หลังนรมนดูแลกานต์เสร็จ เธอเดินออกมาเห็นบุริศร์ กำลังยืนคิดอะไรอยู่ไม่รู้ เธออดเอ็นดูไม่ได้
“คิดอะไรอยู่ เหม่อขนาดนั้นเชียว”
นรมนเอาเสื้อนอกของบุริศร์ออกมา คลุมไว้ตรงไหล่ของเขา
บุริศร์เริ่มตั้งสติได้ เมื่อเห็นแววตากังวลของนรมน เขายกยิ้มมุมปาก ความเย็นชาในแววตาของเขา ค่อยๆ หายไป
“เปล่า คุยกับพ่อนิดหน่อย เรื่องแนวโน้มในอนาคตของบริษัท กานต์ยังไม่ตื่นเหรอ”
“หลับไปอีกแล้ว เมาเรือจนหมดแรง ฉันเลยไม่กวนเขา”
บุริศร์พยักหน้าเห็นด้วย กับคำพูดของนรมน
“แต่ก่อนเด็กคนนี้ไม่เมารถ ทำไมถึงเมาเรือได้นะ”
“ปัญหาร่างกายมั้ง หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว”
ระหว่างที่พูด มือของนรมนบังเอิญสัมผัสโดนหลังมือของบุริศร์ มือเธอเย็นเล็กน้อย
บุริศร์รีบกุมมือเธอไว้ และนวดเบาๆ แล้วพูดว่า “เข้าไปกันเถอะ ข้างนอกลมแรง อย่าเป็นหวัด”
“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“ผมเป็นห่วงคุณ”
บุริศร์พูดมาแบบนี้ นรมนจึงไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงให้บุริศร์พาเธอเข้าไปในห้อง
สองวันนี้ราเชนยุ่งมาก บุริศร์กับนรมนไม่ได้ถามว่ายุ่งเรื่องอะไร แต่เหมือนว่าบุริศร์ก็ยุ่ง เขายืมคอมราเชน ว่างๆ เขาจะนั่งหน้าคอม เพื่อประชุมผู้บริหารระดับสูง จณัตว์วุ่นวายอยู่ในห้องปฏิบัติการ และไม่ออกมาสักที ไม่มีใครรู้ว่าอาการของนภดลเป็นยังไงบ้าง
ส่วนหงส์นอนหลับอย่างสบาย จากนั้นจึงเปิดคอม เขียนนิยายของตัวเอง โดยไม่สนใจเรื่องราวภายนอก
นรมนคิดว่าคนที่เบื่อที่สุด คงเป็นตัวเอง
ชินทรกับคิมส่งรายงานการลาและรายงานวิชาชีพ รอการอนุมัติรายงาน พวกเขากลับไปที่ป่าดำเพื่อส่งมอบ
นรมนเล่นเกมกับกานต์ทั้งวัน เล่นจนตัวจะขึ้นสนิมแล้ว แต่ทว่าในหัวก็ยังเอาแต่คิด
เธอเป็นห่วงคมทิพย์
ไม่รู้พฤกษ์จัดการไปถึงไหนแล้ว
หลังผ่านไปสามวัน จณัตว์ออกจากห้องปฏิบัติการ
เขาหนวดเคราเฟิ้ม และดูอ่อนล้า
หงส์รีบให้คนไปตุ๋นอาหารบำรุงร่างกาย เมื่อเห็นจณัตว์ออกมา ก็ให้คนยกอาหารออกมา
“รีบกินสิ คิดว่าตัวเองทำจากเหล็กหรือไง เข้าไปแล้วไม่รู้จักออกมา”
จณัตว์หิวจริงๆ
ตอนอยู่ข้างไหนไม่ได้คิดเรื่องกินข้าวเลย พอตอนนี้ได้กลิ่นอาหารบำรุงที่ภรรยาทำ กลิ่นนั้นเรียกน้ำย่อยในกระเพาะได้ดีเลย
“ก็ไม่มีเวลาไง”
จณัตว์กินอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ หงส์หยิบกระดาษทิชชูข้างๆ เช็ดปากให้เขาเป็นระยะ
นรมนรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ
คิดไม่ถึงว่าจะมีวันได้เห็นจณัตว์กับหงส์สวีทกัน แต่เมื่อคิดถึงตอนทั้งสองแยกจากกัน เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
เธอหันไปมองที่ห้องหนังสือ บุริศร์กำลังประชุมวิดีโอคอล
ช่วงนี้เขาเหมือนคนบ้า เอาแต่ประชุมไม่หยุด
นรมนไม่รู้ว่าเกิดอะไรที่บริษัท แต่เห็นบุริศร์ยุ่งขนาดนี้ เธอจึงเกรงใจ ไม่กล้าถาม
ขณะที่รอจณัตว์ทานข้าว นรมนได้รับข้อความจากเบิร์ด
ในนั้นมีหลักฐานการสมรู้ร่วมคิดของขวัญชนกกับทวี และคำสารภาพของทวี เรื่องเล่นงานน้ำกับลูกสาว ก็เป็นความคิดของทวี เช่นกัน เป้าหมายไม่มีอะไรมาก ต้องการทำลายน้ำให้สิ้นซาก ให้ตระกูลพรรณโรจน์ทำงานเพื่อทวี
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้ชายคนหนึ่งเล่นงานผู้หญิง หน้าไม่อายสิ้นดี แต่เธอรู้ดี ว่าตัวเองไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ต้องให้บุริศร์เป็นคนจัดการ
หลังจากนรมนตอบกลับไปว่า “เข้าใจแล้ว เฝ้าทวีให้ดี” เธอก็ส่งข้อความหาบุริศร์
ฝั่งบุริศร์กำลังประชุมอยู่ จึงไม่ได้ยินเสียงข้อความที่เธอส่งมา แต่นรมนไม่ได้กังวล ยังไงเขาก็ต้องเห็นอยู่ดี
เมื่อคิดถึง ทวีนรมนหรี่ตาลงเล็กน้อย
นิวัฒน์ต้องไม่ได้มีทวีเป็นลูกชายเพียงคนเดียวแน่ ลูกคนอื่นของเขาอยู่ที่ไหน มีภัยเงียบอะไรหรือเปล่า
เมื่อคิดได้เช่นนั้น นรมนส่งข้อความหาเบิร์ด ให้เขาถามเรื่องเบาะแส รวมถึงการทำงานของพี่น้องคนอื่น จากปากทวี ละเอียดเท่าไรยิ่งดี
เบิร์ดตอบกลับมาว่าเข้าใจแล้ว และเงียบไป
จณัตว์ทานข้าวอิ่มพอดี หงส์ให้คนมาเก็บ เห็นนรมนกำลังก้มหน้าเล่นมือถือ ไม่รู้กำลังส่งข้อความหาใคร เขาขมวดคิ้วขึ้น
“นรมน เรื่องเพื่อนสนิท ที่ฉันถามเธอครั้งก่อน เธอถามหรือยัง จะมาตอนไหนเหรอ ตอนนี้นภดลไม่เป็นอะไรแล้ว พักผ่อนสองวันก็ฟื้นแล้ว ยีนคลั่งในตัวเขาถูกฉันใช้วิธีบางอย่างผสมให้เป็นกลางแล้ว”
คำพูดของจณัตว์ทำให้นรมนเงยหน้าขึ้นทันที
“อะไรนะ ผสมให้เป็นกลางแล้ว งั้นพี่…..”
นรมนยืนขึ้นอย่างกังวลจณัตว์หัวเราะ แล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้ปล่อยเลือด เมื่อก่อนฉันเก็บเลือดเอาไว้ เอาออกมาทำยาเม็ด ยาพวกนี้ใช้ได้ผลกับยีนคลั่งในตัวเขา แต่สิ่งนี้มันติดตัวเขามาตั้งแต่อยู่ในครรภ์ เพราะฉะนั้นการจะกำจัดมันทั้งหมด จึงเป็นเรื่องยาก และต้องใช้เวลา ฉันต้องใช้เวลาสามวันนี้ ควบคุมยีนคลั่งในตัวเขา และค่อยๆ ทำให้สมดุล ตอนนี้อยู่ในขั้นติดตาม เขาจะฟื้นคืนสติตอนตื่น แต่ครึ่งปีต่อจากนี้ จำเป็นต้องรักษาตัวที่นี่ ถึงจะกลับไปเป็นปกติได้”
เมื่อได้ยินจณัตว์พูดเช่นนี้ นรมนดีใจมาก
“จริงเหรอ พี่อย่าโกหกฉันนะ”
“ฉันโกหกเธอแล้วได้อะไร”
“ไม่ได้”
สองพี่น้องมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ
หงส์ก็ดีใจเหมือนกัน
“ถ้านภดลกลับมาเป็นปกติ สามารถมีลูกหลานสืบทอดได้เหมือนคนปกติใช่ไหม”
จณัตว์ได้ยินหงส์ถามเช่นนั้น เขาจึงชะงักไป จากนั้นจึงหัวเราะ แล้วพูดว่า “ใช่ เรื่องลูกไม่มีปัญหา แต่ตาของจะกลายเป็นสีดำ ส่วนเรื่องผม ฉันจนปัญญาจริงๆ”
“ไม่เป็นไร แค่คนกลับมาเป็นปกติก็ดีแล้ว แล้วร่างกายเขาจะมีผลกระทบอื่นไหม”
นรมนถามอย่างกังวล
จณัตว์ลูบคาง หนวดพวกนี้มันแทงมือ เขาอดพูดไม่ได้ว่า “เลือดในตัวเขามีค่าทางการแพทย์มาก ฝีมือของเขาก็ไม่เลว แค่เขาไม่บ้าคลั่งแล้ว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลเรื่องเขา ด้านร่างกาย ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่กลัวว่าด้านจิตใจ จะยากสักหน่อย”
นรมนชะงักไป
เธอรู้ว่าจณัตว์พูดถึงปาณี
ไม่ง่ายเลยกว่านภดลจะเปิดใจรักปาณี ไม่คิดไม่ฝันว่า คนที่ผลักเขาเข้าไปในความบ้าคลั่ง จะเป็นผู้หญิงที่เขารักที่สุด
จู่ๆ หงส์กับนรมนเงียบไป
เรื่องความรัก มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่รู้ว่าจริงๆ แล้วมันเป็นยังไง ตอนนี้ไม่รู้ปาณีเป็นหรือตาย หลังจากนภดลฟื้นขึ้นมา เขาจะเผชิญหน้ากับทุกอย่างยังไง
นรมนอดเป็นกังวลไม่ได้ แต่กลับได้ยินเสียงของ จณัตว์ ดังขึ้นอีกครั้ง
