บุริศร์จัดเตรียมให้ลูกทั้งสามแล้วกลับมา อย่างไรแล้วนรมนก็กำลังอยู่เดือน ถึงจะมีพี่เลี้ยงเด็กแรกเกิด แต่เขาก็ยังไม่วางใจนัก
หงส์เห็นความประหม่าของบุริศร์ ก็นึกถึงจณัตว์อย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ในเวลานี้ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง
คิดถึงตรงนี้ หัวใจหงส์ก็เจ็บปวดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อโพนี่เดินเข้ามาพวกเขาทั้งสามคนก็อยู่พอดี ร่างนรมนและบุริศร์แข็งทื่อทันที
“เป็นยังไงบ้าง?”
เสียงนรมนมีความสั่นเล็กน้อย
โพนี่เอาข้อมูลให้พวกเขา ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เลือดพวกเขาสองคนไม่มีปัญหา ปกติมากๆ การตรวจร่างกายก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน”
บุริศร์และนรมนดูข้อมูล ก็โล่งใจอย่างช่วยไม่ได้
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เด็กจะมีตาสีฟ้าได้ยังไง?”
นรมนถามอย่างสงสัย
โพนี่ส่ายหน้าพูดขึ้น “เลือดนภดลให้เธอแค่หนึ่งหยด และยีนรุนแรงในร่างกายนภดลในตอนนั้นไม่ได้โดดเด่นออกมา เลือดเขาทำหน้าที่ยาเป็นหลัก จึงน่าจะมีบทบาทบำรุงเด็กเท่านั้น ไม่ได้มีอันตรายร้ายแรงมากนัก นอกจากนี้ข้อมูลนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าพวกเด็กๆ ไม่มีปัญหาอะไร สำหรับสีตานี้ บรรพบุรุษของพวกคุณมีใครมีตาสีฟ้าไหม? ไม่แน่อาจจะเกี่ยวข้องกับกรรมพันธุ์”
ได้ยินโพนี่พูดแบบนี้ บุริศร์ก็ส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่มี ตระกูลโตเล็กของเราไม่มีเชื้อสายจากต่างประเทศเลย”
นรมนก็ส่ายหน้าเช่นกัน
“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลพรโสภณของเราก็ไม่เคยได้ยินว่ามีใครมีเชื้อสายต่างประเทศนะ”
ในเมื่อไม่ใช่ความสัมพันธ์กับเลือดนภดล และไม่เกี่ยวข้องกับกรรมพันธุ์ ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงมีดวงตาสีฟ้าล่ะ?
โพนี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
หงส์เห็นพวกเขาค่อนข้างกดดัน ก็รีบลุกขึ้นพูด “ฉันกลับโรงแรมก่อนนะ ในเมื่อเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนภดล คาดว่าเบื้องบนก็คงไม่ให้พวกคุณอยู่ต่อ พรุ่งนี้ฉันจะมาเก็บของให้พวกคุณ เพื่อเตรียมกลับบ้าน ด้านนอกจะดีแค่ไหน แต่ในบ้านก็สบายกว่าจริงไหม?”
“อืม โอเค”
นรมนยิ้ม หงส์ก็ออกไปแล้ว
หลังจากหงส์ออกไปโพนี่ก็พูดเกี่ยวกับการกระทำของคนจากเบื้องบนให้พวกบุริศร์ฟัง
นรมนก็ค่อนข้างโกรธ บุริศร์ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์
“เรื่องนี้ฉันจัดการเอง”
ขณะที่บุริศร์พูดก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
นรมนไม่ได้ห้าม เดาได้ไม่มากก็น้อยว่าบุริศร์ต้องการทำอะไร
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ไปยังสถานที่เงียบสงบ โทรหาธเนศพลโดยตรง
“บุริศร์? ยังไม่ได้ยินดีที่คุณมีลูกเลย ยินดีด้วยนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณชายธเนศพล”
เสียงบุริศร์ค่อนข้างอึมครึม ทำให้ธเนศพลตกตะลึงเล็กน้อยทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันอยากปลดประจำการ”
ประโยคนี้ของบุริศร์ทำให้ธเนศพลตกใจ
“คุณว่าไงนะ?”
บุริศร์พูดเน้นทีละคำ “ฉันอยากปลดประจำการ ถ้าเป็นไปได้ อีกสักพักฉันจะไปดำเนินพิธีการ”
“คุณพาลหาเรื่อง!”
ธเนศโกรธทันที
“คุณมีสถานะอะไรฮะ? คุณเดินมาถึงวันนี้ได้ทุ่มเทเลือดเนื้อไปเท่าไรตัวคุณไม่รู้อยู่แก่ใจเหรอ? ตอนนี้จะมาโวยวายอะไรกับฉันอีก?”
สำหรับความไม่พอใจของธเนศพล บุริศร์ไม่ได้มีการตอบสนองมากนัก พูดขึ้นเรียบๆ “ฉันตัดสินใจแล้ว”
“มันเพราะอะไรกันแน่ฮะ?”
ธเนศพลไม่เข้าใจจริงๆ ถ้าบุริศร์ต้องการปลดประจำการจริงๆ คงไม่พูดตอนนี้หรอก ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างประหลาดใจ
บุริศร์ก็ไม่ได้พูดเรื่องอื่น แค่พูดว่า “มันหลายปีแล้วฉันเหนื่อย อยากพักผ่อนแล้ว ผู้พิทักษ์และคนของอาณาจักรรัตติกาลทั้งหมดในตระกูลโตเล็กฉันจะส่งต่อ ตั้งแต่นี้ไปฉันแค่อยากเป็นคนธรรมดา”
“คนธรรมดา? คุณล้มลุกคลุกคลานเดินมาถึงตำแหน่งนี้ คุณอยากเป็นคนธรรมดาจริงๆ เหรอ? บุริศร์ เพราะเรื่องการกักตัวเพื่อตรวจสอบใช่ไหมคุณถึงมีความคิดนี้ในใจ? เรื่องนี้เป็นความต้องการของคุณท่าน ฉันพยายามผ่อนผันเต็มที่แล้ว ฉัน……”
“คุณชายธเนศพล ทุกอย่างที่คุณทำเพื่อฉัน ฉันรู้สึกซาบซึ้งกับคุณ แต่ฉันไม่อยากอยู่เขตทหารแล้วจริงๆ ฉันอยากใช้ชีวิตสงบสุข”
การยืนหยัดของบุริศร์ทำให้ธเนศพลไม่พูดอะไรอีก เขาวางสายทันที บุริศร์รู้ว่าเขาโกรธแล้ว
เป็นพวกพ้องกันมาหลายปีบุริศร์ก็เข้าใจธเนศพล แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว
ไม่ว่าลูกชายคนเล็กทั้งสองจะมีสถานการณ์เช่นไร เขาแค่หวังว่าพวกเขาจะเติบโตได้อย่างมีความสุข ที่เขตทหารยังมีคนโดดเด่นมากมายที่บุกตะลุยโจมตีข้าศึกเพื่อประเทศชาติ และตอนนี้เขาแค่อยากเป็นท้องฟ้าให้นรมนและลูกๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ เขาไม่อยากไปสนใจจริงๆ
หลังจากธเนศพลวางสายไป ก็ตะโกนออกไปข้างนอกทันที ก็มีทหารฝ่ายธุรการคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา
“คุณชายธเนศพล คุณมีอะไรรับสั่งครับ?”
“ไปสืบมาหน่อยว่าบุริศร์เจอเรื่องอะไรมาที่โรงพยาบาลทหาร”
ธเนศพลนวดขมับ
ตำแหน่งและสถานะนี้ของตัวเอง ทำให้พวกพ้องข้างกายเขาน้อยลงเรื่อยๆ เดิมทีแล้วคิดว่าบุริศร์จะอยู่กับตนได้ไปจนถึงตอนสุดท้าย แต่ไม่คิดว่าเขาจะอยากจากไปเหมือนกัน
ในใจธเนศพลหงุดหงิดมาก
ทหารฝ่ายธุรการรู้เรื่องนี้ จึงเล่าเรื่องนี้ให้ธเนศพลฟัง
ดวงตาธเนศพลหรี่ขึ้นมาทันที
“นายจะบอกว่าคุณท่านสงสัยว่าลูกชายคนเล็กของบุริศร์มียีนนภดลเหรอ?”
“ครับ”
คำพูดของทหารฝ่ายธุรการทำให้ธเนศพลโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเตะเก้าอี้ทันที ส่งเสียงดังลั่น ทำให้ทหารฝ่ายธุรการตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
ธเนศพลผลักประตูเดินออกไปทันที ไปที่ห้องทำงานของคุณท่านขวัญชัย
ในห้องทำงานมีคนอื่นอยู่ด้วย เห็นธเนศพลเตะประตูเข้ามากะทันหัน ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ และสีหน้าคุณท่านขวัญชัยก็มืดจนเหมือนก้นหม้อทันที
“มีกฎระเบียบหน่อยได้ไหม?”
“ออกไปให้หมด!”
เสียงธเนศพลมีความเย็นชาเล็กน้อย
เห็นลูกชายตัวเองไม่ไว้หน้าเขาในฐานะพ่อต่อคนนอกเลยสักนิด สีหน้าคุณท่านขวัญชัยก็มืดลงอีกครั้ง
“บังอาจ!”
“ถ้าไม่ออกไปก็อย่าออกไปตลอดกาล”
ธเนศพลเป็นคนหยิ่งผยองก้าวร้าวอยู่เสมอ ถึงแม้ตอนเป็นทหารก็เป็นแบบนี้ แต่ความสามารถของเขาก็ต้องชื่นชม
ผู้คนไม่กี่คนมองคุณท่านขวัญชัย คุณท่านขวัญชัยก็เข้าใจนิสัยดื้อด้านของลูกชายคนนี้ ถึงจะโกรธและไม่พอใจ แต่ก็ยังโบกมือ ให้คนพวกนั้นออกไปและปิดประตู
เมื่อในห้องเหลือแค่สองพ่อลูก คุณท่านขวัญชัยก็มองเขาอย่างค่อนข้างหมดหนทาง พูดขึ้น “นายเป็นบ้าอะไรอีก? ตอนนี้นายมีสถานะอะไรไม่รู้เหรอ? อยู่ในตำแหน่งก็ต้องมีคุณธรรมที่เข้ากันกับตำแหน่ง นายดูสิว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน!”
“คุณตั้งใจจะจับตัวลูกชายบุริศร์เหรอ?”
ธเนศพลไม่สนว่าคุณท่านขวัญชัยพูดอะไร ถามขึ้นโดยไม่อ้อมค้อมทันที
คุณท่านขวัญชัยขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดขึ้น “เรื่องนี้นายไม่ต้องสนใจ”
“ผมไม่ต้องสนใจเหรอ? พ่อ คุณลืมไปแล้วใช่ไหม ชีวิตของผมใครเป็นคนช่วยไว้?”
ทั้งร่างธเนศพลจะระเบิดแล้ว
คิ้วของคุณท่านขวัญชัยขมวดแน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “มันคนละเรื่องกัน ลูกชายเขามีความเป็นไปได้สูงว่าจะมียีนของนภดล ถ้ากลายเป็นนภดลคนที่สองจะทำยังไง?”
“แล้วไง? คุณหมายความว่าไง? ตั้งใจจะหาเหตุผลและข้ออ้างเพื่อฆ่าเด็กคนนั้นเหรอ? แล้วกำจัดคำสาปที่จะเกิดขึ้นในอนาคต?”
ธเนศพลพูดจาไม่เกรงใจอย่างมาก ราวกับมีดแหลมแทงเข้าไปในหัวใจของคุณท่านขวัญชัย ทำให้เขาโกรธขึ้นมาทันที
“นี่แกพูดอะไร! ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อ……”
“ไร้สาระ!”
ธเนศพลระเบิดคำหยาบทันที
“เด็กที่เพิ่งเกิดมาจะมีภัยคุกคามมากแค่ไหนเชียว? เราบ่มเพาะผู้คน และนักวิทยาศาสตร์ตั้งมากมาย หรือว่ามันห่วยแตกกันหมด? หวาดกลัวแม้กระทั่งเด็กคนหนึ่ง พูดออกไปไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือไง? อีกอย่าง ในข้อมูลก็เขียนอย่างชัดเจนว่าเด็กคนนั้นไม่มีปัญหา เด็กทั้งสองไม่มีปัญหา! คุณมีสิทธิอะไรไปลิดรอนสิทธิชีวิตของลูกเขา? คุณมีสิทธิอะไร? ชีวิตคนคนหนึ่งมันคืออะไรในสายตาคุณ?”
คำพูดของธเนศพลทำให้คุณท่านขวัญชัยโกรธจนแทบอาเจียนเป็นเลือด
“ธเนศพล นายบ้าหรือเปล่า? นายเติบโตมาในครอบครัวแบบไหนนายไม่รู้หรือไง? นายเรียนอะไรมาตั้งแต่เด็ก? บนบ่าเราแบกความปลอดภัยของผู้คนมากมาย จะยอมให้เกิดข้อผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิด”
“แล้วไง? เพื่อความปลอดภัยของผู้คนจำนวนมากก็สามารถสังเวยเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งได้งั้นเหรอ? เหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่คุณสังเวยแม่ผมเพื่อความปลอดภัยของผู้คนจำนวนมากใช่ไหม?”
ดวงตาธเนศพลเต็มไปด้วยน้ำตาทันที
ทันใดนั้นคุณท่านขวัญชัยก็สำลัก
เขามองลูกชายตัวเอง เข้าใจโดยทันที บางทีการตายของภรรยาตัวเองอาจจะเป็นเงื่อนที่คลายไม่ออกระหว่างเขากับธเนศพลตลอดไป
เขาคิดมาตลอดว่าธเนศพลโตแล้ว ผ่านเรื่องราวบางอย่างมาแล้วจะเข้าใจความลำบากใจของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่เข้าใจ
“ธเนศพล นายทำให้ฉันผิดหวังเกินไปแล้ว”
“แล้วคุณล่ะ? คุณเคยให้ความหวังผมด้วยเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ทางชีววิทยา คุณคิดว่าผมจะยอมอยู่ข้างๆ คุณไหม? คุณคิดมาตลอดว่าทุกการตัดสินใจของคุณมันถูกต้อง คุณไม่เคยยอมรับความเห็นของคนอื่นเลย เรื่องแม่ผมในตอนนั้นมันอาจจะมีวิธีอื่น แต่คุณยอมใช้วิธีที่โหดร้ายที่สุดมาแก้ไขมัน!”
“นั่นเป็นวิธีที่เร็วและมีประสิทธิภาพมากที่สุด! ฉันต้องรับประกันความปลอดภัยของตัวประกัน!”
หัวใจคุณท่านขวัญชัยเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย
คนที่ตายคือภรรยาเขา เขาจะไม่ปวดใจไม่เศร้าได้อย่างไร?
หลายปีที่ผ่านมา เขามีค่าในตำแหน่งของตัวเอง มีค่าสำหรับผู้อื่น คนเดียวที่รู้สึกผิดด้วยคือภรรยาของตัวเอง
เรื่องนี้มันกดหน้าอกของเขามาหลายปี ผ่านไปไม่ได้เลยตั้งแต่ต้นจนจบ ในตอนนี้ได้ยินคำกล่าวหาของลูกชาย หัวใจของคุณท่านขวัญชัยก็แบกรับไม่ค่อยไหวทันที
ธเนศพลไม่สงสารเขาเลยสักนิด เขายิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ความปลอดภัยของตัวประกันงั้นเหรอ? ชีวิตตัวประกันคือชีวิต แต่ชีวิตของแม่ผมคือหญ้างั้นเหรอ? จริงๆ แล้วตอนนั้นคุณไล่ตามผู้ลักพาตัวได้ ไม่จำเป็นต้องสังเวยแม่ผม แต่คุณทำเพื่อสู้กับเวลา เพื่อความปลอดภัยของตัวประกันที่คุณว่ามา คุณละเลยความเป็นความตายของภรรยาตัวเอง ตอนนี้คุณจะใช้เหตุผลที่สง่าผ่าเผยแค่ภายนอกมาทำร้ายเด็กที่เพิ่งเกิด คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคนดีมากอีกเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ คุณทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจริงๆ ถ้านั่งตำแหน่งของคุณแล้วถูกกำหนดให้ไร้คุณธรรมแบบนี้ งั้นผมยอมไม่ทำดีกว่า!”
พูดจบธเนศพลก็ดึงปลอกแขนบนไหล่ออกทันทีแล้วทิ้งไว้บนโต๊ะ พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ตอนนี้ผมจะไปพาครอบครัวบุริศร์ออกไปจากเมืองหลวง ผมจะดูสิว่าใครมันกล้ามาหยุด เพื่อสิ่งที่คุณเรียกว่าความชอบธรรม คุณยิงผมก็ได้นะ ยังไงแล้วคุณก็สังเวยชีวิตภรรยาตัวเองไปแล้วหนึ่งคน ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจลูกชายหรอก!”
ธเนศพลพูดจบก็หันตัวเดินจากไป แผ่นหลังมุ่งมั่นนั้นทิ่มแทงหัวใจคุณท่านขวัญชัยทันที ทำให้เขาล้มนั่งลงบนเก้าอี้ ราวกับว่าแก่ชราขึ้นมากในชั่วข้ามคืน
หรือเขาทำผิดพลาดจริงๆ งั้นเหรอ?
กันไว้ดีกว่าแก้ เพื่อคำนึงถึงชีวิตและความปลอดภัยของคนจำนวนมาก เขาทำผิดงั้นเหรอ?
