วริศค่อนข้างตกตะลึง รีบยิ้มอย่างสุภาพกับบุริศร์ “สวัสดีครับประธานบุริศร์”
เดิมทีแล้วบุริศร์ก็ไม่ชอบใจไอดอลวัยรุ่น ผลสุดท้ายเขายิ้มทักทายเขา ถ้าเขาระบายความคลุ้มคลั่งออกมาอย่างไร้เหตุผลก็จะดูไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน
เขาทำได้แค่กลั้นความโกรธในก้นบึ้งจิตใจ พยักหน้าอย่างเย็นชา
เจตต์อมยิ้มพูดขึ้น “บุริศร์ ตอนเที่ยงกินอะไร? ฉันเลี้ยง”
“กินเจตต์”
บุริศร์จ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็หันศีรษะเข็นรถกลับไปที่ห้อง
“เชี่ย เกิดอะไรขึ้น? กินฉัน? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ ช่วงนี้โดนอะไรกระตุ้นเหรอ?”
เจตต์พูดอย่างอวดดี แต่ถูกขวัญตาดึงไป
ตอนนี้เธอเข้าใจอย่างแท้จริงแล้วว่าทำไมเจตต์ถึงโชคร้ายต่อหน้าบุริศร์ เจ้านี่รนหาที่ตายเองนะ
“คือนรมน ตอนเที่ยงเรามีธุระ ตารางของวริศก็เต็มมาก เราจะไม่กินที่นี่”
“ไม่นะ มีธุระอะไรเหรอ?”
เจตต์พูดอย่างหดหู่ แต่ถูกขวัญตาดึงเดินไปข้างนอก ไม่ลืมที่จะพูดกับวริศ “ตอนเที่ยงคุณมีงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ?”
“อ่า ใช่ครับ”
วริศพยักหน้า ยิ้มบอกลานรมน
พวกเขามาเร็วไปเร็ว นรมนค่อนข้างหดหู่
บุริศร์ไม่ไว้หน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด
นี่เป็นครั้งแรกที่นรมนเข้ามาในห้องนอนหลักหลังจากบุริศร์ผ่าตัด ทำให้บุริศร์ตื่นเต้นมาก ถึงแม้เมื่อครู่นี้หึงแทบตาย ตอนนี้ก็ต้องยกยิ้ม
“นรมน คุณกลับมาแล้วเหรอ?”
“คุณหมายความว่าไง? ผู้คนและสิ่งที่ฉันชอบคุณก็ขัดตาไปหมดใช่ไหมฮะ? ถ้าขัดตามาก เดี๋ยวฉันจะย้ายออกไป ได้ยินว่าคุณตาไปเมืองหลวงพอดี ฉันจะไปอยู่บ้านคุณตาสักสองสามวัน”
พูดจบนรมนก็หันตัวเดินไป
หัวใจบุริศร์เต้นตึกตัก รีบดึงมือเธอไว้
“คุณอยากให้ฉันทำยังไงคุณถึงให้อภัยฉัน? ฉันยอมรับเรื่องนั้นฉันขาดการพิจารณา ฉันไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกคุณ ฉันเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่เราสองคนเป็นสามีภรรยากัน รอดจากเหตุการณ์เลวร้าย คุณอยากทะเลาะกับฉันแบบนี้เหรอ?”
บุริศร์จะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
นรมนกลับมองเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “ทะเลาะ? คุณคิดว่าฉันกำลังทะเลาะกับคุณเหรอ?”
“เปล่า ฉันพูดผิดเอง นรมน คุณฟังฉันพูดนะ”
“ฉันไม่อยากฟัง ถ้าคุณคิดว่าฉันทะเลาะอย่างไร้เหตุผล ก็ไม่ต้องสนใจฉัน บางทีประธานบุริศร์อย่างคุณอยากจะตัดสินใจเรื่องสำคัญอะไร ก็แค่บอกฉันสักคำก็ได้ ไม่จำเป็นต้องปรึกษาฉันหรอก ยังไงคุณก็คือประธานบุริศร์ไง ฉันก็แค่คุณนายบุริศร์เท่านั้นเอง”
นรมนพูดจบก็สะบัดบุริศร์ออก
บุริศร์รู้ว่าในใจเธอมีความโกรธ แต่เขาไม่คับแค้นใจหรืออย่างไร ในขณะนี้ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ทันใดนั้นเขาก็เก็บไม่ค่อยอยู่แล้ว
“ตัดสินใจเรื่องสำคัญอะไร? คุณอยากพูดอะไรฮะ? เรื่องนี้มันไม่จบใช่ไหม? นี่มันกี่วันแล้ว? คุณไม่สนใจฉันเลย ฉันเป็นสามีคุณนะ ตอนนี้ฉันป่วยหนักอยู่ด้วย คุณทำแบบนี้กับฉันมันเหมาะสมไหม? นรมน สามีคุณเจ็บหนักอยู่บนเตียง แต่คุณกลับไปเจอไอดอลวัยรุ่น คุณยังมีเหตุผลเหรอ?”
“แล้วไง? คุณจะทำยังไงกับฉันล่ะ?”
ท่าทางไม่แยแสของนรมนทำให้บุริศร์หมดหนทางจริงๆ
ทั้งไหล่ของเขาห่อเหี่ยวลงมา
“นรมน คุณบอกมาสิว่าอยากให้ฉันทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยฉัน? อยากให้ฉันควักหัวใจฉันออกมาให้คุณดูไหม? ฉันทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะ……”
“คุณควักมาสิ มีดอยู่ตรงนั้น”
นรมนไม่รอให้บุริศร์พูดจบก็ขัดจังหวะเขา แล้วใช้ปากชี้ไปที่มีดปอกผลไม้บนโต๊ะ
สีหน้าท่าทางเธอเย็นชา ทำให้หัวใจบุริศร์จมสู่ก้นบึ้ง
“ตอนนี้คุณไม่รู้สึกรักฉันสักนิดแล้วใช่ไหม?”
“อย่าพูดเรื่องความรู้สึกกับฉัน ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับห้องไปพักผ่อนก่อน”
นรมนพูดจบก็เดินออกจากห้องนอนหลักไป
บุริศร์มองแผ่นหลังของเธอที่ไม่มีความโหยหา ทันใดนั้นก็รู้สึกหวาดกลัว
เธอคงไม่ต้องการเขาแล้วจริงๆ ใช่ไหม?
จบแล้ว!
นี่เรื่องใหญ่แล้ว!
บุริศร์กระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก โทรหากานต์อย่างช่วยไม่ได้
“ลูกชาย พ่ออาจจะทำให้หม่ามี้ของลูกไม่พอใจอย่างรุนแรงแล้วล่ะ”
เรื่องน่าอายแบบนี้เดิมทีแล้วเขาไม่ตั้งใจจะพูดกับกานต์ แต่ตอนนี้นอกจากให้เหล่าลูกๆ ช่วยบรรเทาความขัดแย้งระหว่างพวกเขา บุริศร์ก็นึกวิธีดีๆ อื่นไม่ออกแล้ว
เป็นครั้งแรกที่กานต์ได้ยินเสียงอ่อนแอแบบนี้ของบุริศร์ เกิดอารมณ์ตกต่ำด้วยซ้ำ
“คุณบุริศร์ คุณเป็นอะไร?”
“พ่อทำอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ทำให้หม่ามี้ลูกไม่พอใจ สองสามวันนี้เธอไม่สนใจเลย”
บุริศร์เริ่มบ่นเหมือนเจอญาติคนสนิท
ได้ยินการกระทำทั้งหมดของนรมน กานต์ก็รู้สึกปรับปรุงทัศนคติที่แท้จริงสามด้าน
“คุณบุริศร์ ที่คุณพูดคือหม่ามี้เหรอ?”
“แล้วจะใครล่ะ?”
“ทำไมผมรู้สึกว่าอารมณ์หม่ามี้รุนแรงไปแล้ว”
ในที่สุดคำพูดกานต์กำให้บุริศร์รู้สึกร่วม
“ใช่ไหมๆ? พ่อก็รู้สึก ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะต้องไม่ทำแบบนี้กับพ่อแน่ๆ”
“นั่นเพราะเมื่อก่อนฉันโง่”
นรมนปรากฏตัวด้านหลังบุริศร์ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สิ่งที่พูดออกมาทำให้บุริศร์ตกใจตัวสั่น โทรศัพท์ในมือเกือบร่วงสู่พื้น
“คุณกลับมาทำไมอีก?”
“ทำไม? ตอนนี้ห้องนอนหลักก็ไม่ให้ฉันเข้าแล้ว?”
นรมนถามกลับทำให้บุริศร์รู้สึกหดหู่ในชั่วขณะหนึ่ง
อะไรคือเขาไม่ให้เธอเข้า?
ทั้งๆ ที่หลังจากนรมนกลับมาก็ไม่เคยเข้ามาเลยโอเคไหม
แต่ตอนนี้พูดเหตุผลกับนรมน บุริศร์คิดว่ามันไม่ได้ผลแน่
“เปล่า ฉันพูดผิด ไม่สิ ฉันผิดเอง โอเคไหม?”
“อย่ากล้ำกลืนความเป็นธรรมต่อหน้าลูกชายอีก ทำเหมือนฉันทำอะไรไม่ดีกับคุณงั้นแหละ”
คำพูดนี้ของนรมนยิ่งแทงใจ
บุริศร์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเวลาผู้หญิงโกรธขึ้นมาแล้วจะกล่อมยากแบบนี้ เหมือนไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ผิดไปหมด ตราบใดที่นรมนเห็นเขาแล้วขัดตา แม้แต่การหายใจลึกๆ ของเขาก็อาจจะกระทบลมหายใจของเธอ
นรมนเห็นบุริศร์ไม่พูด คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย
“ทำไม? ประท้วงเงียบๆ เหรอ? คุณคิดว่าฉันเป็นมนุษย์ป้า ไร้เหตุผลมากเลยล่ะสิ”
บุริศร์อยากร้องไห้แล้วจริงๆ
เขาพูดก็ผิด ไม่พูดก็ผิด เขาลำบากเกินไปแล้ว
กานต์ได้ยินพ่อแม่ทะเลาะกันทั้งหมด แทบจะไม่ได้หัวเราะออกมา
เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะได้เห็นวันที่บุริศร์คิดมากหดหู่แบบนี้
“แค่กๆ หม่ามี้ ผมกับน้องสาวน้องชายก็รู้สึกว่าที่นี่น่าเบื่อเกินไป เราอยากกลับไปแล้วครับ”
“งั้นก็กลับมาสิ แด๊ดดี้ลูกก็อยากให้ลูกกลับมาไม่ใช่เหรอ? ยังต้องบอกแม่อีกไหม? ยังไงในครอบครัวนี้แด๊ดดี้ลูกก็เป็นคนตัดสินใจ อย่างมากสุดก็แค่บอกแม่เท่านั้น ต่อไปก็ไม่ต้องเดือดร้อนขนาดนั้น แจ้งก็ไม่ต้องแจ้ง พวกลูกอยากทำอะไรก็เชิญ”
นรมนพูดจบก็หยิบชุดนอนของตัวเองแล้วเดินออกไป
กานต์ตกตะลึงไปทั้งร่าง
เขาไม่เคยเห็นหม่ามี้ที่เป็นแบบนี้มาก่อนเลยล่ะ
หัวใจบุริศร์ยิ่งรู้สึกอึดอัดอย่างรุนแรง
การถูกบอกนี้มันผ่านไปไม่ได้ใช่ไหม?
“คุณบุริศร์ หม่ามี้ผมถึงวัยหมดประจำเดือนล่วงหน้าหรือเปล่า?”
“ไร้สาระ หม่ามี้ลูกอายุเท่าไรแล้ว? เด็กคนนี้พูดเป็นไหมเนี่ย?”
บุริศร์ปฏิเสธโดยจิตใต้สำนึก ดวงตากวาดตามองไปที่นอกประตู ไม่พบร่างนรมนก็โล่งอก
เห็นบุริศร์มีท่าทางระมัดระวัง กานต์ก็พูดอย่างขำๆ “งั้นเรากลับไปตอนไหนครับ?”
“กลับอะไร? ไม่ได้ยินที่หม่ามี้ลูกพูดหรือไง อยู่ที่สหภาพQTไปก่อนเถอะ”
“ไม่นะ หม่ามี้ไม่ได้บอกว่าไม่ให้เรากลับไปสักหน่อย เธอบอกว่าเราอยากทำอะไรก็ทำไม่ใช่เหรอ?”
กานต์รู้สึกค่อนข้างหดหู่แล้ว
พวกเขาสามพี่น้องเป็นของแถมจากการเติมค่าโทรเหรอ?
นี่อยากกลับบ้านก็ไม่ให้กลับ?
บุริศร์พูดขึ้นมาทันที “เด็กอย่างลูกฉลาดไม่ใช่เหรอ? หม่ามี้ลูกพูดประชดลูกฟังไม่ออกหรือไง? ตอนไหนที่หม่ามี้ลูกโทรไปบอกพวกลูกว่า ลูกๆ ฉันคิดถึงพวกลูกแล้ว พวกลูกกลับมาเถอะ พวกลูกค่อยกลับมาได้”
กานต์หดหู่ทันที
“ไม่ใช่คุณบุริศร์เกินไปหรอกเหรอ? คุณทำให้หม่ามี้โกรธ ทำไมเราต้องอดทนด้วยล่ะ? หม่ามี้เป็นแบบนี้ถ้าไม่ใช่หมดประจำเดือนล่วงหน้า ก็ต้องท้องแล้ว อารมณ์ผันผวนมากขนาดนี้ อยากให้มีชีวิตอยู่ไหม”
“พูดจาไร้สาระอีกลูกอย่ากลับมาเลยตลอดชีวิต”
บุริศร์พูดจบก็วางสายไป ไม่สนใจว่ากานต์อยู่ที่นั่นรู้สึกอย่างไร
เจ้าเด็กแสบคนนี้ ตอนนี้กล้าพูดทุกอย่างจริงๆ
หลังจากบุริศร์วางโทรศัพท์ลงก็รีบไปตามหานรมน กลัวเธอโกรธต่อไป มีคำกล่าวว่าถ้าโกรธจัดจะทำให้ร่างกายบาดเจ็บ ครั้งนี้เธอโกรธนานมากขนาดนี้ ถ้าเกิดภาวะซึมเศร้าจะทำอย่างไร?
เมื่อบุริศร์เข็นรถเข็นออกมาอย่างรีบร้อน ก็เห็นนรมนยืนหน้าประตู มองเขาเหมือนทำหน้าคิดอะไรบางอย่างอยู่ แววตานั้นมองบุริศร์จนในใจหวาดกลัว
“ภรรยา เป็นอะไรเหรอ?”
บุริศร์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลำคอก็ค่อนข้างกระหาย
นรมนมองเขา แววตาเหมือนคิดอะไรบางอย่าง บรรยากาศแข็งทื่อในชั่วขณะหนึ่ง
บุริศร์เครียดมาก และไม่กล้าถามอีก ปล่อยให้นรมนมองแบบนั้น ในใจกระวนกระวายวิตกกังวล
ขณะที่เขาจะทนไม่ไหวแล้ว จู่ๆ นรมนก็พูดขึ้น “ผ่าตัดเย็บแผลคราวก่อนของคุณป้องเป็นคนทำให้คุณเองเหรอ?”
“ฮะ? อ่าใช่!”
ทั้งร่างบุริศร์ตกตะลึงทันที
ทำไมจู่ๆ ถามคำถามนี้?
แต่เขาไม่รอช้า รีบพยักหน้า
คิ้วนรมนขมวดแน่นขึ้นมา
ทันใดนั้นเธอก็กอดอก มองบุริศร์แล้วพูดด้วยความโกรธ “ฉันรู้สึกว่าเมื่อก่อนฉันยอมคุณมากเกินไป ปลูกฝังให้นิสัยเผด็จการอย่างคุณรู้สึกว่าชอบธรรม คิดว่าตัวเองถูกต้องตลอดเวลาใช่ไหม?”
“อะไรนะ? หมายความว่าไง?”
“ยังจะหมายความว่าไงอีก? คุณบอกว่าคราวก่อนคุณไปผ่าตัดเย็บแผลคุณปรึกษาฉันหรือเปล่าล่ะ? คุณรีบร้อนไปเอง จากนั้นก็กลับมาบอกฉันคำเดียวจบ ฉันก็เหมือนกัน ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้ทะเลาะกับคุณ หรือใส่อารมณ์อะไรกับคุณ คุณบอกว่าคุณจะทำลายความปรารถนาที่ฉันอยากเป็นแม่คนอีกครั้ง ฉันก็ยังไม่ทอดทิ้งคุณ ฉันโง่มากแค่ไหน? ตอนนี้ยังไงดี? ถ้าฉันอยากท้อง ฉันต้องไปยืมเมล็ดพันธุ์ไหม?”
คำพูดนี้ของนรมนทำให้ศีรษะบุริศร์เกิดเสียงหึ่งๆ ทันที
“ภรรยา ไม่ใช่นะ เรื่องนี้เราเอามาเทียบกันไม่ได้”
“ทำไมเอามาเทียบกันไม่ได้? อีกอย่างห้าปีก่อนฉันท้อง คุณต้องการไล่ฉันไป และไม่ได้บอกฉันว่าที่ต้องไล่ไปเพื่อปกป้องฉัน คำสั่งเดียวก็ไล่ฉันไปเลย แถมเกือบฆ่าฉันและลูก ตอนนี้ฉันมาคิดดูแล้ว ทำไมคุณพูดอะไรก็ต้องเป็นแบบนั้น? ฉันก็ยังเชื่อแบบนั้นจริงๆ บุริศร์ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าแต่งงานกับคุณ การรักคุณ ฉันเสียเปรียบมากเลย”
ท่าทางทั่วไปของนรมนก็คืออยากเริ่มขุดเรื่องในอดีต จู่ๆ บุริศร์ก็รู้สึกตรงหน้ามีเมฆครึ้ม ลมพัดหนาวกระหน่ำ
