ตอนที่ 39 ให้ฉันดูหน่อย
“งั้น…ไปบ้านฉันแล้วกัน!”
ธวัฒน์รวบรวมความกล้าพูดออกมา
เขาไม่ได้ถามเหตุผลจากปาลีอีก เมื่อว่าปิยะบอกเขา ว่ารฐานอกใจ ปาลีกับรฐาใกล้จะเลิกกัน คิดดูแล้ว ที่นิรัตว์ไม่ อยากกลับไปที่บ้านก็ต้องเป็นเพราะไม่อยากพบหน้ารฐาอีก ดังนั้น จากนี้ไป เขาก็คงจะปล่อยให้เธอไปอยู่ในอ้อมแขน ของชายอื่นไม่ได้อีกแล้ว
ปาลีที่พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว จู่ๆ ก็รีบสายหน้า เธอ ตอบด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “ฉันไม่ไป ไม่ไป….. พาฉันไป บ้านปิยะเถอะ”
เพราะการที่ถูกรฐาล่วงละเมิด เธอในตอนนี้นอกจาก ดนุพลแล้ว แค่คิดว่าจะต้องอยู่ตามลำพังกับชายอื่น ก็จะรู้สึก หวาดกลัวขึ้นมาในใจทันที ถึงแม้ว่าธวัฒน์ไม่เคยทำอะไร นอกลู่นอกทางกับเธอเลยสักครั้ง คิดแบบนี้ก็ไม่แฟร์กับธ วัฒน์นัก แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมความหวาดกลัวในจิตใจ ได้
แต่เธอที่ก่อนหน้านี้เอาแต่บอกดนุพลทางโทรศัพท์ ว่าให้กลับไป ทำไมตอนนี้ถึงได้อยากจะตามหาเขากันนะ คิดไปคิดมา จึงได้แต่ไปหาปิยะเพื่อนรักของเธอที่บ้าน
ธวัฒน์ไม่รู้เลยว่าในใจของปาลีเป็นอย่างไร จึงคิดเพียงว่าปาลีคงมองว่าผู้ชายโสดอยู่กับผู้หญิงตามลำพัง ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก จึงยอมถอยให้ พยักหน้าและยิ้มตอบ “ได้ สิง้นก็ไปหาปิยะ”
ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ธวัฒน์พาปาลีมาส่งที่บ้านของ ปิยะ ปิยะที่อยู่ชั้นล่างเพิ่งจะกลับมาจากงาน พอปิยะเห็น เท้าทั้งสองของปาลีมีของคล้ายๆ ผ้าพันแผลพันอยู่ ก็อด ไม่ได้ที่จะถามไปอย่างร้อนใจ “ปาลี เกิดอะไรขึ้นกับเท้าเธอ น่ะ?”
พอสบตาเข้ากับปิยะที่ดูเป็นห่วงและร้อนใจ น้ำตา ปาลีก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง เธอที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนข องธวัฒน์ ก็ไม่สนใจรีบพุ่งตัวออกไปซบไหล่ของปิยะแล้ว ร้องไห้โฮออกมา
ทำเอาธวัฒน์กับปิยะไม่รู้จะทำยังไงไปพักหนึ่ง สุด ท้ายธวัฒน์ก็อุ้มปาลีเข้าไปในห้องนอนของปิยะ จากนั้นก็ ปิดประตู ตัวเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น ให้สาวๆ ทั้งสองได้เปิดอก พูดคุยกัน
ปาลีกัดริมฝีปาก เล่าเรื่องที่รฐาล่วงละเมิดเธอให้ ปิยะฟัง แต่เธอไม่กล้าพอที่จะเล่ารายละเอียดออกไป จึงเล่า เพียงแค่คร่าวๆ เท่านั้น แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ หลังจากที่ปิยะ ฟังแล้วก็ยังอดโมโหไม่ได้ เธอตบโต๊ะทีหนึ่ง อยากจะไป ล้างแค้นกับรฐา
“ปิยะ เธออย่าไปเลยนะ”
ปาลีรีบหยุดเธอไว้ แต่พอเธอยืดแขนไปแล้ว ออกแรงที่หนึ่ง ก็พลันเจ็บที่หน้าอกทั้งสองขึ้นมา เจ็บจนเธอ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ก่อนหน้านี้รฐาใช้แรงกด เธอไว้มากจริงๆ จนตอนนี้เธอก็ยังเจ็บอยู่เลย
“ทำไมไม่ให้ไปล่ะ ไอ้สารเลวอย่างรฐามันทำร้ายเธอ นะ ฉันต้องได้ดีหมอนั่นสักที ต้องได้ระบายความแค้นให้เธอ ให้ดีต้องดีที่ขาของหมอนั่น เอาให้มันลงจากเตียงไม่ได้สัก ครึ่งเดือน”
ปิยะพูดอย่างหัวเสีย
“เธอสู้เขาไม่ได้หรอก….”
ปาลีร้อนใจขึ้นมา ที่เธอบอกปิยะไม่ใช่เพราะจะให้ ปิยะไปแก้แค้นให้ เธอเพียงแค่รู้สึกลำบากใจ อยากจะเล่า ทุกอย่างให้ใครสักคนฟัง แต่คนคนนั้นเป็นปิยะเท่านั้นเอง
“แน่นอนว่าฉันทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ธวัฒน์ทำได้อยู่ แล้ว ตอนสมัยเรียนเขาก็เป็นถึงนักเทควันโดระดับสูงของ มหาวิทยาลัยเรา ตอนนี้เขาก็เป็นถึงครูสอนเทควันโดของ โรงฝึกที่ใหญ่ที่สุดในเมืองAของเรา ฉันไม่เชื่อหรอกว่ารฐา จะสู้ธวัฒน์ได้”
ปิยะกัดฟันกรอด
ปาลีส่ายหน้า “ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากทำให้เป็น
เรื่องใหญ่….
ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ต้องรู้ไปถึงดนุพลแน่ เธอไม่อยาก ให้ดนุพลรู้เรื่องนี้ เธอกลัวว่าเขาจะรู้
ปิยะพลันมองปาลีด้วยสายตาไม่พอใจ “เธอนี่นะ อ่อนแอเกินไปแล้ว เจอเรื่องอะไรก็เอาแต่ถอยออกมา เพ รางไงรฐาถึงได้กล้าใช้กำลังล่วงเกินเธอแบบนี้ เธอไม่ เข้าใจเหรอ เธอทำแบบนี้สักวันจะต้องเสียใจมากแน่ๆ”
ปาลีรู้ดีว่าปิยะหวังดีกับเธอ เธอกุมมือของปิยะไว้ อย่างซาบซึ้ง “ปิยะ ฉันรู้แล้วล่ะ หลังจากนี้ฉันต้องระวัง มากกว่าเดิมสองเท่า แล้วก็ ฉันวางแผนว่าจะย้ายออกไป หลังจากนั้นรฐาก็จะไม่มีโอกาสมาทำร้ายฉันได้อีก ดังนั้น เธออย่าโมโหไปเลยนะ แล้วก็ …. ฉันเจ็บมากเลย”
พอปิยะได้ยิน ก็ลืมเรื่องที่คิดจะไปแก้แค้นรฐาทันที เธอรีบถามอย่างเป็นห่วง “เจ็บตรงไหนเหรอ? เจ็บที่ขาหรือ เปล่า?”
ปาลีส่ายหน้าอย่างเขินอาย จากนั้นจึงชี้ไปที่หน้าอก ของตน “เจ็บตรงนี้นะ”
หา?”
ปิยะงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตบโต๊ะอย่างหงุดหงิด เธอมีประสบการณ์ เพียงคิดนิดหน่อยก็เข้าใจแล้วว่าเป็น อาการบาดเจ็บที่มาจากรฐาล่วงเกินเธอ แต่ปาลียังไม่ยอม ให้เธอไปมีเรื่องกับรฐา เธอจึงทำได้แค่เก็บงำความโกรธ เอาไว้ “ถอดเสื้อผ้าออกซะ ให้ฉันดูหน่อยว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
พอพูดไป ก็ยื่นมือมาจับคอเสื้อของปาลีดูตรงอกของ
ไม่ต้องหรอกน่า”
ปาลีดึงเสื้อผ้าของตนกลับมาอย่างเขินอาย
ปิยะถลึงตาใส่ปาลีอย่างไม่พอใจ แกล้งทำน้ำเสียง หงุดหงิดใส่ “ต่อหน้าฉันเธอยังมีอะไรต้องปิดบังอีกเห รอ ตอนอยู่มหาลัยเราอยู่หอด้วยกันก็อาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ไม่ใช่หรือไง ร่างกายของเธอฉันเห็นมาจะแปดร้อยครั้งแล้ว เธอยังจะมาอายอีก ให้ฉันดูหน่อยเถอะ ถ้าบาดเจ็บจริงๆ ก็ ต้องไปโรงพยาบาลนะ!”
