ต้องมีเหตุผลในการฆ่าซินดี้แน่นอน
เนื่องจากซินดี้คือคนของนงลักษณ์ เป็นคนที่นงลักษณ์ไว้ใจฝากราเชนไว้ในมือของเขา แต่ซินดี้กลับทำให้ราเชนเกิดปัญญาเบี่ยงเบนทางเพศ ส่งผลให้ราเชนเหลวแหลกเช่นนี้ ในฐานะแม่นงลักษณ์จะทนได้อย่างไร
ดังนั้นนี่คือเหตุผลแท้จริงในการฆ่าซินดี้เหรอ？
ไม่แปลกใจที่หาจังหวะในการก่อคดีของกล้าณรงค์ไม่เจอ เจอแค่แรงจูงใจในการก่อคดีของกล้าณรงค์แค่นั้น
ถ้าวันนี้นรมนไม่ตามมาด้วย บางทีจนถึงวันที่เธอตายก็คงคิดไม่ถึงว่านงลักษณ์เป็นคนลงมือกับซินดี้
ราเชนแคร์ซินดี้ขนาดนี้ ผลปรากฏว่าแม่ของตนเองกลับเป็นคนฆ่าคนที่ตนเองรักที่สุด ราเชนจะรับได้อย่างไร
นรมนอดทุกข์ใจไม่ได้
หลังจากนงลักษณ์ได้ยินเรื่องเหล่านี้กลับเงียบไป
ดูเหมือนฝ่ายชายจะไม่พอใจท่าทางของเธอในตอนนี้ เขาสะบัดนงลักษณ์ พูดอย่างเย็นชา： “ชีวิตนี้เธออย่าได้คิดจะหนีจากเงื้อมมือของฉัน ฉันอารมณ์ดี เธอสามารถแก้เซ็งอยู่ข้างนอกได้ แต่ถ้าฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันจะลากเธอกลับมา ฉันรู้ ตอนนี้เธอมันปีกกล้าขาแข็ง เห็นว่าเธอไปเมืองชลธียังเอาของขวัญไปมอบให้คุณท่านตนุวร คิดจะกลับสู่ตระกูลเดิมเหรอ？เธอกับนรมนและบุริศร์ก็ค่อนข้างสนิทกัน คิดจะหาทางหนีทีไล่ให้ตนเอง？หรือหาตัวช่วยให้ลูกชายเพิ่ม？”
“ไม่ ฉันเปล่านะ ฉันบอกไปแล้ว ราเชนไม่มีทางแย่งชิงอำนาจ และถึงแม้เขาจะคิด ฉันจะทำให้เขาล้มเลิกความคิดนี้”
นงลักษณ์พูดคำนี้อย่างเด็ดขาด
นรมนใจหายทันที
ราเชนแก้แค้นให้แก่ซินดี้ ตอนนี้อยู่ในพายุนานแล้ว และจนถึงตอนนี้นรมนเพิ่งจะรู้ว่า ทำไมนงลักษณ์ที่เห็นได้ชัดว่ามีอำนาจกลับไม่ช่วยราเชน ที่แท้ตั้งแต่ต้นจนจบนงลักษณ์ไม่อยากให้ราเชนกลายเป็นพระราชาคนใหม่ของประเทศ F
แต่คำพูดของนงลักษณ์กลับไม่ทำให้ฝ่ายชายดีใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับพูดอย่างไม่อาจคาดเดาได้ “ในเมื่อเขามีความคิดนี้ ก็ให้เขาช่วงชิงสักตั้ง ฉันกลับอยากเห็นว่าเจ้าหมอนี้แท้จริงแล้วมีความสามารถแค่ไหน ถ้าเขาสามารถแย่งชิงอำนาจสำเร็จ ให้เขาเป็นพระราชาของประเทศ F ก็ไม่เลว！”
